Επί Κούλη.Οταν δεν μπορούσε να κλείσει μάτι γιατί είχε απολύσει χιλιάδες ανθρωπους.
Πριν ακόμη τελειώσει η ιστορία με τις τηλεοπτικές άδειες, τα κανάλια των ιδιοκτητών που έσκασαν ως και 75 εκατ. ευρώ άρχισαν να αφηγούνται τη δακρύβρεχτη ιστορία των απολυμένων όσων σταθμών κλείνουν. Ή μάλλον την ιστορία με το «δράμα των απολυμένων των σταθμών που πέφτει μαύρο».
Μέσα σε αυτήν την ιστορία μπήκε και η ΕΣΗΕΑ, δηλαδή η Ένωση Συντακτών που δεν αναγνωρίζει ότι στο ίντερνετ δουλεύουν δημοσιογράφοι, αλλά υπάλληλοι γραφείου.
Το δράμα των απολυμένων που θα βρεθούν στο δρόμο ξεχειλίζει από τα τραπέζια των τηλεοπτικών πάνελ, από τα δακρύβρεχτα ρεπορτάζ που έρχονται κατευθείαν από το γραφείο της διοίκησης του σταθμού και με τόσο θέρμη σπικάρουν οι τεθλιμμένοι συνάδελφοι, και από τους τίτλους σε sites και εφημερίδες κάθε πλευράς ή ιδιοκτησίας.
Η ιστορία των απολυμένων, ή όσων κινδυνεύουν να χάσουν τις δουλειές τους, και η επιλεκτική συμπεριφορά των καναλιών απέναντί τους, δεν αποτελεί καινούριο φαινόμενο στο τηλεοπτικό τοπίο. Είχαν προηγηθεί πολύ χαρακτηριστικές περιπτώσεις οι οποίες δεν αφορούσαν επιχειρήσεις όπως η ΒΙΟΜΕ, η Χαλυβουργική ή η Coca Cola (και πάρα πολλές ακόμη), αλλά περιστρέφονταν γύρω από τα μεταλλεία στις Σκουριές.
Από τα ραδιόφωνα, τα κανάλια και τις εφημερίδες μαθαίναμε για το δράμα των μεταλλωρύχων και των οικογενειών τους επειδή θα τους κλείσουν το εργοτάξιο, αλλά δεν βλέπαμε και πολλά πράγματα για την καταστροφή του φυσικού πλούτου της περιοχής, ούτε τις καταγγελίες για τη μόλυνση των υδάτων και του εδάφους· εξαιρετικά επιλεγμένες ιστορίες και ρεπορτάζ που μάλλον είχαν σχέση με το ποιος πληρώνει για τις διαφημίσεις, παρά με άλλες πιο «ασήμαντες» προτεραιότητες.
Όμως η υπόθεση με τους απολυμένους που βρίσκονται στο δρόμο από τη μια μέρα στην άλλη, έχει μακρύ παρελθόν και στον ίδιο το χώρο του Τύπου.
Τουλάχιστον δύο ντουζίνες εργαζόμενοι του Μέγκα έφυγαν τα τρία τελευταία χρόνια από το κανάλι, το οποίο από το 2012 μειώνει του μισθούς με τυφλές απανωτές ατομικές συμβάσεις. Σχεδόν 150 λιγότεροι ήταν οι εργαζόμενοι το 2012, σε σύγκριση με το 2008.
Το 2009, όταν ο Alpha πέρναγε σε γερμανικά χέρια, έλεγαν αντίο 200 εργαζόμενοι και οι ατομικές συμβάσεις έπεφταν βροχή. Οι μεμονωμένες απολύσεις συνεχίστηκαν τουλάχιστον ως το 2012.
Περικοπές και μειώσεις προσωπικού είχε και το Star από το 2008 ως το 2012, με περισσότερες από 150 περιπτώσεις.
Στον ΑΝΤ1 πάνω από 100 άνθρωποι βρέθηκαν εκτός εργασίας ως το 2011. Μειώσεις μισθών έγιναν το 2011 και το 2012, ενώ το 2015 προσπάθησαν να πετάξουν στο δρόμο 40 εργαζόμενους σε μια μέρα. Εκεί, το 20% μείωση μισθού και οι απολύσεις μόνιμων εργαζόμενων για να προσληφθούν ξανά με μπλοκάκια, ήταν η δεύτερη φύση τους.
Σε ΣΚΑΪ και Καθημερινή έφυγαν όσοι αρνούνταν να υπογράψουν τις ατομικές συμβάσεις με μειώσεις μισθών αλλά και αρκετοί δημοσιογράφοι οι οποίοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θεωρούνταν «ανεπιθύμητοι» εξαιτίας των ρεπορτάζ τους και της πολιτικής τους κατεύθυνσης. Οι μαζικές απολύσεις που ξεκίνησαν το 2010 συνεχίστηκαν και το 2013. Μάλιστα, η ΕΣΗΕΑ, που σήμερα είναι καλή για το κανάλι του Φαλήρου επειδή καταδικάζει το «μαύρο» στα ιδιωτικά κανάλια και χθες ήταν κακή γιατί διέγραψε έγκριτους συναδέλφους εξαιτίας της στάσης τους στο δημοψήφισμα, έλεγε το 2013 για τον ΣΚΑΪ: «ο όμιλος που ξεκίνησε πρώτος τη “φάμπρικα” των εκβιαστικών ατομικών συμβάσεων εργασίας με μειώσεις αποδοχών, απολύοντας όσους αρνούνταν να συναινέσουν και συγκροτώντας έναν σκληρό απεργοσπαστικό μηχανισμό από διευθυντικά στελέχη. Κλιμακώνοντας την εργοδοτική τρομοκρατία ο ΣΚΑΪ προχώρησε σε 16 νέες απολύσεις εργαζομένων, μεταξύ των οποίων δύο μητέρες μονογονεϊκών οικογενειών και ο συνδικαλιστικός εκπρόσωπος του ραδιοφώνου». Αυτή η ανακοίνωση δεν είχε την ίδια τύχη με την ανακοίνωση για τον διαγωνισμό των τηλεοπτικών αδειών.
Όλοι αυτοί οι εργαζόμενοι -μαζί τους και οι εκατοντάδες του ALTER, της Ελευθεροτυπίας, του Αγγελιοφόρου, του ΔΟΛ, του Πήγασου και δεκάδων ακόμη κλειστών ή πτωχευμένων ΜΜΕ- δεν ζούσαν κάποιο δράμα για τους υπόλοιπους συναδέλφους τους που είχαν ακόμη δουλειά, γιατί το θέμα τους δεν πούλαγε. Ή τουλάχιστον δεν είχε τόσο μεγάλη σημασία για να βρεθεί στα πρωτοσέλιδα και τις πρώτες θέσεις των δελτίων, επειδή κανένα από τα αφεντικά τους δεν ενδιαφερόταν.
Όμως τώρα που η κατάσταση έφτασε ως εδώ, κανένας πάμπλουτος ιδιοκτήτης καναλιού που δεν πήρε άδεια δεν θα διστάσει να μιλήσει μέσω των πιστών εκπροσώπων του για το «δράμα» των απολυμένων. Δηλαδή όσων εργαζόμενων δεν πρόλαβε να απολύσει ο ίδιος από το 2009 μέχρι σήμερα.
Φταίνε όμως μόνο τα αφεντικά που έχουν 70 εκατομμύρια ευρώ για την άδεια ενός πτωχευμένου τηλεοπτικού προϊόντος, αλλά ξεσκίζουν τους εργαζόμενους τους εδώ και μια δεκαετία (τουλάχιστον) με τη δικαιολογία ότι δεν υπάρχουν λεφτά; Όχι. Γιατί οι εργαζόμενοι των ΜΜΕ, όπως κι όλοι οι εργαζόμενοι σε αυτή τη χώρα, δεν ήταν και δεν θα είναι ποτέ τους ενωμένοι.
Εάν όλοι αυτοί ήταν ενωμένοι, τότε τα πάμπλουτα αφεντικά τους θα έβλεπαν μαύρο στην οθόνη τους αμέσως μετά τις πρώτες τυφλές περικοπές. Εάν οι διακόπτες κατέβαιναν και το πρόγραμμα σταματούσε, ίσως η εργασιακή βαναυσότητα ματαιωνόταν. Λέω «ίσως», γιατί κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ επειδή οι συνδικαλιστές τους δεν το ήθελαν· οπότε δεν μάθαμε κι εμείς το αποτέλεσμα αυτή της στάσης.
Σε όλους αυτούς επικράτησε η άποψη τού «να βάλουμε πλάτη». Κι όσοι έβαλαν πλάτη κι αισθάνθηκαν τυχεροί που δεν μπήκαν στη λίστα των απολυμένων, αλλά απλώς είδαν τον μισθό του χιλιάρικου να μετατρέπεται σε μπλοκάκι των 600 ευρώ, θαύμασαν τα πάμπλουτα αφεντικά τους να υπόσχονται δεκάδες εκατομμύρια για να κρατήσουν «ζωντανούς» τους σταθμούς των εκατοντάδων απολυμένων και της εργασιακής εκμετάλλευσης.
Κι όσον αφορά το Μέγκα, εκεί έγινε το εξής απίστευτα κωμικο-τραγικό. Οι δικοί του πάμπλουτοι ιδιοκτήτες δεν φρόντισαν καν να εξασφαλίσουν την ιδιοκτησία τους σταθμού, έστω για να το πουλήσουν μετά σε κάποιον υποψήφιο καναλάρχη. Τουναντίον, τα έγραψαν όλα, και τώρα θεωρούν ότι υπάρχουν κορόιδα που θα δουλεύουν τσάμπα για να συνεχίσουν να εκπέμπουν. Ίσως όμως και να υπάρχουν. Τώρα που το βλέπω πιο ξεκάθαρα, σίγουρα υπάρχουν.
Ας σκεφτούν όμως ποιου το παιχνίδι παίζουν όλοι αυτοί οι συμπονετικοί εργαζόμενοι. Των αφεντικών, που μόλις ξεκίνησε ο διαγωνισμός έστελναν ασφαλιστικά μέτρα ο ένας στον άλλο για να του πάρουν την άδεια πριν ακόμη την αγοράσει, ή των «συναδέλφων» τους που τώρα θυμήθηκαν τι συμβαίνει στο Μέγκα και ξεκίνησαν να καλούν χαρακτηριστικές περιπτώσεις εργαζόμενων, όπως ο Καμπουράκης ή ο Χασαπόπουλος;
(Ολόκληρη τη λίστα των απολυμένων των ιδιοκτητών τηλεοπτικών σταθμών και άλλες ωραίες ιστορίες τη διάβασα στο άρθρο της ΕΦΣΥΝ «Οι ανθρώπινες ασπίδες των καναλαρχών»)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου