Το «βουλιάζουμε» (ως χώρα) ήταν προφανές, ακριβές και σωστό.
Αλλά αποδείχτηκε βραχύβιο.
Κάτω από την ασφυκτική πίεση μιας δράκας τεχνοκρατών των αριθμών και μιας συμμορίας κερδοσκόπων που απλώς κερδίζουν δις μέσω της χώρας μας από τους Η/Υ των γραφείων τους, έτσι, για να καταγράψουν μία ακόμα μικρή τόνωση του «εγώ» τους,
η χώρα βούλιαξε.
Και βούλιαξε αύτανδρη.
Μόνο τα πτώματα αυτών που αυτοκτόνησαν επιπλέουν, σημαδούρες για να πιαστούν οι επόμενοι απελπισμένοι. Η πίεση θόλωσε το μυαλό των ανέτοιμων.
Πράγματα γνωστά, αναμενόμενα, αλλά στην πράξη καταστροφικά.
Λένε πως όταν βρίσκεσαι «εν τω γίγνεσθαι», όση προσπάθεια και να κάνεις δεν γίνεται να αποστασιοποιηθείς από τα γεγονότα, να «σε δεις απ’ έξω, από ψηλά»,
να κρίνεις αντικειμενικά και ορθολογικά αυτό που σου συμβαίνει,
να σκεφτείς ψύχραιμα αν η ρότα που ακολουθείς σε πάει στη στεριά ή ντουγρού στα βράχια.
Αλήθεια είναι αυτό, μα μένει ως τελευταία εναλλακτική η αίσθηση της αχρηστείας της αδράνειας που μπορεί να σε κινητοποιήσει.
Δεν χρειάζονται βαθυστόχαστες αναλύσεις πλέον.
Δεν μετράνε, δεν έχουν σημασία, είτε γίνονται εκ του ασφαλούς (οι εμετικότερες) ή εκ του μη ασφαλούς (οι πιο πονεμένες).
Ούτε κείμενα με «λύσεις».
Δεν υπάρχει πια «δημόσιος διάλογος».
Είναι πολύ «δημόσιος» αλλά δεν είναι καθόλου «διάλογος», οπότε δεν ωφελεί.
Οι αποφάσεις παίρνονται ερήμην.
Και παίρνονται βιαστικά και βεβιασμένα.
Αυτό είναι κάτι που δεν αλλάζει με τίποτα.
Αφενός γιατί το πολιτικό μας προσωπικό -ποτισμένο από την πολιτική τρυφηλότητα της τελευταίας 15ετίας- ατρόφησε πνευματικά και είναι αδύνατον να ανταποκριθεί σε κάτι που θέλει γενναιότητα, θάρρος, τόλμη και υψηλή αίσθηση εθνικής ευθύνης και αφετέρου διότι ποτέ και πουθενά στον κόσμο οι χορτάτοι δεν αποφάσισαν δίκαια για το μέλλον των πεινασμένων.
Το ξερίζωμα κάθε έννοιας ηθικής των ανθρώπων που οδηγούν έναν λαό με μαθηματική ακρίβεια στα κοινωνικά Τάρταρα, είναι και ο οδηγός της αντίδρασης.
Η οποία δεν έχει ακόμα εμφανιστεί μαζικά γιατί προηγήθηκε (το καλοκαίρι του 2012) ο μεθοδικός και καθολικός εμποτισμός του μυαλού των Ελλήνων με φόβο και διότι
-λόγω αυτής της επίπλαστης στρέβλωσης, που σκοπό είχε απλώς
την ποταπή παραμονή τους στην εξουσία-
τώρα πια το ένστικτο επιβίωσης υπερισχύει κάθε σκέψης για δράση απέναντι σε ό,τι σε κονιορτοποιεί.
Ποιος «σώζεται» και ποιος χάνεται -τελικά- στην πορεία για τη «σωτηρία της χώρας»;
Να μιλήσουν γι’ αυτό τα επιπλέοντα πτώματα,
οι (οσονούπω) ξεσπιτωμένοι,
οι απέλπιδες απολυμένοι,
οι συνταξιούχοι που λες και καμπουριάζουν ακόμα πιο πολύ μέρα με τη μέρα;
Ποιοι θα μιλήσουν;
Οι υπόλοιποι μια φορά, που είναι κάτω από τη θάλασσα και αφηνόνται μαζικά να παρασυρθούν στο βυθό της, δεν ακούγονται μέσα στο νερό.
Και μια που δεν φαίνονται από πάνω τους ούτε χέρια ούτε σκοινιά, μόνο η συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας της ανάδυσης θα τους σώσει την ώρα που θα έρθει η σειρά τους να «σωθούν».
Γιάννης Τσαούσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου