Τρελές αποφάσεις

http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=400170

Ακόμη και στο ψυχρό πεδίο της πολιτικής υπάρχουν συχνά στιγμές που αποδεικνύουν ότι η σκληρότητα και η σκοπιμότητα μπορούν να ξεπεράσουν κάθε ανεκτό όριο. 

Ο λόγος, για το εσπευσμένο κλείσιμο τριών κλινικών του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου στο Δαφνί και την ξαφνική έναρξη του καθεστώτος κινητικότητας στα τρία μεγαλύτερα ψυχιατρικά νοσοκομεία της χώρας, το Δαφνί, το Δρομοκαΐτειο και το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης.

Οι αποφάσεις αυτές ανήκουν -σε ποιον άλλο- στον υπουργό Υγείας Αδωνι Γεωργιάδη. 

Ο ίδιος, άλλωστε, ζήτησε να μην του κλέβουν τη δόξα από την τρόικα. Επειτα από συσκέψεις, που έγιναν εν κρυπτώ, αποφάσισε να προχωρήσει στη νέα αυτή μορφή κινητικότητας, διαλύοντας ουσιαστικά την κρατική παροχή ψυχιατρικής φροντίδας στην Ελλάδα, πριν την ώρα της.

Πριν την ώρα της, γιατί ήδη έχει προγραμματιστεί, στο πλαίσιο της λεγόμενης ψυχιατρικής μεταρρύθμισης, να κλείσουν ώς το τέλος του 2015 όλα τα ψυχιατρικά νοσοκομεία!

Για τις πρωτοβουλίες αυτές δεν ενημερώθηκε ούτε ο διοικητής του νοσοκομείου στο Δαφνί, ο οποίος παραιτήθηκε αμέσως, καταγγέλλοντας «αδιαφανείς και αιφνιδιαστικές διαδικασίες, που δεν συμβάλλουν στην ασφαλή, εύρυθμη και αποτελεσματική λειτουργία των συγκεκριμένων φορέων». Αλλά το υπουργείο ούτε που θορυβήθηκε.

 Απλώς, με συνοπτικές διαδικασίες, τον αντικατέστησε.

Οι κινήσεις αυτές του υπουργείου υπαγορεύονται προφανώς από το γενικό πλαίσιο περικοπών στην Υγεία, που επιβάλλει η τρόικα. Οι εκκαθαρίσεις κλινικών συνεπάγονται σε τελική ανάλυση συρρίκνωση των υπηρεσιών Υγείας, λιγότερες μονάδες φροντίδας, μειωμένα έξοδα και λιγότερο προσωπικό. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

 Μόνο που εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με ακόμη μία κατηγορία ασθενών που πλήττεται. Που ούτε κι αυτό δικαιολογείται.

Στην προκειμένη περίπτωση, στο στόχαστρο μπαίνει η πλέον ευαίσθητη κατηγορία ασθενών, οι ψυχικώς πάσχοντες. 

Χωρίς να έχει προηγηθεί αναλυτικό σχέδιο για την αντιμετώπιση των προβλημάτων τους, οι ασθενείς αυτοί αφήνονται κυριολεκτικά βορά στις ανάγκες μιας μνημονιακής πολιτικής, που θυσιάζει κυρίως τους αδύναμους.

Είναι η πιο ανάλγητη μορφή πολιτικής περικοπών που θα μπορούσε ποτέ να εφαρμοσθεί στον ευαίσθητο χώρο της Υγείας και της Κοινωνικής Πρόνοιας.

 Είναι μια πολιτική που πετά στον Καιάδα όσους έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη προστασίας.

 Δεν είναι μόνο ανάλγητη και σκληρή. Είναι μια πολιτική καθολικού διωγμού, που θυμίζει πογκρόμ του Μεσαίωνα. Ενός Μεσαίωνα με εγχώριους δήμιους.