Οι περισσότεροι κριτικοί και βιβλιόφιλοι συμφωνούν ότι η 57χρονη Λένα Διβάνη έχει γράψει ορισμένα μυθιστορήματα με αυτοβιογραφικά στοιχεία,
τα οποία διακρίνονται από χιούμορ και μια σχετική ευκολία στη γραφή,
αλλά δεν προκάλεσαν «σεισμό» στα γράμματα.
Ωστόσο, αναγνωρίζεται ως καλή ακαδημαϊκός στο αντικείμενό της, το οποίο είναι η Ιστορία της Εξωτερικής Πολιτικής, ενώ, όπως λέγεται, «είναι πολύ καλή στο αμφιθέατρο». Πολλοί είναι οι φοιτητές της στη Νομική Αθηνών που βεβαιώνουν ότι η αναπληρώτρια καθηγήτρια με τα 20 χρόνια διδασκαλίας διαθέτει αξιοσημείωτη μεταδοτικότητα. «Η Λένα είναι σοβαρό άτομο» λέει παλιός φοιτητής της.
«Μπορεί να μην είναι καλή συγγραφέας, αλλά δεν είναι τσόκαρο».
Κορίτσι της επαρχίας, γεννήθηκε στον Βόλο στα μέσα της ασπρόμαυρης δεκαετίας του '50, αλλά αποφάσισε να ζήσει μια δημιουργική ζωή στο κλεινόν άστυ ανεξάρτητη από τα δεσμά και τους περιορισμούς των ελληνοχριστιανικών παραδόσεων.
Αρνήτρια του γάμου, υμνήτρια της νέας γενιάς και θαυμάστρια των νέων τάσεων,
δεν άργησε να υιοθετήσει και τη μόδα του Twitter, του ηλεκτρονικού μέσου κοινωνικής δικτύωσης. Την περασμένη εβδομάδα έγραψε στο Twitter το μοιραίο μήνυμα
με το οποίο φάνηκε να υποβαθμίζει τον θάνατο ενός νέου ανθρώπου
μπροστά στην αναγκαιότητα της υπεράσπισης της δράσης των ελεγκτών στα μέσα μαζικής μεταφοράς. «Οι ελεγκτές δεν πρέπει να κάνουν τη δουλειά τους γιατί κάποιος τζαμπατζής μπορεί να πηδήξει έξω από το όχημα. Λογικό».
Η κυρία Διβάνη φαίνεται πως ξέχασε ότι η βαρύτητα των στιγμών διαφοροποιεί το νόημα των λέξεων και ότι ένα βαρύ γεγονός που είναι ακόμη νωπό δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με ένα επώνυμο tweet (τιτίβισμα) ηθικολογίας που γίνεται αντιληπτό ως μια ωμή, προκλητική και άκαιρη υπεράσπιση της κυρίαρχης τάξης και εξουσίας.
Αυτό το ατόπημα όμως ασφαλώς δεν δικαιολογεί τις αήθεις επιθέσεις εναντίον της,
το κύμα μίσους και το πολύωρο «φραστικό λιντσάρισμα» με πλέον αρνητική έκφραση την προσταγή «Ψόφα».
Κάποιοι είπαν ότι η κυρία Διβάνη ανήκει σε μια παρέα «τηλεδιανοούμενων» και συγγραφέων της «Αριστερής όχθης του Κηφισού» (!) που δεν χρειάστηκε να δοκιμαστούν από στερήσεις και διωγμούς, αλλά απλώς να αμφισβητήσουν την ασφυκτική οικογενειακή ηθική, με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην είναι σκληραγωγημένοι ιδεολογικά,
αλλά και να έχουν ενηλικιωθεί την εποχή της ευμάρειας
αναπαυμένοι επάνω σε «ιστούς εξουσίας».
Κατά συνέπεια, όχι μόνο δεν αμφισβητούν την εξουσία, αλλά σταδιακά ανέπτυξαν αυτοματισμούς υπέρ της υπεράσπισής της.
Η ίδια, πάντως, μετά τον σάλο που προκλήθηκε, φρόντισε να επισημάνει πως δεν θα έγραφε το απονενοημένο «tweet» εάν γνώριζε ότι ο νεαρός «τζαμπατζής» είχε σκοτωθεί, ενώ παραδέχτηκε εμμέσως ότι και η ίδια ήταν «τζαμπατζού» το 1975...
Κοντά στην κυρία Διβάνη «τσουρουφλίστηκαν» με επώδυνο τρόπο και δύο φίλοι της συγγραφείς, ο Χρήστος Χωμενίδης και ο σημερινός βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Πέτρος Τατσόπουλος, γνωστός για την ανεπανάληπτη δήλωσή του
ότι «έχει πηδήξει τη μισή Αθήνα».
Οι εν λόγω έσπευσαν να υπερασπιστούν τη «Λένα», με αποτέλεσμα να την πληρώσουν και οι ίδιοι. Ιδίως ο κ. Χωμενίδης είχε την τιμητική του, αφού πολλοί επισήμαναν ότι ο 47χρονος έχει γράψει μόνο ένα καλό βιβλίο, το 1993, όταν πρωτοεμφανίστηκε στα βιβλιοπωλεία με το «Σοφό παιδί» και ότι, όπως και η κυρία Διβάνη,
περιστρέφεται γύρω από τους ομόκεντρους κύκλους της εξουσίας
(είναι γνωστή η καλή σχέση τους με την οικογένεια Παπανδρέου και με άλλα πολιτικά πρόσωπα). Κάποιοι, μάλιστα, έφθασαν να υπενθυμίσουν ότι η προτίμηση του συγγραφέα στα λευκά κοστούμια και υποδήματα, με τα οποία εμφανιζόταν προ ετών στην καφετέρια «Φίλιον» της οδού Σκουφά, οφειλόταν στην απόφασή του να υιοθετήσει το ενδυματολογικό στυλ του αμερικανού συγγραφέα Τομ Γουλφ.
Ο ίδιος, πάντως, το διαψεύδει.
Είναι απαραίτητο να προστεθεί ότι είναι πολλοί εκείνοι που τον θεωρούν υπολογίσιμο συγγραφέα και παρακολουθούν με ενδιαφέρον τον δημόσιο λόγο του.
Από την άλλη πλευρά, είναι προφανές ότι υπάρχουν ακαδημαϊκοί και συγγραφείς με μεγαλύτερη προσφορά στα γράμματα από τον κ. Χωμενίδη και την κυρία Διβάνη, αλλά δεν επιδιώκουν τη συχνή συμμετοχή στον δημόσιο διάλογο, με αποτέλεσμα να μην είναι «διάσημοι». Συνεπώς, μόνο η ημιμάθεια μπορεί να δικαιολογήσει την ταύτιση της λεγόμενης «διανόησης» με τους «διάσημους» της λογοτεχνίας.
Είναι άδικο να αποδίδουμε στους παραπάνω ποπ συγγραφείς τη «χρεοκοπία του πνευματικού κόσμου» - άδικο πρωτίστως για τον πνευματικό κόσμο. Υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες που στοχάζονται και δημιουργούν στη σιωπή.
Ωστόσο, η σιωπή συχνά είναι και εργαλείο δημοσίων σχέσεων.
Οι περισσότεροι καλλιτέχνες απέφυγαν να κρίνουν δημοσίως τη θέση της κυρίας Διβάνη κυρίως γιατί όλοι θέλουν να τα έχουν καλά με όλους.
Ισως μοναδική εξαίρεση ο στιχουργός και συγγραφέας Αρης Δαβαράκης, ο οποίος έγραψε στις 17 Αυγούστου στη σελίδα του στο Facebook το εξής:
«Με έχουν εξοντώσει συναισθηματικά η Διβάνη, ο Τατσόπουλος και, κυρίως, ο Χωμενίδης - με το σημερινό του κείμενο στο protagon.gr.
Μιλάμε για τόση σκληρότητα και τόση επιμονή στο "σινάφι", που ντρέπεσαι να τους διαβάζεις. Μη θιγεί η "Λένα". Και ούτε κουβέντα για τον νεκρό, ένα παιδί 19 χρονών.
Ολη η κουβέντα για τα tweets και την επίθεση που υπέστη "η συνάδελφος".
Μια απλή συγγνώμη θα είχε τακτοποιήσει τα πάντα, αλλά οι πνευματικοί μας αυτοί άνθρωποι δεν την ξέρουν τη συγγνώμη. Τα θέλουν όλα δικά τους, και τα δικά τους και του νεκρού το δίκιο. Ποιο δίκιο θα ρωτήσει κάποιος ψυχρά.
Το δίκιο του σκοτωμένου, ρε αδερφέ.
Αναρωτιέται ο εξαιρετικός και γλυκύτατος Αλκης Γαλδαδάς, πάλι στο protagon.gr (γι' αυτό παραμένουμε ακόμα εκεί πολλοί από μας, γιατί ένας Γαλδαδάς εξαφανίζει την υπεροψία και τη μέθη πενήντα Χωμενίδηδων), αν έχει σκεφτεί κανείς ότι το Περιστέρι είναι περιοχή με πάρα πολλή ανεργία και ότι αν υποθέσουμε πως το παιδί αυτό έψαχνε δουλειά θα έπρεπε να κάνει πολλά δρομολόγια κάθε μέρα - και ίσως, ναι, να μην είχε τα λεφτά για τα εισιτήρια και πώς να βρει δουλειά αλλιώς.
Προσπαθεί να μπει στη θέση του νεκρού, να αφουγκραστεί λίγο την ψυχή του, τι ένιωσε, αν ντράπηκε, γιατί το έκανε αυτό που έκανε. Τα αρνητικά τα σκέφτηκαν άλλοι:
Οτι ήταν του κινήματος "Δεν πληρώνω", ότι ήταν συνειδητός τζαμπατζής, ότι ήταν... αναίσθητος (και όχι ο ευαίσθητος που δεν άντεξε την πίεση και πήδηξε να γλιτώσει από τους συνανθρώπους του).
Και τόσος γελοίος εγωισμός, "εμείς", "Η Διβάνη", "η πνευματική παραγωγή του τόπου", απίστευτες ανοησίες και κενότητες.
Ο Χωμενίδης ανασύρει και την Κική Δημουλά και τη βάζει στο πακέτο, ενώ καμιά σχέση δεν έχει μαζί τους η γυναίκα, καμία δήλωση δεν έκανε, κουβέντα δεν είπε.
Αλλά είναι το ισχυρό χαρτί - οπότε ας πετάξουμε και τ' όνομά της μέσα στη μέση γιατί έχουν επίγνωση κάτι τέτοιοι ότι χρειάζονται και ενισχύσεις, μόνοι τους δεν πείθουν κανέναν.
Εκτός από τους αλαλάζοντες συνανθρώπους μας με τη "γερμανική" αυστηρότητα ή αυτό που νομίζουν πως αρέσει στην εξουσία ως γερμανική αυστηρότητα, το "σωστό", το "ευρωπαϊκό", το επιτέλους "αξιοπρεπές".
Τέλος πάντων.
Τελευταίες ώρες δίπλα στη θάλασσα και μας πήρανε τα βόλια της ηθικοπνευματικής μόλυνσης που εξαπλώνεται πια επικίνδυνα.
Καλή δύναμη σε όλους.
Ο χειμώνας αυτός θα είναι δύσκολος.
Θέλει κότσια και αγωνιστικότητα. Να μην μας πνίξουν τα σκουπίδια.
Δεν πρέπει. Κρίμα είναι».
*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 25 Αυγούστου 2013
Αφού δημοσιεύθηκε αυτό το συνονθύλευμα φεισμπουκικών και τουτεράδικων ρητών στο ΒΗμαγκαζίνο, τί να πώ...μπράβο για την ηθικομπουρδολογία. Και μπράβο στον Μαρξιστή Λαμπράκη που το δημοσίευσε, προσέφερε πάρα πολλά στην αριστερή διανόηση
ΑπάντησηΔιαγραφή