Νίκος Μπογιόπουλος:ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΠΟΡΕΙΑ!!! ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΕΡΧΟΝΤΑΝ ΕΜΕΙΣ ΦΕΥΓΑΜΕ!!!!!!

http://ellinikoforoum.blogspot.gr/2013/03/blog-post_5697.html

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

Απουσιάσαμε από το καθήκον να παρέμβουμε στο αυθόρμητο που εκδηλώθηκε. 

Δεν δηλώσαμε «παρών» για τον προσανατολισμό και τη συνειδητοποίησή του. Αφήσαμε άλλους να το κατευθύνουν, να το αξιοποιούν. 

Από τις πλατείες που τις καταγγείλαμε από την Ισπανία κιόλας, πριν ακόμα εμφανιστούν στην Ελλάδα, μέχρι τις πατάτες. 

Από τις διαδηλώσεις για το μνημόνιο μέχρι τα διόδια 

- όταν έρχονταν άλλοι εμείς φεύγαμε...

του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

1) Αντιγράφω (Ντοκουμέντα 16ου Συνεδρίου, σελ. 71, σ. Παπαρήγα):

«Στο 15ο Συνέδριο ξεκαθαρίσαμε το εξής πράγμα: 

Οτι η συγκέντρωση δυνάμεων, η πολιτική συμμαχιών του Κόμματος χτίζεται πάνω στην αντίθεση μονοπώλια - ιμπεριαλισμός. (...). Τι είναι ο ιμπεριαλισμός; 

Το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού. Ομως, δεν μπορούμε να χτίσουμε συμμαχία στην αντίθεση καπιταλισμός - σοσιαλισμός, γιατί σημαίνει συμμαχία για τη σοσιαλιστική επανάσταση και συμμαχία για τη δικτατορία του προλεταριάτου. 

Αυτό δεν μπορούμε να το βάλουμε. 

Και δεν μπορούμε να το βάλουμε, γιατί... 

Είναι και λυμένο θεωρητικά, αλλά και η πείρα αυτό δείχνει». Κανένα νέο δεδομένο δεν επιτρέπει αναθεώρηση όσων θεωρητικά και εμπειρικά, κατά το 16ο Συνέδριο, είναι λυμένα. Εντούτοις στις Θέσεις γίνεται ακριβώς αυτό το λάθος: 

Προτείνεται οικοδόμηση πολιτικής συμμαχιών στην αντίθεση καπιταλισμός - σοσιαλισμός. Αλλά πάνω σε αυτή την αντίθεση, όπως σωστά διαπιστώναμε στο 16ο Συνέδριο, 

δεν χτίζεται η - στρατηγικής σημασίας για την Επανάσταση - πολιτική συμμαχιών.

2) Με αυτήν την (μη) πολιτική συμμαχιών «πλησιάζουμε» το σοσιαλισμό μόνο ως αντικατοπτρισμό. Η Λαϊκή Συμμαχία, που δεν είναι πολιτική, δεν συμμετέχει σε εκλογικές μάχες, που απορρίπτει όσους διαφοροποιούνται από το ΚΚΕ (Θέση 67), που «έχει μια ορισμένη μορφή διαμόρφωσης με τη δράση σε κοινό πλαίσιο των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ», είναι «συμμαχία» μόνο με τον εαυτό μας.

3) Η πολιτική γραμμή των Θέσεων ουσιαστικά εφαρμόζεται εδώ και χρόνια. 

Εχουμε ήδη δείγματα ότι δεν περπατάει: 

οργανωτική στασιμότητα, 

πτώση κυκλοφορίας «Ρ», 

επίπεδο ταξικού κινήματος, 

οδυνηρό εκλογικό αποτέλεσμα. 

Ας σταθούμε στις εκλογές. 

Η σ. Παπαρήγα («Ρ», 22/3/2012) έλεγε:

 «Αντικειμενικά λοιπόν στην εκλογική μάχη το κριτήριο ψήφου προς το ΚΚΕ 

μπορεί και πρέπει να είναι πάνω στη συνολική του στρατηγική». 

Δεν συνιστά απολυτότητα να λέμε ότι «επιβεβαιώθηκε» (Θέση 48) μια στρατηγική που την αναδείξαμε ως κριτήριο ψήφου, αλλά αντί να συγκεντρώσει δυνάμεις τις μείωσε στο μισό; 

Βέβαια, όποτε έρχεται η κουβέντα στο εκλογικό αποτέλεσμα 

επαναλαμβάνουμε τα περί «κοινοβουλευτικών αυταπατών». 

Οχι. 

Αυταπάτες δημιουργούνται όταν αρνούμαστε να ερμηνεύσουμε απροκατάληπτα την ζωντανή εμπειρία από κάθε πολιτική μάχη. Τέτοια μάχη είναι και οι εκλογές. 

Δεν σπέρνει «κοινοβουλευτικές αυταπάτες» ο Λένιν όταν ισχυρίζεται 

(«Γράμματα στον Γκόργκι») ότι «απ' τα αποτελέσματα των εκλογών 

εξαρτάται κατά πολύ και η ανάπτυξη του κόμματος».

4) Επί κρίσης, θέτοντας ως προαπαιτούμενο κάθε λαϊκής συσπείρωσης τη συμφωνία με τη θέση μας για λαϊκή εξουσία, αφήσαμε αναξιοποίητους σειρά πολιτικούς «κρίκους».

 Π.χ. Το «δεν πληρώνω». 

Εμείς είπαμε: 

Δεν πληρώνω, αλλά πρώτα λαϊκή εξουσία. 

Χρέος.

 Εμείς είπαμε: 

Οχι στο χρέος, αλλά στη λαϊκή εξουσία. 

Ευρώ - ΕΕ. 

Εμείς είπαμε: 

Δεν αρκεί το όχι στην ΕΕ, χωρίς το «ναι» στη λαϊκή εξουσία.

 Μνημόνιο. 

Εμείς είπαμε: 

Δεν φταίει το μνημόνιο, αλλά ο καπιταλισμός, η κρίση και ότι δεν έχουμε λαϊκή εξουσία. 

Σωστά.

Ομως υπηρετείται ο στόχος της λαϊκής εξουσίας, όταν, στη μαζική πάλη για την ανακούφιση του λαού από τα βάσανά του, τίθεται σαν (διαχωριστική) προϋπόθεση; 

Πανομοιότυπα απουσιάσαμε από το καθήκον να παρέμβουμε στο αυθόρμητο που εκδηλώθηκε. Δεν δηλώσαμε «παρών» για τον προσανατολισμό και τη συνειδητοποίησή του. Αφήσαμε άλλους να το κατευθύνουν, να το αξιοποιούν.

 Από τις πλατείες που τις καταγγείλαμε από την Ισπανία κιόλας, πριν ακόμα εμφανιστούν στην Ελλάδα, μέχρι τις πατάτες. Από τις διαδηλώσεις για το μνημόνιο μέχρι τα διόδια

 - όταν έρχονταν άλλοι εμείς φεύγαμε.

5) Η εξάρτηση για την αστική τάξη μιας εξαρτημένης χώρας είναι το πλαίσιο προσαρμογής της στο διεθνή καπιταλισμό. Πολιτικά, η εξάρτηση για την αστική τάξη σημαίνει τη διεθνή της εγγύηση - στήριξη για την παραμονή της στην εξουσία. 

Η ταξική ανάδειξη του εξαρτημένου χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού δεν σημαίνει συσκότιση των ευθυνών της αστικής τάξης για τα δεινά του λαού ή απαλλαγή από αυτές, ή πολύ περισσότερο «παράθυρο» συνεργασίας με τμήματά της. 

Είναι πολιτική της καταδίκη. 

Η εξάρτηση συνιστά καταισχύνη του συνόλου της αστικής τάξης και χειροπιαστή απόδειξη ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και για το λόγο αυτό, για να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα, υποδουλώνει το λαό, σε συμμαχία με το ξένο κεφάλαιο. 

Αυτή η ανάλυση του Λένιν στον «Ιμπεριαλισμό», στο «Η Βαριά Βιομηχανία στην Ελλάδα» του Μπάτση, στο «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα» του Μπελογιάννη, ισχύει ακέραια και σε συνδυασμό με τα σημερινά οικονομικά και πολιτικά δεδομένα, η πραγματικότητα βοά: 

Η εξάρτηση της Ελλάδας βαθαίνει. 

Πραγματικότητα που για να έχουμε αποτελεσματική πολιτική γενικά (και ειδικά όσον αφορά τη διασύνδεση του ταξικού με το πατριωτικό) δεν γίνεται να αγνοούμε, να θολώνουμε με σχήματα περί «αλληλεξάρτησης», να μισοδεχόμαστε (ή μισοαρνιόμαστε) με φράσεις όπως «ισχυρές εξαρτήσεις», εισάγοντας έτσι στην επιστήμη του μαρξισμού 

το «ολίγον έγκυος».

6) «Ριζοσπάστης»: 

Δημοσιεύματα όπως το διήγημα για το δολοφόνο του 15χρονου, 

τα «πέρασε για λίγο από τον ΔΣΕ» για τον Μίσσιο, 

ανιστόρητες αναφορές ότι «το ΚΚΕ καμία σχέση δεν έχει με την αριστερά», 

κείμενα όπου αντί επιχειρημάτων βρίθουν ασυνταξιών και αφορισμών, 

πρωτοσέλιδα όπου απουσιάζει ή υποβαθμίζεται το σημαντικό της επικαιρότητας (π.χ. θάνατος Τσάβες), δεν συνηγορούν στην εκτίμηση περί «βελτίωσής του».

ΠΡΟΤΑΣΗ:  

Επαναφορά - επικαιροποίηση του Προγράμματος του 15ου Συνεδρίου, 

συγκρότηση Αντιιμπεριαλιστικού - Αντιμονοπωλιακού - Δημοκρατικού Μετώπου,

 με κατεύθυνση την ανατροπή του καπιταλισμού. 

Ενα Πρόγραμμα πιο αναγκαίο κι από την πρώτη φορά που το εμπνευστήκαμε επειδή ακριβώς τα προβλήματα που επιφέρουν ο ιμπεριαλισμός, τα μονοπώλια, οι αντιδημοκρατικές εκτροπές, η αναβίωση του φασισμού, η καπιταλιστική κρίση, 

έχουν οξυνθεί στο έπακρο. 

Το ΑΑΔΜ μπορεί να οικοδομήσει αντικαπιταλιστική συμμαχία, διότι:

Πρώτον, συνδέει τώρα, σήμερα, την πάλη για το καθημερινό πρόβλημα με το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.

Δεύτερον, είναι πειστικό και το κατορθώνει γιατί λαμβάνει υπόψη, 

ειδικά στις παρούσες συνθήκες εξαθλίωσης του λαού, ότι πρώτα 

«Οι άνθρωποι πρέπει να είναι σε θέση να ζουν για να μπορούν να κάνουν ιστορία» (Μαρξ - Ενγκελς, «Γερμανική ιδεολογία»).

Τρίτον, δεν παραιτείται από κανένα όπλο και από κανένα ενδεχόμενο - έστω και το πιο αμυδρό - στον επαναστατικό αγώνα, μη εξαιρουμένου του ενδεχομένου κυβέρνησης του ΑΑΔΜ, η οποία θα συνιστούσε διαστρέβλωση αν συσχετιζόταν με «στάδια», με «ενδιάμεσες εξουσίες» ή με την «αριστερή» κυβέρνηση αστικής διαχείρισης που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ.

Τέταρτον, μιας και εμείς δεν είμαστε Μπλανκιστές ώστε να αδιαφορούμε για τη λαϊκή πλειοψηφία, συνιστά επιτομή του αντικαπιταλιστικού αγώνα γιατί οικοδομεί λαϊκή πλειοψηφία, που δικό της έργο με επικεφαλής την εργατική τάξη είναι η Επανάσταση, καθώς προωθεί τις αναγκαίες συμμαχίες που δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο από τον ίδιο τον πυρήνα του πολιτικού σχεδίου ανατροπής του καπιταλισμού.

--------------------

Ας διαβάσουμε και την οξύτατη κριτική της Ελένης Μαυρούλη

http://www.rizospastis.gr/story.do?id=7353550&publDate=23/3/2013

Ούτε πραγματικότητα, ούτε όραμα...

Ούτε τέχνη -εδώ και καιρό- ούτε επιστήμη. 

Οι Θέσεις της ΚΕ στερούνται τεκμηρίωσης της πολιτικής μας. 

Τα όποια στοιχεία παρατίθενται δεν οδηγούν στην εξαγωγή συμπερασμάτων. 

Η πολιτική ανάλυση μετατρέπεται σε απλή περιγραφή, 

οι εκτιμήσεις σε θέσφατα και μεταφυσικά αξιώματα. 

Η πολιτική στάση παίρνει αφοριστικό χαρακτήρα, επενδύεται ηθικολογικά. 

Η διαφωνία χαρακτηρίζεται οπορτουνισμός και μάλιστα «μονόπαντος»: 

ρέπει πάντα προς ΣΥΡΙΖΑ!

Αλλάζει άρδην το ισχύον πρόγραμμα και η «τεκμηρίωση» εξαντλείται στο «κύλησε πολύ νερό στ' αυλάκι». Χάνουμε τη μισή εκλογική δύναμη και για όλα φταίνε οι «αυταπάτες». 

Μιλάμε για την αυξημένη επιρροή του ΠΑΜΕ, για θετική πορεία της ΚΝΕ και της οργανωτικής αναδιάταξης των κομματικών δυνάμεων και πουθενά δεν υπάρχει ένας μετρήσιμος δείκτης.

 Εκτός των άλλων, η τελευταία μήπως άφησε ελεύθερο χώρο δράσης σε σχολεία και συνοικίες στη Χρυσή Αυγή; 

Δρουν νεοναζιστικά τάγματα εφόδου, επικρατεί λογική «Νόμος και Τάξη» κι εμείς απαξιώνουμε ζητήματα δημοκρατίας!

Ο «Ριζοσπάστης» συρρικνώνεται, 

η «Τυποεκδοτική» υπό πτώχευση, 

ο «902» ανοιγοκλείνει και δεν αναλαμβάνει κανένας την ευθύνη για την αποδυνάμωση του προπαγανδιστικού μηχανισμού και της όποιας οικονομικής αυτοτέλειας του Κόμματος. Η κρίση και οι επιθέσεις κατά του Κόμματος δεν αρκούν ως εξήγηση.

Οι κλασσικοί έκριναν πάντα απαραίτητη την παράθεση συγκεκριμένων αποδείξεων. Η ΚΕ πάλι όχι.

 Μόνο η θρησκευτικού τύπου πίστη δε χρειάζεται τεκμήρια για να εξάγει συμπεράσματα και αποδέχεται κοινοτοπίες ως «πρωτότυπες» επεξεργασίες που μας «επιβεβαιώνουν» κιόλας (το εργατικό κίνημα σε περιόδους κρίσης θα παρουσιάσει άνοδο ή υποχώρηση).

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ατεκμηρίωτης εκτίμησης: 

η άποψη περί ιμπεριαλιστικής Ελλάδας που βρίσκεται σε «ενδιάμεση θέση στη διεθνή ιμπεριαλιστική πυραμίδα με εξαρτήσεις από τις ΗΠΑ και την ΕΕ». Βασικό επιχείρημα οι επενδύσεις στο εξωτερικό (Θέση 21).

Ενα παράδειγμα αλληλεξάρτησης μεταξύ αμερικανικού ιμπεριαλισμού και Ελλάδας; Για να μην πάμε στην Ουγκάντα. Αφού η Ελλάδα βρίσκεται σε «ενδιάμεση» θέση στην «πυραμίδα», ποιες χώρες που βρίσκονται «κάτω από την Ελλάδα» έχουν εξαρτήσεις από εμάς; Αυτές που είναι στη βάση της «πυραμίδας» θεωρούνται επίσης ιμπεριαλιστικές χώρες; 

Η «πυραμίδα» αυτή έχει τέλος;

Ποιο μεθοδολογικό μαρξιστικό εργαλείο χρησιμοποιούμε για να φτάσουμε στο «σχήμα της πυραμίδας»;

Ποια από τα χαρακτηριστικά που ο Λένιν περιγράφει στον Ιμπεριαλισμό αφορούν στην Ελλάδα; Ποια είναι τα τόσο μεγάλα μονοπώλια -με πλειοψηφία ελληνικών κεφαλαίων- που κυριαρχούν στην παγκόσμια οικονομία και πώς η συγκέντρωσή τους οδήγησε στην κυριαρχία ελληνικής χρηματιστικής ολιγαρχίαςⁱ; 

Το ελληνικό χρηματιστικό κεφάλαιο τι εξαγωγές κεφαλαίου έκανε υπό τη μορφή πίστωσης (δανείων) που θεωρείται από το Λένιν η βασικότερη και χαρακτηριστικότερη μορφή εξαγωγής κεφαλαίου υπό συνθήκες ιμπεριαλισμούⁱⁱ; Ο ελληνικός «ιμπεριαλισμός» κάνει αναδιανομή του πλανήτη, των ζωνών επιρροής και εκμετάλλευσης και ελέγχει πρώτες ύλες;ⁱⁱⁱ

«Ο κόσμος χωρίστηκε σε μια χούφτα κράτη-τοκογλύφους και σε μια τεράστια πλειοψηφία κράτη-οφειλέτες»^iv σημειώνει ο Λένιν. 

Στην οικονομική βάση της «ιμπεριαλιστικής ανόδου» βρίσκεται το ότι ο πιστωτής είναι πιο γερά δεμένος με τον οφειλέτη από ό,τι ο πωλητής με τον αγοραστή^v, ο ανταγωνισμός οξύνεται μεταξύ «μερικών ιμπεριαλισμών» και υπεροχή έχει ο χρηματιστής έναντι του εμπόρου^vi, τονίζει. Η Ελλάδα σε ποια ακριβώς ομάδα χωρών ανήκει;

Η ελληνική πραγματικότητα τείνει προς τις χώρες εκείνες που «πολιτικά, τυπικά είναι ανεξάρτητες, στην πράξη όμως είναι μπλεγμένες στα δίχτυα της χρηματιστικής και διπλωματικής εξάρτησης»^vii.

Δεν υιοθετώ επ ουδενί απόψεις περί «ψωροκώσταινας».

 Ομως στερείται οποιασδήποτε επιστημονικής-μαρξιστικής επιχειρηματολογίας η ταύτιση εξαγωγής κεφαλαίων με τις άμεσες επενδύσεις, που έκαναν άλλωστε και οι αστικές τάξεις αποικιοκρατούμενων χωρών^viii. 

Με τη «λογική» των Θέσεων, Κύπρος και Παλαιστίνη, που έχουν εταιρείες συμφερόντων τους στο εξωτερικό, είναι ιμπεριαλιστικές χώρες;

Με τον ίδιο παραλογισμό προσεγγίζουμε και τις διεθνείς εξελίξεις. Είτε πρόκειται για Αφρική, είτε για ΗΠΑ, είτε για Χιλή, είτε για Γαλλία, είτε για Πακιστάν, η μόνιμη επωδός είναι η έλλειψη «κινήματος ταξικά προσανατολισμένου». Αυτό εφαρμόζεται «τυφλοσούρτης» από την έρημο Σαχάρα μέχρι το Μανχάταν, αγνοώντας την ύπαρξη προκαπιταλιστικών σχέσεων στο Αφγανιστάν και αρκετές αραβικές και αφρικανικές χώρες -π.χ. σύστημα φυλών- αδιαφορώντας για το διαφορετικό εποικοδόμημα. 

Τελικά, τι συγκεκριμένο περιεχόμενο δίνουμε στην περιβόητη «ανισόμετρη ανάπτυξη»;

«Σύμφωνα με την ΥΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ο καθοριστικός παράγοντας στην ιστορία είναι σε τελευταία ανάλυση η παραγωγή και η ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ. 

Ούτε ο Μαρξ, ούτε εγώ ισχυριστήκαμε ποτέ τίποτε παραπάνω. 

Αν κάποιος τώρα το διαστρεβλώνει αυτό έτσι που να βγαίνει πως ο οικονομικός παράγοντας είναι ο μοναδικά καθοριστικός, τότε μετατρέπει τη θέση σε αφηρημένη, παράλογη φράση που δε λέει τίποτα. 

Η οικονομική κατάσταση είναι η βάση, αλλά τα ΔΙΑΦΟΡΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑΤΟΣ...[...νομοθεσία, σύνταγμα, παραδόσεις, θρησκεία...] ...ασκούν και αυτά την επίδρασή τους πάνω στην πορεία των ιστορικών αγώνων και ΣΕ ΠΟΛΛΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΑΥΤΑ ΚΥΡΙΩΣ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥΣ...»^ix.

Είναι δυνατόν οι προτεραιότητες του κινήματος στο Αφγανιστάν να είναι ίδιες με της Γερμανίας; Του Λιβάνου με τον Καναδά; Του Μπαχρέιν με της Αυστραλίας; 

Η μελέτη της συγκεκριμένης κατάστασης μέσα στις συγκεκριμένες συνθήκες -επίσης βασικό στοιχείο της λενινιστικής σκέψης^x- είναι εντελώς απούσα. 

Ετσι απαξιώνουμε εξελίξεις, τις προσεγγίζουμε αντιδιαλεκτικά και αφ' υψηλού, ως προϊόντα αποκλειστικά ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και υποτιμάμε με περισσή αλαζονεία, τη δράση των ανθρώπων, την κίνηση των μαζών, όπως στην Τυνησία, στην Αίγυπτο, στη Λατινική Αμερική.

Στον πυρήνα αυτής της ισοπεδωτικής αντιμετώπισης -που ισχύει και στη στάση μας εντός συνόρων- υπάρχει η άποψη περί ταύτισης στρατηγικής - τακτικής. 

Περί «καθαρότητας» της θεωρίας και περί πολιτικής μάχης στη βάση της στρατηγικής, γιατί οτιδήποτε άλλο εμπίπτει στη διαχείριση του καπιταλισμού. Βρίσκεται στον αντίποδα της λενινιστικής άποψης περί τακτικής και άσκησης πολιτικής και τη χαρακτηρίζει ο ίδιος «παιδαριωδία»^xi. 

Αναφέρει χαρακτηριστικά: «το πιο ασφαλές μέσο για να δυσφημήσεις μια νέα πολιτική ιδέα και να τη βλάψεις είναι να την τραβήξεις, στο όνομα της υπεράσπισής της, ως τον παραλογισμό»^xii.

ΔΕΝ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥΜΕ. Από το 2000, οι θεωρητικοί του κινήματος κατά της Παγκοσμιοποίησης, ΝΕΓΚΡΙ και ΧΑΡΝΤ, υποστήριζαν (στο πλαίσιο της δικής τους οπτικής) ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ ΔΙΑΚΡΙΣΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ - ΤΑΚΤΙΚΗΣ^xiii, γιατί είναι στην ημερήσια διάταξη ένα πιθανό πλήγμα στην «καρδιά της Αυτοκρατορίας», λόγω της ΑΛΛΗΛΕΞΑΡΤΗΣΗΣ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΩΝ και της δικτυακής μορφής της!

Οι Θέσεις, ακολουθώντας τη λογική ταύτισης, απομακρύνουν το Κόμμα από την πραγματικότητα και τον ΑΠΩΤΕΡΟ στόχο του, που δεν είναι «το αναγκαίο, στενάχωρο, μεταβατικό στάδιο της δικτατορίας του προλεταριάτου»^xiv. Είναι η ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ του ΑΝΘΡΩΠΟΥ. «Ο κομμουνισμός είναι αναγκαίος για το μέλλον αλλά δεν είναι αυτοσκοπός»^xv. 

«Η ανατροπή του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής δεν είναι αυτοσκοπός, ούτε έχει ως στόχο μια πιο δίκαιη ιδιοποίηση του κοινωνικού πλούτου. Εχει ως στόχο μια κοινωνία ένωσης των ανθρώπων όπου η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων»^xvi. 

Στο «βασίλειο της ελευθερίας» η ανάπτυξη του καθενός θα είναι αυτοσκοπός πέραν από το «βασίλειο της ανάγκης», που υπάρχει και μετά την ανατροπή του συστήματος^xvii.

Τα ντοκουμέντα του συνεδρίου δεν υπηρετούν ούτε την πραγματικότητα, ούτε το ΟΡΑΜΑ μας για την «κοινωνικοποιημένη ανθρωπότητα»^xviii.

Παραπομπές

i Λένιν Β.Ι., «Ο ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», Εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», 2001, σελ. 34-35, 41, 48, 56, 64.

ii Στο ίδιο, σελ. 70-78.

iii Στο ίδιο, σελ. 91, 96

iv Στο ίδιο, σελ. 117

v Στο ίδιο, σελ. 118

vi Στο ίδιο, σελ. 107

vii Στο ίδιο, σελ. 99

viii Kazamias Alexander, «The British Occupation of Egypt and Alexandria's Greek Bourgeoisie, 1882-1919», Conference: «Bourgeois Seas. Revisiting the History of the Middle Classes in the Eastern Mediterranean Port Cities», European University Institute, Robert Schuman Center for Advanced Studies Department of History and Civilisation, Florence, 2008.

ix Ενγκελς Φρ., «Ο Ενγκελς στον Μπλοχ», Γράμματα, Διαλεχτά Εργα, Εκδόσεις «Γνώση», Τόμος ΙΙ, σελ. 572-574.

x Λένιν Β.Ι., «Ο Αριστερισμός, παιδική αρρώστια του κομμουνισμού», Εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», 1986, σελ. 76, 78.

xi Στο ίδιο, σελ. 22, 76, 78.

xii Στο ίδιο, σελ. 48.

xiii Νέγκρι Α. - Χαρντ Μ., «Αυτοκρατορία», Εκδ. «Scripta», 2002, σελ 89-95.

xiv Μαρξ Κ., «Οι ταξικοί αγώνες στη Γαλλία από το 1848 ως το 1850», «Διαλεχτά Εργα», Εκδ. «Γνώση», Τόμος Ι, σελ. 252 και Ενγκελς Φρ., «Πρόλογος στη Μισθωτή εργασία και κεφάλαιο του Κ. Μαρξ», «Διαλεχτά Εργα», Εκδ. «Γνώση», Τόμος , σελ. 73.

xv Μαρξ Κ., «Οικονομικά και Φιλοσοφικά Χειρόγραφα» 1844, Εκδ. «Γλάρος», 1975, σελ. 140.

xvi Μαρξ Κ. - Ενγκελς Φρ., «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος», «Διαλεχτά Εργα», Εκδ. «Γνώση», Τόμος Ι, σελ. 44.

xvii Μαρξ Κ., «Το Κεφάλαιο», Εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», 1978, Τόμος ΙΙΙ, σελ. 1.007.

xviii Ενγκελς Φρ., «Ο Λουδοβίκος Φόιερμπαχ και το τέλος της Κλασικής γερμανικής φιλοσοφίας», Εκδ. «Σύγχρονη Εποχή» 1995, σελ. 68. (Καρλ Μαρξ: Θέσεις για το Φόιερμπαχ, 10^η θέση).

Ελένη Μαυρούλη

Δημοσιογράφος, ΚΟΒ Ριζοσπάστη