του Αχιλλέα Μ. Πεκλάρη
Η ερώτηση έρχεται φυσιολογικά:
«Είναι, τελικά, δίκαιο άλλος να δουλεύει περισσότερο, άλλος λιγότερο και όλοι να έχουν τις ίδιες απολαβές και προνόμια;». Αυτό είναι ένα από τα διαπιστωμένα «αδύναμα σημεία» του Σοσιαλισμού, όπως επίσης και η βασική μομφή των Ρεπουμπλικάνων κατά των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ,
στο debate για τη δημόσια Υγεία:
«Γιατί να πληρώνει ο σκληρά εργαζόμενος την περίθαλψη ενός τεμπέλη;».
Στο Κιμπούτς (όπου βασικό δόγμα είναι το «από τον καθένα - ανάλογα με τις δυνατότητές του, προς τον καθένα - ανάλογα με τις ανάγκες του») το συγκεκριμένο ζήτημα
είναι θέμα καθημερινής συζήτησης και παραπόνων.
Όλοι εδώ έχουν το παράδειγμα κάποιου Κιμπούτσνικ από το εργασιακό τους περιβάλλον που δουλεύει λιγότερο, λουφάρει περισσότερο, «αρρωσταίνει» πιο συχνά, όμως απολαμβάνει τα ίδια με όλους, χωρίς να υπάρχει πρακτικά η δυνατότητα «τιμωρίας» του.
Κανένα σύστημα δεν είναι τέλειο.
Ωστόσο, ο Σοσιαλισμός, σε επίπεδο μικροκοινότητας, έχει λιγότερα τρωτά σε σχέση με τον Σοσιαλισμό σε εθνική κλίμακα, όπου ο τεμπέλης «κρύβεται» μέσα στο πλήθος.
Στο Κιμπούτς των 700 κατοίκων εκείνος που δουλεύει σκληρά διακρίνεται αμέσως,
έχει πολλούς φίλους, επιβραβεύεται ηθικά.
Το ακριβώς αντίθετο ισχύει για τον τεμπέλη:
Είναι στιγματισμένος,
δέχεται καθημερινά λοξές ματιές στην τραπεζαρία,
οι σύντροφοί του τον σχολιάζουν αρνητικά,
διαθέτει μειωμένη αξιοπιστία.
Δεν τιμωρείται πρακτικά, αλλά ηθικά, σε καθημερινή βάση.
Επίσης, υπάρχει το στοιχείο της αμεσότητας.
Ένας εργάτης στην Κίνα ίσως να μην ενδιαφέρεται για την ποιότητα της δουλειάς του,
γιατί δεν γνωρίζει προσωπικά αυτόν που θα την καταναλώσει
– και ούτε, φυσικά, θα πληρωθεί περισσότερα αν παράξει κάτι καλό.
Σε ένα Κιμπούτς συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο:
Αν ο μάγειρας δεν κάνει καλά τη δουλειά του, η οικογένεια και οι σύντροφοί του θα το διαπιστώσουν όταν θα έρθουν να φάνε πεινασμένοι από το χωράφι, και θα διαμαρτυρηθούν άμεσα και δημόσια.
Για κάποιον που «φοβάται» τη σκληρή δουλειά, η ζωή στο Κιμπούτς (όπου η βασική αρετή είναι η Εργασία) δεν είναι ποτέ χαρούμενη – όπως ακριβώς ένας που μισεί τη θάλασσα
δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος στο επάγγελμα του ναυτικού:
Κάθε του μέρα είναι γεμάτη άγχος και πίεση.
Αυτή είναι η «τιμωρία» και είναι δίκαιη, αλλά και πιο ανθρώπινη από την περιθωριοποίηση.
Η συστηματική οκνηρία είναι ψυχολογική αδυναμία
και στον Σοσιαλισμό οι αδύναμοι προστατεύονται.
Τώρα, το αν συμφωνείς ή όχι μ’ αυτό, είναι αλλουνού ραβίνου Ταλμούδ...
* Ο Αχιλλέας Μ. Πεκλάρης είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.
Καταγράφει τις εμπειρίες του από τη ζωή στο κιμπούτς στο http://exodus2013.blogspot.co.il/
υπάρχουν πολλών ειδών κοινότητες/κοινόβια, τα οποία αυτο-οργανώνονται διαφορετικά το καθένα από το άλλο... το σίγουρο είναι οτι παντού χρειάζεται να δουλέψεις με κάποιο τρόπο, εξάλλου στη δουλειά βγαίνει η δημιουργικότητά μας ως ανθρώπινα όντα... και το άλλο σίγουρο είναι οτι οι μικρές κλίμακες είναι πιο ανθρώπινες και βιώσιμες και αειφόρες σε όλα τα επίπεδα
ΑπάντησηΔιαγραφή