Η προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή υπήρξε αποκαλυπτική. Τόσο αποκαλυπτική ώστε η πλειονότητα των αναλυτών να συμφωνήσει ότι από τη μάχη Τσίπρα - Μητσοτάκη αναδείχθηκαν «δύο κόσμοι». Και αυτό δεν αφορά μόνο τις αναλύσεις των υποστηρικτών της κυβέρνησης.
Ακόμη και «γαλάζιες» πηγές, με τον δικό τους τρόπο, αντιπαρέβαλαν τις ομιλίες του πρωθυπουργού και του προέδρου της Ν.Δ., για να δείξουν τις διαφορές στις πλατφόρμες των δύο κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων. Διαφορές που ανάγονται σε πολιτικό, στρατηγικό, αλλά και ιδεολογικό επίπεδο. Η αλήθεια είναι ότι αυτές οι ιδεολογικές διαφορές άργησαν να φανούν. Έχει ήδη περάσει ένας χρόνος από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, όταν και επισήμως το δίπολο «Μνημόνιο -Αντιμνημόνιο» αφέθηκε στη λήθη της Ιστορίας.
Όταν η Αριστερά έφερε στην κρίση των πολιτών τον συμβιβασμό στον οποίο εξαναγκάστηκε, την ήττα που δεν κατάφερε να αποτρέψει. Και όταν η συντριπτική πλειονότητα των ψηφοφόρων αναγνώρισαν, διά της ψήφου τους, τον «μονόδρομο» που πρέπει να ακολουθηθεί.
Απαντώντας στο διακύβευμα ποιος μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα την επαχθή συμφωνία. Στην προεκλογική εκστρατεία των τελευταίων εκλογών είχε αρχίσει να φαίνεται η επιστροφή των δύο κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων στο κλασικό δίπολο, που όριζε και ορίζει από... πάντα τον συμβατικό χάρτη της πολιτικής γεωγραφίας: το δίπολο «Αριστερά-Δεξιά». Τότε ήταν που το «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο» εξεμέτρησε το ζην.
Ως δίπολο είχε επί πέντε χρόνια «πατήσει» στις ανάγκες της κοινωνίας, εξέφραζε την αγωνία των πολιτών, αλλά επί της ουσίας «έκρυβε» τις κλασικές και δομικές διαφορές μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς. Εδώ και έναν χρόνο, λοιπόν, η πολιτική αντιπαράθεση δειλά δειλά γυρίζει επί το πολιτικότερον και επί το κλασικότερον.
Βεβαίως, μπορεί το δίπολο να άλλαξε, ωστόσο δεν είναι ευκρινείς με την πρώτη ματιά οι διαφορές «Αριστεράς - Δεξιάς» στην παρούσα συγκυρία. Το ασφυκτικό δημοσιονομικό πλαίσιο που απορρέει από τη συμφωνία, αλλά και η «τάση» των δανειστών να έχουν λόγο σε όλα αναγκάζουν την κυβέρνηση σε διαρκείς μικρές και μεγάλες μάχες, που θολώνουν το πολιτικό στίγμα της.
Ωστόσο, αν διαβάσει κανείς τα κύρια σημεία από τις ομιλίες του Αλ. Τσίπρα και του Κυρ. Μητσοτάκη στη Βουλή, θα διαπιστώσει ότι οι «δύο κόσμοι» έχουν αρχίσει να αναδεικνύονται. Και τώρα που η εκτέλεση του προϋπολογισμού βρίσκεται αποδεδειγμένα εντός τροχιάς και η οικονομία ετοιμάζεται να «γυρίσει», η κυβέρνηση θα έχει την άνεση να ανακτήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων και να δείχνει διαρκώς και με κάθε κίνησή της ότι «δεν είναι όλοι ίδιοι». «Μεταπτυχιακά για όλους» προωθεί το υπουργείο Παιδείας, «την αξία των μεταπτυχιακών την κρίνει η αγορά» δηλώνει ο Κυρ. Μητσοτάκης.
Διανομή στρεμμάτων γης προς καλλιέργεια η κυβέρνηση, συμψηφισμό οφειλών προς ΟΓΑ με κοινοτικές επιδοτήσεις η Ν.Δ. «Κεφαλαιοποίηση» των χρημάτων των καναλαρχών για 4.000 προσλήψεις στην Υγεία το Μαξίμου, εξαγγελίες για κατάργηση της «φάμπρικας» (sic) των «προς μονιμοποίηση συμβασιούχων» η Ν.Δ.
Ασυλία στους σχολάρχες η Ν.Δ., περιορισμούς στα ιδιωτικά σχολεία για να μη λειτουργούν σαν «σουπερμάρκετ» η κυβέρνηση. Οι διαφορές θέλουν χρόνο για να φανούν.
Και η κυβέρνηση, που βρίσκεται στη δυσκολότερη στιγμή της λόγω του εμπροσθοβαρούς χαρακτήρα του Μνημονίου, δεν μπορεί προς το παρόν να προβάλει κατά το δέον ότι είναι «άλλος κόσμος» με τους εκφραστές του πολιτικού σκηνικού.
Ωστόσο, όσο περνά ο χρόνος, οι διαφορές θα γίνονται αισθητές, η απογοήτευση των πολιτών θα καταλαγιάζει και η Αριστερά θα έχει την ευκαιρία να κερδίσει ξανά την κοινωνία με τον μόνο «ασφαλή» και αμιγώς πολιτικό τρόπο: με τις ιδέες της.
Πηγή: ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου