Θέμης Τζήμας
Εδώ και αρκετά χρόνια αλλά με ακόμα μεγαλύτερη ένταση κατά τα τελευταία που σήκωσαν κεφάλι οι συνεχιστές των προδοτών της Κύπρου, των πρακτόρων των ΗΠΑ, των ληστών
και των βασανιστών του λαού, το κατεστημένο της χώρας επιχειρεί μια συνολική επίθεση ενάντια στον αντιδικτατορικό αγώνα και δη εναντίον των προσώπων
που συμμετείχαν στα γεγονότα του Πολυτεχνείου.
Η αιχμή του δόρατος αυτής της επίθεσης είναι ότι κάποιοι, αρκετοί ή πολλοί εκ των αγωνιστών του Πολυτεχνείου εξαργύρωσαν σε διάφορες θέσεις τους αγώνες τους.
Το επιχείρημα αυτό είναι ψεύτικο και χυδαίο, παρελκυστικό και ύπουλα αναθεωρητικό.
Ωστόσο έχει γνωρίσει μεγάλη διάδοση, ακόμα και σε κύκλους της αριστεράς που τις δικές τους ήττες θέλησαν να τις μετατρέψουν σε ήττες του λαού και του κινήματος συνολικά.
Το κατεστημένο της χώρας ποτέ δε θα συγχωρήσει ότι μετά το ’74 και σε αντίθεση με ό,τι έγινε μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ή ακόμα και μετά την επανάσταση του ’21
κυβέρνησαν έστω για κάποιο διάστημα
-και- ορισμένοι από όσους συμμετείχαν στους λαϊκούς αγώνες κατά της χούντας.
Της χούντας που για να μην ξεχνιόμαστε αποτέλεσε βασικό στήριγμα της ελληνικής άρχουσας τάξης, προκειμένου να καταπνιγεί ο ριζοσπαστισμός της δεκαετίας του ’60.
Το επιχείρημα περί δήθεν “εξαργύρωσης”, δηλαδή κατά της συμμετοχής ορισμένων εκ των αγωνιστών του Πολυτεχνείου στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή της μεταπολίτευσης υπονοεί ότι μετά την πτώση της χούντας, όσοι αγωνίστηκαν εναντίον της
θα έπρεπε να αποσυρθούν στο περιθώριο.
Να αφήσουν την ηγεσία της χώρας σε όσους είχαν ταχθεί στο πλευρό της χούντας ή σε όσους διάβαζαν και έμεναν σπίτια τους όταν κάποιοι άλλοι βασανίζονταν και σκοτώνονταν.
Δοκιμασμένη συνταγή από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο: οι αγωνιστές της εθνικής αντίστασης στην εξορία ή στην καλύτερη περίπτωση στο περιθώριο να συζητούν για τις ήττες τους και οι δοσίλογοι, οι μαυραγορίτες και οι γερμανοτσολιάδες στο νέο εθνικό κορμό.
Αυτός είναι άλλωστε ένας επιπλέον λόγος που το κατεστημένο της χώρας
μισεί τόσο πολύ το ΠΑΣΟΚ του ’70 και του ’80:
αυτό το κόμμα αποτέλεσε τον κύριο κορμό της κοινωνικής και πολιτικής ανάδειξης
αγωνιστών του αντιδικτατορικού αγώνα.
Το επιχείρημα περί “εξαργύρωσης” των αγώνων του Πολυτεχνείου προσπαθεί να ταυτίσει τη δικαίωση που μάλιστα κάθε άλλο παρά πλήρης ήταν με την εξαργύρωση.
Αγωνιστές του Πολυτεχνείου δικαιώθηκαν για τους αγώνες τους.
Αλλά δυστυχώς η δικαίωση δεν ήταν πλήρης.
Θα έπρεπε πιο γνήσια οι ιδέες του Πολυτεχνείου να δικαιωθούν.
Θα έπρεπε και άλλοι, πολλοί περισσότεροι αγωνιστές του Πολυτεχνείου και του αντιδικτατορικού αγώνα να αναλάβουν ρόλο στην κατεύθυνση της χώρας.
Αντίθετα, ουκ ολίγοι χουντικοί λάθρα βιώσαντες τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια
επανήλθαν στο δημόσιο βίο.
Υπάρχει όμως και το δεύτερο επιχείρημα.
Το “δείτε που καταλήξαμε λόγω της μεταπολίτευσης”.
Ουδέν ψευδέστερο.
Πρώτα και κύρια ξεχνούν πολλοί ότι η περίοδος της μεταπολίτευσης
υπήρξε η θετικότερη περίδος για τη χώρα από πλευράς δημοκρατίας,
κατοχύρωσης κοινωνικών δικαιωμάτων, ανόδου του βιοτικού επιπέδου και ειρήνης.
Βεβαίως όπως συμβαίνει σε κάθε ιστορική φάση και για κάθε χώρα υπήρξαν οι αστοχίες, οι δομικές ανεπάρκειες, οι αντιθέσεις που σήμερα εκδηλώνονται με ιδιαίτερη οξύτητα.
Ωστόσο όλα αυτά μόνο χάρη στην εκδικητική δεξιά
ταυτίζονται με τη μεταπολίτευση και τον αντιδικτατορικό αγώνα.
Ο ντόπιος παρασιτισμός που βρίσκεται στην καρδιά της παραγωγικής ανεπάρκειας της χώρας δομήθηκε ήδη πολλές δεκαετίες πριν, με τελευταίες σημαντικότατες φάσεις αυτής της οικοδόμησης τις περιόδους της κατοχής, του σχεδίου Μάρσαλ
υπό το κράτος της δεξιάς και της χούντας.
Επιπλέον, θέλει το κατεστημένο της χώρας να ξεχάσουμε ότι ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, οπότε η Ελλάδα στο πλαίσιο του πουλαγαπημένου από το ίδιο εκσυγχρονισμού προσχώρησε στην παγκόσμια συνταγή της οικονομίας της φούσκας,
τα στελέχη της γενιάς του Πολυτεχνείου εξέρχονταν από το πολιτικό προσκήνιο
και η ιδεολογική επιρροή των ιδεών του αντιδικτατορικού αγώνα και της πρώιμης μεταπολιτευτικής διαδικασίας βρισκόταν σε υποχώρηση.
Ότι η κρίση είναι παγκόσμια καπιταλιστική και ότι η καταστροφική της διαχείριση σε εθνικό επίπεδο έγινε από “νέους” και “άφθαρτους”, που μάλιστα είχαν και διατηρούν ακόμα,
οργανική σχέση με τους μιντιάρχες, μεγαλοεργολάβους και μεγαλοτραπεζίτες.
Εν τέλει το ζήτημα δεν είναι αν κανείς εξαργύρωσε τους αγώνες του.
Ορθώς αυτός που στάθηκε μπροστά από το τανκ σταδιοδρόμησε και εξελίχθηκε.
Άλλωστε αυτός ο κόσμος ξέπλυνε την ντροπή της παθητικότητας
ή και της συνενοχής μεγάλων τμημάτων του λαού.
Το ζήτημα δεν είναι καν αν κάποιοι ή πολλοί από τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου
άλλαξαν τις ιδέες τους στο πέρασμα του χρόνου.
Αυτό είναι προσωπικό δικαίωμα του καθενός.
Φυσικά είναι άλλο πράγμα αν κάποιοι πέρασαν στην άλλη όχθη,
αν συντάχθηκαν με εκείνους που επέβαλαν τη χούντα.
Αλλά και αυτό εν τέλει αφορά τα επιμέρους πρόσωπα.
Το ζήτημα είναι ότι το Πολυτεχνείο είχε αξία.
Γι’ αυτό το πολεμά ακόμα το κατεστημένο διά των οργάνων του στα ΜΜΕ,
διά των κομμάτων της δεξιάς και διά των ναζιστών της χρυσής αυγής.
Και σήμερα πρέπει να υλοποίησουμε το αντίστοιχο γεγονός- τομή που θα απονομιμοποιήσει
την τωρινή επίθεση στο λαό και στην ελευθερία.
Με αυτό να ασχοληθούμε.
Όχι με τη μαύρη προπαγάνδα περί δήθεν εξαργύρωσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου