Κυριακή 14 Αυγούστου 2016

Η απόδειξη της μνήμης χρυσόψαρου που διαθέτουν οι Έλληνες














Θυμάμαι μία σκηνή από την παλιά, καλή ελληνική ταινία «Η Ρένα είναι οφ σάιντ», με πρωταγωνίστρια την Ρένα Βλαχοπούλου, η οποία θεωρώ πως εκφράζει απόλυτα την ελληνική κοινωνία. Σε αυτή τη σκηνή η Βλαχοπούλου βρίσκεται στις εξέδρες του γηπέδου κι ακούει τον οπαδό της ομάδας,
που υποδύεται ο Ανδρέας Ζαρταλούδης, να χαρακτηρίζει τον ίδιο παίκτη πότε «κρέας, ανίκανο και χαραμοφάη» και πότε «ήρωα, λεβέντη και... Καραϊσκάκη».
Γράφει η Ευγενία Κουντούρη
Όπως ακριβώς δηλαδή γίνεται ιστορικά στην χώρα μας με όλους, όχι μόνο τους αθλητές, αλλά όσους για κάποιο λόγο είναι γνωστοί στον κόσμο. Την μία στιγμή είναι «ήρωες» και την αμέσως επόμενη «άχρηστοι». Η μνήμη χρυσόψαρου είναι ένα από τα χαρακτηριστικά του Έλληνα και το ίδιο ακριβώς φαίνεται πως συνέβη και στην περίπτωση της πρωταθλήτριας του τριπλούν, Βούλας Παπαχρήστου.
Της αθλήτριας που πριν από λίγες ημέρες πήρε το χάλκινο μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα κλειστού στίβου και ξαφνικά «μας έκανε όλους περήφανους», ενώ το τελευταίο μετάλλιο που είχε πάρει ήταν αυτό που της είχε απονέμει το Περιοδικό Time, το… αργυρό μετάλλιο ρατσισμού.
Σήμερα, η Παπαχρήστου αποθεώνεται από το σύνολο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης για το μεγάλο της «come back». 
Όπως σημειώνεται σε διάφορα ρεπορτάζ, η 27χρονη αθλήτρια κατάφερε να ξεπεράσει τον αποκλεισμό της από τους Ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου το 2012, κατάφερε να σταθεί ξανά στα πόδια της μετά από μία μεγάλη αποχή από τον στίβο, να φανεί δυνατή και να επανέλθει σε υψηλό επίπεδο. 
Η αθλήτρια που κατάφερε να βάλει πίσω της τον «πόλεμο που δέχτηκε» και σαν μια πραγματική ηρωίδα, «αναγεννήθηκε μέσα από τις στάχτες της».
Πολύ ωραία και ... εύστοχα όλα αυτά, αν μάλιστα σκεφτούμε πως σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρας ποίησης. Θα αναρωτηθεί κανείς, που δεν γνωρίζει «γιατί δέχτηκε πόλεμο αυτό το κορίτσι; Ποιος ήταν ο λόγος του αποκλεισμού της από τους Ολυμπιακούς αγώνες; Κάποιος σοβαρός τραυματισμός;»
Εύλογα ερωτήματα από τη στιγμή που σχεδόν όλα τα αφιερώματα παρουσιάζουν λίγο ως πολύ, μία... αδικία αυτό που υπέστη το «καημένο το κορίτσι».
 Η «ηρωίδα», η ... σύγχρονη Μπουμπουλίνα. 
Μία «Μπουμπουλίνα» με φασιστικές και ρατσιστικές ιδέες. 
Ένα «κοριτσάκι» που δικαιολογεί την βιαιοπραγία εναντίον των γυναικών.
Που λατρεύει τα όπλα, που θεωρεί πως οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής «απλά εκφράζουν τον κόσμο στην Βουλή».
Ποιον ακριβώς κόσμο εκφράζουν όμως;

3 σχόλια:

  1. παγερα αδιαφορο και το χρυσο να παρει!δεν με αφορα!ΑΘΛΗΤΗΣ σημαινει ηθος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. συγκινηθηκα...ανατριχιασα...χωρις υπερβολες! (με το βιντ της Gabrielle Andersen)
    καλα κανεις κι αντιπαραθετεις ενα...μετρο συγκρισης ως προς το τι σημαινει αθλητισμος κι' αθλητης γιατι στις μερες μας πολλα εχουν χασει το νοημα τους-η εχουν διαστρεβλωθει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ε,μα ναι ρε συ.Τί να τα κάνω τα μετάλλια άμα είσαι σκατένιος άνθρωπος.Για μένα αθλητισμός ειναι μεγαλειο ανθρώπου.Μονο τότε μετράει.Όλα τ'άλλα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή