Ο βασιλιάς ή μάλλον ο άριστος είναι γυμνός

Dimitris Tsirkas

Το αυτοαποκαλούμενο "Μέτωπο της Λογικής" έχει κάνει σημαία του την αριστεία, πιστεύοντας ότι εκεί βρήκε μία φλέβα χρυσού για να πλήξει ιδεολογικά και πολιτικά την Αριστερά.

 Αυτοί, όπως υποστηρίζουν, υπερασπίζονται την αριστεία, τη σκληρή δουλειά και την επιβράβευση του αποτελέσματος, μαζί με την αξιοκρατία, απέναντι σε μία Αριστερά που προτάσσει την ήσσονα προσπάθεια και θέλει να τα ισοπεδώσει όλα προς τα κάτω. 

Επαναλαμβάνουν έτσι μονότονα τις κραυγές περί αριστείας χωρίς να αντιλαμβάνονται πόσο απεχθείς ακούγονται στην πλειοψηφία του κόσμου.

Ακούγονται απεχθείς διότι μόνο και μόνο η ύπαρξη και τα πεπραγμένα τους είναι ικανά να πείσουν και τον πιο καλόπιστο ακροατή ότι η σπουδή τους για την αριστεία είναι όχι μόνο υποκριτική αλλά και καθαρά συμφεροντολογική. 

Πόσο πειστικός ακούγεται για παράδειγμα ο Κυριάκος Μητσοτάκης όταν μιλάει για αριστεία και αξιοκρατία τη στιγμή που ενσαρκώνει τον ιδεότυπο της οικογενειοκρατίας ή ο Άδωνις Γεωργιάδης που ο μόνος τομέας στον οποίο αριστεύει είναι αυτός του γλειψίματος όσων έφτυνε στο παρελθόν; 

Ή ο Μπογδάνος που η γραφικότητά του συναγωνίζεται την ανοησία του;

Γιατί όμως επιμένουν στον λόγο περί αριστείας τη στιγμή που κακό τους κάνει πολιτικά; 

Δύο είναι οι λόγοι. 

Ο ένας είναι καθαρά ταξικός, υπερασπίζονται την ταξική τους θέση και τα προνόμια της.

Η αριστεία εδώ είναι μετωνυμία της αριστοκρατίας, της αριστοκρατίας του πλούτου και του στάτους. 

Από τη στιγμή που η παιδεία, όπως και κάθε άλλη κοινωνική διαδικασία, είναι ταξική, τείνουν να διακρίνονται και να "αριστεύουν" τα παιδιά των οικογενειών εκείνων που έχουν τα μέσα και το κατάλληλο περιβάλλον. 

Τα παιδιά δηλαδή των μεσαίων και ανώτερων τάξεων.

 Τα στοιχεία εδώ είναι αδυσώπητα, όσο αυξάνει το διαθέσιμο εισόδημα μίας κοινωνικής ομάδας τόσο βελτιώνονται οι σχολικές επιδόσεις των παιδιών της, τάση που γίνεται όλο και πιο έντονη όσο ανεβαίνουμε τις εκπαιδευτικές βαθμίδες.

Ο άλλος λόγος είναι περισσότερο ψυχολογικός και έχει να κάνει με την αυτοκατανόηση τους. 

Όσοι σκίζουν τα ιμάτιά τους για την αριστεία πιστεύουν ότι και οι ίδιοι είναι μεταξύ των αρίστων. 

Τι και αν δεν έχουν να εμφανίσουν κανένα αξιόλογο έργο και έφτασαν εκεί που έφτασαν λόγω πλούτου, οικογένειας, ή πελατειακών δικτύων, πιστεύουν στ' αλήθεια ότι οι θέσεις και τα προνόμια που απολαμβάνουν είναι αποτέλεσμα της μεγάλης αξίας τους και της σκληρής δουλειάς.

 Και φυσικά θεωρούν ότι ως άριστοι θα πρέπει αυτοδίκαια να συνεχίσουν να κυβερνούν πολιτικά και οικονομικά.

Κάθε κριτική στην έννοια της αριστείας λοιπόν την εκλαμβάνουν ως μία ευθεία επίθεση τόσο στα ταξικά προνόμιά τους όσο και στο κοσμοείδωλό τους. 

Βέβαια η υστερία με την οποία αντιδρούν υποδεικνύει ότι έχουν συνείδηση πόσο κάλπικοι είναι οι ισχυρισμοί τους και πόσο πολύ απέχουν από την εξωραϊσμένη εικόνα που φιλοτεχνούν για τον εαυτό τους. 

Αισθάνονται την απειλή ότι θα αποκαλυφθούν ανά πάσα στιγμή όπως το παιδί που έφαγε κρυφά το γλυκό της γιαγιάς και προσπαθεί να το κρύψει με αστεία τεχνάσματα. 

Γι αυτό και χάνουν την ψυχραιμία τους και αντιδρούν σπασμωδικά.

Όμως αυτό που προσπαθούν τόσο επιτακτικά να κρύψουν - το τίποτα τους δηλαδή βουτηγμένο σε πομφόλυγες αριστείας - είναι γνωστό στους πάντες.

 Ο βασιλιάς ή μάλλον ο άριστος είναι γυμνός. 

Ας χαλαρώσουν λοιπόν, δεν θα τους περάσουμε για περισσότερο καραγκιόζηδες και ταξικά προνομιούχους από όσο ακριβώς είναι.