1,20 ευρώ το παντεσπάνι

http://canivalos.wordpress.com/2013/08/14/120-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%8E-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%83%CF%80%CE%AC%CE%BD%CE%B9/

 Κλικ πρώτο: 

ένας 18χρονος σκοτώνεται προσπαθώντας να διαφύγει από ελεγκτή σ’ ένα τρόλεϊ κάπου στην Αθήνα. Κλικ δεύτερο: η συγγραφέας και πανεπιστημιακός Λένα Διβάνη εξανίσταται για το περιστατικό με την ατάκα «οι ελεγκτές δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους, 

καθώς κάποιοι τζαμπατζήδες αποφασίζουν να πηδήξουν έξω από το όχημα». 

Γιατί δεν υπάρχει καλύτερος ξεναγός για τα αξιοθέατα της κόλασης από τον εγκέφαλο της νεκραναστημένης Μαρίας Αντουανέτας.

Κάπου σ’ ένα σοκάκι στο μπανλιέ του Περιστερίου, ένας αβράκωτος («sans-culotte» που λένε και στο χωριό μου) 18χρονος πετάχτηκε έξω από το κάρο-τρόλεϊ, προσπαθώντας να ξεφύγει από τον κοτζαμπάση που γρυλίζοντας του ζητούσε εξηγήσεις γιατί δεν διέθετε εισιτήριο. 

Ακούγοντας την είδηση του θανάτου του, τα εκατομμύρια των υπόλοιπων αβράκωτων έπαθαν σοκ και απειλούσαν ότι θα πάρουν τα δικράνια και θα πηδήξουν το σύμπαν ολάκερο. 

Μέσα τους όμως μια φωνούλα τούς υπενθύμιζε ότι η γκιλοτίνα είναι δουλειά μόνο ενός φανατίλα Ροβεσπιέρου, κι όχι του κάθε κόκορα που κρώζει εκ του ασφαλούς, αλλά όταν σφίγγουν τα γάλατα, τα φορτώνει όλα στο λειρί του.

Αντιλαμβανόμενη την παντελή απουσία δραστικών κινήσεων εκ μέρους των sans-culottes που γαβγίζουν αλλά δεν δαγκώνουν, η μαντάμ Διβανί (άνθρωπος των αγραμμάτων, μπουρζουά που καταριέται την τύχη της γιατί δεν γεννήθηκε από αριστοκράτισσα μαμά, επομένως στέλεχος σε κάμποσους κρατικούς οργανισμούς για να καλύψει την εμφανή αυτή μειονεξία) ζήτησε να υπάρξει ευταξία και εφαρμογή των νόμων στο γαλανόλευκο μπουρδέλο των Βερσαλλιών. Στην ανάγκη, ας μπουκωθούν με λίγο παντεσπάνι (αξίας 1,20 ευρώ, όσο δηλαδή κοστίζει και ένα εισιτήριο για το τρόλεϊ) μήπως και βγάλουν επιτέλους τον σκασμό.

Η ατάκα της μαντάμ Διβανί μπορεί να φάνηκε σε κάποιους ότι ξεχείλιζε από θράσος, 

η αλήθεια όμως είναι άλλη: 

γνωρίζοντας ότι απευθύνεται σε αβράκωτους που έχουν ανεχτεί τα πάντα με ιώβεια υπομονή και συνεχίζουν να ανέχονται, θα σκέφτηκε ότι δεν υπάρχει σπίθα που να μπορεί να βάλει φωτιά σ’ αυτά τα χορτάρια. Εκεί, βλέπεις, παρεπιδημούν μικροαστοί που τρέμουν για τη βολή τους κι έτσι συνηθίζουν κάθε λίγο και λιγάκι να κατουριούνται πάνω τους – που να πιάσει πυρκαγιά σε τόσο νοτισμένο χώρο…

Και όσο οι αβράκωτοι ψάχνουν απελπισμένα για ουρανοκατέβατους Δαντόν και λύσεις εκ των άνωθεν μήπως και σώσουν τα κάτωθεν (παραμένοντας παράλληλα σε κατάσταση παραλυσίας), τόσο οι Διβανί αυτού του κόσμου θα τους φτύνουν κατάμουτρα πίσω από την ασφάλεια των κρινολίνων τους. 

Κανέναν άλλωστε δεν πείραξε μια εσάνς διανοουμενίστικης ροχάλας, εδώ καταφέραμε να συμβιώνουμε με κοτζάμ Αμυγδαλέζα πλάι μας, τα γλωσσικά φουρό της κάθε Διβανί δεν θα συνηθίσουμε;

Γιατί αν θέλω να ονομάζομαι ελεύθερος πολίτης και διαθέτω ελάχιστη αυτοσυνείδηση, δεν χρειάζομαι βοήθεια για να δω ότι στέκεται μπροστά μου μια φρικαλέα Βαστίλη και θα τρέξω να την γκρεμίσω την αυταρχική πουτάνα με τα ίδια μου τα χέρια. 

Στο μεταξύ, ας λουστώ τις εγκεφαλικές εκκενώσεις της Διβανί, ξέροντας κατά βάθος ότι είμαι ανάξιος να αναμετρηθώ με τα ερωτήματα που μου θέτει η ίδια η Ιστορία – η Επανάσταση μπορεί να περιμένει μέχρι να έρθει το επόμενο τρόλεϊ.