Ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ μοίρασε στην Αθήνα φιλοφρονήσεις και ασπασμούς. Είναι από τη φύση του διαχυτικός λένε αυτοί που τον γνωρίζουν, αν και το τονίζουν περισσότερο αυτοί που θέλουν να τον δικαιολογήσουν.
Οι χιουμορίστες θα υπενθύμιζαν με το κατάλληλο ύφος την ιλαρή αναφώνηση του τηλεπαρουσιαστή Ανδρέα Μικρούτσικου σε εκείνα, τα αλήστου μνήμης χρόνια της τηλεοπτικής ευδαιμονίας «αγκαλιάζονται και φιλιούνται».
Οι ρεαλιστές θα επανέφεραν τους πάντες στην τάξη χτυπώντας την κουδούνα επισείοντας την ανάγκη τήρησης της διπλωματικής ευγένειας και ανοχής που σπάει ανά τους αιώνες την μέση της περισσότερο από τον Νίκο Γκάλη μπροστά στον Τσατσένκο.
Οι κυνικοί θα σάρκαζαν απλώς «σαλιαρίσματα», ή θα ψιθύριζαν λαϊκότροπα «μπόλικο λάδι αλλά από τηγανίτα τίποτα».
Οι αναζητητές των κρυφών νοημάτων, οι ανθιστάμενοι στις γαλιφιές, οι ρέκτες της ουσίας των πραγμάτων θα βουτούσαν στην περίσκεψη να βρουν τους λόγους αλλά και τους ακριβείς τρόπους για τους οποίους θα έπρεπε να αντισταθούν, κι όχι μόνο, να αντιγυρίσουν, λόγια καθαρά που να περικλείουν την ακριβή περιγραφή της κατάστασης μας, διατυπώνοντας αιτήματα στη βάση των αναγκών μας και της δικαιοσύνης.
Από τα βάθη της ιστορικής μνήμης ξεπηδά τότε ο Καλλισθένης ως πρότυπο, ο ιστορικός της εκστρατείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου αυτός που αρνήθηκε να γονατίσει κατά το περσικό πρότυπο στον στρατηλάτη για να τον χαιρετίσει, στάση που όπως διηγούνται του στοίχισε τον χαιρετισμό δια ασπασμού από τον Μεγάλο.
Όταν του επεσήμαναν ότι τίποτα δεν κατάφερε παρά να στερηθεί τα χείλη του στρατηλάτη στις παρειές του αυτός, αναφώνησε με φιλοσοφική περιπάθεια πως δεν έγινε και τίποτα φοβερό απλώς θα πορευτεί στη ζωή του «ένα φιλί φτωχότερος».
Δίχως άλλο η στάση του προσιδιάζει σε χαρακτήρες που ρέπουν στην ηρωική εμμονή αν και η ίδια ιστορία διηγείται ότι ο Καλλισθένης είχε αρχικά ροπή στην μεγαλοστομία για τα κατορθώματα του Αλέξανδρου τόσο που ούτε αυτός ο ίδιος ο στρατηγός τα άντεχε και τα περιγελούσε. Κι ας αφήσουμε κατά μέρος ότι είχε ξεχάσει πως ο πατέρας του Μεγάλου ο Φίλιππος είχε ισοπεδώσει την πατρίδα του την Όλυνθο. Και, τέλος, δεν μπορούμε να κάνουμε ότι δεν θυμόμαστε το κακό του τέλος όταν κατηγορήθηκε για συνωμοσία και τον έφαγε το μαύρο σκότος.
Επιστρέφοντας στον Ζαν Κλοντ δεν υπάρχει κανένας σήμερα που δεν γνωρίζει ότι όλα αυτά γίνονται για το θεαθήναι, είναι μέρος της πολιτικής θεατρικής παράστασης που έχει πλέον παγκόσμιες αναλογίες και ομοιότητες. Το μοίρασμα φιλιών είναι η μανιέρα του Ζαν, τέτοιου βαθμού μάλιστα, σχεδόν εκκλησιαστικού τυπικού, που δεν σου πάει να τον κακοκαρδίσεις με μια άρνηση. Περισσότερο, όταν μια άρνηση δεν θα είχε συνέπειες για τον αποδέκτη των φιλιών αλλά για ένα ολόκληρο κακοπαθημένο λαό.
Πάει πολύ όμως να κάνουν κριτική σε τούτη την παράσταση όσοι μέχρι προχθές μάζευαν με ιερή προσήλωση όχι τους θεατρικούς ασπασμούς αλλά τις φτυσιές των τελευταίων ευρωπαίων γραφειοκρατών. Εκτός και φοβούνται μην κολλήσει ο Ζαν Κλοντ καμιά αριστερή ασθένεια και αρχίσει να μουρμουράει διαρκώς περί της ανάγκης εφαρμογής των καλών ευρωπαϊκών εργοδοτικών συμπεριφορών, ιδέα που προκαλεί πολλαπλούς σπασμούς στα μάγουλα και απεχθείς μορφασμούς στα πρόσωπα των οικείων νεοφιλελεύθερων σταυροφόρων, οι οποίοι ένιωσαν αυτές τις μέρες, κυριολεκτικά, ένα φιλί φτωχότεροι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου