Χρήστος Γιαννίμπας
Υπάρχουν δυστοπικά μυθιστορήματα και γενικότερα λογοτεχνικά έργα, δυστοπικές κινηματογραφικές ταινίες, θεατρικά έργα και εν γένει καλλιτεχνικές δημιουργίες.
Δυστοπικό πολιτικό κόμμα όμως είναι κάτι πρωτοφανές.
Εκτός αν για την ΝΔ είναι «πρωτοπόρο» και συνάδει με το σύνθημα:
«ΟΝΕΔ, ΟΝΕΔ πρωτοπορία, ζήτω η Νέα Δημοκρατία».
Να θυμίσω πως δυστοπία είναι μια δυσοίωνη μελλοντική κοινωνία, ένας μελλοντικός κόσμος, όπου κυριαρχεί η δυστυχία, η απαισιοδοξία, το απόκοσμο.
Ένας κόσμος στον οποίο έχουν επέλθει τεράστιες αλλαγές με ολέθρια αποτελέσματα.
Οι αιτίες αυτών των αλλαγών, όπως και τα αποτελέσματά τους, περιορίζονται μόνο από την φαντασία του συγγραφέα.
Πχ. Μια βιολογική καταστροφή που έχει μετατρέψει ένα μέρος των ανθρώπων σε ζόμπι (ή κάτι παρεμφερές) που δαγκώνουν και μολύνουν τους υγιείς μετατρέποντας κι αυτούς σε ζόμπι.
Ή τα πιο σοβαρά που περιγράφουν τη ζωή μετά από κάποια βιολογική καταστροφή, μετάλλαξη κ.λπ.
Ενδεικτικά, η τριλογία «Το τέλος του κόσμου», «Τα παιδιά των ανθρώπων» κ.λπ.
Άλλα δυστοπικά έργα έχουν θέμα τον αφανισμό της τεχνολογίας, με κορυφαίο το «Ο Άρχοντας των Μυγών» του νομπελίστα William Golding, και άλλα τον τεχνολογικό έλεγχο.
Από κάποια «ελαφρά» στα οποία robot με τεχνητή νοημοσύνη παίρνουν τον έλεγχο, μέχρι σπουδαία έργα όπως ο «Θαυμαστός καινούργιος κόσμος», το «1984» (του George Orwell) κ.λπ.
Φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείπουν κοινωνικά θέματα: Καταπίεση, ανισότητες, μειονότητες, κρίσεις. Πχ. «Οι Αγώνες Πείνας» («The Hunger Games»), η τριλογία της «Απόκλισης» («Divergent»), το γνωστό (τουλάχιστον στους παλιούς) «Φαρενάιτ 451», […]. Τέλος, μερικά πολύ καλά: «Το Κουρδιστό Πορτοκάλι», «Τα Ταξίδια του Γκιούλιβερ», «Το ηλεκτρικό πρόβατο», «Ο Δωρητής» («The Giver»), «Η Φάρμα των Ζώων», «Η Δίκη» (του Φραντς Κάφκα) κ.λπ.
Είναι πολλές εκατοντάδες άλλα, έτσι που είναι μάλλον απίθανο κάποιος να μην έχει «ταξιδέψει» έστω και μια φορά σε έναν απ’ αυτούς τους δυστοπικούς κόσμους (τόπους). Κόσμους σαν τον δικό μας και ταυτόχρονα τελείως διαφορετικούς στους οποίους δεν επιδιώκεται απλώς η επιβίωση αλλά και η υπέρβασή τους. Αυτή η υπέρβαση είναι η ουτοπία ως διαλεκτικό αντίθετο της δυστοπίας.
Η ουτοπία ως η ανάδειξη τρόπων και κανόνων όχι μόνο να ξεφύγουμε αλλά και να αλλάξουμε την πραγματικότητα.
Μπορεί η ουτοπία απλώς να ελπίζει σε κάτι.
Η δυστοπία όμως προκαλεί τρόμο, πανικό, αναρχία και εν τέλει δεν είναι παρά μορφή δικτατορίας από την οποία παλεύουμε να ξεφύγουμε κι αυτός ο αγώνας είναι το θετικό. Δηλαδή, ακόμα και στο πιο δυσοίωνο μέλλον υπάρχει ελπίδα. Φτάνει βέβαια στα τρομερά και φοβερά πράγματα να επιδειχτεί θάρρος, πείσμα και επιμονή και όχι παραίτηση και υποταγή.
Αν όμως τα δυστοπικά δημιουργήματα έχουν αξία και αγαπήθηκαν, παρότι σ’ αυτά ο κυρίαρχος λόγος είναι φόβος, καταστροφή και δυστυχία, ποια αξία μπορεί να έχει ο κυρίαρχος λόγος ενός πολιτικού κόμματος όπως η ΝΔ που κάνει ακριβώς το ίδιο; Δηλαδή, εκφέρει έναν λόγο που κυριαρχεί ο φόβος, η καταστροφή, η δυστυχία κι όλο το κακό συναπάντημα.
Δεν αρκείται όμως σ’ αυτό.
Η ΝΔ κάνει ό,τι μπορεί, εντός κι εκτός της χώρας, έτσι ώστε το δυστοπικό της αφήγημα να τρομάξει πολύ και πολλούς. Ελπίζει πως με την δυστοπική της αφήγηση για το παρόν και το μέλλον της χώρας αν παραμείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα ξεχαστεί η δική της πραγματικότητα. Κι αυτή δεν αφορά κάποιο δυστοπικό τόπο ενός διηγήματος ή μιας ταινίας. Αφορά την Ελλάδα και τους Έλληνες που ΝΔ και ΠΑΣΟΚ κατακρεούργησαν σε τέτοιο βαθμό που αγγίζει ναζιστικές πρακτικές.
Στη μεγάλη πείνα του χειμώνα 41-42 οι άνθρωποι στην κατεχόμενη Αθήνα πέθαιναν και τους μάζευαν με τα κάρα γιατί αυτό ήταν ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΕΠΙΛΟΓΗ των ναζί. Στην Ελλάδα της κρίσης δεν είχαμε μαζικούς θανάτους. Αυτό δα μας έλλειπε. Για σκεφτείτε όμως πως πριν από μόλις δύο χρόνια 2,5 εκατ. έλληνες δεν είχαν απολύτως καμία πρόσβαση σε φαρμακευτική, νοσηλευτική και ιατρική περίθαλψη γιατί αυτό ήταν ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΕΠΙΛΟΓΗ της ΝΔ που ουσιαστικά τους έλεγε: «Δεν με ενδιαφέρει, βρείτε παγκάκι να πεθάνετε».
Αλλά και σ’ αυτούς που δεν είχαν ρεύμα δεν είπε ουσιαστικά κάτι ανάλογο; Μήπως πρόσφατα δεν έδειξε για πολλοστή φορά το πραγματικό της πρόσωπο όταν καταψήφισε το μικρό εφάπαξ βοήθημα που έδωσε η κυβέρνηση σε 1.200.000 συνταξιούχους; Όταν η χώρα βιώνει ανθρωπιστική κρίση και κάνεις αυτά που έκανε η ΝΔ, ε δεν απέχεις από ναζιστικές πρακτικές.
Και δεν είναι οικονομικό το ζήτημα.
Όπως δεν ήταν και με τους ναζί στην κατοχή αφού δεν τους κόστιζε τίποτα η παροχή τροφίμων προκειμένου να σωθούν δεκάδες χιλιάδες. Αν ήταν οικονομικό ζήτημα, θα ήταν δυο και τρεις φορές περισσότερο για τον ΣΥΡΙΖΑ, που όμως επέλεξε να δώσει ΑΜΕΣΑ και σε ΟΛΟΥΣ πρόσβαση στην υγεία, αλλά και ρεύμα σε εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες.
Όταν χάνεις τις εκλογές και προτρέπεις όσους «έχουν λεφτά να τα βγάλουν έξω», ή το πρόσφατο «If you want to buy Greece, buy Greece now, because it’s cheap».
Όταν ο Μητσοτάκης μιλά για «τυχοδιωκτική ομάδα που κυβερνά τη χώρα» και για τον «πιο ανεύθυνο, αδίστακτο δημαγωγό που έχει γνωρίσει η χώρα»(*). Ε τότε ακόμα και ο Παπανδρέου δικαιούται να ρωτήσει: «Το δικό μου κυβερνώ μια διεφθαρμένη χώρα σας μάρανε»;
Η ΝΔ δεν έγινε τώρα ένα δυστοπικό κόμμα (αν αυτό το πράμα όπως το έκαναν Σαμαράς και Μητσοτάκης με Γεωργιάδη, Βορίδη κ.λπ. είναι κόμμα κι όχι κάτι άλλο).
Όταν ήταν στην κυβέρνηση μας περιέγραφε την δυστοπική χώρα που θα ζούσαμε αν έχανε την εξουσία. Αρκεί να θυμηθείτε το τι έλεγαν πριν τις εκλογές του 2012 αλλά και πιο πριν όταν είχε ήδη φανεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ερχόταν.
Τι για δραχμή, τι για βόρεια Κορέα, τι για Λιμούς και καταποντισμούς, όλα στην ημερήσια διάταξη. Και τι δεν ακούσαμε.
Κανονική πασαρέλα ποιος θα γράψει ή και θα πει την μεγαλύτερη παπαριά.
Από κοντά και οι σπόνσορες της ΝΔ. Οι ελίτ, κι όχι μόνο οι οικονομικές, τα ΜΜΕ και οι δημοσιογραφικές γλίτσες. Ενδεικτικά, Τάκης Μίχας στο Protagon (12/12/2012).
Με τον Τσίπρα «μπορείτε να ξεχάστε οποιαδήποτε σκέψη για ταξίδι στο εξωτερικό αν ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας. Με εξαίρεση φυσικά χώρες όπως η Βενεζουέλα, το Εκουαντόρ, το Ιράν κλπ και κατόπιν άδειας του Κομισάριου Εκπαιδευτικών Ταξιδιών.» Τ
ι να πεις τώρα σε τέτοια πολιτική καφρίλα; Άντε βρε, κι εις κατώτερα;
Θα το εκλάβει ως επιβράβευση ή κομπλιμέντο!!
Τότε ο Τσίπρας ήταν αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Σήμερα, αρέσει δεν αρέσει, είναι ο Πρωθυπουργός της χώρας.
Εκπροσωπεί και εκφράζει έναν ολόκληρο λαό (που τον τίμησε δύο φορές στις κάλπες).
Να κάνει ο Μητσοτάκης και η ΝΔ πολιτική αντιπαράθεση είναι όχι μόνο θεμιτό αλλά εκ των ων ουκ άνευ. Πιστεύω πως η πολιτική αντιπαράθεση είναι η πεμπτουσία της πολιτικής.
Όμως, άλλο πράγμα η πολιτική αντιπαράθεση κι άλλο να πασάρεις ολημερίς ένα δυστοπικό αφήγημα μόνο και μόνο για να φοβίσεις και να τρομάξεις έναν λαό που έτσι κι αλλιώς η μακροχρόνια κρίση και οι επιπτώσεις της τον έχουν φέρει στα όριά του
. Πολύ περισσότερο όταν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που βρέθηκαν στο τιμόνι της χώρας για δεκαετίες, ευθύνονται αποκλειστικά για την κατάντια της χώρας.
Εν κατακλείδι, αν επιμένει ο Μητσοτάκης στο δυστοπικό του μυθιστόρημα, θα του πρότεινα να προσθέσει σ’ αυτό ολίγη από ζόμπι, ρομπότ που επαναστατούν, ας βάλει και λίγη σάλτσα από βιολογική καταστροφή. Α, να μην ξεχάσω. Κυριάκο, δεν βάζεις και λίγο από κονσερβοκούτια με τα οποία θα μας σφάξει η «τυχοδιωκτική ομάδα που κυβερνά τη χώρα» με επικεφαλή τον «πιο ανεύθυνο, αδίστακτο δημαγωγό που έχει γνωρίσει η χώρα»;
Άραγε, πόση κατάντια αντέχει η ΝΔ ώστε να έχει για αρχηγό της τον Τζήμερο;
Εγώ δεν έκανα κανένα λάθος. Εσείς;
(*) Δευτέρα 6 Μαρτίου 2017. Ομιλία του Μητσοτάκη στους τομεάρχες της ΝΔ.
Εκτός αν για την ΝΔ είναι «πρωτοπόρο» και συνάδει με το σύνθημα:
«ΟΝΕΔ, ΟΝΕΔ πρωτοπορία, ζήτω η Νέα Δημοκρατία».
Να θυμίσω πως δυστοπία είναι μια δυσοίωνη μελλοντική κοινωνία, ένας μελλοντικός κόσμος, όπου κυριαρχεί η δυστυχία, η απαισιοδοξία, το απόκοσμο.
Ένας κόσμος στον οποίο έχουν επέλθει τεράστιες αλλαγές με ολέθρια αποτελέσματα.
Οι αιτίες αυτών των αλλαγών, όπως και τα αποτελέσματά τους, περιορίζονται μόνο από την φαντασία του συγγραφέα.
Πχ. Μια βιολογική καταστροφή που έχει μετατρέψει ένα μέρος των ανθρώπων σε ζόμπι (ή κάτι παρεμφερές) που δαγκώνουν και μολύνουν τους υγιείς μετατρέποντας κι αυτούς σε ζόμπι.
Ή τα πιο σοβαρά που περιγράφουν τη ζωή μετά από κάποια βιολογική καταστροφή, μετάλλαξη κ.λπ.
Ενδεικτικά, η τριλογία «Το τέλος του κόσμου», «Τα παιδιά των ανθρώπων» κ.λπ.
Άλλα δυστοπικά έργα έχουν θέμα τον αφανισμό της τεχνολογίας, με κορυφαίο το «Ο Άρχοντας των Μυγών» του νομπελίστα William Golding, και άλλα τον τεχνολογικό έλεγχο.
Από κάποια «ελαφρά» στα οποία robot με τεχνητή νοημοσύνη παίρνουν τον έλεγχο, μέχρι σπουδαία έργα όπως ο «Θαυμαστός καινούργιος κόσμος», το «1984» (του George Orwell) κ.λπ.
Φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείπουν κοινωνικά θέματα: Καταπίεση, ανισότητες, μειονότητες, κρίσεις. Πχ. «Οι Αγώνες Πείνας» («The Hunger Games»), η τριλογία της «Απόκλισης» («Divergent»), το γνωστό (τουλάχιστον στους παλιούς) «Φαρενάιτ 451», […]. Τέλος, μερικά πολύ καλά: «Το Κουρδιστό Πορτοκάλι», «Τα Ταξίδια του Γκιούλιβερ», «Το ηλεκτρικό πρόβατο», «Ο Δωρητής» («The Giver»), «Η Φάρμα των Ζώων», «Η Δίκη» (του Φραντς Κάφκα) κ.λπ.
Είναι πολλές εκατοντάδες άλλα, έτσι που είναι μάλλον απίθανο κάποιος να μην έχει «ταξιδέψει» έστω και μια φορά σε έναν απ’ αυτούς τους δυστοπικούς κόσμους (τόπους). Κόσμους σαν τον δικό μας και ταυτόχρονα τελείως διαφορετικούς στους οποίους δεν επιδιώκεται απλώς η επιβίωση αλλά και η υπέρβασή τους. Αυτή η υπέρβαση είναι η ουτοπία ως διαλεκτικό αντίθετο της δυστοπίας.
Η ουτοπία ως η ανάδειξη τρόπων και κανόνων όχι μόνο να ξεφύγουμε αλλά και να αλλάξουμε την πραγματικότητα.
Μπορεί η ουτοπία απλώς να ελπίζει σε κάτι.
Η δυστοπία όμως προκαλεί τρόμο, πανικό, αναρχία και εν τέλει δεν είναι παρά μορφή δικτατορίας από την οποία παλεύουμε να ξεφύγουμε κι αυτός ο αγώνας είναι το θετικό. Δηλαδή, ακόμα και στο πιο δυσοίωνο μέλλον υπάρχει ελπίδα. Φτάνει βέβαια στα τρομερά και φοβερά πράγματα να επιδειχτεί θάρρος, πείσμα και επιμονή και όχι παραίτηση και υποταγή.
Αν όμως τα δυστοπικά δημιουργήματα έχουν αξία και αγαπήθηκαν, παρότι σ’ αυτά ο κυρίαρχος λόγος είναι φόβος, καταστροφή και δυστυχία, ποια αξία μπορεί να έχει ο κυρίαρχος λόγος ενός πολιτικού κόμματος όπως η ΝΔ που κάνει ακριβώς το ίδιο; Δηλαδή, εκφέρει έναν λόγο που κυριαρχεί ο φόβος, η καταστροφή, η δυστυχία κι όλο το κακό συναπάντημα.
Δεν αρκείται όμως σ’ αυτό.
Η ΝΔ κάνει ό,τι μπορεί, εντός κι εκτός της χώρας, έτσι ώστε το δυστοπικό της αφήγημα να τρομάξει πολύ και πολλούς. Ελπίζει πως με την δυστοπική της αφήγηση για το παρόν και το μέλλον της χώρας αν παραμείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα ξεχαστεί η δική της πραγματικότητα. Κι αυτή δεν αφορά κάποιο δυστοπικό τόπο ενός διηγήματος ή μιας ταινίας. Αφορά την Ελλάδα και τους Έλληνες που ΝΔ και ΠΑΣΟΚ κατακρεούργησαν σε τέτοιο βαθμό που αγγίζει ναζιστικές πρακτικές.
Στη μεγάλη πείνα του χειμώνα 41-42 οι άνθρωποι στην κατεχόμενη Αθήνα πέθαιναν και τους μάζευαν με τα κάρα γιατί αυτό ήταν ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΕΠΙΛΟΓΗ των ναζί. Στην Ελλάδα της κρίσης δεν είχαμε μαζικούς θανάτους. Αυτό δα μας έλλειπε. Για σκεφτείτε όμως πως πριν από μόλις δύο χρόνια 2,5 εκατ. έλληνες δεν είχαν απολύτως καμία πρόσβαση σε φαρμακευτική, νοσηλευτική και ιατρική περίθαλψη γιατί αυτό ήταν ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΕΠΙΛΟΓΗ της ΝΔ που ουσιαστικά τους έλεγε: «Δεν με ενδιαφέρει, βρείτε παγκάκι να πεθάνετε».
Αλλά και σ’ αυτούς που δεν είχαν ρεύμα δεν είπε ουσιαστικά κάτι ανάλογο; Μήπως πρόσφατα δεν έδειξε για πολλοστή φορά το πραγματικό της πρόσωπο όταν καταψήφισε το μικρό εφάπαξ βοήθημα που έδωσε η κυβέρνηση σε 1.200.000 συνταξιούχους; Όταν η χώρα βιώνει ανθρωπιστική κρίση και κάνεις αυτά που έκανε η ΝΔ, ε δεν απέχεις από ναζιστικές πρακτικές.
Και δεν είναι οικονομικό το ζήτημα.
Όπως δεν ήταν και με τους ναζί στην κατοχή αφού δεν τους κόστιζε τίποτα η παροχή τροφίμων προκειμένου να σωθούν δεκάδες χιλιάδες. Αν ήταν οικονομικό ζήτημα, θα ήταν δυο και τρεις φορές περισσότερο για τον ΣΥΡΙΖΑ, που όμως επέλεξε να δώσει ΑΜΕΣΑ και σε ΟΛΟΥΣ πρόσβαση στην υγεία, αλλά και ρεύμα σε εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες.
Όταν χάνεις τις εκλογές και προτρέπεις όσους «έχουν λεφτά να τα βγάλουν έξω», ή το πρόσφατο «If you want to buy Greece, buy Greece now, because it’s cheap».
Όταν ο Μητσοτάκης μιλά για «τυχοδιωκτική ομάδα που κυβερνά τη χώρα» και για τον «πιο ανεύθυνο, αδίστακτο δημαγωγό που έχει γνωρίσει η χώρα»(*). Ε τότε ακόμα και ο Παπανδρέου δικαιούται να ρωτήσει: «Το δικό μου κυβερνώ μια διεφθαρμένη χώρα σας μάρανε»;
Η ΝΔ δεν έγινε τώρα ένα δυστοπικό κόμμα (αν αυτό το πράμα όπως το έκαναν Σαμαράς και Μητσοτάκης με Γεωργιάδη, Βορίδη κ.λπ. είναι κόμμα κι όχι κάτι άλλο).
Όταν ήταν στην κυβέρνηση μας περιέγραφε την δυστοπική χώρα που θα ζούσαμε αν έχανε την εξουσία. Αρκεί να θυμηθείτε το τι έλεγαν πριν τις εκλογές του 2012 αλλά και πιο πριν όταν είχε ήδη φανεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ερχόταν.
Τι για δραχμή, τι για βόρεια Κορέα, τι για Λιμούς και καταποντισμούς, όλα στην ημερήσια διάταξη. Και τι δεν ακούσαμε.
Κανονική πασαρέλα ποιος θα γράψει ή και θα πει την μεγαλύτερη παπαριά.
Από κοντά και οι σπόνσορες της ΝΔ. Οι ελίτ, κι όχι μόνο οι οικονομικές, τα ΜΜΕ και οι δημοσιογραφικές γλίτσες. Ενδεικτικά, Τάκης Μίχας στο Protagon (12/12/2012).
Με τον Τσίπρα «μπορείτε να ξεχάστε οποιαδήποτε σκέψη για ταξίδι στο εξωτερικό αν ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας. Με εξαίρεση φυσικά χώρες όπως η Βενεζουέλα, το Εκουαντόρ, το Ιράν κλπ και κατόπιν άδειας του Κομισάριου Εκπαιδευτικών Ταξιδιών.» Τ
ι να πεις τώρα σε τέτοια πολιτική καφρίλα; Άντε βρε, κι εις κατώτερα;
Θα το εκλάβει ως επιβράβευση ή κομπλιμέντο!!
Τότε ο Τσίπρας ήταν αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Σήμερα, αρέσει δεν αρέσει, είναι ο Πρωθυπουργός της χώρας.
Εκπροσωπεί και εκφράζει έναν ολόκληρο λαό (που τον τίμησε δύο φορές στις κάλπες).
Να κάνει ο Μητσοτάκης και η ΝΔ πολιτική αντιπαράθεση είναι όχι μόνο θεμιτό αλλά εκ των ων ουκ άνευ. Πιστεύω πως η πολιτική αντιπαράθεση είναι η πεμπτουσία της πολιτικής.
Όμως, άλλο πράγμα η πολιτική αντιπαράθεση κι άλλο να πασάρεις ολημερίς ένα δυστοπικό αφήγημα μόνο και μόνο για να φοβίσεις και να τρομάξεις έναν λαό που έτσι κι αλλιώς η μακροχρόνια κρίση και οι επιπτώσεις της τον έχουν φέρει στα όριά του
. Πολύ περισσότερο όταν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που βρέθηκαν στο τιμόνι της χώρας για δεκαετίες, ευθύνονται αποκλειστικά για την κατάντια της χώρας.
Εν κατακλείδι, αν επιμένει ο Μητσοτάκης στο δυστοπικό του μυθιστόρημα, θα του πρότεινα να προσθέσει σ’ αυτό ολίγη από ζόμπι, ρομπότ που επαναστατούν, ας βάλει και λίγη σάλτσα από βιολογική καταστροφή. Α, να μην ξεχάσω. Κυριάκο, δεν βάζεις και λίγο από κονσερβοκούτια με τα οποία θα μας σφάξει η «τυχοδιωκτική ομάδα που κυβερνά τη χώρα» με επικεφαλή τον «πιο ανεύθυνο, αδίστακτο δημαγωγό που έχει γνωρίσει η χώρα»;
Άραγε, πόση κατάντια αντέχει η ΝΔ ώστε να έχει για αρχηγό της τον Τζήμερο;
Εγώ δεν έκανα κανένα λάθος. Εσείς;
(*) Δευτέρα 6 Μαρτίου 2017. Ομιλία του Μητσοτάκη στους τομεάρχες της ΝΔ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου