Το πικρό παράπονο του μαθητή, όπως εκφράστηκε σε πρόσφατο τηλεοπτικό ρεπορτάζ, δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών.
«Αυτό που μου λείπει πιο πολύ είναι να καθίσω βολικά στο κρεβάτι μου και να δω τηλεόραση», είπε ο νεαρός.
Το πρόβλημά του δεν είναι ότι δεν είχε τηλεόραση ή κρεβάτι. Είναι ότι για μήνες ο ίδιος και η οικογένειά του «ζουν» χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα!
Η οικογένειά του είναι μία από τις χιλιάδες ελληνικές οικογένειες που αδυνατούν πλέον να ικανοποιήσουν τις στοιχειώδεις ανάγκες αξιοπρεπούς διαβίωσης.
Δεν πρόκειται για εφεύρημα κάποιας αχαλίνωτης φαντασίας. Είναι η πραγματική, δύσκολη, αβίωτη ζωή. Και συμβαίνει δίπλα μας.
Η φράση του μαθητή συμπυκνώνει μέσα σε 17 λέξεις το πιο τραγικό νόημα του ελληνικού «success story». Ο 15χρονος, μαζί με τα αδέλφια και τους άνεργους γονείς του, είναι το ζωντανό παράδειγμα των «θυσιών» στις οποίες έχουν υποβάλει τον ελληνικό λαό η τρόικα και η κυβέρνηση. Μόνο που εδώ μιλάμε για πραγματικές «ανθρωποθυσίες».
Αραγε, ο υπουργός Οικονομικών Γ. Στουρνάρας
αλλά και ο ίδιος ο πρωθυπουργός τι θα απαντούσαν στο λυγμό αυτού του παιδιού;
Θα μπορούσαν να τον κοιτάξουν στα μάτια και να του εξηγήσουν με την τετράγωνη, νεοφιλελεύθερη λογική τους, ότι δικαίως τα παθαίνει αυτά γιατί έτσι ωφελείται η ελληνική οικονομία;
Αλήθεια, κύριε πρωθυπουργέ, τι θα συνιστούσατε στο μαθητή; Να κάνει υπομονή καμιά δεκαριά χρόνια, γιατί κατάφεραν αυτός και οι γονείς του, χωρίς δουλειά, χωρίς ρεύμα και χωρίς τα στοιχειώδη προς το ζην, να πετύχουμε ως χώρα το περίφημο λογιστικό, πρωτογενές πλεόνασμα;
Είναι δυνατόν να υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα άνθρωποι που δεν μπορούν να ζεσταθούν, να φάνε, να κοιμηθούν ξένοιαστοι στο κρεβάτι τους κι εσείς να αισθάνεσθε υπερήφανος για το επίτευγμά σας;
Θεωρείτε άραγε ότι αυτή είναι η μοίρα σήμερα των νέων ανθρώπων της πατρίδας; Να διαβάζουν με κεριά, να κοιμούνται στο παγωμένο σκοτάδι και να μη βλέπουν πουθενά κάποιο φως ελπίδας;
Πόση αναλγησία πρέπει να διαθέτει ο λαλίστατος κατά τα άλλα υπουργός Υγείας,
όταν 3 εκατομμύρια Ελληνες μένουν χωρίς ασφαλιστική κάλυψη και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κι αυτός να συνεχίζει τις περικοπές στην υγεία και τα φάρμακα;
Μήπως θεωρούν κάποιοι στην κυβέρνηση ότι δεν έχουν καμία ευθύνη, ούτε θα λογοδοτήσουν ποτέ, για όλη αυτή την ντροπή; Κάνουν πολύ μεγάλο λάθος. Γιατί ποια άλλη ύψιστη ευθύνη έχει η πολιτική τάξη από το να εξασφαλίζει τη βελτίωση της ζωής των πολιτών της;
Το δημόσιο συμφέρον, που τόσο υποκριτικά επικαλούνται, δεν αφορά αορίστως αριθμούς και οικονομικά μεγέθη, αλλά πρωτίστως τους ανθρώπους και την ευημερία τους.
Εάν το πολιτικό σύστημα εξουσίας δεν μπορεί να διασφαλίσει τη βιωσιμότητα των πολιτών, έχει αποτύχει.
Και φέρει στο ακέραιο τις συνέπειες της ανεπάρκειάς του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου