Γλυκόπικρη αγκαλιά

Ioannis Avgoustatos

Σήμερα, καθώς πήγαινα προς τη δουλειά, είδα δύο νέους ανθρώπους να κοιμούνται σε ένα εγκαταλελειμμένο αυτοκίνητο. Πέρασα δίπλα τους, μύριζε πολύ άσχημα, 

ήταν πολύ βρώμικο, δεν είχαν τίποτα να σκεπαστούν 

κι απορώ ακόμα πως μπορούσαν να κοιμηθούν με τόσο θόρυβο,

 με τα παράθυρα σπασμένα, χωρίς να μπορούν να καλύψουν 

ούτε στο ελάχιστο τις βασικές τους ανάγκες.

 

Λίγο πιο κάτω ένα νέο παιδί κρατώντας ένα καρότσι σούπερ μάρκετ έψαχνε στα σκουπίδια για τενεκεδένια κουτάκια προκειμένου να εξασφαλίσει λίγα ευρώ για να φάει κάτι. 

Δουλεύω κοντά στο σταθμό Λαρίσης, μια πολύ υποβαθμισμένη περιοχή του κέντρου και κάθε μέρα βλέπω τον αγώνα αυτών των ανθρώπων για μια ζωή μέσα στα σκουπίδια, 

κάτω από γέφυρες , κατατρεγμένη από τους πιο δυνατούς 

που νιώθουν γίγαντες υποτιμώντας τους πιο αδύναμους.

 Σήμερα, ένιωσα μια απίστευτη ευγνωμοσύνη για τη ζωή που ζω, 

ένιωσα τόσο τυχερή που μπορώ να γυρίσω σε ένα σπίτι και να απολαύσω την ελευθερία και την ιδιωτικότητα που άλλοι δυστυχώς δε μπορούν ούτε να διανοηθούν, 

ένιωσα συνάμα και τύψεις για αυτά που πολλές φορές θεωρώ δεδομένα και δεν εκτιμώ, αλλά και για ανθρώπους που δεν υστερούν σε τίποτα σε σχέση με μένα,

 και η ζωή τους έσπρωξε σε ένα μέρος στο οποίο νιώθουν τόσο μόνοι και ανήμποροι.

Ένιωσα ότι η ζωή είναι μικρές στιγμές ευτυχίας που βιώνουμε, φίλοι που αγαπούμε, 

η αλληλεγγύη προς αυτούς που τη χρειάζονται. 

Ένιωσα τόσο χαρούμενη για τους γονείς μου, τα αδέρφια μου, για τους φίλους που με νοιάζονται, για σας που υπάρχετε, σκορπισμένοι σε όλη την Ελλάδα,

 μια σε κάθε πόλη και που η επαφή με αυτή την ομάδα σας φέρνει τόσο κοντά μου! 

Νιώθω ότι θέλω να συγχωρώ και ν αγαπώ, νιώθω μια απέραντη αγκαλιά για όλα αυτά που με πληγώνουν και με χαροποιούν, γαλήνια κι ευτυχισμένη...για μια ακόμα φορά.

Σας φιλώ γλυκά!

Απόσπασμα επιστολής της φίλης Ζ.Σ.