Ο Τραμπ είναι η φαντασιακή υπεραναπλήρωση θυμωμένων λευκών που αγωνιούν για την κοινωνική και φυλετική τους υποβάθμιση. Ο Μητσοτάκης των συντηρητικών μεσοαστών που τρόμαξαν από την εισβολή της "χυδαίας πλέμπας" στο προσκήνιο

Προσθήκη λεζάντας

Dimitris Tsirkas

Όσο και αν προσπαθούν να εμφανιστούν ως το σοβαρό και μετριοπαθές κόμμα εκεί στη ΝΔ η καμπάνια του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει πολλά κοινά στοιχεία μ' αυτή του Ντόναλντ Τραμπ. 

Ο τελευταίος εστιάζει στην επιτυχημένη επιχειρηματική του δραστηριότητα που φανερώνει, υποτίθεται, ιδιαίτερες ικανότητες και ηγετική στόφα. 

Ο Τραμπ λέει στους υποστηρικτές του πως θα κυβερνήσει τις ΗΠΑ με την ίδια επιτυχία που διοικεί τις επιχειρήσεις του. 

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πλασάρεται από τους επικοινωνιολόγους του ως το καλύτερο βιογραφικό της Ελλάδας λόγω των σπουδών του στο Χάρβαρντ. 

Παράλληλα εμφανίζεται και με επιτυχημένη καριέρα στον ιδιωτικό τομέα. 

Αυτά υποτίθεται τον καθιστούν τον πιο κατάλληλο να κυβερνήσει τη χώρα. Φυσικά και οι δύο αποκρύπτουν ή υποβαθμίζουν το οικογενειακό τους υπόβαθρο που τους επέτρεψε να ανέλθουν, στις επιχειρήσεις ο ένας, στην πολιτική ο άλλος.

Τόσο ο Τραμπ όσο και ο Μητσοτάκης αντιμετωπίζουν τη διακυβέρνηση όχι ως πολιτική τέχνη αλλά ως τεχνοκρατική δραστηριότητα ανάλογη της επιχειρηματικής.

 Ο δεύτερος τονίζει και τα πτυχία του ποντάροντας στην μεγάλη συμβολική αξία που διατηρεί ακόμα η πανεπιστημιακή εκπαίδευση στην Ελλάδα.

 Απουσία πολιτικών που να ξεφεύγουν από το εδραιωμένο νεοφιλελεύθερο πλαίσιο και να συγκινούν τις μάζες η καμπάνια και των δύο εστιάζει αποκλειστικά στα πρόσωπα τους. 

Ο Τραμπ βέβαια εκτοξεύει συνεχώς διάφορες κορώνες όπως για το μεταναστευτικό και την εξωτερική πολιτική, το ίδιο όμως και ο Μητσοτάκης για το προσφυγικό ή για τα... Εξάρχεια.

 Κάθε φορά που αναγκάζονται να μιλήσουν πολιτικά ο λόγος τους είναι κωμικοτραγικά λαϊκιστικός και εξαντλείται σε επικοινωνιακά πυροτεχνήματα.

Ενώ ισχυρίζονται ότι επαναφέρουν την πολιτική στο προσκήνιο, στην πραγματικότητα συσκοτίζουν τα επίδικα και εκκενώνουν την πολιτική αντιπαράθεση από το περιεχόμενο της. 

Ο Τραμπ είναι η φαντασιακή υπεραναπλήρωση θυμωμένων λευκών που αγωνιούν για την κοινωνική και φυλετική τους υποβάθμιση.

 Ο Μητσοτάκης των συντηρητικών μεσοαστών που τρόμαξαν από την εισβολή της "χυδαίας πλέμπας" στο προσκήνιο και αγανακτούν για την απώλεια των κρατικών προνομίων που αριστίνδην τους ανήκουν. 

Είναι οι δύο όψεις της μεταδημοκρατίας. 

Αλλοπρόσαλλη και εικονοκλαστική η μία, σοβαροφανής και φτιασιδωμένη η άλλη.
Το ίδιο κενές και βαρετές όμως.