Έρχονται στιγμές που οι διαδικτυακές σου βόλτες σε φέρνουν σε... στενά και... μονοπάτια των σκέψεων σου που εύκολα (προφανώς και ηθελημένα – υποσυνείδητα) έχεις αποβάλλει, ή έστω καλύψει καλά σε μικρές γωνιές του μυαλού σου προκειμένου να μη σε επηρεάζουν και να μη σου χαλάνε την όμορφη -στο μυαλό σου- καθημερινότητά σου.
Ο χρόνος άτιμος και πονηρός σε κάνει εύκολα να προσπερνάς και να ξεχνάς έστω οδηγούμενος στα δικά σου, προσωπικά προβλήματα που σου φαντάζουν βουνό αλλά δεν μπορούν να φτάσουν ούτε στο 0,5% εκείνα που αντιμετωπίζουν συμπολίτες μας μετανάστες και μη.
Το κάνει σε όλους μας φαντάζομαι... Σε φτάνει στο σημείο εκείνο που το 'χεις βγάλει εντελώς απ' το μυαλό σου (τάχα μου) και μετά έρχονται οι αναμνήσεις και τότε οδηγείσαι αυτόματα στον καθρέπτη σου για να κοιτάξεις το πρόσωπό σου με απογοήτευση και απέχθεια γιατί ενώ φωνάζεις μέσα σου και στο μυαλό σου συνέχεια πως δεν θα επιτρέψεις να ξεχάσεις, το καταφέρνεις ξανά και ξανά!
Κάπως έτσι αισθάνθηκα κι εγώ τις τελευταίες μέρες. Κι αυτό διότι χρειάστηκε να... περπατήσω στο διαδίκτυο (ενώ το κάνω τόσες φορές πιο εύκολα μέσα απ' το λατρεμένο κέντρο της Αθήνας και τα υπέροχα Εξάρχεια -και όχι μόνο-) για να φέρω και πάλι στο μυαλό μου όσα ζούσαμε (και) πέρυσι τέτοιο καιρό με τη στυγνή δολοφονία ενός συνανθρώπου μας (έτυχε να είναι Έλληνας για να ταρακουνηθούμε λίγο, ελάχιστα για όσο απαιτείται τουλάχιστον).
Βέβαια η απογοήτευση για το γεγονός ότι με το πέρασμα του χρόνου δυστυχώς το μυαλό μου λειτουργεί έτσι ώστε να αποβάλλει κάποιες απίθανα επίπονες σκέψεις δεν συγκρίνεται με το ίδιο συναίσθημα για το γεγονός ότι ζω σε μία χώρα που παρά τα όσα βιώνουμε ΟΛΟΙ το ποσοστό των υπανθρώπων που στηρίζουν τον φασισμό διατηρείται και ίσως να αυξάνεται...
Τι κι αν έχουμε βιώσει στο παρελθόν με το χειρότερο τρόπο τον φασισμό είτε από τους εκτός συνόρων εχθρούς είτε από τους (χειρότερους) εντός ''τειχών''; Τι κι αν οι παππούδες όλων δίδαξαν σε όλους μας πώς πρέπει να πολεμάμε τον φασισμό; Ακόμη και τώρα που όλοι γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται (για νταραβεριτζήδες που εκμεταλλεύονται τους ξένους, για δολοφόνους, για κλέφτες, για τσάτσους του συστήματος και των δυνατών πορτοφολιών) τους στηρίζουνε!
Κι έχοντας όλες αυτές τις άσχημες μνήμες: τυπάκια με ξυρισμένα κεφάλια και φουσκωμένα μπράτσα (αλλά άδεια μυαλά) να χτυπάνε ανήμπορους και ανίκανους να αντιδράσουν συνανθρώπους μας μετανάστες (είτε Πακιστανούς, είτε μαύρους, είτε άσπρους), πάντα πολλοί σε λίγους, να δολοφονούν ακόμη και Έλληνες, να κλέβουν και να κάνουν τους μπράβους (με το αζημείωτο βέβαια) δεν μπορώ παρά να απογοητευτώ για αυτόν τον τόπο αλλά και να καταλάβω πως φτάσαμε ως εδώ...
Με τα παραπάνω στο μυαλό μου έρχεται συνέχεια ένα τραγούδι και οι στίχοι αυτού στο μυαλό. Το «Μανούλα μου» των Χατζιδάκι – Καμπανέλλη:
«Αχ τι ντροπή, τέτοια ντροπή, μάνα μου και πώς βγαίνει, όσο κι αν τρέξει ο ποταμός, μάνα μου δεν την πλένει! Τι να μου κάνουν χάδια δυο και στεναγμοί 42, μανούλα μου, μανούλα μου... Τι κι αν το δάκρυ μου νωπό, βουβό το στόμα και πικρό, μανούλα μου, μανούλα μου... Και τρέχω κάποιον για να βρω, να με ρωτά, να τον ρωτώ, τι θα γενεί, τι θα γενεί, ποιος θα πονεί, ποιος θα πονεί, μανούλα μου, μανούλα...»!
Μακάρι να δώσει ο Θεός να μην ξεχνώ, να θυμάμαι πάντα όλα όσα πρέπει όπως μπορώ να πολεμώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Και παρακαλώ κυρίως η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ή του 27χρονου Πακιστανού Σαχτζάτ Λουκμάν, ή του 21 ετών μετανάστη από το Μπαγκλαντές το 2011 (και όλα τα πογκρόμ των ηλιθίων) να μη ξεχαστούν από κανέναν, να τα θυμούνται ΟΛΟΙ και να μπορέσουν να καταλάβουν πριν είναι κι άλλο αργά, μανούλα μου...
ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ, ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ (φυλετικό, ή ταξικό)!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου