Η συζήτηση για τον Νίκο Ρωμανό διεξήχθη εν θερμώ, μέσα στη συγκίνηση που δημιουργούσε το ενδεχόμενο να πεθάνει κατά την απεργία πείνας ένας νέος άνθρωπος.
Το «παιδί», τα βόρεια προάστια, ο Μωραΐτης, η οικογένεια Νάσιουτζικ, η αναρχική του ιδεολογία, η φιλία του με τον Αλέξη Γρηγορόπουλο καθόρισαν τους όρους του διαλόγου και δίχασαν την ελληνική κοινή γνώμη ανάμεσα σε νομοταγείς ανάλγητους και ευαίσθητους ρελατιβιστές.
Ενα τόσο σοβαρό θέμα, που αφορά την ίδια την ουσία του σωφρονισμού, έγινε αντικείμενο αδυσώπητης πολιτικής εκμετάλλευσης από τα κόμματα και τα ΜΜΕ.
Τώρα, που βρέθηκε η χρυσή τομή, μπορούμε να κάνουμε μία ψύχραιμη αποτίμηση.
Μία πρώτη διαπίστωση είναι πως η κυβέρνηση άργησε πάρα πολύ, όπως και η διακομματική συναίνεση. Μετά ένα μήνα κι ενώ ο Ρωμανός είχε ήδη κηρύξει απεργία δίψας, συνειδητοποίησαν πρώτα από όλα ο υπουργός Δικαιοσύνης, Χαράλαμπος Αθανασίου αλλά και οι βουλευτές ότι υπάρχει η λύση για ένα δίμηνο σπουδών εξ αποστάσεως και στη συνέχεια παρακολούθηση με βραχιολάκι, που ομόφωνα προκρίθηκε χθες στη Βουλή.
Ελπίζω ότι όλοι τους είχαν κάποια εσωτερική πληροφόρηση για την κατάσταση της υγείας του γιατί αλλιώς βρέθηκαν πολύ κοντά να κατηγορηθούν για εγκληματική αμέλεια.
Ηταν τόσο δύσκολο λοιπόν να καταλήξουμε πως αυτή η σύνθετη εξίσωση μπορεί να λυθεί αν ικανοποιηθούν τρεις προϋποθέσεις;
Να ζήσει οπωσδήποτε ένας νέος άνθρωπος, να του δοθεί η ευκαιρία να σχεδιάσει από μηδενική βάση τη ζωή του μέσα από τις σπουδές του και να τηρηθεί ο νόμος.
Δεν πρόκειται να επιχειρηματολογήσω ούτε αν ο Ρωμανός είναι ήρωας-σύμβολο των νέων, ούτε αν είναι στυγνός εγκληματίας. Είναι ένας ενήλικος, καταδικασμένος για ένοπλη ληστεία, σε βάρος του οποίου εκκρεμούν και άλλες κατηγορίες.
Είναι αμετανόητος αναρχικός και έχει δηλώσει ότι στόχος της απεργίας πείνας ήταν να προκαλέσει «το δήθεν ανθρωπιστικό χαρακτήρα του συστήματος».
Το ηθικό δίλημμα όμως δεν ήταν του Νίκου Ρωμανού αλλά του κράτους.
Το «σύστημα», όπως απαξιωτικά το αποκαλεί ο κρατούμενος, κλήθηκε να αποφασίσει αν ο ανθρωπισμός του είναι όντως «δήθεν», ηρωοποιώντας τον ή αν οι αρχές της αστικής δημοκρατίας βασίζονται πρωτίστως στον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, διαψεύδοντάς τον.
Από την άλλη πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο Νίκος Ρωμανός έκανε κάτι αξιοσημείωτο.
Ενώ ενδεχομένως θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει την κοινωνική επιρροή της οικογένειάς του για μία χαριστική-φωτογραφική διάταξη που ίσως του επέτρεπε να σπουδάσει, διακινδύνευσε τη ζωή του για να έχουν ανάλογες δυνατότητες όλοι οι τρόφιμοι των φυλακών που επιθυμούν να το κάνουν (υπό τον όρο ότι πληρούν τις προϋποθέσεις).
Και από αυτήν την άποψη ο Νίκος Ρωμανός είναι το αντίστροφο του Χριστόδουλου Ξηρού, ο οποίος με την απόδρασή του στη διάρκεια της άδειάς του οδήγησε σε αυστηροποίηση της σχετικής νομοθεσίας και στέρησε από τους κρατούμενους στις ελληνικές φυλακές ανάσες ελευθερίας.
Έντυπη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου