Δεν είναι καθόλου εύκολη, προφανής ή απλή η εκτίμηση για το τί θα συμβεί αν μια επιχείρηση που αποκλείσθηκε από την αδειοδότηση προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Το θέμα της ελεύθερης λήψης και μετάδοσης πληροφοριών ρυθμίζεται από το άρθρο 10 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης που ξεκάθαρα ορίζει ότι δεν εμποδίζονται τα κράτη από το να υπάγουν τις τηλεοπτικές εκπομπές και τον κινηματογράφο (!) στο καθεστώς της προηγούμενης άδειας. Αυτό δεν δίνει φυσικά μια λευκή επιταγή για να κάνουν τα κράτη ό,τι θέλουν με την αδειοδότηση.
Από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 τα δικαιοδοτικά όργανα του Στρασβούργου ασχολούνται με ζητήματα αδειοδότησης τηλεοπτικών σταθμών. Τότε, κεντρικό ζήτημα ήταν αν το κρατικό μονοπώλιο της ραδιοτηλεόρασης ήταν συμβατό με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και η πρώτη απόφαση του 1968 είχε δεχθεί ότι το κρατικό μονοπώλιο της τηλεόρασης (στην Σουηδία) δεν παραβιάζει την ελευθερία της έκφρασης!!!
Το 1986 όμως, το Στρασβούργο είπε για πρώτη φορά ότι η ελευθερία του κράτους να ορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού δεν είναι απεριόριστη (σε υπόθεση εναντίον της Ελβετίας).
Το 1986 όμως, το Στρασβούργο είπε για πρώτη φορά ότι η ελευθερία του κράτους να ορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού δεν είναι απεριόριστη (σε υπόθεση εναντίον της Ελβετίας).
Ωστόσο, η νομολογία του ΕΔΔΑ είναι γεμάτη με απορρίψεις προσφυγών επιχειρήσεων τηλεόρασης. Πολύ λίγες είναι οι ιστορίες επιτυχίας για το θέμα της αδειοδότησης. Το 1997 απορρίφθηκε η προσφυγή ενός καναλιού εναντίον της Πολωνίας που δεν του έδωσε άδεια και η αιτιολογία του Στρασβούργου ήταν ότι ο αριθμός των συχνοτήτων είναι περιορισμένος, η απόρριψη ήταν προσεκτική και τεκμηριωμένη, αλλά και ότι η απόφαση του κράτους δεν ήταν αμετάκλητη.
Το 1999 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο απέρριψε επίσης τις προσφυγές γαλλικών τοπικών καναλιών που τους είχε κόψει η αδειοδοτούσα αρχή μεν, αλλά κρίθηκε ότι η ευχέρεια του κράτους για τους όρους της αδειοδότησης δεν είναι ανεξέλεγκτη: οι όροι δεν πρέπει να είναι "προδήλως αυθαίρετοι" ή να εισάγουν αθέμιτες διακρίσεις.
Πάντως, το 2000 το ΕΔΔΑ έκρινε ότι η απαγόρευση χορήγησης τηλεοπτικής άδειας σε θρησκευτικό οργανισμό δεν εισήγαγε αθέμιτες διακρίσεις, αθωώνοντας το Ηνωμένο Βασίλειο που είχε θέσει αυτό τον αποκλεισμό στους όρους. Το 2001, στην υπόθεση Αντωνόπουλος κατά Ελλάδας, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έκρινε ότι η παραχώρηση περιορισμένου τηλεοπτικού χρόνου σε ένα μικρό κόμμα δεν παραβίαζε το δικαίωμα του άρθρου 10.
Άρα: το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αναγνωρίζει ότι το κράτος δεν είναι ανεξέλεγκτο κατά τον προσδιορισμό των όρων της αδειοδότησης των επιχειρήσεων τηλεόρασης, αλλά είναι εξαιρετικά απρόθυμο να καταδικάσει ένα κράτος οταν οι όροι της αδειοδότησης προβληματίζουν απλώς.
Το Δικαστήριο αναζητά απροκάλυπτες αυθαιρεσίες και αθέμιτες διακρίσεις για να καταδικάσει κράτη σε τέτοιες υποθέσεις και δεν το κάνει σχεδόν ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου