E
«…Έχουν για πατρίδα τους έναν ορισμένο τόπο, αλλά κατοικούν εκεί σαν μετανάστες. Συμμετέχουν σαν πολίτες στα κοινά, αλλά υπομένουν σαν μέτοικοι τα πάντα. Κάθε ξενιτιά είναι πατρίδα τους και κάθε πατρίδα ξενιτιά…» (Προς Διόγνητον Αγνώστου, 2ος μ.Χ.αι.)
Είπε πολλά, αντιχριστιανικά και ανατριχιαστικά, ο Ιωάννης ο Λιάπης, συνεντευξιαζόμενος στον Σκάι και στο Παπαχελά.
Πολλά, που θα ντρόπιαζαν όποιον τούτης της θρησκείας έχει ακόμα κατά νου την προς Διόγνητον επιστολή, για το κατά πως αρμόζει στον χριστιανό να ζει, αλλά και όλα εκείνα τα πρωτοχριστιανικά που απαξιώνουν την εξουσία, την ιδιοκτησία, το χρήμα, τον τρυφηλό βίο:
αυτά δηλαδή για τα οποία κόπτονται οι απανταχού πάπες και παπάδες.
Η ελευθερία της ύπαρξης, η ελευθερία της ψυχής: η συνείδηση του χριστιανού, με τις μεταφυσικές ενοράσεις, έχοντας απεξαρτηθεί από κάθε εθισμό της φθαρτότητας, είναι, λένε, η όντως ελευθερία, αυτή που σε κάνει μεγάθυμο και δίνει τη δυναμική να φέρεσαι πάντα με τη δέουσα μεγαλοψυχία όχι μοναχά στον αδελφό αλλά και στον εχθρό σου.
Αλλά ο Λιάπης, δεμένος σφιχτά με τον εθισμό όποιας εξουσίας μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου, δεν φτάνει που μίλησε σκαιά για τον υπ. Παιδέιας, δεν φτάνει που χρησιμοποίησε, απειλητικά και πάλι, το νομιμοποιητικό μύθο της δήθεν προσφοράς και του πλούτου της εκκλησίας, που δήθεν υφάρπαξε το κράτος -εννοείται βέβαια ότι δεν εξήγησε επαρκώς, πώς αποκτήθηκε η περιουσία τούτη και πώς ακριβώς αβγάτισε τόσο-, υπέπεσε και στο αμάρτημα καθοσιώσεως: εκκόλαψε το αυγού του φιδιού, κοινώς χαϊδολόγησε τα φασιστικά – ρατσιστικά αντανακλαστικά, δηλώνοντας πως περιορίζει τη βοήθεια στους μετανάστες, μην κατηγορηθεί, λέει, ότι δεν βοηθά επαρκώς τους Έλληνες.
Μόνο για Έλληνες, λοιπόν.
Και αναρωτιέται κανείς: μετά τον Μεντζελόπουλο (Πειραιώς), ο Λιάπης ξέπλυνε και τον διαβόητο Λένη (Καλαβρύτων), για να πάρει σειρά στο ξέπλυμα, ποιος άραγε;
Κάνα φυντάνι ίσως της Χρυσής Αυγής, που θα επαγγέλλεται επίσης έναν κόσμο όπου η ιδιαιτερότητα του Άλλου θα χλευάζεται με τον περιφρονητικό τρόπο που υπέδειξε ο αρχιεπίσκοπος μιλώντας για τους μουσουλμάνους;
Δεν είναι θρησκεία το Ισλάμ, είπε και γελοιοποιήθηκε ο Λιάπης.
Διότι, ναι μεν η ετέρα μονοθεϊστική – αποκαλυπτική θρησκεία διαθέτει και ένα σύνολο κανόνων για την πολιτική και πολιτισμική ζωή, αλλά ακριβώς το ίδιο, από τους πρώτους αιώνες, κάνει και ο χριστιανισμός (βλέπε προς Διόγνητον) και κάθε άλλο θρήσκευμα.
Αναχρονιστικός ων, πέρα για πέρα αντιεπιστημονικός, αυτός που τάχα κόπτεται για την ποιότητα της εκπαίδευσης των ελληνοπαίδων, καταβυθίζεται, συμπαρασύροντας τους εναπομείναντες πιστούς χριστιανούς της Εκκλησίας της Ελλάδος, σε μια ακόμα περίοδο σκοταδισμού, με στόχο να διατρανώσει την επίγεια, απολύτως πολιτική, εξουσία του.
Διαφυλάττει το μαγαζάκι του, θωπεύοντας τον διάβολο του ρατσισμού. Κι επειδή οι όντως Χριστιανοί, «επί γης διατρίβουσιν, αλλ' εν ουρανώ πολιτεύονται», το χριστιανικό φρόνημα του εν λόγω αλλά και των λοιπών ομοϊδεατών του ρασοφόρων, τίθεται εν αμφιβόλω.
Ο εσμός με τους μεγάλους σταυρούς και τα χρυσοποίκιλτα ράσα, έμποροι κεφαλαιοκράτες, που φτιάχτηκαν όπως όλοι οι όμοιοι τους, καταπατώντας γαίες και εξαπατώντας το λαό, με τον σπερματικό λόγο του φασίστα απροκάλυπτο πλέον, έχει κοντά ποδάρια.
Ακριβώς όπως και ο διάολος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου