Του Κώστα Καλλιπολίτη
Η επιλογή της «αναθεώρησης» της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, κυρίως ως προς το πολιτικό μέρος της, αποτελεί στόχο όλων εκείνων των συμφερόντων που εκπροσωπούνται από τον ιδιότυπο ελληνικό συντηρητισμό (βαλκανικής κοπής) που γονιμοποιείται στη μήτρα του «διεθνικού επαρχιωτισμού».
Όλοι όσοι μισούν την έννοια της «πατρίδας», που συκοφαντούν το «εθνικό» υπό το πρόσχημα του «εκσυγχρονισμού» (που τον εκλαμβάνουν ως «κοσμοπολιτισμό»), όσοι ενώ είναι «γραικύλοι» εμφανίζονται ως «ευρωπαίοι», έσπευσαν ,κυρίως την τελευταία δεκαετία, με εντεταλμένες γραφίδες να «αναθεωρούν» κρίσιμες πλευρές της σύγχρονης ιστορίας, ως αναγκαία (και ικανή;) προϋπόθεση της μετάλλαξης της χώρας σε «χώρο», στο πλαίσιο μιας περίεργης αλλά ευεξήγητης «παγκοσμιοποίησης», όπου το «εθνικό» θα υποχωρεί στο «υπερεθνικό».
Γίναμε μάρτυρες μέχρι τώρα της «νέας» εκδοχής για το ΕΑΜ, για τη Μικρασιατική καταστροφή, για τον Πόντο, για τα Σκόπια. Και πρόσφατα για την ταραγμένη δεκαετία του 60.
Χάρις στην «ευγενική» (;) χορηγία του ΔΟΛ (με το γνωστό ρόλο στην αποστασία του 65), ο «βασιλεύς» της δεκαετίας, ο Κωνσταντίνος “De Grecia” (ο «Κοκός», κατά τη λαϊκή ονοματοδοσία) στο τρίτομο πόνημα «αγνώστου» συγγραφέως (αφού ο ίδιος δεν γνωρίζει την ελληνική) επιχειρεί να συκοφαντήσει με άθλιες ιστορικές παραχαράξεις το «γέρο της δημοκρατίας» Γεώργιο Παπανδρέου.
Άτεχνα και χυδαία, επιχειρεί (νοθεύοντας τα γεγονότα, αφού οι πρωταγωνιστές τους δεν ζουν για να αντιλέξουν) να τον εμφανίσει ως φαύλο, διαπλεκόμενο, αντικομουνιστή, ετερόφωτο, πολιτικάντη και εξαρτημένο από τον γιό του Ανδρέα Παπανδρέου. Αντίθετα εμφανίζεται ο ίδιος ως «σύγχρονος, προοδευτικός ανώτατος άρχων», με «νέες ιδέες» ,»τολμηρός» (μέχρι και «νομιμοποίηση του ΚΚΕ» πρότεινε) , «βαθιά δημοκράτης» και «θεσμικά συνταγματικός βασιλεύς», (συνεπικουρούμενος από τον Αρναούτη, τον Χοϊδά, τον Γαρουφαλιά, τον Σγουρίτσα, κ.α.)
Ο Γεώργιος Παπανδρέου, ανεξαρτήτως της προηγούμενης πολιτικής του διαδρομής, στα κρίσιμα 1964-1965 ήταν ο γνήσιος εκφραστής της δημοκρατικής παράταξης της εποχής και στάθηκε όρθιος απέναντι στο δυσώδες βασιλικό πραξικόπημα, που στόχευε στην καταστολή του λαϊκού κινήματος και τη νόθευση της δημοκρατικής βούλησης του ελληνικού λαού.
Τα γεγονότα μιλούν μόνα τους και δεν παραχαράσσονται. Οι κυβερνήσεις των αποστατών καταγράφηκαν, μαζί με τις πρωτοφανείς αντιδημοκρατικές μεθόδους της συγκρότησής τους.
Οι λίγοι εναπομείναντες πολιτικοί άνδρες της εποχής (πλην του συνωμότη, «εφιάλτη» και «αρχιτέκτονα» της αποστασίας Μητσοτάκη που έσπευσε δρομαίως στην υποστήριξη του παραχαράκτη και ψευδολόγου «τέως») γιατί σιωπούν;
Οι πολλοί, νεότεροι, πολιτικοί που οφείλουν να υπερασπίζονται την ευρύτερη παράταξή τους, γιατί σιωπούν;
Η αριστερά του Λαμπράκη και του Πέτρουλα, γιατί σιωπά;
Θα μείνει αναπάντητη η καθοδηγημένη αθλιότητα;
Κυρίως γιατί σιωπά (γιατί άραγε;) η οικογένεια Παπανδρέου που οφείλει να υπερασπιστεί το γεννήτορά της;
Κυρίως γιατί το ΠΑΣΟΚ (ως ιστορικός κληρονόμος της Ε.Κ.),περί άλλων τυρβάζει (μάλλον παραιτηθέν της ιστορικής αυτής κληροδοσίας);
Προκύπτει, λοιπόν, το ιστορικό καθήκον της απάντησης.
Για να δούμε και να μετρηθούμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου