Πέμπτη 7 Αυγούστου 2014

Η «οργή» του Noam Chomsky


























 


Chris Hedges was part of the team of reporters at The New York Times awarded a Pulitzer Prize in 2002 for the paper's coverage of global terrorism. He also received the Amnesty International Global Award for Human Rights Journalism in 2002. The Los Angeles Press Club honored Hedges' original columns in Truthdig by naming the author the Online Journalist of the Year in 2009, and granted him the Best Online Column award in 2010 for his Truthdig essay "One Day We'll All Be Terrorists."

 








http://www.thepressproject.gr/article/66327
 Ο διάσημος Αμερικάνος φιλόσοφος, πολιτικός αναλυτής και ακτιβιστής Noam Chomsky δημοσίευσε στο περιοδικό Znet ένα εκτενές κείμενο για την υποκρισία των ΗΠΑ -και της δύσης γενικότερα- σε σχέση με τις περιπτώσεις της Ουκρανίας και της Γάζας, αναφέροντας μια σειρά από περιστατικά που δεν είναι γνωστά στην ευρύτερη κοινή γνώμη. Θεωρήσαμε ότι η αξία του κειμένου είναι μεγάλη και πήραμε την άδεια του περιοδικού να το μεταφράσουμε για το ελληνικό κοινό:
Σχεδόν κάθε μέρα γινόμαστε μάρτυρες νέων φοβερών εγκλημάτων αλλά μερικά από αυτά είναι τόσο ειδεχθή, φριχτά και κακόβουλα που καλύπτουν όλα τα άλλα. Ένα από αυτά τα σπάνια γεγονότα έλαβαν χώρα στις 17 Ιουλίου, όταν η πτήση MH17 των Μαλαισιανών Αερογραμμών καταρρίφθηκε στην ανατολική Ουκρανία, σκοτώνοντας 298 ανθρώπους.

Οι «υπερασπιστές της αρετής» στον Λευκό Οίκο εξέφρασαν την «οργή τους για την αδιανόητη αυτή πράξη» στην οποία απέδωσαν «Ρωσική υποστήριξη». Ο Πρέσβης των ΗΠΑ στον ΟΗΕ άστραψε και βρόντηξε λέγοντας ότι «όταν 298 πολίτες σκοτώνονται» μετά από μια «τρομακτική κατάρριψη» πολιτικού αεροσκάφους «δεν πρέπει να σταματήσουμε μέχρι ο ένοχος να βρεθεί και να προσαχθεί στη δικαιοσύνη». Κάλεσε επίσης τον Putin να δώσει ένα τέλος στην ντροπιαστική προσπάθεια να αποφύγει τις σαφέστατες ευθύνες του.

Η αλήθεια είναι ότι ο «εκνευριστικός μικρός ανθρωπάκος» με την «ποντικόφατσα» (Timothy Garton Ash) έχει ζητήσει τη διεξαγωγή ανεξάρτητης έρευνας αλλά αυτό θα μπορούσε να συμβαίνει εξαιτίας των κυρώσεων που γενναία επέβαλε μια χώρα, οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, την ώρα που οι ευρωπαϊκές χώρες φοβήθηκαν να το πράξουν.

Στο CNN ο πρώην Πρέσβης των ΗΠΑ στην Ουκρανία, William Tayor διαβεβαίωσε τον κόσμο ότι ο Putin «είναι σαφώς υπεύθυνος για την κατάρριψη του αεροσκάφους». Για εβδομάδες τα πρωτοσέλιδα αναφέρονταν στην αγωνία των οικογενειών, τις διεθνείς προσπάθειες για την ανάκτηση των σωρών και την οργή για το αποτρόπαιο έγκλημα που «άφησε άφωνο» τον κόσμο με καθημερινά ρεπορτάζ που μετέδιδαν και την πιο αποτρόπαια λεπτομέρεια.

Κάθε εγγράμματος όμως… και σίγουρα κάθε συντάκτης ή σχολιαστής θα έπρεπε να υπενθυμίσει αμέσως μια άλλη περίπτωση, όταν ένα αεροσκάφος καταρρίφθηκε με συγκρίσιμες απώλειες: Την πτήση 655 της Iran Air που οδήγησε στο θάνατο 290 ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων και 66 παιδιών. Καταρρίφθηκε στον Ιρανικό εναέριο χώρο σε μια σαφέστατα εμπορική αεροπορική πτήση. Το έγκλημα όμως τότε δεν αντιμετωπίστηκε «με την υποστήριξη των ΗΠΑ» ούτε υπήρχαν αμφιβολίες για τον υπεύθυνο. Ήταν ένας κατευθυνόμενος πύραυλος του USS Vincennes που βρισκόταν στα ιρανικά ύδατα στον Περσικό Κόλπο.

Ο Διοικητής ενός κοντινού σκάφους των ΗΠΑ, ο David Carlson, κατά την διάρκεια της έρευνας κατέθεσε ότι «αναρωτήθηκε φωναχτά εκφράζοντας την δυσπιστία του» όταν «το Vincennes ανακοίνωσε την πρόθεσή του» να επιτεθεί σε ένα προφανέστατα πολιτικό αεροσκάφος. Σκέφτηκε ότι το «Ρομπο-κρούιζερ» (σ.μ. εκ του «Ρόμπο-κοπ») όπως ονόμαζαν μεταξύ τους το Vincennes εξαιτίας της επιθετικής του συμπεριφοράς «ένοιωσε την ανάγκη να αποδείξει την αποτελεσματικότητα του Aegis (ενός εξελιγμένου αντιαεροπορικού συστήματος για καταδρομικά πλοία) στον Περσικό Κόλπο και θεώρησε ότι αυτή ήταν η ευκαιρία να δείξει την αξία του».

Δύο χρόνια αργότερα ο Διοικητής του Vincennes και ο επικεφαλής αξιωματικός για την αεράμυνα έλαβαν το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής «για την εξαιρετικά αξιέπαινη συμπεριφορά κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους» και την «ήρεμη επαγγελματική ατμόσφαιρα» κατά την περίοδο όπου καταρρίφθηκε το Airbus, το οποίο δεν αναφέρθηκε κατά την βράβευση.

Ο Πρόεδρος Reagan κατηγόρησε τους Ιρανούς και υπερασπίστηκε τις αποφάσεις του καταδρομικού το οποίο «ακολούθησε πάγιες εντολές και ευρέως γνωστές διαδικασίες προκειμένου να προστατευθεί από ενδεχόμενη επίθεση». Ο διάδοχός του, ο G.Bush, διακήρυξε ότι «δεν πρόκειται ποτέ να ζητήσω συγνώμη εκ μέρους των ΗΠΑ -δεν με νοιάζει ποια είναι τα γεγονότα… δεν είμαι τύπος που ζητάει συγνώμη εκ μέρους της Αμερικής».

Χωρίς υπεκφυγές, σε αντίθεση με τους βάρβαρους της Ανατολής.

Υπήρξαν λίγες αντιδράσεις: χωρίς οργή, χωρίς απεγνωσμένες αναζητήσεις για τις σωρούς, χωρίς παθιασμένες καταγγελίες των υπευθύνων, χωρίς δακρύβρεχτους θρήνους από τον Πρέσβη των ΗΠΑ στον ΟΗΕ για την «τεράστια και συγκινητική απώλεια». Οι Ιρανικές κατηγορίες επισημάνθηκαν ορισμένες φορές αλλά απορρίπτονταν ως «στερεοτυπικές επιθέσεις κατά των ΗΠΑ» (Philip Shenon, New York Times).

Αυτό το ασήμαντο γεγονός άξιζε μονάχα μερικές σκόρπιες αναφορές στα ΜΜΕ των ΗΠΑ σε σχέση με ένα τεράστιο και πραγματικό έγκλημα στο οποίο ο δαιμονικός εχθρός ίσως έχει έμμεση συμμετοχή.

Μια εξαίρεση ήταν η London Daily Mail στην οποία ο Dominick Lawson έγραψε ότι οι «απολογητές του Putin» μπορεί να αναφέρουν την επίθεση στην Iran Air, αλλά η σύγκριση στην πραγματικότητα δείχνει τις υψηλές ηθικές μας αξίες σε αντίθεση με τους μίζερους Ρώσους που προσπαθούν να αποφύγουν τις ευθύνες τους για την MH17 ενώ η Ουάσιγκτον αμέσως ανακοίνωσε ότι το αμερικανικό καταδρομικό κατέρριψε το ιρανικό αεροσκάφος - δικαιωματικά. Τι πιο ισχυρό αποδεικτικό στοιχείο θα μπορούσε να επιδείξει κανείς προκειμένου να αποδείξει την «αρχοντιά» μας σε σχέση με την διαφθορά τους;

Γνωρίζουμε γιατί οι Ουκρανοί και οι Ρώσοι μάχονται στις χώρες τους αλλά κάποιος θα μπορούσε να αναρωτηθεί για ποιο λόγο το Vincennes βρισκόταν στα Ιρανικά χωρικά ύδατα. Η απάντηση είναι απλή. Υπερασπιζόταν τον φίλο της Ουάσιγκτον, Saddam Hussein, κατά την δολοφονική επιθετικότητα του κατά του Ιράν. Για τα θύματα η κατάρριψη δεν ήταν μικρή υπόθεση. Ήταν σημαντικός παράγοντας προκειμένου το Ιράν να συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορούσε να συνεχίσει να μάχεται άλλο, σύμφωνα με τον ιστορικό Dilip Hiro.

Αξίζει να θυμηθούμε την αφοσίωση της Αμερικής στον φίλο της Saddam. Ο Reagan τον έβγαλε από τη λίστα των τρομοκρατών ώστε να μπορεί να δέχεται βοήθεια προκειμένου να συνεχίσει την επίθεσή του στο Ιράν και αργότερα αρνήθηκε να αναγνωρίσει τα φριχτά εγκλήματα κατά των Κούρδων, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης χημικών όπλων, μπλοκάροντας το καταδικαστικό ψήφισμα του Κογκρέσου. Επίσης αναγνώρισε στον Saddam προνόμιά που μέχρι τότε είχε μόνο το Ισραήλ: Δεν υπήρξε σοβαρή αντίδραση όταν το Ιράκ επιτέθηκε με πυραύλους στο USS Stark σκοτώνοντας 37 άτομα από το πλήρωμα, όπως ακριβώς έγινε και με το USS Liberty που δέχτηκε επαναλαμβανόμενες επιθέσεις από ισραηλινά πολεμικά αεροσκάφη και τορπίλες το 1967, σκοτώνοντας σε αυτή την περίπτωση 34 ανθρώπους.

Ο διάδοχος του Reagan, Bush, προσέφερε ακόμα περισσότερη βοήθεια στον Saddam, που τη χρειαζόταν επειγόντος μετά την προκήρυξη του πολέμου στο Ιράν. Ο Bush επίσης προσκάλεσε Ιρακινούς πυρηνικούς επιστήμονες στις ΗΠΑ για εξειδικευμένη εκπαίδευση στην κατασκευή πυρηνικών όπλων. Τον Απρίλιο του 1990 ο Bush έστειλε μια αντιπροσωπεία του Κογκρέσου με επικεφαλής τον μετέπειτα υποψήφιο για το χρίσμα ρεπουμπλικάνο, Bod Dole, προκειμένου να μεταφέρει τους θερμούς του χαιρετισμούς προς τον φίλο του Saddam, να τον διαβεβαιώσει ότι θα πρέπει να αγνοεί την κριτική των «υπεροπτικών και χαϊδεμένων ΜΜΕ» και να τον ενημερώσει ότι η κριτική είχε αφαιρεθεί από τη Φωνή της Αμερικής. Όλα αυτά συνέχισαν μέχρι ο Saddam να μετατραπεί σε ένα νέο Hitler λίγους μήνες αργότερα μην υπακούοντας πια σε εντολές, ή ίσως παρεξηγώντας τες, οπότε και εισέβαλε στο Κουβέιτ, με τις γνωστές συνέπειες, που παρόλο που αξίζει να ανακεφαλαιώσουμε θα τις αφήσω για τώρα στην άκρη.

Υπάρχουν και άλλα παραδείγματα περιστατικών που χάθηκαν στη λήθη. Ένα από αυτά είναι η πτήση των Αερογραμμών της Λιβυής που χάθηκε σε μια αμμοθύελλα το 1973 όταν χτυπήθηκε από ισραηλινά jet εφοδιασμένα με αμερικανικό οπλισμό δύο λεπτά πριν φτάσει στον προορισμό της, στο Κάιρο. Τότε τα θύματα ήταν μόνο 110 άνθρωποι. Το Ισραήλ είχε κατηγορήσει τον Γάλλο πιλότο με την βοήθεια των New York Times που υποστήριξαν ότι η κίνηση του Ισραήλ ήταν «στη χειρότερη περίπτωση… μια πράξη αναισθησίας που ούτε η βαρβαρότητα των προηγούμενων ενεργειών των Αράβων δεν μπορεί να δικαιολογήσει». Το περιστατικό ξεχάστηκε γρήγορα στις Ηνωμένες Πολιτείες με λίγη κριτική. Όταν η πρωθυπουργός του Ισραήλ, Golda Meir, έφτασε στις ΗΠΑ τέσσερις ημέρες αργότερα βρέθηκε αντιμέτωπη με κάποιες ενοχλητικές ερωτήσεις αλλά επέστρεψε στο σπίτι της με δώρο μερικά νέα στρατιωτικά αεροσκάφη.

Οι αντιδράσεις ήταν ανάλογες και όταν η αγαπημένη των ΗΠΑ τρομοκρατική οργάνωση της Αγκόλα UNITA ισχυρίστηκε ότι κατέρριψε δύο πολιτικά αεροσκάφη περίπου την ίδια περίοδο.

Επιστρέφοντας στο αυθεντικά φρικτό έγκλημα (στην Ουκρανία) οι New York Times ανέφεραν ότι ο Αμερικάνος Πρέσβης στα Ηνωμένα Έθνη «πνίγηκε (από συγκίνηση) καθώς μιλούσε για τα παιδιά που πέθαναν από τη συντριβή της πτήσης των Μαλαισιανών Αερογραμμών (και) ο υπουργός των Εξωτερικών της Ολλανδίας, Frans Timmermans, μπορούσε μετά βίας να συγκρατήσει την οργή του βλέποντας εικόνες με ανθρώπους να παίρνουν τις βέρες από τα δάχτυλα των θυμάτων».

Στην ίδια συνεδρίαση, συνεχίζει το ρεπορτάζ, υπήρχε επίσης «μια απαγγελία ονομάτων και ηλικιών παιδιών που σκοτώθηκαν στην διάρκεια της τελευταίας επίθεσης των Ισραηλινών στη Γάζα». Η μόνη αντίδραση, σύμφωνα με το δημοσίευμα, ήρθε από τον Παλαιστίνιο απεσταλμένο, Riyad Mansour, που σταμάτησε για λίγο (συγκινημένος) την απαγγελία.

Η επίθεση των Ισραηλινών στη Γάζα αυτό τον Ιούλιο ωστόσο προκάλεσε και την αντίδραση της Ουάσιγκτον. Ο πρόεδρος Ομπάμα «επανέλαβε την “έντονη καταδίκη“ του για τις ρουκέτες και τις επιθέσεις από τα τούνελ που έκαναν κατά του Ισραήλ οι στρατιώτες της Χαμάς», όπως δημοσιεύει το The Hill. «Επίσης εξέφρασε την “αυξανόμενη ανησυχία” του σχετικά με τον αριθμό νεκρών αμάχων στη Γάζα», χωρίς όμως να καταδικάζει. Η Γερουσία συμπλήρωσε την εικόνα αποφασίζοντας ομόφωνα να υποστηρίξει τις ενέργειες του Ισραήλ, καταδικάζοντας «την απρόκλητη εκτόξευση ρουκετών κατά του Ισραήλ» από τη Χαμάς, καλώντας ταυτόχρονα «τον Πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής Mahmoud Abbas να διαλύσει την συμφωνία ενότητας με τη Χαμάς και να καταδικάσει τις επιθέσεις κατά του Ισραήλ».

Όσο για το Κογκρέσο, ίσως θα έπρεπε να συνταχθούμε με το 80% της κοινής γνώμης που αποδοκιμάζει τις επιδόσεις του, αν και η λέξη «αποδοκιμάζω» είναι μάλλον πολύ ήπια σε αυτή την περίπτωση. Αλλά προς υπεράσπιση του Obama ίσως ο ίδιος να μη γνωρίζει τη κάνει το Ισραήλ στη Γάζα με τα όπλα που έχει την ευγένεια να του προσφέρει. Άλλωστε στηρίζεται στις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες που είναι πολύ απασχολημένες να συλλέγουν τηλεφωνικές συνομιλίες και μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου από τους πολίτες οπότε δεν υπάρχει χρόνος για άλλες υποθέσεις. Ίσως σε αυτή την περίπτωση να έχει μια αξία να πούμε ξανά αυτά που θα έπρεπε όλοι να γνωρίζουμε.

Ο στόχος του Ισραήλ είναι εδώ και καιρό πολύ απλός: Η βήμα-βήμα επιστροφή στον «κανόνα» (αν και τώρα μπορεί να ζητάει ακόμα περισσότερα). Ποιος είναι όμως ο «κανόνας»;

Για τη Δυτική Όχθη ο «κανόνας» υπαγορεύει την συνέχιση της παράνομης κατασκευής οικισμών και υποδομών έτσι ώστε να γίνει εφικτή η ενσωμάτωση τους με το Ισραήλ, όποια αξία και αν έχει αυτή, εξωθώντας ταυτόχρονα τους Παλαιστίνιους σε υποβαθμισμένες γειτονιές όπου θα τους επιβάλλεται καταστολή και βία.

Τα τελευταία 14 χρόνια ο «κανόνας» έλεγε ότι οι Ισραηλινοί σκοτώνουν πάνω από δύο παιδιά παλαιστινίων την εβδομάδα. Η πιο πρόσφατη ισραηλινή κτηνωδία ξεκίνησε μετά την βίαιη δολοφονία τριών ισραηλινών παιδιών που ζούσαν σε ένα εποικισμό στην υπό κατοχή περιοχή της Δυτικής Όχθης. Ένα μήνα πριν δύο παλαιστινιακά παιδιά δολοφονήθηκαν στην πόλη της Ραμάλας στη Δυτική Όχθη αλλά αυτό δεν έφερε δημοσιότητα, δικαιολογημένα αφού αποτελεί ρουτίνα. «Η θεσμοθετημένη περιφρόνηση για τις ζωές των Παλαιστινίων στην δύση μας βοηθάει να κατανοήσουμε όχι μόνο γιατί οι παλαιστίνιοι καταφεύγουν στη βία» αναφέρει ο σεβάσμιος αναλυτής για τη Μέση Ανατολή, Mouin Rabbani «αλλά και την πρόσφατη επίθεση του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας».

Λίγο-λίγο (αυτή η περιφρόνηση της δύσης) επέτρεψε στο Ισραήλ να επιταχύνει το σχέδιό του για τον χωρισμό της Γάζας από τη Δυτική Όχθη. Αυτό το πρόγραμμα συνεχίζεται με εντατικό ρυθμό πάντα με την υποστήριξη των ΗΠΑ από τότε που η Αμερική και το Ισραήλ αποδέχτηκαν την συμφωνία του Όσλο, που περιέγραφε τις δύο περιοχές ως μια αναπόσπαστη εδαφική ενότητα. Μια ματιά στον χάρτη εξηγεί αυτό το σκεπτικό. Η Γάζα προσφέρει την μοναδική πρόσβαση των Παλαιστινίων στον υπόλοιπο κόσμο, οπότε αν οι δύο περιοχές χωριστούν όποια αυτονομία και αν επιτρέψει το Ισραήλ στους κατοίκους της Δυτικής Όχθης αυτοί θα βρίσκονται στην πραγματικότητα φυλακισμένοι μεταξύ εχθρικών κρατών, του Ισραήλ και της Ιορδανίας. Η φυλάκιση αυτή μπορεί να γίνει ακόμα πιο ασφυκτική όσο το Ισραήλ συνεχίζει το συστηματικό πρόγραμμα εξώθησης Παλαιστινίων από την Κοιλάδα του Ιορδάνη και την βήμα-βήμα αποίκησή του.

Ο «κανόνας» στη Γάζα περιγράφεται με λεπτομέρειες από τον Νορβηγό ηρωικό χειρούργο, Mads Gilbert, που εργάστηκε στο κεντρικό νοσοκομείο της Γάζας κατά την διάρκεια των πιο ειδεχθών εγκληματικών επιθέσεων και που επέστρεψε εκεί για την κρίση αυτών των ημερών. Τον Ιούνιο του 2014, λίγο πριν την πρόσφατη επίθεση του Ισραήλ κατέθεσε μια αναφορά για την κατάσταση του συστήματος υγείας της Γάζας στο UNRWA, τον οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών που προσπαθεί απεγνωσμένα και με ελάχιστα κεφάλαια για τη φροντίδα των προσφύγων.

«Τουλάχιστον το 57% των νοικοκυριών στη Γάζα είναι σε κατάσταση επισιτιστικής ανασφάλειας και περίπου το 80% είναι πλέον αποδέχτες της ανθρωπιστικής βοήθειας» αναφέρει ο Gilbert. «Η επισιτιστική ανασφάλεια και η αύξηση της φτώχειας σημαίνει επίσης ότι οι περισσότεροι κάτοικοι δεν μπορούν να καλύψουν τις καθημερινές τους ανάγκες σε θερμίδες, ενώ το 90% του νερού στη Γάζα έχει κριθεί ακατάλληλο για ανθρώπινη κατανάλωση». Η κατάσταση γίνεται ακόμα χειρότερη αφού το Ισραήλ χτυπάει ξανά τις εγκαταστάσεις ύδρευσης και αποχέτευσης, αφήνοντας πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους κάτω από το όριο των παροχών που είναι απαραίτητες για τη ζωή.

Ο Gilbert αναφέρει ότι «τα παιδιά της Γάζας υποφέρουν. Ένα μεγάλο ποσοστό επηρεάζεται από το τεχνικό υποσιτιστικό καθεστώς που επιβάλλεται από το Ισραήλ με τον αποκλεισμό της Λωρίδας της Γάζας. Η αναιμία στα παιδιά κάτω των δύο ετών στη Γάζα είναι τουλάχιστον στο 72,8%, ενώ οι αποβολές, ο νανισμός και η έλλειψη βάρους έχουν μετρηθεί στα 34,3%, 31,4% και 31,45% αντίστοιχα». Και η κατάσταση χειροτερεύει καθώς η έρευνα προχωράει.

Ο διακεκριμένος δικηγόρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων, Raji Sourani, που παρέμεινε στη Γάζα κατά την περίοδο των ετών όπου το Ισραήλ επέβαλλε την κτηνωδία και τον τρόμο αναφέρει «Η πιο συνηθισμένη κατηγορία που άκουγα όταν άρχισαν οι συζητήσεις για κατάπαυση του πυρός ήταν «προτιμάμε να πεθάνουμε από το να επιστρέψουμε στην κατάσταση που είμασταν πριν από αυτόν τον πόλεμο. Δεν το θέλουμε πια αυτό. Δεν έχουμε αξιοπρέπεια, περηφάνεια. Είμαστε απλώς στόχοι και μάλιστα πολύ φτηνοί στόχοι. Είτε η κατάσταση θα βελτιωθεί είτε καλύτερα να πεθάνουμε». Και σας μιλάω για διανοούμενους, ακαδημαϊκούς, απλούς πολίτες. Όλοι έλεγαν το ίδιο».

Ανάλογα αισθήματα έχουν εκφραστεί και στο παρελθόν: είναι καλύτερο να πεθάνεις με αξιοπρέπεια από το να στραγγαλιστείς σιγά-σιγά από το βασανιστή σου.

Για τη Γάζα ο στόχος του «κανόνα» εξηγήθηκε ευθέως από τον Dow Weissglass, έμπιστο του Ariel Sharon, τον άνθρωπο που διαπραγματεύτηκε την απόσυρση των Ισραηλινών εποίκων από τη Γάζα το 2005 η οποία τότε χαιρετήθηκε ως μια μεγάλη χειρονομία του Ισραήλ. Η απόσυρση στην πραγματικότητα δημιούργησε ένα «εθνικό τραύμα» που γελοιοποιήθηκε αναλόγως από τους Ισραηλινούς σχολιαστές, μεταξύ των οποίων ήταν και ο κορυφαίος κοινωνιολόγος του Ισραήλ, ο αείμνηστος Baruch Kimmerling.

Αυτό που έγινε στην πραγματικότητα ήταν ότι τα Ισραηλινά γεράκια, με επικεφαλής τον Sharon, συνειδητοποίησαν ότι θα ήταν λογικό να μεταφέρουν τους παράνομους κοστοβόρους οικισμούς από την κατεστραμμένη Λωρίδα της Γάζας σε επιδοτούμενους οικισμούς σε άλλα μέρη των κατεχόμενων εδαφών, τα οποία το Ισραήλ προτίθεται να διατηρήσει. Αλλά αντί απλά να τους μεταφέρουν, κάτι που θα ήταν απλό, ήταν σαφέστατα πιο χρήσιμο να παρουσιαστεί στον κόσμο η εικόνα μικρών παιδιών που παρακαλούσαν τους στρατιώτες να μην καταστρέψουν τα σπίτια τους αντί για κραυγές «ποτέ ξανά» που θα έφερναν αυτονόητες επιπλοκές. Αυτό που κάνει αυτή τη φάρσα τόσο προφανή είναι ότι είχε επαναληφθεί όταν το Ισραήλ έπρεπε να εκκενώσει το Αιγυπτιακό Σινά το 1982. Ωστόσο (η σκηνοθεσία αυτή) ήταν αποτελεσματική για το κοινό που απευθυνόταν εντός και εκτός της Αμερικής.

Ο Weissglass προσέφερε την δική του περιγραφή για την μεταφορά των οικισμών από τη Γάζα σε άλλα κατεχόμενα εδάφη: «Αυτό που συμφωνήθηκε στην πραγματικότητα με τους Αμερικάνους ήταν ότι δεν θα αμφισβητηθούν ποτέ ξανά οι βασικοί οικισμοί που βρίσκονται στην Δυτική Όχθη και ότι για τους υπόλοιπους θα συζητήσουμε ξανά όταν οι Παλαιστίνιοι μετατραπούν σε Φινλανδούς»- αλλά όχι οποιοδήποτε είδος Φιλανδών, σε ένα ειδικό που αποδέχεται ήσυχα τους κανόνες μιας ξένης δύναμης. «Σημασία έχει η δέσμευση της πολιτικής διαδικασίας» συνεχίζει ο Weissglass. «Και παγώνοντας τη διαδικασία αποτρέπεις την εγκαθίδρυση ενός Παλαιστινιακού κράτους αποφεύγοντας μαζί την συζήτηση για τους πρόσφυγες, τα σύνορα και την Ιερουσαλήμ. Ουσιαστικά το συνολικό πακέτο που ονομάζεται Παλαιστινιακό κράτος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, έχει αφαιρεθεί από την ημερήσια διάταξη μας επ’ αόριστον. Και όλα αυτά με την επικύρωση του προέδρου Bush και των δύο σωμάτων του Κογκρέσου.

Ο Weissglass εξήγησε επίσης ότι οι κάτοικοι της Γάζας θα παραμείνουν «σε δίαιτα, αλλά δεν θα πρέπει να πεθάνουν στην πείνα» - κάτι που δεν θα βοηθούσε την φήμη του Ισραήλ. Με την περιβόητη τεχνική αποτελεσματικότητα τους οι Ισραηλινοί εμπειρογνώμονες καθόρισαν με ακρίβεια πόσες θερμίδες θα πρέπει να δέχονται οι Παλαιστίνιοι καθημερινά ίσα για να επιβιώνουν, στερώντας επίσης τα φάρμακα και ό,τι άλλο θα χρειάζονταν για να ζούνε αξιοπρεπώς. Ο Ισραηλινός στρατός τους περιορίζει από στεριάς, θάλασσας και αέρος δημιουργώντας αυτό που ο Βρετανός Πρωθυπουργός, David Cameron, περιέγραψε ως στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Η απόσυρση του Ισραήλ το άφησε απόλυτο κυρίαρχο της Γάζας επιβάλλοντας την δύναμη ενός κατοχικού στρατού υπό το διεθνές δίκαιο. Και για να κλείσουν καλά οι τοίχοι της φυλακής οι Ισραηλινοί απέκλεισαν τους Παλαιστίνιους από μια ευρύτερη περιοχή κατά μήκος των συνόρων συμπεριλαμβανομένου και του ενός τρίτου των σπάνιων καλλιεργήσιμων εκτάσεων της Γάζας. Η δικαιολογία είναι η ασφάλεια των Ισραηλινών, η οποία όμως θα μπορούσε να επιτευχθεί εξίσου καλά με τη δημιουργία μιας ζώνης ασφαλείας από την πλευρά των Ισραηλινών συνόρων, ή ακόμα καλύτερα τερματίζοντας την άγρια πολιορκία και τις άλλες τιμωρίες.

Η επίσημη αφήγηση λέει ότι μετά την γενναιόδωρη κίνηση των Ισραηλινών και την παράδοση της Γάζας στους Παλαιστίνιους -με την ελπίδα ότι θα δημιουργούσαν μια αναπτυσσόμενη κοινωνία- αποκαλύφθηκε η αληθινή τους φύση αναγκάζοντας τους Ισραηλινούς να τους βομβαρδίζουν προκειμένου να γίνουν μάρτυρες και να δυσφημιστεί το Ισραήλ. Η πραγματικότητα είναι μάλλον διαφορετική.

Λίγες εβδομάδες αφού τα Ισραηλινά στρατεύματα αποσύρθηκαν κρατώντας τον έλεγχο οι Παλαιστίνιοι διέπραξαν ένα μεγάλο έγκλημα. Τον Ιανουάριο του 2006 ψήφισαν με λάθος τρόπο στις εκλογές που οι διεθνείς παρατηρητές χαρακτήρισαν ελεύθερες και έδωσαν τον έλεγχο του κοινοβουλίου στη Χαμάς. Τα ΜΜΕ τονίζουν συνεχώς ότι η Χαμάς είναι αφοσιωμένη στην καταστροφή του Ισραήλ. Στην πραγματικότητα οι ηγέτες της έχουν επανειλημμένα καταστήσει σαφές και ρητά ότι η Χαμάς δέχεται τη λύση των δύο κρατών στη βάση της διεθνούς συμφωνίας που υπογράφτηκε πριν από 40 χρόνια και έκτοτε μπλοκάρεται από τις ΗΠΑ. Αντίθετα το Ισραήλ είναι αποφασισμένο στην καταστροφή της Παλαιστίνης, πέρα από κάποια περιστασιακά ανούσια λόγια για την εφαρμογή της συμφωνίας.

Είναι αλήθεια ότι το Ισραήλ αποδέχτηκε τον Οδικό Χάρτη για την δημιουργία των δύο κρατών που ξεκίνησε από τον Bush και εγκρίθηκε από το Κουαρτέτο (ΗΠΑ, ΕΕ, ΟΗΕ και Ρωσία). Άλλα κατά την αποδοχή ο Sharon προσέθεσε 14 επιφυλάξεις οι οποίες ουσιαστικά τον εξουδετερώνουν. Τα γεγονότα ήταν γνωστά στους ακτιβιστές αλλά αποκαλύφθηκαν στο ευρύ κοινό για πρώτη φορά στο βιβλίο του Jimmy Carter «Παλαιστίνη: Ειρήνη και όχι Απαρτχάιντ». Ωστόσο τα στοιχεία χάθηκαν στους σκοτεινούς διαδρόμους της δημοσιογραφίας.

Η (μη αναθεωρημένη) πλατφόρμα του κυβερνώντος κόμματος στο Ισραήλ, Likud, «απορρίπτει κατηγορηματικά τη δημιουργία παλαιστινιακού αραβικού κράτους δυτικά του ποταμού Ιορδάνη». Και για εκείνους που έχουν εμμονές σε ανούσιους Οδικούς Χάρτες μια από τις βασικές συνιστώσες του κόμματος Likud, το Herut, δεν έχει εγκαταλείψει ακόμα το ιδρυτικό του δόγμα σύμφωνα με το οποίο το έδαφος και στις δύο πλευρές του Ιορδάνη είναι μέρος του ομόσπονδου κράτους του Ισραήλ.

Το έγκλημα των Παλαιστινίων τον Ιανουάριο του 2006 τιμωρήθηκε αμέσως. Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ -με την Ευρώπη να σέρνεται ντροπιαστικά από πίσω- επέβαλε σκληρές κυρώσεις στον πληθυσμό και το Ισραήλ ενέτεινε την άσκηση βίας. Μέχρι τον Ιούνιο, όταν οι επιθέσεις κλιμακώθηκαν απότομα, το Ισραήλ είχε ήδη βάλει με πυρά των 155 χιλιοστών πάνω από 7.700 φορές στα βόρεια της Γάζας.

Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ γρήγορα ενεργοποίησαν τα σχέδιά τους για ένα στρατιωτικό πραξικόπημα προκειμένου να ανατραπεί η εκλεγμένη κυβέρνηση. Όταν η Χαμάς είχε το θράσος να αποτρέψει τα σχέδια αυτά οι ισραηλινές επιθέσεις και η πολιορκία εντάθηκαν με τη δικαιολογία ότι η Χαμάς είχε πάρει τον έλεγχο της Γάζας με τη βία – κάτι που δεν είναι εντελώς ψευδές, ωστόσο παραλήφθηκε κάτι μάλλον κρίσιμο.

Δεν υπάρχει λόγος να επανεξετάσουμε το τραγικό ρεκόρ που σημειώθηκε από τότε. Η αδυσώπητη πολιορκία και οι άγριες επιθέσεις που ονομάζονταν «κούρεμα του γκαζόν», για να δανειστώ τις χαρωπές εκφράσεις των Ισραηλινών, ήταν σαν να πυροβολείς ψάρια σε ένα κουβά και συνολικά ονομάστηκαν «αμυντικός πόλεμος». Όποτε το «γκαζόν κουρεύεται» και ο απελπισμένος πληθυσμός προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί αποφασίζεται μια κατάπαυση του πυρός, έως ότου το Ισραήλ την παραβιάσει εκ νέου με ακόμα περισσότερη βία.

Η πιο πρόσφατη κατάπαυση του πυρός συμφωνήθηκε μετά την επίθεση των Ισραηλινών τον Οκτώβριο του 2012. Παρόλο που το Ισραήλ διατήρησε την καταστροφική πολιορκία η Χαμάς τήρησε την κατάπαυση του πυρός, όπως παραδέχονται και οι Ισραηλινοί αξιωματούχοι. Τα πράγματα άλλαξαν τον Ιούνιο όταν η Φατάχ και η Χαμάς υπέγραψαν μια συμφωνία ενότητας, η οποία καθιέρωσε μια νέα κυβέρνηση τεχνοκρατών στην οποία δεν υπήρχε καμία συμμετοχή της Χαμάς και η οποία έκανε δεκτές όλες τις απαιτήσεις του Κουαρτέτου. Το Ισραήλ ήταν φυσικά έξαλλο, ακόμα περισσότερο όταν μέχρι και οι ΗΠΑ έδειξαν ότι θα έδιναν την έγκρισή τους. Η συμφωνία ενότητας όχι μόνο υποσκάπτει τον ισχυρισμό του Ισραήλ ότι δεν μπορεί να διαπραγματευτεί με μια διαιρεμένη Παλαιστίνη αλλά απειλεί και τον μακροπρόθεσμο στόχο της διαίρεσης της Γάζας από τη Δυτική Όχθη και την συνέχιση της καταστροφικής του πολιτικής στις δύο περιοχές.

Κάτι έπρεπε να γίνει και μια ευκαιρία προέκυψε λίγο μετά, όταν τρία ισραηλινά παιδιά δολοφονήθηκαν στη Δυτική Όχθη. Η κυβέρνηση Netanyahu γνώριζε αμέσως ότι τα παιδιά ήταν νεκρά αλλά προσποιήθηκε το αντίθετο και ξεκίνησε μια έξαλλη επιχείρηση στη Δυτική Όχθη με στόχο τη Χαμάς. Ο Netanyahu υποστήριξε ότι είχε πληροφορίες ότι η Χαμάς ήταν υπεύθυνη για το περιστατικό. Και αυτό ήταν ψέμα όπως φάνηκε πολύ σύντομα. Δεν υπήρχε κανένα αποδεικτικό στοιχείο. Ένας από τους κορυφαίους Ισραηλινούς ειδικούς για τη Χαμάς, ο Shlomi Eldar, σχεδόν αμέσως ανέφερε ότι η δολοφονία κατά πάσα πιθανότητα έγινε από μια διαφωνούσα φατριά της Χεβρώνας, η οποίο εδώ και καιρό έχει αποκηρυχτεί από τη Χαμάς. Ο Eldar προσέθεσε ότι «είμαι βέβαιος ότι δεν πήραν κανένα πράσινο φως από την ηγεσία της Χαμάς, απλά πίστεψαν ότι ήταν η σωστή στιγμή να δράσουν». Η αστυνομία έκτοτε ψάχνει δύο άτομα της φατριάς και ακόμα ισχυρίζεται, χωρίς αποδείξεις, ότι είναι μέλη της «τρομοκρατικής οργάνωσης της Χαμάς».

Η 18ήμερη επιχείρηση πάντως κατάφερε να υπονομεύσει την συμφωνία ομόνοιας που φοβόταν το Ισραήλ και να αυξήσει απότομα την καταστολή. Σύμφωνα με ισραηλινές στρατιωτικές πηγές, οι ισραηλινοί στρατιώτες συνέλαβαν 419 Παλαιστίνιους, συμπεριλαμβανομένων και 335 που συνδέονται με τη Χαμάς και σκότωσαν 6 ενώ έγιναν έρευνες σε χιλιάδες σπίτια και κατασχέθηκαν 350.000 δολάρια. Το Ισραήλ προέβη επίσης σε δεκάδες επιθέσεις στη Γάζα, σκοτώνοντας 5 μέλη της Χαμάς στις 7 Ιουλίου.

Η Χαμάς τελικά αντέδρασε εξαπολύοντας ρουκέτες για πρώτη φορά μετά από 19 μήνες, σύμφωνα πάντα με τους Ισραηλινούς αξιωματούχους, δίνοντας στο Ισραήλ το πρόσχημα για την επίθεση της 8ης Ιουλίου.

Υπήρξε ευρεία αναφορά για τις πράξεις του αυτόαποκαλούμενου «πιο ηθικού στρατού στον κόσμο» για τις οποίες θα έπρεπε να λάβει το Νόμπελ Ειρήνης, σύμφωνα με τον ισραηλινό Πρέσβη στις ΗΠΑ. Μέχρι το τέλος Ιουλίου 1500 Παλαιστίνιοι είχαν σκοτωθεί υπερβαίνοντας έτσι τα θύματα των εγκλημάτων της περιόδου 2008-9 εκ των οποίοων το 70% ήταν άμαχος πληθυσμός και μεταξύ αυτών εκατοντάδες γυναίκες και παιδιά. Οι άμαχοι νεκροί του Ισραήλ ήταν τρείς. Μεγάλες περιοχές της Γάζας μετατράπηκαν σε ερείπια. Κατά την διάρκεια των σύντομων παύσεων των βομβαρδισμών οι συγγενείς αναζητούσαν απεγνωσμένα τους σωρούς των ανθρώπων τους ή το βιός τους στα ερείπια των σπιτιών τους. Η κύρια μονάδα παραγωγής ενέργειας χτυπήθηκε -όχι για πρώτη φορά, αφού αυτό αποτελεί ισραηλινή ειδικότητα- περιορίζοντας απότομα την ήδη μικρή δυνατότητα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και ακόμα χειρότερα, μειώνοντας περισσότερο την ήδη ελάχιστη διαθεσιμότητα πόσιμου νερού. Ένα ακόμα έγκλημα πολέμου. Στο μεταξύ τα σωστικά συνεργεία και τα ασθενοφόρα δέχτηκαν επανειλημμένες επιθέσεις. Και ενώ οι θηριωδίες εξαπλώνονταν σε όλη τη Γάζα το Ισραήλ ισχυριζόταν ότι στόχος του ήταν να καταστρέψει στις σήραγγες στα σύνορα.

Τέσσερα νοσοκομεία έχουν δεχτεί επίθεση, κάθε μια από αυτές είναι ακόμα ένα έγκλημα πολέμου. Η πρώτη ήταν στο νοσοκομείο Al-Wafa στην πόλη τη Γάζας που δέχτηκε επίθεση την ημέρα που οι στρατιωτικές μονάδες εισέβαλαν στην Γάζα. Λίγες γραμμές στους New York Times σε ένα ρεπορτάζ για την εισβολή από εδάφους έγραφαν ότι «οι περισσότεροι -αλλά όχι όλοι- από τους 17 ασθενείς και τους 25 γιατρούς και νοσοκόμους εκκένωσαν το κτήριο πριν κοπεί το ηλεκτρικό ρεύμα και οι βομβαρδισμοί το καταστρέψουν σχεδόν ολοκληρωτικά. Ο Ali Abu Ryala, εκπρόσωπος του νοσοκομείου υποστηρίζει ότι «η εκκένωση έγινε ενώ έπεφταν πυρά. Οι νοσοκόμοι και οι γιατροί έπρεπε να κουβαλήσουν τους ασθενείς στις πλάτες τους, κάποιοι έπεσαν στις σκάλες. Επικράτησε μια άνευ προηγουμένου κατάσταση πανικού στο νοσοκομείο». Στη συνέχεια έγιναν επιθέσεις σε τρία εν λειτουργία νοσοκομεία, ασθενείς και προσωπικό χρειάστηκαν τα δικά τους μέσα για να επιβιώσουν.

Ένα έγκλημα του Ισραήλ όμως έλαβε ευρεία καταδίκη: η επίθεση στο σχολείο των Ηνωμένων Εθνών που φιλοξενούσε 3.300 τρομαγμένους πρόσφυγες που είχαν εγκαταλείψει τα ερείπια των σπιτιών τους μετά από εντολές του Ισραηλινού στρατού. Ο εξοργισμένος γενικός επίτροπος του UNWRA, Pierre Kraehenbuehl, είπε «καταδικάζουμε με τον εντονότερο δυνατό τρόπο αυτή τη σοβαρή παραβίαση του διεθνούς δικαίου από τις ισραηλινές δυνάμεις… Σήμερα ο κόσμος στέκεται ντροπιασμένος» Έγιναν τουλάχιστον τρία χτυπήματα στον καταυλισμό των προσφύγων, σε μια περιοχή πολύ γνωστή στον Ισραηλινό στρατό. «Η ακριβής τοποθεσία του δημοτικού σχολείου Jabala, ακριβώς επειδή φιλοξενούσε χιλιάδες εκτοπισμένους πρόσφυγες κοινοποιήθηκε στον Ισραηλινό στρατό δεκαεπτά φορές προκειμένου να εξασφαλιστεί η προστασία του» συνέχισε ο επίτροπος «τελευταία φορά λίγες ώρες πριν τον μοιραίο βομβαρδισμό».

Η επίθεση καταδικάστηκε επίσης «με τον εντονότερο δυνατό τρόπο» από τον συνήθως επιφυλακτικό Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, Ban Ki-moon: «Τίποτα δεν είναι πιο επαίσχυντο από μια επίθεση σε παιδιά την ώρα που κοιμούνται» είπε. Δεν υπάρχει καμία καταγραφή ότι ο πρέσβης των ΗΠΑ στον ΟΗΕ «πνίγηκε καθώς μιλούσε για τα παιδιά που χάθηκαν» στην συγκεκριμένη ισραηλινή επίθεση ή γενικότερα στις επιθέσεις στη Γάζα.

Αλλά και η εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου, Bernadette Meehan αντέδρασε. Είπε ότι «είμαστε εξαιρετικά ανήσυχοι γιατί οι χιλιάδες εσωτερικά εκτοπισμένοι Παλαιστίνιοι που έχουν κληθεί από τον Ισραηλινό στρατό να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους δεν είναι ασφαλείς στα καθορισμένα από τον ΟΗΕ καταφύγια στη Γάζα. Επίσης καταδικάζουμε όσους είναι υπεύθυνοι για την απόκρυψη όπλων σε εγκαταστάσεις του ΟΗΕ στη Γάζα», προσέθεσε, παραλείποντας να αναφέρει ότι οι εγκαταστάσεις αυτές ήταν άδειες και ότι τα όπλα βρέθηκαν από την UNRWA, η οποία επίσης καταδίκασε αυτούς που τα έκρυβαν εκεί τόσα χρόνια.

Αργότερα η κυβέρνηση κλιμάκωσε την καταδίκη της για αυτό το συγκεκριμένο έγκλημα -την ώρα που έστελνε περισσότερα όπλα στο Ισραήλ. Αλλά ενώ έστελνε οπλισμό ο εκπρόσωπος του Πενταγώνου, Steve Warren είπε στους δημοσιογράφους «Είναι πλέον σαφές ότι το Ισραήλ θα πρέπει να κάνει περισσότερα προκειμένου να ανταποκριθεί στις υψηλότατες του προδιαγραφές… προστατεύοντας τις ζωές των αμάχων». Οι υψηλές του προδιαγραφές είναι ξεκάθαρες εδώ και χρόνια που χρησιμοποιούν τα όπλα των ΗΠΑ, όπως και σήμερα.

Η επίθεση στα καταφύγια του ΟΗΕ είναι ακόμα μια ισραηλινή σπεσιαλιτέ. Ένα διάσημο περιστατικό είναι ο ισραηλινός βομβαρδισμός του σαφώς προσδιορισμένου καταφύγιου προσφύγων του ΟΗΕ στην Κανά την περίοδο των επιθέσεων του Shimon Peres που άφησε νεκρούς 106 Λιβανέζους αμάχους, συμπεριλαμβανόμενων 52 παιδιών που είχαν καταφύγει εκεί. Για να σιγουρευτούμε όμως ότι το Ισραήλ δεν είναι το μόνο που αρέσκεται στον βομβαρδισμό προσφύγων θυμίζω ότι 20 χρόνια νωρίτερα o σύμμαχός του, η Νότια Αφρική επιτέθηκε στον καταυλισμό προσφύγων Cassinga, στα ενδότερα της Αγκόλα. Τον καταυλισμό αυτό λειτουργούσε η αντιστασιακή οργάνωση SWAPO της Ναμίμπια.

Οι ισραηλινοί αξιωματούχοι επαινούν τον ανθρωπισμό του Ισραηλινού στρατού ο οποίος φτάνει στο σημείο να ειδοποιήσουν τους κατοίκους ότι τα σπίτια τους θα βομβαρδιστούν. Η πρακτική αυτή είναι «σαδιστική, υποκριτική και ψευδώς παρουσιαζόμενη ως έλεος» λέει η ισραηλινή δημοσιογράφος, Amira Hass: «Το ηχογραφημένο μήνυμα ζητάει από εκατοντάδες χιλιάδες να εγκαταλείψουν τα ήδη στοχευμένα σπίτια τους για ένα άλλο μέρος, εξίσου επικίνδυνο, 10 χιλιόμετρα μακριά» στην πραγματικότητα κανένα μέρος αυτής της φυλακής δεν είναι ασφαλές από τον Ισραηλινό φασισμό.

Κάποιοι θεωρούν ότι δύσκολα θα επωφεληθούν από τη μέριμνα του Ισραήλ. Μια έκκληση από την Καθολική Εκκλησία στη Γάζα περιλαμβάνει τα λόγια ενός ιερωμένου που εξηγεί τα δεινά των κατοίκων του Οίκου του Χριστού, ενός οργανισμού που περιθάλπει ανάπηρα παιδιά. Μετακινήθηκαν στην Εκκλησία της Αγίας Οικογένειας επειδή το Ισραήλ στόχευε την περιοχή αλλά τώρα, γράφει, «Η εκκλησία της Γάζας δέχτηκε εντολή να εκκενωθεί το κτήριο. Θα βομβαρδίσουν στην περιοχή Zeitun και ο κόσμος ήδη φεύγει. Το πρόβλημα είναι ότι ο ιερέας Fr George και τρεις μοναχές της Μητέρας Τερέζας έχουν 29 ανάπηρα παιδιά και 9 γριές που δεν μπορούν να κινηθούν. Πως θα καταφέρουν να επιζήσουν; Αν μπορεί κάποιος να παρέμβει σε κάποιον με εξουσία ή να προσευχηθεί, ας το κάνει».

Στην πραγματικότητα δεν πρέπει να είναι τόσο δύσκολο. Το Ισραήλ ήδη έχει ενημερωθεί από το νοσοκομείο Αποκατάστασης της Wafa. Και ευτυχώς τουλάχιστον κάποια κράτη κάνουν εκκλήσεις. Πέντε λατινικά κράτη -Η Βραζιλία, η Χιλή, το Εκουαδόρ, το Ελ Σαλβαδόρ και το Περού- απέσυραν τους πρεσβευτές τους από το Ισραήλ ακολουθώντας την Βολιβία και τη Βενεζουέλα, οι οποίες είχαν διακόψει τις σχέσεις τους με το Ισραήλ ως αντίδραση στα προηγούμενα εγκλήματα του. Αυτές οι πράξεις ήθους είναι ένα ακόμα σημάδι της αξιοσημείωτης αλλαγής στις διεθνείς σχέσεις, όσο και του ότι η Λατινική Αμερική έχει αρχίσει να απελευθερώνεται από την δυτική κυριαρχία, παρέχοντας ορισμένες φορές ένα πρότυπο πολιτισμένης συμπεριφοράς προς αυτούς που την ήλεγχαν εδώ και 500 χρόνια.

Οι ειδεχθείς αποκαλύψεις προκάλεσαν όμως μια διαφορετική αντίδραση στον «πιο ηθικό πρόεδρο του κόσμου», την συνηθισμένη: μεγάλη συμπάθεια για τους ισραηλινούς, πικρή καταδίκη της Χαμάς και εκκλήσεις για μετριοπάθεια και προς τις δύο πλευρές. Στην συνέντευξη Τύπου της 1ης Αυγούστου εξέφρασε ανησυχίες και για τους Παλαιστίνιους «που βρέθηκαν εν μέσω διασταυρούμενων πυρών» (που;) ενώ πάλι υποστήριξε σθεναρά το δικαίωμα του Ισραήλ να αμυνθεί, όπως όλοι. Όχι όλοι ακριβώς. Φυσικά όχι οι Παλαιστίνιοι. Αυτοί δεν έχουν το δικαίωμα να αμυνθούν, σίγουρα όχι όσο το Ισραήλ επιδεικνύει καλή συμπεριφορά, διατηρώντας τον «κανόνα»: κλέβοντας της γη τους, βγάζοντάς τους από τα σπίτια τους, υποβάλλοντάς τους σε άγρια πολιορκία και συχνά επιτιθέμενοι χρησιμοποιώντας τα όπλα που τους προσφέρει ο προστάτης τους.

Οι Παλαιστίνιοι είναι σαν τους μαύρους Αφρικανούς της Ναμίμπια, τους πρόσφυγες στον καταυλισμό της Cassinga για παράδειγμα, που είναι όλοι τους τρομοκράτες και για τους οποίους δεν αναγνωρίζεται κανένα δικαίωμα άμυνας.

Η 72ωρη ανθρωπιστική εκεχειρία που επρόκειτο να τεθεί σε ισχύ από τις 8 το πρωί της 1ης Αυγούστου κατέρρευσε σχεδόν αμέσως. Όπως έγραψα λίγες ώρες μετά υπάρχουν αντικρουόμενα συμφέροντα και μια καλή συμφωνία παραμένει ασαφής στόχος. Σύμφωνα με ένα δελτίο Τύπου από το Al Mezan Κέντρο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στη Γάζα, που είναι φημισμένο για την αξιοπιστία του, ένας από τους εργαζόμενους του στη Ράφα, στα Αιγυπτιακά σύνορα, άκουσε το ισραηλινό πυροβολικό να βάλει περίπου στις 8:05 το πρωί. Στις 9:30, μετά τις αναφορές για την σύλληψη ενός Ισραηλινού στρατιώτη ξεκίνησε έντονος βομβαρδισμός από αέρος και από το πυροβολικό στη Ράφα, σκοτώνοντας πιθανώς δεκάδες ανθρώπουςκαι τραυματίζοντας εκατοντάδες που είχαν επιστρέψει στα σπίτια τους από τη στιγμή που τέθηκε σε ισχύ η εκεχειρία, παρόλο που τα νούμερα δεν έχουν ακόμα επιβεβαιωθεί.

Την προηγούμενη ημέρα, στις 31 Ιουλίου, το Coastal Water Utility, ο μοναδικός πάροχος νερού στη Λωρίδα της Γάζας ανακοίνωσε ότι δεν μπορεί πλέον να προσφέρει υπηρεσίες στα δίκτυα ύδρευσης και αποχέτευσης εξαιτίας της έλλειψης καυσίμων και τις συχνές επιθέσεις κατά του προσωπικού. Το Al Mezan αναφέρει ότι από τότε «σχεδόν όλες οι δομές πρωτοβάθμιας υγείας έχουν σταματήσει τη λειτουργία τους στη Λωρίδα της Γάζας εξαιτίας της έλλειψης νερού και της αδυναμίας συλλογής των απορριμμάτων. Η UNRWA είχε προειδοποιήσει για τον κίνδυνο της επικείμενης εξάπλωσης νόσων εξαιτίας της διακοπής των υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης. «Στο μεταξύ την παραμονή της κατάπαυσης του πυρός Ισραηλινοί πύραυλοι που εκτοξεύονταν από αεροσκάφη συνέχισαν να σκοτώνουν και να τραυματίζουν αμάχους σε όλη την περιοχή».

Όταν το τρέχον επεισόδιο σαδισμού τελικά τελειώσει, όποτε και αν γίνει αυτό, το Ισραήλ ελπίζει ότι θα είναι ελεύθερο να συνεχίσει τις εγκληματικές του πολιτικές στις κατεχόμενες περιοχές χωρίς παρεμβολές, και με την στήριξη των ΗΠΑ που απολάμβανε και στο παρελθόν: στρατιωτική, οικονομική, διπλωματική και επίσης ιδεολογική με τη διατύπωση που ταιριάζει στο Ισραηλινό δόγμα. Οι κάτοικοι της Γάζας θα είναι ελεύθεροι να επιστρέψουν στον «κανόνα», στη φυλακή Ισραηλινής κατασκευής, ενώ στη Δυτική Όχθη μπορούν να παρακολουθήσουν εν ειρήνη το Ισραήλ να διαλύει ό,τι έχει απομείνει από τα υπάρχοντά τους.

Αυτό είναι το πιθανότερο αποτέλεσμα αν οι ΗΠΑ διατηρήσουν την αποφασιστική και ουσιαστικά μονομερή υποστήριξη τους στα ισραηλινά εγκλήματα και την απόρριψή της μακροχρόνιας διεθνούς συναίνεσης σχετικά με την διπλωματική διευθέτηση των διαφορών. Αλλά το μέλλον θα ήταν πολύ διαφορετικό αν οι ΗΠΑ απέσυραν την υποστήριξή τους. Σε αυτή την περίπτωση θα ήταν δυνατό να προωθηθεί η «διαρκής λύση» στη Γάζα που ζήτησε ο υπουργός Εξωτερικών Kerry, προκαλώντας την υστερική καταδίκη του Ισραήλ επειδή η φράση θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως πρόσκληση για τον τερματισμό της πολιορκίας και των τακτικών επιθέσεων του Ισραήλ. Και ακόμα πιο τρομακτικά θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως πρόσκληση για την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου και στο υπόλοιπο των κατεχόμενων εδαφών.

Η Ισραηλινή ασφάλεια δεν θα τελούσε υπό απειλή αν εφαρμοζόταν το διεθνές δίκαιο. Το πιθανότερο ήταν ότι θα ενισχυόταν. Αλλά όπως εξήγησε πριν από 40 χρόνια ο Ισραηλινός διοικητής Ezer Wezman, που αργότερα έγινε Πρόεδρος, το Ισραήλ «δεν θα μπορούσε να υπάρχει σύμφωνα με την την έκταση, το πνεύμα και την ποιότητα που τώρα ενσαρκώνει».

Υπάρχουν παρόμοιες περιπτώσεις στην σύγχρονη ιστορία. Οι στρατηγοί της Ινδονησίας ορκίστηκαν ότι δεν θα εγκαταλείψουν αυτό που ο Αυστραλός υπουργός Εξωτερικών, Gareth Evans ονόμασε «Επαρχία της Ινδονησίας στο Ανατολικό Τιμόρ» την ώρα που έκλεινε μια συμφωνία για να κλέψει το πετρέλαιο του Τιμόρ. Και όσο οι στρατηγοί της Ινδονησίας διατηρούσαν την στήριξη των ΗΠΑ επί δεκαετίες σχεδόν σφαγής και γενοκτονίας οι στόχοι τους παρέμεναν ρεαλιστικοί. Τέλος τον Σεπτέμβριο του 1999, υπό έντονες εγχώριες και διεθνείς πιέσεις ο πρόεδρος Clinton τους ενημέρωσε ήσυχα ότι το παιχνίδι είχε τελειώσει και αμέσως αποσύρθηκαν - ενώ ο Evans στράφηκε στη νέα του καριέρα ως απόστολος της «Ευθύνης Προστασίας», ώστε να είναι σίγουρος ότι θα συμμετέχει στον σχεδιασμό που επιτρέπει την δυτική βία κατά βούληση.

Μια ακόμα σχετική περίπτωση είναι η Νότια Αφρική. Το 1958 ο υπουργός Εξωτερικών της ΝΑ ενημέρωσε τον πρέσβη των ΗΠΑ ότι παρόλο που η χώρα του είχε μετατραπεί σε ένα κράτος παρία δεν υπήρχε πρόβλημα όσο συνεχιζόταν η υποστήριξη της Αμερικής. Η εκτίμησή του αποδείχτηκε αρκετά ακριβής. 30 χρόνια αργότερα ο Reagan ήταν το τελευταίο στήριγμα του καθεστώτος του Απαρτχάιντ. Μέσα σε λίγα χρόνια η Ουάσιγκτον συμφώνησε με τον υπόλοιπο κόσμο και το καθεστώς κατέρρευσε – όχι βέβαια μόνο εξαιτίας αυτού φυσικά, Ένας κρίσιμος παράγοντας ήταν ο αξιοσημείωτος ρόλος της Κούβας στην απελευθέρωση της Αφρικής, κάτι που γενικά αγνοείται στη δύση, αν όχι και στην Αφρική.

Πριν 40 χρόνια το Ισραήλ πήρε τη μοιραία απόφαση να επιλέξει την επέκταση αντί της ασφάλειας, απορρίπτοντας την πλήρη συνθήκη ειρήνης που προσφέρθηκε από την Αίγυπτο με αντάλλαγμα την απόσυρση του Ισραήλ από το Κατεχόμενο Αιγυπτιακό Σινά στο οποίο το Ισραήλ ξεκινούσε εκτεταμένα προγράμματα εποικισμών και ανάπτυξης. Προσχώρησε σε αυτή την πολιτική από τότε, κάνοντας στην ουσία την ίδια επιλογή που έκανε η Νότια Αφρική το 1958.

Στην περίπτωση του Ισραήλ αν οι ΗΠΑ αποφάσιζαν να «ενταχθούν στον κόσμο» οι επιπτώσεις θα ήταν πολύ μεγαλύτερες. Οι σχέσεις εξουσίας δεν επιτρέπουν τίποτα άλλο, όπως έχει αποδειχτεί ξανά και ξανά όποτε η Ουάσιγκτον ζήτησε από το Ισραήλ να εγκαταλείψει τους αγαπημένους της στόχους. Επιπλέον μέχρι τώρα το Ισραήλ χαίρει μικρής συμπάθειας, έχοντας υιοθετήσει πολιτικές που την έκαναν από μια χώρα που προκαλούσε θαυμασμό σε μια χώρα που προκαλεί φόβο και περιφρόνηση. Αυτή την πορεία ακολουθεί με τυφλή αποφασιστικότητα και σήμερα οδηγούμενη στην ηθική φθορά και την τελική καταστροφή.

Θα μπορούσε να αλλάξει η πολιτική των ΗΠΑ; Δεν είναι αδύνατο. Η κοινή γνώμη έχει μετατοπιστεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μεταξύ των νέων και αυτό δεν μπορεί να αγνοηθεί εντελώς. Εδώ και κάποια χρόνια υπάρχουν αυξημένες πιέσεις στην Ουάσιγκτον προκειμένου να τηρήσει τους δικούς της νόμους και να διακόψει τη στρατιωτική βοήθεια προς το Ισραήλ. Η νομοθεσία των ΗΠΑ προβλέπει ότι «δεν πρέπει να παρέχεται ενίσχυση σε χώρες που οι κυβερνήσεις τους εμπλέκονται σε περιπτώσεις κατάφωρων παραβιάσεων που καταγγέλλονται από τους αναγνωρισμένους διεθνείς οργανισμούς για τα ανθρώπινα δικαιώματα». Το Ισραήλ είναι σίγουρα ένοχο για συνεχόμενες παραβιάσεις εδώ και πολλά χρόνια. Αυτός είναι και ο λόγος που η Διεθνής Αμνηστία κατά τη διάρκεια της δολοφονικής επιχείρησης του Ισραήλ στο Cast Lead της Γάζας έκανε έκκληση για την επιβολή διεθνούς εμπάργκο όπλων κατά του Ισραήλ (και της Χαμάς). Ο γερουσιαστής Patrick Leahy, συντάκτης της εν λόγω διάταξης του νόμου των ΗΠΑ έχει αναφερθεί στην πιθανή εφαρμογή του συγκεκριμένα για την περίπτωση του Ισραήλ και κάτι τέτοιο θα μπορούσε να προχωρήσει με την βοήθεια ενός καλού σχεδιασμού εκπαίδευσης, οργάνωσης και ακτιβισμού. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να έχει από μόνο του μεγάλη σημασία αλλά θα μπορούσε να αποτελέσει και εφαλτήριο για περαιτέρω ενέργειες, όχι μόνο για να τιμωρηθεί το Ισραήλ για την εγκληματική συμπεριφορά του αλλά και για να αναγκάσει την Ουάσιγκτον να γίνει μέρος της «διεθνούς κοινότητας» και να τηρήσει το διεθνές δίκαιο και τις αξιοπρεπείς και ηθικές αρχές.

Τίποτα άλλο δεν θα μπορούσε να είναι πιο σημαντικό για τα τραγικά θύματα των Παλαιστινίων που επί χρόνια είναι αποδέχτες της βίας και της καταπίεσης.

Το άρθρο δημοσιεύεται με άδεια από το Znet. Κλικ εδώ για το πρωτότυπο

Post by ynet.
Τι συμβαίνει όταν χτυπάν οι ρουκέτες της ΧΑΜΑΣ




Αναρτήθηκε από στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)