Του Λευτέρη Παπαστεργίου
«Με την άνετη επικράτηση της νεοσύστατης παράταξης της «ΔΕΚΑ» (ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΝΩΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ) που προέκυψε από τη συμμαχία της Αυτόνομης Παρέμβασης και της ΠΑΣΚ, τόσο στο Δ.Σ. όσο και στα λοιπά όργανα ολοκληρώθηκαν οι σημερινές αρχαιρεσίες των εφοριακών ν. Λάρισας.
Σύμφωνα με το αποτέλεσμα της εκλογικής διαδικασίας στην οποία μετείχαν 203 από τα 222 εγγεγραμμένα μέλη, η «ΔΕΚΑ» εξασφαλίζει την πλειοψηφία στο νέο Διοικητικό Συμβούλιο καθώς καταλαμβάνει τις 5 από τις 9 έδρες με ποσοστό 49,5% και 98ψήφους,
η «ΔΑΚΕ» τις 3 έδρες με ποσοστό 31,3% και 62 ψήφους
και η «ΔΑΣ» την εναπομείνασα μία με ποσοστό 11,1% και 22 ψήφους.
Η παράταξη των «Αδεσμεύτων» με 16 ψήφους και ποσοστό 8,08% δεν κατάφερε να έχει συμμετοχή στο Δ.Σ».
Γιατί η παραπάνω μικρή είδηση, που αναφέρεται στα αποτελέσματα των εκλογών των εφοριακών υπαλλήλων της Λάρισας, είναι πολύ χαρακτηριστική; Τι απηχεί στην κοινωνία, τι σηματοδοτεί για το πολιτικό μέλλον και τι μήνυμα στέλνει στους… «πεθαμένους»;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Στην Ελλάδα εν καιρώ σκληρού μνημονίου, μια χρονική περίοδο δηλαδή όπου η κυβέρνηση την βαφτίζει «μεταμνημονιακή», αλλά όπου στην πραγματικότητα η τρόικα είναι αυτή όπου εξακολουθεί να αποφασίζει για τα πάντα, οι συνδικαλιστικές παρατάξεις εξακολουθούν να πράττουν αυτό το οποίο έμαθαν καλά, όλο το διάστημα που προηγήθηκε της επίσημης πτώχευσης. Με άλλα λόγια, σε όλο το δημόσιο εκτελούνται εκλογές για την ανάδειξη διοικητικών συμβουλίων τα οποία ως γνωστόν έχουν(;) ως αποστολή την προάσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Κάπου εδώ ξεκινούν τα ελληνικά παράδοξα. Και για να γίνω πιο σαφής: αφού τα δικαιώματα των εργαζομένων έγιναν κυριολεκτικά σκουπίδια, με ευθύνη των δυο παρατάξεων που κυβέρνησαν τη χώρα και προ πτώχευσης και μετά, γιατί οι συνδικαλιστικές παρατάξεις που πρόσκεινται στα κόμματα αυτά δεν έχουν διαλυθεί ακόμα, παρά επιμένουν να δίνουν «μάχες οπισθοφυλακής»;
Δηλαδή, πως είναι δυνατόν να βλέπεις συνδικαλιστή της ΔΑΚΕ εκπαιδευτικών για παράδειγμα να υπογράφει ανακοίνωση με την οποία να χαρακτηρίζει τη σημερινή κυβέρνηση ως «ανάλγητη» και να την καταγγέλλει γιατί «συνθλίβει τον εκπαιδευτικό και την οικογένειά του» και ταυτόχρονα το ίδιο πρόσωπο να μετέχει κανονικά στα όργανα της ΝΔ;
Ας ξαναγυρίσουμε όμως στην αρχική είδηση, η οποία δίνει μια διαφορετική διάσταση, από αυτήν που μόλις τώρα περιέγραψα.
Στις εκλογές των εφοριακών λοιπόν, στην πάντα πρωτοπόρα Λάρισα, οι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ κατάλαβαν, (αφού πρώτα το τσέκαραν με τις δημοτικές εκλογές), πως αν θέλουν να συνεχίζουν να απολαμβάνουν τα προνόμια της αγαπημένης τους εξουσίας, ο μόνος τρόπος είναι η συμμαχία με την παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία έτσι κι αλλιώς ανεβαίνει, αφού αποτελεί το φρούτο της εποχής.
Κάπως έτσι «κλείδωσαν» τη συμμαχία και ήρθαν τα αποτελέσματα και δικαίωσαν την επιλογή αυτή: η Δημοκρατική Ενωτική Κίνηση Ανατροπής ήρθε πρώτη και ελέγχει το διοικητικό συμβούλιο των εφοριακών.
Υπάρχει εδώ και κάμποσο καιρό ένα ερώτημα το οποίο τίθεται συνεχώς από κάποιους δημοσιογράφους και πολιτικούς αναλυτές, ως δήθεν «αξιοπερίεργο» φαινόμενο για το οποίο όλοι όσοι ασχολούνται με τα ελληνικά πολιτικά πράγματα θα πρέπει να απαντήσουν.
Το ερώτημα αυτό είναι «πως γίνεται τα δυο μεγάλα κόμματα να διαλύονται, αλλά στις εκλογές των συνδικάτων οι παρατάξεις τους να κρατάνε ποσοστά;».
Η απάντηση φυσικά είναι πολύ απλή: το γεγονός πως τα συγκεκριμένα κόμματα εξαερώνονται δε σημαίνει πως μαζί τους εξαερώνονται και οι άνθρωποι που τα στήριζαν όλο το προηγούμενο διάστημα.
Οι άνθρωποι αυτοί είναι εδώ, ανάμεσά μας και προσπαθούν να επανατοποθετηθούν σε μια νέα πραγματικότητα, προσπαθώντας για κάτι διαφορετικό, αν είναι όμως δυνατόν χωρίς να αλλάξουν συνήθειες και τρόπο ζωής.
Ή για να το πω με λίγα λόγια, οι περισσότεροι Έλληνες επιθυμούν ακόμα και σήμερα να παραμείνουν ΠΑΣΟΚ, χωρίς όμως να υπάρχει ΠΑΣΟΚ!
Εδώ ακριβώς κολλάει και η μικρή είδηση μας. Οι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ δείχνουν το δρόμο που σε λίγο θα ακολουθήσει το μεγαλύτερο μέρος των συμπατριωτών μας. Εξακολουθούν να παραμένουν ΠΑΣΟΚ, χωρίς να υπάρχει ΠΑΣΟΚ.
Συμπράττουν με την παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, κερδίζουν τις εκλογές, και ευελπιστούν πως θα συνεχίζουν να «κάνουν τα κουμάντα» που έμαθαν όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Το εκπληκτικότερο όλων είναι πως στην απόφασή τους αυτή έχει βοηθήσει και συνεχίζει να βοηθάει τα μέγιστα ο Βαγγέλης Βενιζέλος.
Έχοντας αποφασίσει να βαφτίσει το ΠΑΣΟΚ με νέο όνομα, αυτό της Δημοκρατικής Παράταξης, ευελπιστεί πως ο λαός θα γοητευτεί και θα τον ακολουθήσει, όπως τότε που και ο ίδιος απολάμβανε την ηδονή της πλασματικής κυριαρχίας.
Το απλό όμως που δεν καταλαβαίνει ο πολυπράγμων πρόεδρος του άλλοτε κραταιού κινήματος είναι πως αφού ο ίδιος βάζει την υπογραφή του στην ληξιαρχική πράξη θανάτου του ΠΑΣΟΚ, τότε το μέλος και ο οπαδός γιατί να τον ακολουθήσει σε κάτι άγνωστο και αβέβαιο που θα έχει πρόεδρο και πάλι αυτόν τον φθαρμένο, και να μην πάει στους άλλους που έρχονται με χίλια και έχουν και πρόεδρο έναν νέο που γκελάρει ;
Αυτό που δεν αντιλαμβάνεται ο Βενιζέλος είναι πως ο κόσμος έχει τρέξει ήδη πρώτος εκεί όπου τον οδηγεί η «λογική» σειρά των γεγονότων.
Ο ίδιος θεωρεί πως έχει την ικανότητα να αλλάξει αυτή την «λογική» σειρά γι’ αυτό και βαυκαλίζεται πιστεύοντας πως με αλλαγές ονομάτων και κείμενα «σεντόνια» θα καταφέρει να κερδίσει πίσω τους ψηφοφόρους.
Δυστυχώς όμως γι’ αυτόν την ικανότητα να αλλάζουν τη φορά των πραγμάτων την διαθέτουν μόνο πραγματικοί ηγέτες, άνθρωποι δηλαδή χαρισματικοί με σχέδιο και ικανότητες, και όχι αλαζονικές ψυχοπαθολογικές προσωπικότητες που έστησαν καριέρες βάζοντας υπογραφή στους πιο σκανδαλώδεις νόμους της Μεταπολίτευσης.
Η Λάρισα δείχνει το δρόμο. Μια κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων έχει ήδη μετακινηθεί σ’ αυτό που έρχεται, γιατί θεωρεί πως έτσι θα συνεχίσει να ζει στους γνωστούς –προ χρεοκοπίας- ρυθμούς. Αυτό είναι κάτι που θα το πράξουν πολλοί, ακόμα και ψηφοφόροι άλλων κομμάτων, πλην ΠΑΣΟΚ. Κάτι καθόλου αξιοπερίεργο, αφού κανείς δεν πρέπει να ξεχνά πως το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν απλά ένα κόμμα, αλλά ολόκληρος τρόπος ζωής…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου