O συγγραφέας Στέλιος Ράμφος είναι ο μόνος άνθρωπος που μετατρέπει τα σκυλιά του mega σε ήσυχα μαθητούδια-ακουν ευλαβικά αυτά που λέει
Οι έννοιες λαϊκότητα και διανόηση φαίνεται να μη συναντούνται στα κυρίαρχα πολιτικά κόμματα· ή θα είναι λαϊκιστικά (υποβαθμίζοντας το μεγαλείο του λαϊκού) ή θα είναι αυτιστικά, θολά και εγωπαθή.
Κανονικά οι δύο έννοιες όφειλαν να είναι μία! Διότι η διανόηση δεν ξεφυτρώνει από μόνη της, από τον λαό τρέφεται, σε αυτόν βασίζεται, ασχέτως εάν μετά από λίγο (αφού στηριχτεί στα πόδια της) τον περιφρονεί και ακολουθεί σαν πιστό σκυλί ό,τι την προστάζουν οι εξουσίες.
Εχουν μια περίεργη σχέση με την εξουσία οι ντόπιοι διανοούμενοι, σφιχτή, αγαστή, αρμονική, ίσως διότι στο βάθος τους επιθυμούν να είναι πολιτικοί και όχι διανοούμενοι.
Εύκολα πετάνε, με την πρώτη ευκαιρία δηλαδή, τον διανοουμενισμό τους, την επιστήμη τους, την τέχνη τους, την εργασία τους. Φαίνονται επίσης τελείως αποκομμένοι από την αγωνία και τον πόνο της κοινωνίας. Την κοινωνία τη χρησιμοποιούν μόνο στα λόγια· στο βάθος την περιφρονούν, τη λοιδορούν ενίοτε κι άλλοτε την καθυβρίζουν, οι αδίστακτοι.
Κοντά σ' αυτούς και μερικά αστέρια της δημοσιογραφίας που πλούτισαν γιατί υπηρέτησαν με άκρατη συνέπεια τ' αφεντικά τους και το εν γένει πολιτικό σύστημα, που επιτρέπει να διαιωνίζονται τέτοια απεχθή φαινόμενα.
Κοινωνία μόνη. Χωρίς εκπροσώπηση, χωρίς συμμετοχή πουθενά. Χωρίς δικαιοσύνη. Ουδείς θεσμός τη συντρέχει. Οι διανοούμενοι, που υποτίθεται θα μιλούσαν υπέρ αυτής, έχουν επαναπαυτεί στις καρεκλίτσες των υλικών (και άλλων) απολαβών τους. Δεν υπάρχουν λαϊκοί διανοούμενοι αφού, έτσι που καταντήσαμε, έχουμε χάσει κάθε μορφή λαϊκότητας (την ομορφιά των συναισθημάτων, το μεγαλείο του ολίγου, την αυτάρκεια, την αλληλεγγύη, τον αλληλοσεβασμό).
Την κοινότητα.
Γι' αυτό οφείλουμε να υποστηρίξουμε κάθε τι συνεταιριστικό αναφύεται, έστω από την ανάγκη, κάθε τι που προϋποθέτει κατανόηση και αμοιβαιότητα και κουράγιο· υπομονή και λοιπά.
Και ας πάνε να κουρεύονται οι διανοούμενοι της κακιάς ώρας, δεν έχουν σχέση με όσους αγωνιζόμαστε να επιζήσουμε την κάθε καινούργια μέρα. Το ότι δεν συναγελαζόμαστε με αυτούς τους κυρίους φαίνεται θετικό· αποφεύγουμε τις πομπώδεις διαπιστώσεις τους για το μέλλον δήθεν της Αριστεράς, της χώρας, της Ευρώπης…
Ετυχε, μετά από τριάντα χρόνια, να ξαναδώ το «Θεώρημα» του Πιέρ Πάολο Παζολίνι. Συγκλονιστικό έργο, έστω κι αν φαίνεται φτωχή η φόρμα του, η τεχνική του. Και, βεβαίως, συγκλονιστικός διανοούμενος. Γνήσιος. Λαϊκός. Διονυσιακός. Κριτικός. Ανατρεπτικός.
Πάντα υπέρ της κοινωνίας. Πυρφόρος, φλογοβόλος, δηλαδή αληθινός. Ποιητής μέγας, ανατόμος της ψυχής, του αστικού αδιεξόδου, αναζητητής και πρόξενος αινιγμάτων της γραφής και της εικόνας. Καταστροφέας κωδίκων, γενναίος αιρετικός. Δαιμονικός.
Ολα αυτά για να αντέξει το ψεύδος της συνείδησης, το αδιέξοδο των ανθρώπων της απλής κοινωνίας. Και, τέλος: Αναρχικός και ερωτικός. Αναρχικός του έρωτα. Εραστής της αναρχίας, δηλαδή του φλεγόμενου λόγου, του φλεγόμενου όλου. Πού τον θυμήθηκα…
gstamatopoulos@efsyn.gr
πεστε σ αυτον τον ψευτο διανοουμενο..να σταματησει τις ασυρνατησιες του...γιατι αρχιζουν να πεφτουν τα σοφατια....!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή