Μέσα ενημέρωσης και σπουδαιοφανείς δημοσιολόγοι καταγγέλλουν συχνά τα κόμματα και τους πολιτικούς για οπορτουνισμό, σαλταδορισμό, για έλλειμμα αρχών και κυρίως για τη μεγάλη απόσταση που χωρίζει τις εξαγγελίες τους από την κυβερνητική πρακτική τους.
Σε πολλές περιπτώσεις δεν έχουν άδικο. Αυτό συμβαίνει. Αλλωστε, η θεωρία, όταν δεν είναι ένα υποκριτικό πρόσχημα που εκπονείται για να παραπλανήσει, δοκιμάζεται τη στιγμή της μεταφοράς της στην καθημερινότητα. Στη φιλοσοφία αυτό λέγεται «ετερογονία των σκοπών» ή, για να το πούμε σε απλά ελληνικά, «για αλλού ξεκινήσαμε κι αλλού η ζωή μάς πάει». Η αιτία είναι οι απροσδόκητες εξελίξεις που προέκυψαν.
Το συγκεκριμένο σχήμα λειτουργεί αθωωτικά για τις στροφές που κάνουν κόμματα και κυβερνήσεις, ασχέτως αν έχει γίνει κατάχρησή του. Το χρησιμοποίησε το ΠΑΣΟΚ το 1981 για να δικαιολογηθεί επειδή δεν κατάφερε να κάνει όσα είχε υποσχεθεί, το χρησιμοποίησε και ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015 για να απαντήσει σε όσους τον κατηγόρησαν για ταπεινωτικό συμβιβασμό με τους δανειστές.
Τα πράγματα, όμως, είναι διαφορετικά όταν έχουμε να κάνουμε με μέσα ενημέρωσης. Οι κωλοτούμπες, που είδαμε το τελευταίο διάστημα από τις διευθυντικές ελίτ ορισμένων μέσων ενημέρωσης και αυτές που είναι βέβαιο ότι θα δούμε τις προσεχείς μέρες από κάποιους μεγαλόσχημους δημοσιογράφους, δεν οφείλονται σε γεγονότα που έχουν ευρύτερη σημασία και κατά κάποιο τρόπο εξηγούν τις μεταμορφώσεις, αλλά με τις ίντριγκες των αφεντικών τους και τις αλλαγές συμμαχιών.
Ο χθεσινός ορκισμένος εχθρός, γίνεται μέσα σε μία νύχτα φίλος αγαπημένος. Γιατί; Μα, επειδή στη σκηνή εμφανίστηκε ένας πιο επικίνδυνος παίκτης που απειλεί να ανατρέψει τις ισορροπίες.
Τότε ξεχνιούνται τα πάντα, η κριτική αποχωρεί καλπάζοντας και τα πυρά στρέφονται εναντίον του νέου αντιπάλου. Οταν πρόκειται για τους ιδιοκτήτες, το κακό είναι μικρό. Πάντα έτσι φέρονταν.
Οταν όμως πρόκειται για λειτουργούς των ΜΜΕ, που έχουν υποχρέωση να κρατούν αποστάσεις ασφαλείας από τους ιδιοκτήτες και να μη μετατρέπονται σε ιμάντες εξυπηρέτησης των συμφερόντων τους, τότε το πράγμα είναι σοβαρό γιατί πλήττεται η ήδη βάναυσα ταλαιπωρημένη αξιοπιστία.
Ρίξτε μια ματιά γύρω σας και θα καταλάβετε. Εχει το αφεντικό μας ανοιχτούς λογαριασμούς με τον τάδε επιχειρηματία; Μπροστά εμείς να του προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας, ακόμη και πλειοδοτώντας. Αλλάζει άποψη το αφεντικό και αυτόν που έβριζε χθες τώρα τον θεωρεί φίλο του; Κανένα πρόβλημα. Και εμείς μαζί του, γλείφοντας εκεί που φτύναμε. Και η ζωή συνεχίζεται, όπως και η κατηφόρα.
Ανάγωγα
Σύμφωνα με έκθεση του ΟΟΣΑ, η ελληνική οικονομία εμφανίζεται πιο ανοιχτή από τον μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ και από πολλές χώρες της ευρωζώνης. Μα, εγώ, ακούγοντας τους φιλελεύθερους, τους νεοφιλελεύθερους και τους κεντρώους, είχα σχηματίσει την εντύπωση ότι είμαστε η τελευταία χώρα του υπαρκτού σοσιαλισμού και ότι αυτή η κυβέρνηση βαδίζει στα χνάρια των μπολσεβίκων. Αλλη μία αυταπάτη μου κατέρρευσε.
Πάμε για άλλες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου