Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΖΕΡΒΑ
ΦΩΤΟ:EUROKINISSI(ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ)
Αυτή τη φορά είδαμε ένα ντιμπέιτ που δικαίωσε έστω και κατ΄ελάχιστον το όνομά του. Τσίπρας και Μειμαράκης είχαν την ευκαιρία να μιλήσουν και να αντιπαρατεθούν σχεδόν απ ευθείας σ ένα μακρύ κατάλογο θεμάτων, χωρίς ωστόσο και πάλι να καταστεί σαφές το ακριβές και ουσιαστικό περιεχόμενο των προτάσεων τους για τη χώρα. Προφανώς το μνημόνιο καλύπτει σχεδόν τα πάντα. Ομως αν κάποιος από τους δύο μπορεί να θεωρηθεί ως ο μεγάλος χαμένος της τηλεμαχίας, αυτός είναι σίγουρα ο αρχηγός της ΝΔ Β. Μεϊμαράκης.
Κι αυτό για τουλάχιστον 10 τουλάχιστον λόγους:
1.Ασκώντας αλαζονικά το προσόν της αμεσότητας και της καλώς εννοούμενης μαγκιάς, με υπερβολική όμως δόση χλευασμού και ειρωνείας προς τον αντίπαλό του, δεν κατάφερε με τίποτα να μετατρέψει αυτήν την εικόνα του σε πολιτικό πλεονέκτημα.
2. Η συνεχής προσπάθεια του να αποδομήσει τον κ. Τσίπρα προσωπικά,με χαρακτηρισμούς “νεομνημονιακός” , “ωρομίσθιος” “δεν τον αναγνωρίζω”, “τον εκτιμούσα”, ψευτράκος”, “πονηρούλης”, κατέδειξε περισσότερο την αμηχανία του απέναντι στο αδιαμφισβήτητο προβάδισμα του Αλ. Τσίπρα, παρά την θετική προβολή της δικής του πολιτικής προσωπικότητας.
3. Δεν είναι γνωστό αν οι επικοινωνιολόγοι υπέδειξαν στον κ. Μειμαράκη αυτή την στάση αμφισβήτησης του αντιπάλου του. Αυτό που κατάφερε πάντως εκείνος είναι η αποκάλυψη και διόγκωση μιάς αλλοπρόσαλλης πολιτικής, από την οποία απουσίαζε κάθε ίχνος θετικής πρότασης.
4. Ο κ. Μεϊμαράκης θεώρησε ότι αν κατηγορήσει ως νεομνημονιακό τον κ. Τσίπρα θα του προκαλέσει πρόβλημα στους αναποφάσιστους πρώην ψηφοφόρους του. Ωστόσο, με τον τρόπο αυτό ακύρωνε την ίδια τη γραμμή της εθνικής συνεννόησης που ο ίδιος, μαζί με σύσσωμη την ελληνική και ξένη διαπλοκή, τόσο επίμονα οικοδομούσαν όλο αυτό το διάστημα.
5. Η επιλογή της προσωπικής επίθεσης στον Αλ. Τσίπρα, κατέστησαν τελικά άνευ αντικειμένου, τα σενάρια που τόσο καλλιεργούσε και τον ήθελαν καταλύτη μιάς μελλοντικής εθνικής συνεννόησης και υπερκομματικής κυβερνητικής συνεργασίας. Η ανάσυρση του παλιού γνωστού Μεϊμαράκη από τα συρτάρια της παλαιοκομματικής ιστορίας, μάλλον θα φέρει τα αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, ενεργοποιώντας τα αντιδεξιά αντανακλαστικά του ακροατηρίου στο οποίο ότι υποτίθεται ήθελε να απευθυνθεί.
6. Η επιδίωξή του να αποδειχθεί πιο αξιόπιστος από τον κ. Τσίπρα, δεν υπηρετήθηκε από ένα σχέδιο θέσεων και συγκεκριμένων προτάσεων για το τι θέλει να κάνει ο ίδιος αλλά με πλήρη αμφισβήτηση του άλλου. Ο κ. Μεϊμαράκης κρύφθηκε πίσω από τη συμφωνία με τους θεσμούς, όπως ακριβώς έκαναν όλοι οι προκάτοχοί του. Το παλιό πολιτικό προσωπικό, στο οποίο ανήκει κι ο ίδιος, επιβεβαίωσε για μια ακόμη φορά με το χειρότερο τρόπο τον κακό εαυτό του. Την πλήρη αδυναμία του δηλαδή εδώ και πολλά χρόνια, να εκφέρει λόγο και σχέδιο για τη χώρα.
7. Ο εύκολος δρόμος σ΄ αυτές τις περιπτώσεις είναι πάντα να δείχνεις ως ένοχο τον απέναντι. “Δεν φταίω εγώ , εκείνος”. Αυτό επιχείρησε να κάνει και ο αρχηγός της Ν.Δ. Οχι μόνο δεν ανέλαβε ευθαρσώς τις ευθύνες του ως εκπρόσωπος ενός πολιτικού συστήματος που καταβαράθρωσε τη χώρα αλλά εμφανίσθηκε και ως τιμητής από πάνω. Η τυπική συγνώμη για πιθανά λάθη που ψέλισε ακούσθηκε περισσότερο σαν πρόκληση παρά σαν ειλικρινής αυτοκριτική.
8. Το ίδιο προκλητική φαντάζει στα μάτια του πολίτη και η απρόσφορη απόπειρα του να εξισώσει ανόμοια πράγματα. Τα χρόνια της παντοδυναμίας του φαύλου δικομματισμού που πιστά υπηρέτησε με τους 7 μήνες διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ, σε συνθήκες χρηματοπιστωτικής ασφυξίας και σκληρών διαπραγματεύσεων.
9. Στο πλαίσιο αυτό, κατά τον κ. Μεϊμαράκη, ο κ. Τσίπρας ήταν εκείνος που έφερε και ψήφισε τη συμφωνία, αν και η αλήθεια είναι ότι την ίδια συμφωνία ψήφισε κι εκείνος. Ξέχασε προφανώς ότι ήταν αυτός που προειδοποιούσε στη Βουλή κατά την ψηφοφορία της εξουσιοδότησης, δηλαδή πριν την τελική διαπραγμάτευση και την συμφωνία της 12ης Ιουλίου, να μην διανοηθεί να μην φέρει συμφωνία που θα κρατά τη χώρα στην Ευρωζώνη. Και επίσης να μην τολμήσει να χρησιμοποιήσει ανελαστικά την εξουσιοδότηση εκείνη για να επικαλεσθεί αδυναμία συμφωνίας. Στο ντιμπέιτ, έφτασε στο σημείο να πει στον κ. Τσίπρα, υποκριτικά, “ας μην την έφερνες την συμφωνία”, διαψεύδοντας έτσι ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό.
10. Αλλά και η εμμονή του ότι δεν καταλαβαίνει γιατί πάμε σε εκλογές, καταδεικνύει την πολιτική αμηχανία του και την επιθυμία του να αποφύγει πάση θυσία τις κάλπες. Ποιός άραγε δεν μπορεί να καταλάβει ότι δεν μπορεί να κυβερνηθεί η χώρα και μάλιστα σ αυτές τις ιδιαίτερες συνθήκες με 119 βουλευτές; Γιατί δεν είναι επιβεβλημένη η δημοκρατική νομιμοποίηση μιας κυβέρνησης που οδηγείται σε συνθηκολόγηση και αλλαγή πολιτικής; Η επιμονή του ότι έπρεπε η κυβέρνηση Τσίπρα να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από μια Βουλή, όπου ήταν καταφανής και καταγεγραμμένη η απουσία της, δεν αποτελεί προσήλωση στη λειτουργία των θεσμών αλλά μάλλον στο μικροκομματικό συμφέρον.
Με βάση τα παραπάνω, προκύπτει σαφώς ότι η έως τώρα στρατηγική του κ. Μεϊμαράκη για εθνική συνεννόηση, εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης και ίσως μεγάλο συνασπισμό, αφοπλίσθηκε πλήρως από τον ίδιο! Η επιλογή του να απαξιώσει τον Αλέξη Τσίπρα, για να πλήξει το έτσι κι αλλιώς ισχυρό πολιτικό του κεφάλαιο, αποδείχθηκε δίκοπο μαχαίρι και ενίσχυσε τα αντιφατικά χαρακτηριστικά της πολιτικής του.
Με τον τρόπο του ο κ. Μειμαράκης, αντί να βελτιώσει τη θέση του, δικαίωσε την εκλογική τακτική του αντιπάλου του. Ηταν μάλιστα τόσο μεγάλος ο εκνευρισμός του που βρήκε να ξεσπάσει στο πλάνο και τον σκηνοθέτη της ΕΡΤ, τους οποίους κατηγόρησε ότι τον κόντυναν στο πλάνο, κάτι που ουδείς είχε παρατηρήσει. Ισως βρήκε εξιλαστήρια θύματα για να χρεώσει τη θολή και ξεπερασμένη εικόνα του.
Με άλλα λόγια ο κ. Μειμαράκης είτε γιατί δεν πρόλαβε είτε γιατί δεν μπορεί, δεν έφερε τίποτα το νέο στην παλιά φθαρμένη εικόνα του κόμματός του. Συνεχίζοντας εξ ανάγκης( ;)την σκυτάλη του Σαμαρά, έκλεισε για μια ακόμη φορά το μάτι στη διαπλοκή και τη διαφθορά, αφού δεν είχε απολύτως τίποτα να εξαγγείλει για την καταστολή τους. Αντίθετα, έδειξε να ενοχλείται(γιατί άραγε;) από την ρητορεία και τις θέσεις του κ. Τσίπρα.
Ο κ. Τσίπρας από τη πλευρά του, χωρίς εξάρσεις και λάθη τακτικής, έφερε το “παιγνίδι” εκεί που ήθελε. Ηξερε εκ των προτέρων ότι η σύγκρισή τους σε επίπεδο θέσεων και αρχών, ήταν συντριπτικές υπέρ του. Η προσωπική τους αντιπαράθεση ωφελούσε σε όλα τα επίπεδα την στρατηγική της Κουμουνδούρου για την μάχη του νέου απέναντι στην παλινόρθωση του παλαιού, φθαρμένου και ανίκανου πολιτικού κατεστημένου.
Και ο κ. Τσίπρας δεν είχε παρά να δώσει λίγο παρά πάνω βάρος στα πεδία όπου η παραδοσιακή, δεξιά, συντηρητική παράταξη, δεν θεωρεί προνομιακά γι αυτήν: Τη διαπλοκή, τα συμφέροντα των πολλών, τη διαφθορά, την κοινωνική δικαιοσύνη. Κλειδώνοντας μ΄αυτό το τρόπο, την οριστική, ευνοϊκή για αυτόν, έκβαση της εκλογικής μάχης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου