Προσφέρεται γα συζήτηση το άρθρο του κ. Σάκη Μουμτζή
Το σταυροδρόμι του Αλέξη
Του Σάκη Μουμτζή
Μετά από 55 μέρες πορείας μέσα στην ομίχλη, καλείται ο Α. Τσίπρας να αποφασίσει το δρόμο που θα ακολουθήσει αυτός και η χώρα. Οι συνθήκες το έφεραν και βρέθηκε μπροστά στο δίλημμα ουσιαστικά στο ξεκίνημα της κυβερνητικής του θητείας.
Και αυτό είναι καλό για όλους μας.
Η υποβολή του καταλόγου των μεταρρυθμίσεων -ελπίζω να είναι σοβαρές και κοστολογημένες- δίνει την ευκαιρία στον πρωθυπουργό να κάνει μία στρατηγική επιλογή. Να επιλέξει τον ζωτικό πολιτικό χώρο στον οποίον θα κινηθεί. Γιατί είναι ευνόητο πως η διαχωριστική γραμμή μνημόνιο/αντιμνημόνιο -που συσκοτίζει τις πολιτικές- έχει ημερομηνία λήξεως και μάλιστα πολύ κοντινή.
Ο Α. Τσίπρας και η ηγετική ομάδα, έχουν να επιλέξουν μεταξύ της πολιτικής του Αριστερού Ρεύματος και μιας σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής. Οι μεταρρυθμίσεις που απαιτούν οι εταίροι μας, κινούνται σε ασύμβατο πεδίο με την πολιτική πρόταση της λαφαζανικής συνιστώσας.
Οποιαδήποτε απόπειρα σύνθεσης των δύο πολιτικών προτάσεων θα οδηγήσει σε τερατογένεση με καταστροφικά αποτελέσματα και για τη χώρα και για την κυβέρνηση βέβαια.
Οφείλω να παραδεχθώ πως η πολιτική πλατφόρμα του Αριστερού Ρεύματος -με την οποία διαφωνώ προφανώς- είναι και συγκροτημένη και συνεκτική στο βαθμό που διακηρύσσει την αδυναμία υλοποίησης της εντός της ευρωζώνης.
Οι πολιτικές που προτείνει, για να πραγματωθούν απαιτούν η Ελλάδα να ανακτήσει τη νομισματική της κυριαρχία, μακριά από τους περιορισμούς (νομικούς, πολιτικούς, οικονομικούς, ιδεολογικούς) της ευρωζώνης.
Επειδή ακριβώς η συνολική θεώρηση του Λαφαζάνη δεν αφήνει εσωτερικές ασάφειες, θα είναι η μόνη πολιτική πρόταση που θα επιβιώσει ως η εναλλακτική της αριστεράς.
Αντιθέτως η κυριαρχία στην ευρωζώνη ενός συγκεκριμένου οικονομικού μοντέλου περιορίζει σημαντικά τις επιλογές των χωρών της.
Έτσι η ηγετική ομάδα του Σύριζα είναι αναγκασμένη να προχωρήσει σε γενναίες ιδεολογικές και πολιτικές εκπτώσεις από τις αφετηριακές – καταστατικές θέσεις του κόμματος, σε βαθμό που να μιλούμε για πολιτική μετάλλαξη.
Αυτή ακριβώς η μετάλλαξη αν γίνει συνειδητά και οργανωμένα από τον Α Τσίπρα και τους συνεργάτες του, θα οδηγήσει στην μετατόπιση του ζωτικού χώρου του Σύριζα από το αντιμνημονιακό – αριστερό στρατόπεδο σε αυτό της σοσιαλδημοκρατίας.
Συνεπώς ο πρωθυπουργός αν θελήσει να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των εταίρων μας για το εύρος και την ποιότητα των μεταρρυθμίσεων, θα πρέπει να αντιληφθεί πως η εφαρμογή τους δεν μπορεί να γίνει από συνεργάτες του με στρατηγικά διαφορετική αντίληψη.
Πολύ δε περισσότερο θα πρέπει να απομακρύνει κάθε σκέψη για νόθευση τους στην πράξη, στα πλαίσια πολιτικών ισορροπιών. Το παράδειγμα των προηγουμένων κυβερνήσεων είναι χαρακτηριστικό. Η Νέα Δημοκρατία και το Πασόκ προσπάθησαν τον ενδιάθετο κρατισμό τους να τον παντρέψουν με τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούσε η τρόικα. Τελικά δημιούργησαν μιαν ερμαφρόδιτη κατάσταση που τους οδήγησε στην εκλογική ήττα.
Είναι σαφές νομίζω, πως σε περιόδους δομικών κρίσεων χρειάζονται ξεκάθαρες πολιτικές που θα εφαρμοσθούν με συνέπεια και αποφασιστικότητα.
Ο Α Τσίπρας λοιπόν έχει μπροστά του έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο, αυτόν της σοσιαλδημοκρατίας, που τα προτάγματα του είναι συμβατά με τις μεταρρυθμιστικές απαιτήσεις των εταίρων μας, ένα χώρο που η φθορά του πολιτικού προσωπικού που τον υπηρέτησε τον κατέστησε ορφανό από εκπροσώπηση.
Με όχημα τις μεταρρυθμίσεις και κυρίως την απρόσκοπτη εφαρμογή τους, μπορεί ο Α. Τσίπρας καλύπτοντας την σοσιαλδημοκρατική περιοχή, να ηγεμονεύσει στην πολιτική ζωή του τόπου για πολλά χρόνια.
Πρέπει να αντιληφθεί πως μόλις ο κίβδηλος διαχωρισμός μνημόνιο/ αντιμνημόνιο πάψει να παράγει πολιτικά αποτελέσματα, τον λόγο θα έχουν οι κρυστάλλινες πολιτικές προτάσεις. Και θα κληθεί να διατυπώσει τις δικές του.
Εάν δεν το πράξει, τότε όλες αυτές οι πρωτόγνωρες εμπειρίες που έζησε αυτό το δίμηνο στην ηλικία των 40 χρόνων του, δεν θα είναι αρκετές για να τον διασώσουν.
* Ο κ. Σάκης Μουμτζής είναι συγγραφέας
Για μένα αυτά είναι ψευτοδιλήμματα. Τι σημασία έχει αν είσαι φιλελεύθερος, σοσιαλιστής, κομμουνιστής κλπ όταν έχεις ένα χρέος που δεν μπορείς να το εξυπηρετήσεις και όταν είσαι με το μαχαίρι στο λαιμό να εφαρμόσεις συγκεκριμένη πολιτική με στόχο την εξυπηρέτηση του χρέους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνας εκλεγμένος από τον λαό ηγέτης, το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να έχει στο μυαλό του είναι η προστασία του λαού που εκπροσωπεί. Δεν θα τον αφήσει άστεγο, πεινασμένο, άνεργο, χωρίς γιατρό.
Αυτά είναι θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και δεν μπορούν να καταπατηθούν στο όνομα της εξυπηρέτησης ενός χρέους ή στο όνομα της αποδοχής μας σε κάποια οικονομική ένωση ή στο όνομα της ευημερίας μιας μερίδας συμπατριωτών μας που ευνοούνται από την παραμονή μας στην ΕΕ λόγω της κοινωνικής ανισότητας που κάνει θραύση στη χώρα μας.
Οι διάφοροι νεοφιλελέδες που εκφράζουν δημόσια απόψεις, κρατικοδίαιτοι ή έμμεσα κρατικοδίαιτοι οι περισσότεροι, θα πρέπει να πουν όλη την αλήθεια στον λαό. Με τα σημερινά δεδομένα (τέσσερα εκατομμύρια δημόσιους υπαλλήλους+συνταξιούχους και άλλα τέσσερα εκατομμύρια οικονομικά μη ενεργό πληθυσμό) και με την προϋπόθεση ότι θα εξυπηρετούμε το χρέος, ο μισθός ΟΛΩΝ θα πρέπει να πάει στα 200 ευρώ και οι συντάξεις στα 100ευρώ και άντε να επιβιώσεις μέσα στην Ευρωζώνη. Ενώ παράλληλα θα πρέπει να ξεπουλήσουμε το σύμπαν για να έρθουν οι υποτιθέμενες επενδύσεις που θα φέρουν υποτιθέμενες θέσεις εργασίας.
Νομίζω λοιπόν πρέπει να είμαστε σοβαροί και αυτά που λέμε να τα κοστολογούμε πρώτα.
Με αυτά τα δεδομένα το αν θα είμαστε στο ευρώ ή στη δραχμή δεν είναι θέμα επιλογής.
Αυτό που κάνει ο Τσίπρας, όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι, είναι μια προσπάθεια να αλλάξει τα δεδομένα ώστε να γίνει εφικτή η παραμονή μας στο ευρώ. Και το μόνο που μπορεί να γίνει στην κατάσταση που είμαστε είναι μια διαγραφή χρέους με όποιο τρόπο επιλέξουν οι δανειστές ώστε να προσαρμοστούν οι υποχρεώσεις μας στα νέα δεδομένα των δυνατοτήτων μας.
Με την ασάφεια και ολίγη τρελίτσα ξέφυγε από την οικονομική ασφυξία που τον είχαν παγιδέψει και προσπαθεί να αναβάλει την σύγκρουση για τις αρχές του καλοκαιριού με καλύτερους όρους.
Είναι σαφές νομίζω ότι δεν έχει περιθώρια υποχώρησης από την βασική αρχή ενός εξυπηρετήσιμου χρέους χωρίς άγρια λιτότητα και θυσίες στο κενό. Και νομίζω ότι η πιο ρεαλιστική εκδοχή είναι να πάρει ένα νέο δάνεο-μνημόνιο με ήπιους όρους δηλαδή ουσιαστικά μια επιμήκυνση προσαρμογής σε στυλ Γαλλίας, το οποίο δεν θα περιλαμβάνει ακραία υφεσιακά-εισπρακτικά μέτρα και θα του δώσει την ευκαιρία να εφαρμόσει μια δική του πολιτική ανάκαμψης της οικονομίας.
Αν τα πράγματα δεν έρθουν κάπως έτσι τότε πιστεύω ότι η Ευρωπαϊκή ελίτ θα έχει αποφασίσει να μας πετάξει έξω. Γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να μείνουμε στην Ευρωζώνη με τα σημερινά δεδομένα, όποιο οικονομικό μοντέλο κι αν εφαρμόσουμε. Η υπομονή του λαού εξαντλήθηκε.