Η αυθόρμητη λαϊκή έκφραση χαράς κάθε φορά που πάθαινε κάτι κακό ένα μέλος των ελίτ είναι βασική σταθερά της κοινωνικοπολιτικής ζωής από τότε που υπάρχουν οργανωμένες κοινωνίες. Τα παραδείγματα είναι άπειρα, δεν χρειάζεται να ανατρέξει κανείς στην ιστορία ή στη λογοτεχνία για να για να τα συναντήσει, στις γελοιογραφίες, στα γνωμικά και στα τραγούδια που σατίριζαν πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες, με τρόπο πολλές φορές χυδαίο και βίαιο. Μία ματιά στη σύγχρονη πραγματικότητα είναι αρκετή.
Λόγου χάρη στους ξέφρενους πανηγυρισμούς που ξέσπασαν αμέσως μόλις πέθανε η Θάτσερ ή σε αντίστοιχες τέτοιες εκδηλώσεις σε βάρος μελών των ελίτ σε πολλές χώρες.
Όταν πρωτοπροβλήθηκε η ταινία Τιτανικός το 1997 η Wall Street Journal κατέγραφε με έντονη ανησυχία τους αυθόρμητους πανηγυρισμούς των θεατών στους κινηματογράφους κάθε φορά που έβλεπαν στη μεγάλη οθόνη να πνίγεται ένας πλούσιος. Απορούσε μάλιστα από πού προέκυψε τέτοιο ταξικό μίσος στις ΗΠΑ και έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου.
Στην Ελλάδα υπάρχει μακρά παράδοση ομάδων ή προσώπων - κοινωνικών ληστών που στρέφονταν κατά μελών των εκάστοτε ελίτ και απολάμβαναν μεγάλη δημοφιλία.
Από την ίδρυση του ελληνικού κράτους καταγράφεται επίσης έντονη πολιτική αντιπαράθεση που ουκ ολίγες φορές έφτασε και σε ακραίες καταστάσεις. Αυτή η κουλτούρα διατηρήθηκε και στην μεταπολίτευση, σε πολύ πιο ήρεμες και «συναινετικές» συνθήκες. Η αντιπαράθεση ΠΑΣΟΚ – ΝΔ και των οπαδών τους, για παράδειγμα, τη δεκαετία του 80 ήταν πολύ πιο «άγρια» από όσα βλέπουμε ακόμα και τα χρόνια του μνημονίου.
Με αυτά δεδομένα λοιπόν, μόνο θυμηδία προκαλεί η σπουδή σύσσωμου του «Μετώπου της Λογικής» να καταδικάσει την επιθετική και βίαιη πολιτική γλώσσα και να αποδώσει στους εκφορείς της - τους αντιμνημονιακούς - την ηθική αυτουργία για την επίθεση σε βάρος τους Παπαδήμου. Η λογική τους – γνωστή πλέον - είναι πως η λεκτική βία του «όχλου» σε βάρος των ελίτ νομιμοποιεί τη φυσική βία των τρομοκρατών και οπλίζει το χέρι τους – παράγει τρομοκράτες.
Αυτό το σχήμα, εκτός από ανιστορικό, οδηγεί και σε πολιτική τύφλωση η οποία καθιστά τους υποστηρικτές του λειτουργικά ηλίθιους. Εντελώς ανίκανους να κατανοήσουν στοιχειωδώς την κοινωνία στην οποία ζουν. Ισχυρίζονται στ’ αλήθεια ότι η οξεία και επιθετική ρητορική στο τουίτερ κάποιων σαν τον Χαϊκάλη, τα σχόλια περί «χούντας Παπαδήμου» προκάλεσαν τη βίαιη αγανάκτηση του κόσμου και οδήγησαν μέχρι και στο χθεσινό χτύπημα κατά του Παπαδήμου.
Ο κόσμος δηλαδή δεν οργίστηκε γιατί φτωχοποιήθηκε βίαια τα τελευταία χρόνια, αλλά γιατί παρασύρθηκε από κάποια τρολ στο διαδίκτυο. Χωρίς αυτά τα τρολ θα μπορούσαν να κυβερνάνε απρόσκοπτα οι πεφωτισμένοι τεχνοκράτες σαν τον Στουρνάρα και τον Χαρδούβελη μέχρι το 2060.
Παραγνωρίζει όμως και κάτι πιο ουσιαστικό, η επιθετική ρητορική των λαϊκών στρωμάτων είναι ένα μέσο πολιτικής εκτόνωσης του θυμού που έχουν συσσωρεύσει όλο αυτό το διάστημα. Η υστερία του Μετώπου της λογικής να εξοβελίσει από τον δημόσιο λόγο αυτή τη μορφή έκφρασης, αν ποτέ γινόταν πράξη, δεν θα άφηνε καμία δυνατότητα στον λαό να εκδηλώσει την αγανάκτηση του, να εκδραματίσει το θυμό του και ως ένα βαθμό να τον εκλογικεύσει. Ένας τέτοιος αποκλεισμός οδηγεί πάντοτε σε πολύ πιο βίαια μαζικά ξεσπάσματα από το ομαδικό τρολάρισμα στο διαδίκτυο προσώπων σαν τον Στουρνάρα.
Αντί λοιπόν να είναι ευχαριστημένοι που δεν τους λιντσάρει ο κόσμος στον δρόμο σε κάθε ευκαιρία, κλαίγονται που διαβάζουν βωμολοχίες εναντίον τους στο διαδίκτυο. Εκτός και αν προτιμούν ο «όχλος» να τους απευθύνεται με ευγένεια και στον πληθυντικό τη στιγμή που… θα τους κόβει το κεφάλι. Πως το έλεγε ο Μπάνγιαμιν - θεϊκή βία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου