Συμμετείχα σε μια συζήτηση σχετικά με την εκλογή του προέδρου στη Νέα Δημοκρατία και όταν αναφέρθηκε πως για να ψηφίσει κάποιος πρέπει να πληρώσει 3 ευρώ, ένας από την παρέα αποδοκίμασε αυτήν την προϋπόθεση.
«Μα είναι δυνατόν, αυτήν τη δύσκολη εποχή, να απαιτείς χρήματα από τον κοσμάκη; Πολλοί δεν θα ψηφίσουν για αυτόν το λόγο», είπε απηυδισμένος ο φίλος και δεν άντεξα να μην αντιδράσω. «Έλα ρε συ, δεν είναι κανένα μεγάλο ποσό, για να σε αποτρέψει να πάρεις μέρος σε αυτό το… πάρτι. Να δηλώνεις περήφανα μετά, ότι ναι, ΨΗΦΙΣΑ και ΕΓΩ το νέο αρχηγό». Να είσαι και εσύ δηλαδή ένας από αυτούς που διάλεξε τον καινούργιο πρωταγωνιστή του πολιτικού… θιάσου!
Αναλογιστείτε ότι για να παρακολουθήσετε μια επιθεώρηση στο θέατρο, πληρώνετε πολλά περισσότερα ευρώ, για να δείτε μια κωμωδία στο σινεμά παραπάνω από το διπλάσιο που απαιτεί η συμμετοχή στις «γαλάζιες» εκλογές. Για να μην αναφερθώ στο αντίτιμο ενός εισιτηρίου για έναν αγώνα. Από την άλλη θα μου πείτε (και θα έχετε δίκιο) ότι δεν είναι το ίδιο, διότι σε ό,τι αναφέρω, πηγαίνεις εκεί, δεν το ζεις από μακριά το θέαμα, αλλά συνυπολογίστε ότι σε ό,τι προαναφέρθηκε, πληρώνεις για μία και μοναδική φορά, όχι για καθημερινό… σόου!
Δηλαδή, δεν αξίζει να θυσιάσεις το 3ευρω που θα έδινες για έναν κυριακάτικο καφέ και αντί για αυτόν, να έχεις εσύ επιλέξει τον καθημερινό σου διασκεδαστή; Γιατί κακά τα ψέματα, πλέον ελάχιστα μπορούν να διαφοροποιηθούν οι πολιτικές από οποιαδήποτε πρόσωπα. Οπότε δεν μπορώ να ταυτιστώ με όσους υποστηρίζουν ότι αυτές οι εσωκομματικές εκλογές, είναι εξίσου σημαντικές τόσο για τη ΝΔ, όσο και για όλη τη χώρα, διότι όποιος κι αν αναδειχθεί νικητής, λίγα πράγματα θα αλλάξουν.
Άρα, όσο καυστικός κι αν ήμουν πριν, η αλήθεια είναι ότι το μόνο που διακυβεύεται είναι ποιος από τους τέσσερις «μονομάχους» θα μπαίνει πιο συχνά στα σπίτια μας μέσω της τηλεόρασης, ποιος θα αποτελεί πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της μουντής καθημερινότητάς μας.
Για να μην αναφερθώ στο γεγονός, ότι ακόμα και οι ίδιοι οι υποψήφιοι, δεν βοήθησαν για να πάρει ο κόσμος στα σοβαρά όλη αυτήν τη διαδικασία, με τα διαφημιστικά σποτ τους. Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα σε κάποιες περιπτώσεις να καταλάβω ποια ήταν τα… ορίτζιναλ και ποια προϊόντα τρολαρίσματος από ευφάνταστους πολίτες!
Χαρακτηριστικά στο σποτ του Γεωργιάδη, με την ατάκα «Ο Άδωνις είμαι εγώ» που ακούγεται, δεν μπορώ να μη γελάσω! Αισθητική παλαιοτέρων δεκαετιών και σύνθημα για… κλάματα. Για να μη νομίζετε ότι τα βάζω μόνο με τον «μπουμπούκο» λόγω εμπάθειας, μια από τα ίδια είναι και το διαφημιστικό του Τζιτζικώστα, στο οποίο πηγαίνει σε ένα σπίτι με τις φόρμες και εμφανίζεται απλός και καθημερινός , ως ένας από εμάς! Μα καλά κανείς δεν τους έχει πει ότι δεν θέλουμε έναν από εμάς να ορίζει τις τύχες μας, αλλά έναν ικανότερο και καλύτερο από εμάς; Στην τελική, θα εμπιστευτούμε αυτούς που… εμπιστεύτηκαν την τύχη τους σε αυτούς τους διαφημιστές;
Πάντως, στη Συγγρού δεν το διαχειρίστηκαν σωστά το θέμα. Δεν το… πούλησαν καλά το προϊόν! Αφού βλέπουν ότι εξελίσσεται σε… πανηγυράκι, έπρεπε να δουλέψει καλύτερα το τμήμα μάρκετινγκ.
Για παράδειγμα, αν με το 3ευρω ο κάθε ψηφοφόρος έπαιρνε ένα μπλουζάκι που να είχε τη στάμπα «Ψήφισα κι εγώ το νέο πρόεδρο» και από πίσω είχε τη δάδα, δεν θα είχαμε… κοσμοσυρροή; Αν οι εκπρόσωποι κάθε υποψηφίου χάριζαν έναν μικρό αναμνηστικό δωράκι έξω από τα εκλογικά κέντρα, δεν θα συγκέντρωναν περισσότερο πλήθος; Ένα γούρι ο Μητσοτάκης, ένα κομπολογάκι ο Μεϊμαράκης, μία κονκάρδα με τον ήλιο της Βεργίνας ο Τζιτζικώστας και ένα μπρελόκ διπλής όψεως ο Γεωργιάδης στο οποίο στη μία πλευρά θα είχε τη φωτογραφία του Άδωνι κρατώντας έναν… πάπυρο και στην άλλη την Μανωλίδου να τον φιλάει τρυφερά! Πάταγος! Μέχρι και εγώ θα ήθελα να πάω να ψηφίσω και μάλιστα τέσσερις φορές για να πάρω όλα τα δωράκια και για να αποκτήσω τέσσερα μπλουζάκια σε διαφορετικά χρώματα. Χαλάλι το 12ευρώ (συνολικά).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου