Έχουμε συχνά την βεβαιότητα ότι αυτοί που ονομάζουμε “πνευματικοί άνθρωποι” είναι σοφοί, είναι ώριμοι και χαρτογραφούν με ευαισθησία και με ακρίβεια αυτό που συμβαίνει γύρω τους.
Πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες πλάνες.
Κι αυτή η πλάνη μας οδηγεί πολλές φορές στο να ζητάμε από τους «πνευματικούς ανθρώπους να μιλήσουν», βέβαιοι ότι αυτό που θα πουν θα είναι λυτρωτικό για την κοινωνία και παρηγορητικό για τους ανθρώπους.
Όχι, ένας άνθρωπος της τέχνης, ένας συγγραφέας, ένας ζωγράφος ή ένας συνθέτης δεν είναι εξ ορισμού καλύτερος από έναν άνεργο, έναν υπάλληλο, μια πωλήτρια ή έναν δάσκαλο. Δεν είναι καν πιο ώριμος, πιο πολιτικοποιημένος ή πιο διορατικός. Και δυστυχώς σ’ αυτά τα τελευταία χρόνια της μεγάλης δοκιμασίας των περισσοτέρων αυτό έχει αποδειχθεί ουκ ολίγες φορές.
Παράλληλα με το ξέσπασμα της κρίσης είχαμε το «ξέσπασμα» πολλών πνευματικών ανθρώπων, κυρίως προβεβλημένων από έντυπα και κανάλια, που είχαν βρει την απάντηση. Για τα όσα ζούμε δεν φταίνε οι δανειστές, δεν υπάρχουν συμφέροντα που επιβάλλουν πολιτικές, δεν είναι η κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία που καταστρέφει χώρες και λαούς είναι ο …παλιοχαρακτήρας του λαού. Θα μπορούσε κανείς να κάνει μια μεγάλη συζήτηση για τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας, που προφανώς υπάρχουν, πώς παρουσιάστηκαν και πώς μπορούν αντιμετωπιστούν. Αλλά η άποψη – που μοιάζει με καταδικαστική απόφαση δικαστηρίου- ότι φταίει αυτός ο άθλιος λαός και καλώς πληρώνει για τα κρίματά του είναι στάση που θα την ζηλευε κάθε θεοκρατικό καθεστώς. «Είσαι αμαρτωλός και δια της τιμωρίας σου θα επέλθη η κάθαρση».
Η τελευταία δυσάρεστη έκπληξη ήταν ο συγγραφέας του εμβληματικού «Πεθαίνω σαν χώρα» Δημήτρης Δημητριάδης, ο οποίος έγραψε: «…Ο λαός αυτός πρέπει να τιμωρηθεί γι” αυτό που είναι και για όσα διαπράττει. Η τιμωρία του πρέπει να είναι ισοδύναμη με τη βδελυρότητά του: συντριπτική. Δεν αξίζει κανέναν οίκτο, κανένα έλεος, καμία επιείκεια, καμία κατανόηση, ένας τέτοιος λαός….”
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς σ’ αυτό το παραλήρημα; Το ότι ένας ολόκληρος λαός ονομάζεται “βδέλυγμα”. Το ότι η μόνη λύση είναι η τιμωρία του και μάλιστα η συντριπτική; Το ότι ο συγγραφέας βάζει τον εαυτό του σκαλιά πάνω από τον “λαό” και τον κρίνει σαν θεός που είναι έτοιμος να ρίξει τους κεραυνούς του και να τον εξαφανίσει;
Δεν είναι το μόνο περιστατικό τέτοιου λόγου. Είναι πολλά τα άρθρα ανάλογης λογικής που έχει γράψει η Σώτη Τριανταφύλλου, είναι δεκάδες οι “αναλύσεις” ανάλογου ύφους. Δεν χρησιμοποιούν όλοι τόση οξύ λόγο είναι η αλήθεια, αλλά καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα. Κάτι ανάλογο λέει και ο Στέλιος Ράμφος, που υιοθετήθηκε απολύτως από το “Ποτάμι” του Σταύρου Θεοδωράκη και στις διαλέξεις του μιλούσε μονίμως για τον “κακό εαυτό” μας. Διαπίστωνε ότι για την κρίση φταίμε εμείς οι ίδιοι και μόνο. Προφανώς φταίμε και για το χρέος των 2 τρισ. ευρώ της Ιταλίας και των 16 τρισ. δολαρια των ΗΠΑ, καθώς εμείς είμαστε οι παλιοχαρακτήρες που δημιουργούν χρέη και οι άλλοι είναι οι “σώφρονες”
Μαζί με κάποιες γραφικότητες προβεβλημένων συγγραφέων που έλουζαν στα social media αναγνώστες τους με οχετούς υβριστικών σχολιών- μείγματα αγένειας, σεξισμού και εφηβικής ανωριμότητας- όταν διαφωνούσαν μαζί τους, το παζλ συμπληρώνεται και δεν είναι καθόλου κολακευτικό για αυτό που ονομάζουμε «πνευματικό κόσμο». Ευτυχώς αυτή η στάση δεν χαρακτηρίζει τους πάντες. Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα καλλιτέχνες, συγγραφείς και διανοούμενοι που δεν αναζητούν εύκολες απαντήσεις, στάζοντας χολή για έναν λαό που υποφέρει βάναυσα.
Η ελληνική κοινωνία είναι βέβαιο ότι χρειάζεται για πολλά πράγματα να σταθεί μπροστά στον καθρέφτη και να δει τα σημάδια της ή το κακό της μακιγιάζ. Αλλά το αυτομαστίγωμα, ο στιγματισμός με όρους Ιεράς Εξέτασης, η απαξίωση της ίδιας της ύπαρξης αυτού του λαού, αποπνέει μια φασίσουζα λογική.
Ή στην καλύτερη περίπτωση μια αδιανόητη ανοησία που δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτό που ονομάζουμε διανόηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου