Dimitris Soultas
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε αναφορά στον Ρούσβελτ και την πολιτική του για την έξοδο από την κρίση το 1933 (το περίφημο New Deal) και την ταχύτητα με την οποία νομοθέτησε για να αντιμετωπιστεί η κρίση.
Αυτό που δεν ανέφερε ήταν κάποια από τα μέτρα της κυβέρνησης Ρούσβελτ (που δεν το έλεγες και κομμουνιστή, προφανώς(:
- Αύξηση των δημοσίων δαπανών
- Με το Social Security Act νομοθετήθηκαν παροχές στους πιο αδύναμους οικονομικά και στους ηλικιωμένους
- Με το National Labor Relations Act διασφαλίστηκε η συμμετοχή των εργαζομένων στα συνδικάτα και καθιερώθηκε ως μέγιστη εβδομαδιαία απασχόληση αυτή των 44 ωρών, ενώ καθιερώθηκε και βασικό ωρομίσθιο).
- Με δημόσιες επενδύσεις δημιουργήθηκαν αυτοκινητόδρομοι, σχολεία, νοσοκομεία, πρόγραμμα μέσω του οποίου δημιουργήθηκαν περί 8,5 εκ. θέσεις εργασίας.
- Με Wealth Tax Act επέβαλε στους πιο πλούσιους φορολογία που άγγιζε από κάποιο ποσό και πάνω το 75% του εισοδήματος.
Δεν εξετάζω αν όλα αυτά τα μέτρα πέτυχαν τον στόχο τους (εν μέρει το έκαναν) καθώς η οριστική έξοδος από την κρίση ήρθε μετά τον πόλεμο, αλλά το ότι πολλοί νεοφιλελεύθεροι κάνουν ιστορικές αναφορές, χωρίς καμία αναφορά στο περιεχόμενο των πολιτικών που ακολουθήθηκαν.
Σήμερα αν μιλήσει κανείς για αύξηση των δημοσίων δαπανών θεωρείται παλαιοκομμουνιστής, αν αντιδρά στη μείωση των υψηλών φορολογικών συντελεστών στα υψηλά εισοδήματα θεωρείται σκουριασμένο μυαλό, που δεν θέλει την ανάπτυξη. Αν εκφράσει άποψη που έχει ως αναφορά το κευνσϋανό πρότυπο θεωρείται εχθρός της ανάπτυξης και θαυμαστής της Βενεζουέλας.
Προφανώς σ' αυτό το ολίσθημα δεν πέφτει μόνο ο Μητσοτάκης, αλλά και άλλοι "εκσυχρονιστές", σοσιαλδημοκράτες και "αντιλαϊκιστές". Η νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία έχει οδηγήσει στο να δαιμονοποιηθεί η άποψη ότι ο μοχλός που μπορεί να σηκώσει μια οικονομία είναι οι δημόσιες επενδύσεις. Οι "επενδύσεις" όπως εννούνται σήμερα ως η απόλυτη σωτηρία είναι ουσιαστικά μια ανεξέλεκτη εξαγορά ιδιωτικού και δημόσιου πλούτου, μια ανακατονομή του πλούτου από κάτω προς τα πάνω. Από τον ασθενέστερο στον ισχυρότερο.
Δεν μιλάμε καν για επαναστατικές θεωρίες, δεν μιλάμε καν για αλλαγή του οικονομικού συστήματος. Μιλάμε για παραδείγματα για το πώς ο ίδιος ο καπιταλισμός προσπάθησε να αντιμετωπίσει τις κρίσεις που δημιούργησε και σήμερα αυτά τα ιστορικά παραδείγματα απογυμνώνονται από το πολιτικό τους περιέχομενο για να υποστηρίξουν πολιτικές που είναι στον αντίποδα αυτών που εφαρμόστηκαν στο παρελθόν.
Αυτό που δεν ανέφερε ήταν κάποια από τα μέτρα της κυβέρνησης Ρούσβελτ (που δεν το έλεγες και κομμουνιστή, προφανώς(:
- Αύξηση των δημοσίων δαπανών
- Με το Social Security Act νομοθετήθηκαν παροχές στους πιο αδύναμους οικονομικά και στους ηλικιωμένους
- Με το National Labor Relations Act διασφαλίστηκε η συμμετοχή των εργαζομένων στα συνδικάτα και καθιερώθηκε ως μέγιστη εβδομαδιαία απασχόληση αυτή των 44 ωρών, ενώ καθιερώθηκε και βασικό ωρομίσθιο).
- Με δημόσιες επενδύσεις δημιουργήθηκαν αυτοκινητόδρομοι, σχολεία, νοσοκομεία, πρόγραμμα μέσω του οποίου δημιουργήθηκαν περί 8,5 εκ. θέσεις εργασίας.
- Με Wealth Tax Act επέβαλε στους πιο πλούσιους φορολογία που άγγιζε από κάποιο ποσό και πάνω το 75% του εισοδήματος.
Δεν εξετάζω αν όλα αυτά τα μέτρα πέτυχαν τον στόχο τους (εν μέρει το έκαναν) καθώς η οριστική έξοδος από την κρίση ήρθε μετά τον πόλεμο, αλλά το ότι πολλοί νεοφιλελεύθεροι κάνουν ιστορικές αναφορές, χωρίς καμία αναφορά στο περιεχόμενο των πολιτικών που ακολουθήθηκαν.
Σήμερα αν μιλήσει κανείς για αύξηση των δημοσίων δαπανών θεωρείται παλαιοκομμουνιστής, αν αντιδρά στη μείωση των υψηλών φορολογικών συντελεστών στα υψηλά εισοδήματα θεωρείται σκουριασμένο μυαλό, που δεν θέλει την ανάπτυξη. Αν εκφράσει άποψη που έχει ως αναφορά το κευνσϋανό πρότυπο θεωρείται εχθρός της ανάπτυξης και θαυμαστής της Βενεζουέλας.
Προφανώς σ' αυτό το ολίσθημα δεν πέφτει μόνο ο Μητσοτάκης, αλλά και άλλοι "εκσυχρονιστές", σοσιαλδημοκράτες και "αντιλαϊκιστές". Η νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία έχει οδηγήσει στο να δαιμονοποιηθεί η άποψη ότι ο μοχλός που μπορεί να σηκώσει μια οικονομία είναι οι δημόσιες επενδύσεις. Οι "επενδύσεις" όπως εννούνται σήμερα ως η απόλυτη σωτηρία είναι ουσιαστικά μια ανεξέλεκτη εξαγορά ιδιωτικού και δημόσιου πλούτου, μια ανακατονομή του πλούτου από κάτω προς τα πάνω. Από τον ασθενέστερο στον ισχυρότερο.
Δεν μιλάμε καν για επαναστατικές θεωρίες, δεν μιλάμε καν για αλλαγή του οικονομικού συστήματος. Μιλάμε για παραδείγματα για το πώς ο ίδιος ο καπιταλισμός προσπάθησε να αντιμετωπίσει τις κρίσεις που δημιούργησε και σήμερα αυτά τα ιστορικά παραδείγματα απογυμνώνονται από το πολιτικό τους περιέχομενο για να υποστηρίξουν πολιτικές που είναι στον αντίποδα αυτών που εφαρμόστηκαν στο παρελθόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου