Nikitas Kanakis
Εικόνες σαν αυτές περνάνε δίπλα μας απαρατήρητες.
Άλλωστε συνήθως δεν τις βλέπουμε γιατί παιδιά με αυτά τα στόματα πολύ σπάνια χαμογελάνε. Και έχουν και άλλους πιο σοβαρούς λόγους να μη χαμογελάνε.
Φοβούνται το σκοτάδι γιατί ζούνε σε σπίτια με κομμένο ρεύμα και νερό, τρώνε ότι υπάρχει,αν υπάρχει, από συσσίτια, φοράνε χαρισμένα ρούχα και φθαρμένες ελβιέλες, παίζουν με ξεχαρβαλωμένα δανεικά παιγνίδια, βλέπουν πατεράδες -όταν υπάρχουν-με χαμηλωμένα βλέματα και μανάδες που αναζητούν μάταια κάποιο μεροκάματο.
Δεν ζητάνε ποτέ τίποτα γιατί ξέρουν καλά πιά πως θα πληγώσουν εκείνον που τους κρατάει από το χέρι , μια και εν μπορεί να τους πάρει τίποτα.
Με παιδικα δόντια και χαμόγελα θα ασχολούμαστε τώρα;
Έχω συναντήσει πολλά τέτοια παιδιά. Που κρύβουν καλά τον πόνο που μπορεί να νοιώθουν στο στόμα τους, την απογοητευςή τους για τα "μαύρα δόντια". Και τι να πούνε δηλαδή. Ξέρουν καλά πως θα μεγαλώσουν και άλλο την απόγνωση των δικών τους.
Και το κρύβουν καλά με διάφορες δικαιολογίες. "...ξέρετε ο μπαμπάς έχει κανονίσει την άλλη εβδομάδα ...", "... να εγώ φταίω που φοβάμαι...". Μόνο όταν βρεθούμε μόνοι μας στο ιατρείο και σιγουρευτούν πως δεν θα τους μαρτυρήςω μου λένε αυτό που κάθε φορά με τσακίζει "... Ξέρετε πονάω αλλά να, δεν έχουμε λεφτά..."
Μια γενιά παιδιών ενός κατώτερου Θεού φορτωμένη με άδικες ενοχές της δικής μας αποτυχημένης κοινωνίας.
Για αυτό και ένοιωσα βαθιά ανακουφισμένος όταν μετά την Αδαμαντιάδα το οδοντιατρικό πρόγραμμα που θα καλύψει τα πιο φτωχά παιδιά στο κέντρο της Αθήνας, ξεκινήςαμε με πολύ περηφάνια το SMILE PROJECT.
Καρπό του ταξιδιού μας με την Ευγενία την Θάνου στην Νέα Υόρκη. Με την τόσο γενναιόδωρη και αποτελεςματική υποστήριξη του Hellenic Initiative 3500 από εκείνα τα παιδιά που χαμό γελάνε σπάνια θα έχουν φέτος πλήρη θεραπεία στα Πολυιατρεία της Αθήνας και του Περάματος. Και κοντά σε αυτά 1500 ενήλικες από τους πιό ευάλωτους, τους πιό αδικημένους.
5000 χιλιάδες χαμόγελα θα επιστρέψουν στις πιο φτωχές και αδικημένες γειτονιές.
Ώρα να σηκώσουμε τα μανίκια.
Ειδικά εδώ στο Πέραμα, θα το αναλάβω να το τρέξω μόνος μου. Δεν θα πάθω και τίποτα αντί να χαζολογάω καλοκαιριάτικα να κάνω και καμία δουλειά εθελοντικά!!
Γιατι εκτός των άλλων είναι και ένα μεγάλο προσωπικό στοίχημα. Γιατί βλέπετε εδώ στις γειτονιές του Πειραιά εχω ανοικτούς λογαριασμούς και "χρωστούμενα".
Πέντε πράγματα που ξέρω για την φτώχεια εδώ τα έμαθα. Από ανθρώπους που μου ανοίξαν την καρδιά και τα σπίτια τους. Εδώ συνηδητοποίηςα τι σημαίνει αδικία.
Εδώ κατάλαβα τι σημαίνει να είσαι "αόρατος άνθρωπος".
Στο Πέραμα στο Κερατσίνι τη Δραπετσώνα πήρα πολύτιμα μαθήματα αξιοπρέπειας.
Σειρά μου, με εφόδια εκείνα που αξιώθηκα σε Δημόςια Πανεπιςτήμια να επιστρέψω κατιτίς.
Είναι άλλωστε, μεταξύ μας, το μόνο που ξέρω να φτιάχνω. Χαμόγελα...
υ.γ. το στόμα που βλέπετε ανήκει στην πεντάχρονη μικρή Μαρία, το τελευταίο απο τρία παιδιά που ζούν σε ένα εγκατελειμένο υπόγειο, σημερινή μου ασθενή στο Πέραμα που με αποχαίρετησε γελώντας όταν άκουσε πως δεν θα έχει πιά μαύρα δοντάκια, και που έγινε αφορμή να μοιραστώ απόψε μαζί σας αυτές τις γραμμές.
Την ευχαριστώ...
υ.γ.2 ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους απο τους Γιατρούς του Κόςμου με στηρίζουν τόσο σε αυτή την προσπάθεια. Ειδικά την Ευγενία την Θάνου, την Αρτεμις την Λιανού και την Κατερίνα την Καντζίκη. Χωρίς την δική τους βοήθεια τίποτα δεν θα κατάφερνα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου