Dimitris Soultas
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης κλείνει σήμερα τα 98.
Πέραν της πλάκας που κάνουμε όλοι για τα μαθητικά του χρόνια με τον Τουταγχαμών, ο γέρων Μητσοτάκης είναι φαινόμενο, ένα φαινόμενο ενδεικτικό των παθογενειών της Ελληνικής πολιτικής ζωής.
Ένας πολιτικός με μια διαδρομή αντιφατική,
ένας πολιτικός που παρά το ότι "τάισε" κάθε στρέβλωση του νεοελληνικού κράτους, είχε την τύχη - ή καλύτερα τη μεθοδικότητα- να χτίσει το προφίλ του πολιτικού "που έλεγε πάντα αλήθειες, που "ήταν μπροστά από την εποχή του", που "χτύπησε τη διαφθορά, τη διαπλοκή" και άλλα τέτοια χαριτωμένα, που πλασάρονται συχνά και ως σοβαρή πολιτική ανάλυση ή στιβαρή ιστορική αποτίμηση.
Ο Μητσοτάκης στις αρχές τις δεκαετίας του '60 ήταν πρωτοκλασάτο στέλεχος της Ένωσης Κέντρου. Πρωτεργάτης στον Ανένδοτο, πολέμιος της ΕΡΕ, λάβρος κατά του δεξιού παρακράτους.
Το τι έγινε το 1965 το γνωρίζουν πλέον όλοι.
Το "αποστάτης" τον κυνηγά σε όλη του την πολιτική πορεία.
Απαξιώθηκε απολύτως από το εκλογικό σώμα, το 1974 δεν κατάφερε να εκλεγεί καν βουλευτής με το κόμμα των Νεοφιλελευθέρων (νομίζω ότι ήταν ο πρώτος νεοφιλελεύθερος, πριν ακόμα αυτός ο όρος αποκτήσει την έννοια που έχει σήμερα).
Αυτός ο λαμπρός πολιτικός, κατέβηκε στις εκλογές υποσχόμενος να διορίσει περισσότερους Κρητικούς στο Δημόσιο.
Τέτοια αγωνία για την εξυγίανσή του από τότε.
Λίγα χρόνια αργότερα τον κάλεσε ο Καραμανλής στη Ν.Δ. και βλέποντας ότι δεν έχει κανένα μέλλον εκτός ενός μεγάλου "μαντριού" πήγε και ανέλαβε υπουργός Συντονισμού.
Εξελέγη πρωθυπουργός και εκεί οι υμνητές του τον θέλουν "μαχητή κατά της διαφθοράς".
Και βέβαια ήταν ανείπωτη η βρώμα που έζεχνε η οκταετής πασοκική διακυβέρνηση, αλλά στόχος του δεν ήταν να εξυγιάνει.
Ήταν να κυριαρχήσει το πολιτικό σκηνικό.
Επιτρέψτε μου να σας αναφέρω μια προσωπική, αλλά χαρακτηριστική ιστορία για το πώς αντιλαμβανόταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη πάταξη της διαφθοράς.
Το 1991, επί διακυβέρνησής του, δούλευα στην εφημερίδα "Επικαιρότητα".
Η εφημερίδα από την ίδρυση αυτοπροσδοριζόταν ως κεντροαριστερά- τουτέστιν ΠΑΣΟΚ και ολίγον από Αριστερά. Την εφημερίδα αγόρασε ο Σωκράτης Κόκκαλης, ο οποίος εκείνη την εποχή με συνέταιρο τη Siemens (ποιαν άλλη;) και διεκδικούσε την προμήθεια ενός εκατομμυρίου ψηφιακών παροχών στον ΟΤΕ.
Η εφημερίδα σιγά- σιγά άρχισε να εξαφανίζει τους αντιπολιτευτικούς τόνους, έγινε ένα άχρωμο και άοσμο έντυπο, του οποίου η κυκλοφορία κατρακυλούσε.
Άρχισε τελικά να γλείφει την κυβέρνηση.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν ένα ταξίδι του Μητσοτάκη στη Μόσχα (μέσα και ο Κόκκαλης εννοείται) κατά τη διάρκεια του οποίου η σύζυγος Μαρίκα εξευτέλισε δημοσίως τον Σταύρο Δήμα.
Το θέμα έπαιξε σε όλες τις εφημερίδες, πλην της “Επικαιρότητας”.
Ο τίτλος της εφημερίδας ήταν “Μπίζνες στη Μόσχα”.
Οι μπίζνες όντως πήγαν καλά, η εφημερίδα έκλεισε και ο Κόκκαλης πήρε τη δουλειά.
Εντελώς συμπτωματικά προφανώς.
Τα νεοφιλελεύθερα κηρύγματά του ,
ο κυνισμός του απέναντι σε εργαζόμενους,
η απαξίωση του στο Δημόσιο, από το οποίο όμως ο ίδιος και η οικογένεια του πρέπει να εισπράττουν ανυπολόγιστο αριθμό παχυλών μισθών και συντάξεων, είναι η παρακαταθήκη του για τα επόμενα χρόνια.
Δούλεψε και πέτυχε – με τη βοήθεια πρόθυμων- να φιλοτεχνήσει το προφίλ “αυτού που λέει τις αλήθειες”, μόνο που οι αλήθειες, όπως συμβαίνει με τους περισσότερους Έλληνες πολιτικούς, αφορά μόνο τους άλλους, ποτέ τον ίδιο.
Ένας πολιτικός που έκανε επιστήμη το ρουσφέτι (έχει βαφτίσει τη μισή Κρήτη άλλωστε για να δημιουργήσει εκλογική πελατεία), που ήταν από τους βασικούς συντελεστές της προδικτατορικής ανωμαλίας, με εμπνευστή το Παλάτι, που έβγαλε από τη φυλακή πραξικοπηματίες, όπως ο Παττακός με ανήκεστο βλάβη (τόσο ανήκεστο που έζησε άλλα 26 χρόνια),
που ήταν πάντα εξοργιστικά φιλικός σε επιχειρηματικά συμφέροντα με συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, που ήταν ο πρώτος που καθιέρωσε ελαστικές σχέσεις εργασίας,
που είδε την πολιτική ως οικογενειακή επιχείρηση που κληροδοτεί αρχηγικές καριέρες στα τέκνα του, δεν είναι απλώς ένας πολιτικός, είναι ουσιαστικά ο χάρτης των παθογενειών της μεταπολεμικής Ελλάδας.
Χρόνια πολλά, κύριε Μητσοτάκη.
Πέραν της πλάκας που κάνουμε όλοι για τα μαθητικά του χρόνια με τον Τουταγχαμών, ο γέρων Μητσοτάκης είναι φαινόμενο, ένα φαινόμενο ενδεικτικό των παθογενειών της Ελληνικής πολιτικής ζωής.
Ένας πολιτικός με μια διαδρομή αντιφατική,
ένας πολιτικός που παρά το ότι "τάισε" κάθε στρέβλωση του νεοελληνικού κράτους, είχε την τύχη - ή καλύτερα τη μεθοδικότητα- να χτίσει το προφίλ του πολιτικού "που έλεγε πάντα αλήθειες, που "ήταν μπροστά από την εποχή του", που "χτύπησε τη διαφθορά, τη διαπλοκή" και άλλα τέτοια χαριτωμένα, που πλασάρονται συχνά και ως σοβαρή πολιτική ανάλυση ή στιβαρή ιστορική αποτίμηση.
Ο Μητσοτάκης στις αρχές τις δεκαετίας του '60 ήταν πρωτοκλασάτο στέλεχος της Ένωσης Κέντρου. Πρωτεργάτης στον Ανένδοτο, πολέμιος της ΕΡΕ, λάβρος κατά του δεξιού παρακράτους.
Το τι έγινε το 1965 το γνωρίζουν πλέον όλοι.
Το "αποστάτης" τον κυνηγά σε όλη του την πολιτική πορεία.
Απαξιώθηκε απολύτως από το εκλογικό σώμα, το 1974 δεν κατάφερε να εκλεγεί καν βουλευτής με το κόμμα των Νεοφιλελευθέρων (νομίζω ότι ήταν ο πρώτος νεοφιλελεύθερος, πριν ακόμα αυτός ο όρος αποκτήσει την έννοια που έχει σήμερα).
Αυτός ο λαμπρός πολιτικός, κατέβηκε στις εκλογές υποσχόμενος να διορίσει περισσότερους Κρητικούς στο Δημόσιο.
Τέτοια αγωνία για την εξυγίανσή του από τότε.
Λίγα χρόνια αργότερα τον κάλεσε ο Καραμανλής στη Ν.Δ. και βλέποντας ότι δεν έχει κανένα μέλλον εκτός ενός μεγάλου "μαντριού" πήγε και ανέλαβε υπουργός Συντονισμού.
Ως μετρ του παρασκηνίου άρχισε να χτίζει το "μαγαζάκι" του μέσα στο κόμμα.
Τα κατάφερε σε πολύ λίγα χρόνια και έγινε αρχηγός του κόμματος.
Εκεί κάποιοι τον έβλεπαν και τον βλέπουν σαν ξένο σώμα.
Πιστός στις βασικές πολιτικές αξίες του νεποτισμού και της οικογενειοκρατίας, έβαλε τα παιδιά του στην πολιτική, τα οποία αυτοδικαίως ήταν "πρωτοκλασάτα".
Και βέβαια ήταν ανείπωτη η βρώμα που έζεχνε η οκταετής πασοκική διακυβέρνηση, αλλά στόχος του δεν ήταν να εξυγιάνει.
Ήταν να κυριαρχήσει το πολιτικό σκηνικό.
Επιτρέψτε μου να σας αναφέρω μια προσωπική, αλλά χαρακτηριστική ιστορία για το πώς αντιλαμβανόταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη πάταξη της διαφθοράς.
Το 1991, επί διακυβέρνησής του, δούλευα στην εφημερίδα "Επικαιρότητα".
Η εφημερίδα από την ίδρυση αυτοπροσδοριζόταν ως κεντροαριστερά- τουτέστιν ΠΑΣΟΚ και ολίγον από Αριστερά. Την εφημερίδα αγόρασε ο Σωκράτης Κόκκαλης, ο οποίος εκείνη την εποχή με συνέταιρο τη Siemens (ποιαν άλλη;) και διεκδικούσε την προμήθεια ενός εκατομμυρίου ψηφιακών παροχών στον ΟΤΕ.
Η εφημερίδα σιγά- σιγά άρχισε να εξαφανίζει τους αντιπολιτευτικούς τόνους, έγινε ένα άχρωμο και άοσμο έντυπο, του οποίου η κυκλοφορία κατρακυλούσε.
Άρχισε τελικά να γλείφει την κυβέρνηση.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν ένα ταξίδι του Μητσοτάκη στη Μόσχα (μέσα και ο Κόκκαλης εννοείται) κατά τη διάρκεια του οποίου η σύζυγος Μαρίκα εξευτέλισε δημοσίως τον Σταύρο Δήμα.
Το θέμα έπαιξε σε όλες τις εφημερίδες, πλην της “Επικαιρότητας”.
Ο τίτλος της εφημερίδας ήταν “Μπίζνες στη Μόσχα”.
Οι μπίζνες όντως πήγαν καλά, η εφημερίδα έκλεισε και ο Κόκκαλης πήρε τη δουλειά.
Εντελώς συμπτωματικά προφανώς.
Τα νεοφιλελεύθερα κηρύγματά του ,
ο κυνισμός του απέναντι σε εργαζόμενους,
η απαξίωση του στο Δημόσιο, από το οποίο όμως ο ίδιος και η οικογένεια του πρέπει να εισπράττουν ανυπολόγιστο αριθμό παχυλών μισθών και συντάξεων, είναι η παρακαταθήκη του για τα επόμενα χρόνια.
Δούλεψε και πέτυχε – με τη βοήθεια πρόθυμων- να φιλοτεχνήσει το προφίλ “αυτού που λέει τις αλήθειες”, μόνο που οι αλήθειες, όπως συμβαίνει με τους περισσότερους Έλληνες πολιτικούς, αφορά μόνο τους άλλους, ποτέ τον ίδιο.
Ένας πολιτικός που έκανε επιστήμη το ρουσφέτι (έχει βαφτίσει τη μισή Κρήτη άλλωστε για να δημιουργήσει εκλογική πελατεία), που ήταν από τους βασικούς συντελεστές της προδικτατορικής ανωμαλίας, με εμπνευστή το Παλάτι, που έβγαλε από τη φυλακή πραξικοπηματίες, όπως ο Παττακός με ανήκεστο βλάβη (τόσο ανήκεστο που έζησε άλλα 26 χρόνια),
που ήταν πάντα εξοργιστικά φιλικός σε επιχειρηματικά συμφέροντα με συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, που ήταν ο πρώτος που καθιέρωσε ελαστικές σχέσεις εργασίας,
που είδε την πολιτική ως οικογενειακή επιχείρηση που κληροδοτεί αρχηγικές καριέρες στα τέκνα του, δεν είναι απλώς ένας πολιτικός, είναι ουσιαστικά ο χάρτης των παθογενειών της μεταπολεμικής Ελλάδας.
Χρόνια πολλά, κύριε Μητσοτάκη.
Γιατί στο ακουσμα φωτήλας εγώ ακούω ΒΡΩΜΗΛΑΣ????
ΑπάντησηΔιαγραφή