Συντάκτης:
Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής
To ατόπημα της σύγκρισης είναι αναπόφευκτη ανθρώπινη παγίδα.
Θεμιτό ωστόσο όταν εμφανίζονται επαναλαμβανόμενα χαρακτηριστικά,
πολύ περισσότερο μάλιστα όταν αυτά τα χαρακτηριστικά είναι χειρότερα από τα προηγούμενα, αφήνοντας έτσι μια γεύση απορίας, του είδους:
είναι δυνατό να γίνονται τέτοια πράγματα;
Θεμιτό ωστόσο όταν εμφανίζονται επαναλαμβανόμενα χαρακτηριστικά,
πολύ περισσότερο μάλιστα όταν αυτά τα χαρακτηριστικά είναι χειρότερα από τα προηγούμενα, αφήνοντας έτσι μια γεύση απορίας, του είδους:
είναι δυνατό να γίνονται τέτοια πράγματα;
Η πολιτική δεν μαζεύει γύρω της ανθούς, θα ήταν εξάλλου πληκτική και ανάξια προσοχής αν οι ανθοί δεν έβγαζαν περίεργες μυρουδιές, πολλές από αυτές δυσάρεστες,
εμετικές για ευαίσθητες μύτες.
εμετικές για ευαίσθητες μύτες.
Αν δυσάρεστες μυρουδιές εμφανίζονται στα λεγόμενα ανελεύθερα, δικτατορικά, αιματοβαφή καθεστώτα, οπότε εξηγούνται και καταγγέλλονται, υποτίθεται πως δεν είναι ανεκτές σε μεγάλο βαθμό στα λεγόμενα δημοκρατικά καθεστώτα, στις λεγόμενες αναπτυγμένες χώρες, στις οποίες ανήκει και η Ελλάδα.
Ευτυχώς, τα λεγόμενα δημοκρατικά καθεστώτα είναι, αν ισχύει σήμερα η άποψη του Τσόρτσιλ, το καλύτερο από τα χειρότερα που μπορεί να φυτρώσουν, να επιβληθούν και να μακροημερεύσουν.
Ο εφησυχασμός πως εξασφαλίζεται έτσι μια κάποια ισονομία, ελευθερία, αξιοκρατία έχει υποχρεώσει τους ειδικούς (πολιτειολόγους, στοχαστές, προσωπικότητες) να υπογραμμίζουν πως ο εφησυχασμός δεν επιτρέπεται, ενώ, αντίθετα, είναι απαραίτητη η εγρήγορση για διορθώσεις, βελτιώσεις και αξιολογήσεις ώστε να μην λεκιάζεται η δημοκρατική αντίληψη από αποστήματα που ανοίγουν και τείνουν να παραμένουν ανοιχτά.
Πρόκειται δηλαδή για μια ουσιώδη υποχρέωση, που απαιτεί προσαρμογές, συμβιβασμούς και αναδιατάξεις, ώστε να θεραπεύεται λιγότερο ή περισσότερο το αναμασημένο σύνθημα «η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα».
Αναμασημένο, επειδή η κατάχρηση αυτού του συνθήματος εκ μέρους των κατ’ επάγγελμα κομματικών και πολιτικών οπαδών, «παραγόντων» και στελεχών, το εννοεί ως επιβεβλημένο προς υπογράμμιση, ενίσχυση και επιβολή των στενών ενδιαφερόντων τους διά της δήθεν προσκύνησής του και διά της κατήχησης του «λαού».
Αναμασημένο, επειδή η κατάχρηση αυτού του συνθήματος εκ μέρους των κατ’ επάγγελμα κομματικών και πολιτικών οπαδών, «παραγόντων» και στελεχών, το εννοεί ως επιβεβλημένο προς υπογράμμιση, ενίσχυση και επιβολή των στενών ενδιαφερόντων τους διά της δήθεν προσκύνησής του και διά της κατήχησης του «λαού».
Αυτή η μακροσκελής εισαγωγή θα ήταν περιττή αν η απόφαση για την εκλογή προέδρου στο κόμμα της αξιωματικής Αντιπολίτευσης δεν άνοιγε έναν ασκό δυσάρεστης μυρουδιάς και αν αυτός ο ασκός δεν ήταν ένα πατικωμένο πετσί κάτω από το τεράστιο χαλί της ελληνικής μεταπολιτευτικής πολιτικής σκηνής και ιστορίας.
Αυτό το πετσί δεν αφορά τα πρόσωπα,
δεν έχει σχέση με την αξία τους ή τη μικρότητά τους,
με τις αρετές τους ή τις φιλοδοξίες τους,
με το αν αποτελούν πολιτική προοπτική ή μιαν ακόμα απόδειξη μονομαχιών με καμποτίνους μονομάχους.
Αυτό το πετσί δεν αφορά τα πρόσωπα,
δεν έχει σχέση με την αξία τους ή τη μικρότητά τους,
με τις αρετές τους ή τις φιλοδοξίες τους,
με το αν αποτελούν πολιτική προοπτική ή μιαν ακόμα απόδειξη μονομαχιών με καμποτίνους μονομάχους.
Δεν έχει σχέση με τους ψηφοφόρους του συγκεκριμένου κόμματος, που, αν ισχύουν οι πολύ πρόσφατες μελέτες, ανήκουν στην πλειονότητά τους στις μεγαλύτερες ηλικίες και έχουν αμαρτήσει ίσως, πολύ ή λίγο, κρύβοντας και αυτοί κάποιο κομμάτι του ασκού κάτω από τα περιποιημένα χαλιά πάνω στα οποία πάτησαν, έζησαν και πέρασαν μέτρια, καλά ή καλύτερα.
Εκείνο που έχει σχέση με την απόφαση για την εκλογή προέδρου στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι η διάχυση μιας πολιτικής αθυροστομίας (άλλη λέξη χρειάζεται, αλλά παραλείπεται), που έχει παρελθόν και παρόν, δίχως να αναγνωρίζει πως η δύναμη διαθέτει το πλεονέκτημα να μην κάνει χρήση της δύναμής της.
Κοντολογίς, η δύναμη του λόγου που χύνεται ποταμηδόν στην πολιτική αρένα της συγκεκριμένης διαδικασίας είναι μια άχρηστη επίδειξη δύναμης, ένα μειονέκτημα που επιβεβαιώνει την κρατούσα βεβαιότητα πως η αλητεία βρίσκει το δίκιο της.
Αν τέτοιο πανηγύρι επρόκειτο να λήξει στις επόμενες μέρες, θα γινόταν να ισχύσει το ελαφρυντικό της «κακιάς ώρας», καθώς και το ελαφρυντικό του «προτέρου εντίμου βίου». Καθώς όμως το γαϊτανάκι θα περιφέρεται επί εβδομάδες με λεωφορείο, με δεκάρικους λόγους σε πόλεις και κωμοπόλεις, με τηλεοπτικές διαφημίσεις, με κατινισμούς και άλλα τέτοια, η πολιτική αθυροστομία θα έχει την τιμητική της.
Και αν αυτό ισχύσει, δεν θα είναι το παλιό που πεθαίνει, αλλά το παλιό που ζει και βασιλεύει. Τυχερή η κυβέρνηση που έχει να κάνει με τέτοια κατάσταση.
Τυχερή η κυβέρνηση που βλέπει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να επιδεικνύει ότι είναι αυτό που ήταν, ούτε θα είναι αυτό που καλό θα ήταν να είναι.
Ολα δείχνουν να έρχονται «δεξιά» στον πρωθυπουργό και στην κυβέρνηση,
ας πλέει «αριστερά».
Τυχερή η κυβέρνηση που βλέπει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να επιδεικνύει ότι είναι αυτό που ήταν, ούτε θα είναι αυτό που καλό θα ήταν να είναι.
Ολα δείχνουν να έρχονται «δεξιά» στον πρωθυπουργό και στην κυβέρνηση,
ας πλέει «αριστερά».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου