Ο Νίκος Παπαδογιάννης έμαθε με καθυστέρηση τριών ετών μία ιστορία που πέρασε στα ψιλά των καναλιών. Και καταθέτει τον απέραντο σεβασμό του στον άνθρωπο που την έκανε ύμνο ανθρωπιάς
Το τραγούδι είναι από εκείνα που σου κόβουν την ανάσα, ακόμα και την πρώτη φορά που το συναντάς. Εάν τύχει να το πρωτακούσεις σε κάποιο live, με το αίμα θολό από το αλκοόλ, πιάνεις σπαράγματα που σου ανοίγουν τα μάτια διάπλατα και σε κάνουν νηφάλιο αυτοστιγμή.
«Ελλάδα χώρα της ντροπής και γι' άλλους κρύο σπίτι, ξέχασες που 'ναι ιερό το βλέμμα του ικέτη».
«Η ξενιτιά είναι βάσανο. Κι άμα δεν βγάζεις άκρη, για ρώτα τα τραγούδια σου. Εκείνα της Καρπάθου και τ' άλλα τα ηπειρώτικα, που φέρνουνε το δάκρυ».
«Η χώρα της ανάγκης απλώνει το βρωμόχερο, θέλει μπροστά το νοίκι».
Έπειτα, μαθαίνεις την ιστορία που κρύβεται πίσω από τους στίχους. Και τότε σου κόβεται στ' αλήθεια η ανάσα. Ανεπιστρεπτί.
Ο Χομαγιούν Άνγουαρ και ο Βακάρ Αχμέντ, 19 χρονών ο πρώτος και λίγο μεγαλύτερος ο δεύτερος, ήταν δύο πάμπτωχοι μετανάστες από το Πακιστάν. «Της φτώχειας το σκουλήκι» τους έφερε στην Ελλάδα. Της ανάγκης και της ντροπής. Και η κακιά στιγμή τους έφερε στο Κρυονέρι, δίπλα σε μία σιδηροδρομική διάβαση, το μεσημέρι της 6ης Απριλίου 2012.
Παγιδευμένο πάνω στις ράγες, ένα παλιό αυτοκίνητο ετοιμαζόταν να γίνει φριχτός τάφος για ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που είχε παγώσει από τον τρόμο. Οι δύο νεαροί Ασιάτες έτρεξαν να βοηθήσουν χωρίς δισταγμό.
Πάλευαν με τα σίδερα μέχρι την τελευταία στιγμή, μολονότι άκουγαν το τρένο να έρχεται. Η αμαξοστοιχία πέρασε πάνω από τα κορμιά των τεσσάρων ανθρώπων και τα έλιωσε.
Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, ο Χομαγιούν και ο Βακάρ έγιναν μάρτυρες σε έναν ξένο, αφιλόξενο τόπο, «όχθες και κυλά της ανθρωπιάς ποτάμι».
Η χώρα της ντροπής, και της ανάγκης, που «τώρα πια μισάνθρωποι τη σέρνουν απ' τη μύτη», ξεφορτώθηκε την υποχρέωση με ένα ματαθανάτιο βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών.
Οι σοροί των δύο παιδιών μεταφέρθηκαν στο Ισλαμαμπάντ με πρωτοβουλία και έξοδα -όχι κρατικά, αλλά- ανωνύμων συνανθρώπων μας. Τρεις χιλιάδες ευρώ. Γιατί υπάρχουν και τέτοιοι Έλληνες, που έχουν κλάψει γοερά με το τραγούδι το πένθιμο, το προσφυγικό, το ηπειρώτικο.
Πίσω έμειναν να παλεύουν για μια ανθρώπινη ζωή οι τρεις μικρές αδελφές του Χομαγιούν, ο θείος του, οι φίλοι και συνοδοιπόροι των δύο μαρτύρων.
Η Ελλάδα θα μπορούσε τουλάχιστον να κηρύξει την 6η Απριλίου «μέρα συμπαράστασης στους πρόσφυγες». Έχει, όμως, άλλες δουλειές. Τη σέρνουν από τη μύτη οι μισάνθρωποι με τα φαιά ρούχα.
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, που τον ανακάλυψα αργά αλλά τείνω να τον θεωρήσω εθνικό θησαυρό, έκανε τη θυσία του Χομαγιούν και του Ουακάρ συγκλονιστικό τραγούδι. Την έβαλε στον πρόσφατο δίσκο του "Πρόσκληση Σε Δείπνο Κυανίου" και τη διαδίδει όπου βρίσκει ευήκοον ους.
Για να συνεχίσει να κυλά της ανθρωπιάς το ποτάμι, το κόκκινο από το αίμα των δύο παιδιών. Για να θυμόμαστε, όλοι, ότι οι μετανάστες δεν είναι ανθρώπινα σκουπίδια.
Και ότι τον ίδιο αυτό ρόλο, του απελπισμένου πρόσφυγα, τον έπαιξαν κάποτε οι παππούδες μας. Αύριο θα τον παίξουμε και εμείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου