Εγώ συμφωνώ με τον Φορτσάκη.
Και βέβαια να πληρώνω αυτούς που στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία...
ΜΕ ΜΠΟΥΦΛΕΣ
Το άρθρο του βουλευτή της Ν.Δ και (πάνω απ΄ όλα) ακαδημαϊκού Θεόδωρου Φορτσάκη στην εφημερίδα Καθημερινή (http://www.kathimerini.gr/870356/opinion/epikairothta/politikh/xreiazomaste-idiwtikh-ekpaideysh ) σχετικά με τις παρεμβάσεις του υπουργείου Παιδείας στην ιδιωτική εκπαίδευση θα μπορούσε να αποτελέσει πλαίσιο για μια γενικότερη πολιτική και ιδεολογική συζήτηση σχετικά με την κατάσταση του δημοσίου σχολείου, τις ευθύνες πολιτικών και εκπαιδευτικών συστημάτων (εξουσίας) για την απαξίωσή του μέσα στον χρόνο, την ανάγκη -αδιαμφισβήτητη κατά τη γνώμη μου- ύπαρξης και λειτουργίας της ιδιωτικής εκπαίδευσης αλλά, όμως, και για το πλαίσιο κανόνων και εποπτικού ελέγχου από το κράτος μέσα στο οποίο πρέπει να λειτουργεί.
Ωστόσο, ο πολιτικός Φορτσάκης φαίνεται ότι επιβάλλεται επί του ακαδημαϊκού Φορτσάκη και διολισθαίνει σε αντιλήψεις που πόρρω απέχουν από την ζητούμενη ισορροπία μεταξύ ενός δημοσίου σχολείου που θα βγει από την εγκατάλειψη και μιας ιδιωτικής εκπαίδευσης που θα προσφέρει γνώση και όχι (μόνο) "εμπόρευμα".
Αντιθέτως, αντλούν "ιδέες" από το πλέον ακραίο ιδεολογικό οπλοστάσιο που θέλει μία δημόσια εκπαίδευση που θα παρέχει τα μίνιμα σε κοινωνικά αποκλεισμένους, φτωχούς, μετανάστες κ.ά και μία ιδιωτική που θα υποκαθιστά πλήρως και συνολικά την κοινωνική (και Συνταγματικά κατοχυρωμένη) υποχρέωση του κράτους να παρέχει δωρεάν Παιδεία.
Γράφει, λοιπόν, ο βουλευτής της Ν.Δ σε μια εκ των προτάσεών του -που απ΄ ότι φαίνεται, όμως, ισοδυναμεί με λυδία λίθο του σκεπτικού του:
- " Οι γονείς που επιλέγουν την ιδιωτική παιδεία να ενισχύονται οικονομικά από το κράτος είτε με «κουπόνι» είτε με φοροαπαλλαγή, με συγκεκριμένες προϋποθέσεις".
Διηγούμαι μια μικρή ιστορία για όσους τυχόν βρίσκουν καλή ιδέα την ενίσχυση οικογενειών με κουπόνι για να επιλέγουν την ιδιωτική παιδεία.
Ο τυφώνας Κατρίνα θεωρείται ίσως ο πιο καταστροφικός που χτύπησε τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Στις 29 Αυγούστου του 2005, έφτασε στη Λουιζιάνα ως τυφώνας κατηγορίας 3 και προκάλεσε καταστροφές και πλημμύρες από την Φλόριντα μέχρι το Τέξας. Η μεγαλύτερη καταστροφή συνέβη στην πόλη της Νέας Ορλεάνης, το 80% της οποίας πλημμύρισε όταν το σύστημα αναχωμάτων που προστάτευε την πόλη καταστράφηκε.
Όπως, όμως, συμβαίνει συνήθως, η καταστροφή ( στα καθ' ημάς είναι τα μνημόνια και οι συνέπειες της ύφεσης) μπορεί να σηματοδοτήσει και μια μεγάλη ευκαιρία. Ένας από εκείνους που διέβλεψαν αυτή την ευκαιρία στην πλημμυρισμένη Νέα Ορλεάνη ήταν ο γκουρού της Σχολής του Σικάγου, νομπελίστας και δεύτερος μετά τον Κέϋνς πιο γνωστός οικονομολόγος, Μίλτον Φρίντμαν.
Τρεις μήνες μετά την καταστροφή της Νέας Ορλεάνης και ολόκληρης της υποδομής των δημοσίων σχολείων, ο Φρίντμαν αρθρογραφεί στη Wall Street Journal:
"Τα περισσότερα σχολεία είναι συντρίμμια, όπως εξάλλου και τα σπίτια των παιδιών που φοιτούσαν σε αυτά. Πρόκειται για μια τραγωδία. Αλλά είναι επίσης και μια ευκαιρία να μεταρρυθμίσουμε ριζικά το εκπαιδευτικό σύστημα".
Η "ιδέα" του Φρίντμαν τέθηκε αμέσως σε εφαρμογή: αντί η τότε κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους να δαπανήσει αρκετά δις δολάρια στην ανακατασκευή της δημόσιας υποδομής της εκπαίδευσης στη Νέα Ορλεάνη προτιμήθηκε να εφοδιάσει τις πληγείσες από τον Κατρίνα οικογένειες με κουπόνια ώστε τα παιδιά τους να εγγραφούν σε ιδιωτικά σχολεία.
Ο Φρίντμαν ήταν σαφής:
"Αυτή η θεμελιώδης αλλαγή να μην αποτελέσει μια προσωρινή λύση αλλά μια μόνιμη μεταρρύθμιση". Και η πρότασή του έφθασε στην κυβέρνηση Μπους ως ένα συνολικό σχέδιο που θα εφαρμοστεί πειραματικά (λόγω της καταστροφής) στη Νέα Ορλεάνη για να επεκταθεί σε ολόκληρη τη χώρα.
Η πρόταση εφαρμόστηκε. Από τα 123 δημόσια σχολεία της Νέας Ορλεάνης έμειναν, σε μερικούς μήνες, λιγότερα από δέκα, ενώ τα "επιδοτούμενα" (με κουπόνια) ιδιωτικά σχολεία από επτά έγιναν τριάντα ένα. Οι περισσότεροι δάσκαλοι βρέθηκαν χωρίς δουλειά και αναγκάστηκαν να αναζητήσουν εργασία στα "επιδοτούμενα" ιδιωτικά σχολεία- φυσικά με ειδικές συμβάσεις εργασίας και χαμηλότατους μισθούς.
Κατόπιν τούτου, οι New York Times -όπως αναφέρει και η Naomi Klein στο "Δόγμα του Σοκ"- χαρακτήρισαν τη Νέα Ορλεάνη "το κατεξοχήν πειραματικό εργαστήριο του Έθνους για την επέκταση των κρατικά επιδοτούμενων ιδιωτικών σχολείων" και αρκετοί θιασώτες των ιδεών του Φρίντμαν έλεγαν πως "ότι δεν κατέστη εφικτό μετά από χρόνια πολιτικών προσπαθειών και "λόμπινγκ" στο Κογκρέσο και τη Γερουσία κατορθώθηκε με έναν τυφώνα"...
Αυτή η μικρή ιστορία αποκαλύπτει την "πηγή" της πρότασης του πολιτικού Φορτσάκη. Δεν πρόκειται για κάποια πρωτογενή ιδέα αλλά για τον πυρήνα ενός μοντέλου προσέγγισης της παιδείας που εφαρμόστηκε στην πλημμυρισμένη Νέα Ορλεάνη.
Θα ήθελα, πάντως, να ακούσω ή να διαβάσω πως ακριβώς σκέπτεται ο βουλευτής της Ν.Δ την εφαρμογή αυτού του μέτρου. Ποιοι και πως θα επιδοτούνται, τι έλεγχος για την ροή των κρατικών επιδοτήσεων προς τα ιδιωτικά σχολεία πρέπει να υπάρχει, τι θα συμβεί με εκείνους που ήδη κατορθώνουν (με πολύ κόπο είναι αλήθεια) να στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία κ.ο.κ.
Αλλά, μπορεί κανείς να διαπιστώσει και μία "περίεργη" αντίφαση. Πως είναι δυνατόν ο ακαδημαϊκός Φορτσάκης να εισηγείται λιγότερο έλεγχο του κράτους (μέσω κάποιας ανεξάρτητης αρχής (;), λέει) στην ιδιωτική εκπαίδευση την ώρα που το κράτος -δηλαδή ο πολιτικός Φορτσάκης- θα την επιδοτεί μέσω κουπονιών;
Δεν αντιλαμβάνεται πως κρατικό χρήμα στην ιδιωτική εκπαίδευση δίχως ουσιαστικό έλεγχο δημιουργεί προϋποθέσεις για κακοδιαχείριση, διαφθορά και σπατάλη; Αλλά, από την άλλη, και εισβολή στον χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης χαμηλού επιπέδου εκπαιδευτηρίων (εξαιρώ τα σημαντικά και σοβαρά ιδιωτικά σχολεία που διαθέτουμε και γενικότερα τους έντιμους επαγγελματίες της ιδιωτικής εκπαίδευσης) που μόνο στόχο θα έχουν να "εισπράξουν" το δημόσιο χρήμα. Δώσε και μένα μπάρμπα κουπόνια, δηλαδή...
Κι αν, επαναλαμβάνω, θεωρήσει κανείς -και ο γράφων μεταξύ αυτών- πως η ιδιωτική εκπαίδευση είναι και χρήσιμη και αναγκαία και μπορεί να προάγει τον ανταγωνισμό με ένα αναβαθμισμένο και αξιόπιστο δημόσιο σχολείο, διερωτώμαι εάν για κάποιους η απάντηση στο δημόσιο σχολείο είναι το επιδοτούμενο ιδιωτικό...
Διότι εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως σ' αυτή την κατεύθυνση εκείνο από τα δύο που συνεχώς θα απαξιώνεται και θα σβήνει είναι το δημόσιο σχολείο αφού, λογικά, το κράτος θα εκτονώνει την (Συνταγματικά κατοχυρωμένη) κοινωνική του υποχρέωση έναντι των πολιτών με μερικά κουπόνια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου