Τώρα πια δεν έχω τι άλλο να πω… Κι όμως… θέλω ακόμα κάτι να πω… κάτι ακόμα…
Αλλά τι άλλο να πω;
Ακόμα κι αυτό που μόλις είπα, ότι «Δεν έχω πια τι να πω… κι όμως, θέλω κάτι να πω»,
δεν νομίζω πως είναι δικό μου, μάλλον δεν το σκέφτηκα εγώ,
Το είπα όμως γιατί ήθελα κάτι να πω…
Και το μόνο που βρήκα να πω, ήταν αυτό…
Τι άλλο; (Μήπως η Αλίκη πέρασε στη Χώρα των Θαυμάτων μέσα από μια σκουληκότρυπα;)
Να πω ότι ένα άστρο -εκεί στο αχανές στερέωμα- όταν γεράσει και χάσει την πρώτη λάμψη του, όταν κάψει τα πρώτα διαθέσιμα καύσιμα,
αντί να σβήσει απότομα, όπως ένας λαμπτήρας, ή έστω σταδιακά,
μπορεί ν' αρχίσει να βυθίζεται στον εαυτό του, να καταρρέει στο εσωτερικό του, να συμπυκνώνεται σ' έναν πυρήνα δικό του… και μετά τη συμπύκνωση, αφού υπερθερμανθεί εντός του, μπορεί να εκραγεί, ξανά και ξανά… και να επεκταθεί προς το εξωτερικό του.
Σαν να κάνει μια νέα αρχή…
Μία, δύο, τρεις φορές… πόσες φορές;
Πόσες φορές ενδέχεται… να συνεχίσει έτσι, εναλλάξ, τη μια να καταρρέει στο εσωτερικό του,
να συμπυκνώνεται εντός του και μετά να εκρήγνυται… μπανγκ, μπανγκ… και μετά πάλι να καταρρέει εντός του; Ώσπου να εξαντλήσει και αυτήν τη διαδικασία…
και να περάσει στην απόλυτη ανυπαρξία;
Τίποτα πια! Ποτέ πια! (Μπλα, μπλα, μπλα, μπλα….)
Κι εγώ;
Ναι, έχω κι εγώ κάποιες εκρήξεις, περιοδικές εκρήξεις… δραστηριότητας… ή οργής… όπως το πεις… Και μετά πάλι κλείνομαι στον εαυτό μου… σαν να πέφτω σε κατατονία… (Μανιοκαταθλιπτικός; Διπολικός;)
Με απορροφά μια αίσθηση ματαιότητας… που είναι μια αρχέγονη, μια αιώνια αλήθεια… Παραμένω έτσι μουδιασμένος… αδρανής, κατηφής…
Και ύστερα από κάποιον καιρό σιωπής, πάλι επιστρέφω…
γίνομαι εξωστρεφής, ίσως όχι σαν πρώτα… αλλά μιλώ πολύ… για οτιδήποτε,
με πάθος, με οίστρο, με ενθουσιασμό…
Ξοδεύομαι… Εξεγείρομαι… Εκρήγνυμαι ξανά και ξανά…
Εξαντλώ απερίσκεπτα τα αποθέματα της ενέργειας που έχω… όσο αντέχω.
Και μετά πάλι οπισθοχωρώ, ησυχάζω… λουφάζω.
Περνάω μακρές περιόδους σιωπής, απάθειας… νηνεμίας;
Έτσι πάω, από καιρό σε καιρό...
Τη μια ξεσπώ και γίνομαι ένας ερυθρός γίγαντας, φλεγόμενος… μαινόμενος… ένας γίγαντας τρομερός… και την άλλη πάλι βουλιάζω, συρρικνώνομαι… σαν λευκός νάνος… αφανής, σιωπηλός, με τα μάτια χαμηλωμένα, άδειο βλέμμα…
λουφάζω σκυφτός, αναποφάσιστος… παγωμένος στα σπλάχνα…
Πεθαίνω, ανασταίνομαι, ξαναζώ…
Ως πότε όμως κι αυτό;
Πόσο ακόμα μπορώ;
Τι περιμένω;
Να συμβεί ένα θαύμα… που θα με σώσει;
Ή μια καταστροφή… που θα με λυτρώσει από το μαρτύριο αυτό; (Παύση)
Ποιο αυτό; Μέχρι πότε; (Πότε θα γίνω επιτέλους μια μαύρη τρύπα;)
Πέφτω, ξαπλώνω, αποκοιμιέμαι… μισοξυπνάω κάθε τόσο, αλλάζω πλευρό… ξανακοιμάμαι, πάλι μισοξυπνάω, σηκώνομαι, παίρνω μια ανάσα, πίνω νερό… ξανά και ξανά…
Ώσπου επιτέλους να ξημερώσει…
Τότε ξυπνάω για τα καλά… λειτουργεί το βιολογικό μου ρολόι… ανοίγω ένα βλέφαρο, κοιτώ το ρολόι, μπορώ -λέω- να σηκωθώ… πέρασε η ώρα… αλλά ξανακλείνω τα βλέφαρα,
το τρενάρω, παριστάνοντας τον ψόφιο κοριό…
Περνούν κάποια λεπτά… κάποια ώρα… (Γιατί ιδρώνω μόνο από την αριστερή μου πλευρά; Από εκεί μου λείπει το άλλο μου μισό;) Ώσπου το αποφασίζω και σηκώνομαι κάποτε, όταν δεν πάει άλλο πια… Το αγαπημένο μου -κάποτε- πρωινό χουζούρι έγινε βάσανο!
Σηκώνομαι και κινούμαι… πάω στο ψυγείο και παίρνω ένα χάπι, το πρώτο χάπι τη ημέρας… πάω στο μπάνιο, πλένω το πρόσωπό μου… βουρτσίζω τα δόντια μου…
μετά πάλι στο ψυγείο και παίρνω ένα άλλο χάπι, το δεύτερο χάπι…
Ντύνομαι, χτενίζομαι… το παίρνω απόφαση… φεύγω από το σπίτι, παίρνω το αστικό λεωφορείο… φτάνω στο γραφείο, κάνω καφέ, πίνω καφέ, ένα-δύο φλιτζάνια καφέ… διαβάζοντας ειδήσεις και άρθρα στο ίντερνετ… γράφω σχόλια στα άρθρα…
Μετά από λίγο επανέρχομαι, βλέπω αν δημοσιεύτηκαν τα σχόλια μου… και η πρώτη ώρα περνάει… και η ώρα περνάει -γενικώς… κάνω συνεχώς το χρόνο να περνάει…
και η πρωινή μέρα περνάει… έρχεται το μεσημέρι…
Και το μεσημέρι περνάει κι αυτό… και το απομεσήμερο περνάει… και σουρουπώνει, μετά νυχτώνει… πάντα νυχτώνει… και η νύχτα βαθαίνει, περνάει κι αυτή…
ώσπου να έρθει πάλι η επόμενη μέρα και μετά και η επόμενη νύχτα…
Και ο χρόνος περνάει… Και η ζωή μου περνάει… άλλη μια μέρα περνάει… κι άλλη μια νύχτα περνάει… και περνάει μέρα με τη νύχτα η ζωή… Η ζωή μου περνάει… στις ανηφόρες την σπρώχνω να προχωράει… στις κατηφόρες την κάνω να τσουλάει…
αλλά καμιά φορά μου αντιστέκεται, κολλάει… αλλά την κοντράρω κι εγώ…
Πού θα μου πάει;… Πού θα με πάει; Λέω: δεν θα την αφήσω να με φάει αυτή… (Ξέρω, είμαι εγωκεντρικός.) Πάει κι έρχεται … έρχεται και πάει… Κι πάντα επιστρέφει στο ίδιο παρόν…
Και αυτό που είχα πριν, αυτό που ήμουν πριν…
πριν ένα μήνα,
πριν ένα χρόνο,
πριν κάποια χρόνια,
φθίνει,
χάνεται πίσω…
Η λαχτάρα… το πείσμα… η οργή… η προσμονή… χάνεται, πάει…
Τι ζωή είναι αυτή!
Λέω:
Υπάρχει κάτι εκεί έξω που ν' αξίζει ακόμα… που να έχει κάποιο νόημα να του δοθώ, ν' αγωνιστώ γι' αυτό… ακόμα και να δώσω τη ζωή μου γι' αυτό… μαζί με άλλους;
Που αξίζει να ζω γι' αυτό… μαζί με τους άλλους; (Άντε γαμήσου!)
Ποια Δημιουργία;
Ποιοι Θεσμοί;
Ποια Πατρίδα;
Ποια Ελευθερία;
Ποια Τιμή;
Ποια Οικογένεια;
Ποια Αγάπη;
Ποια Υπόσχεση;
Ποια Ανταμοιβή;
Ποιο Χρέος;
Ποια Οφειλή;
Ποια Ποίηση;
Ποια Στιγμή;
Ποια Αλήθεια;
Ποιος Θεός;
Ποια Αιώνια Ζωή;
Ποια Ομορφιά;
Ποια Τέχνη;
Ποιος Έρωτας;
Ποιο Νόημα;
Ποιο το Νόημα;
Ποια Ιστορία;
Ποιος ο Λόγος;
Ποιο;
Τι;
Γιατί;
(Μπλα, μπλα, μπλα, μπλα…) Εμείς τα επινοήσαμε όλα αυτά…
Ένα όνειρο… μια μουσική…
(Σιωπή)
«Στα είπα όλα / Φίλα με τώρα», λέει το τραγούδι…. Καλά!…
Η αγάπη, η ευτυχία, το «να περνάμε καλά» δεν είναι το νόημα… ποτέ δεν ήταν το νόημα… είναι περισπασμοί στο νόημα που προσπαθούμε να δώσουμε στη ζωή…
Η ευτυχία είναι μια υπόθεση προσωπική… στα πολλά ή στα λίγα… που δεν κρατάει για πολύ… Τη βρίσκεις, τη χάνεις, τη ξαναβρίσκεις… τη νοσταλγείς… είναι ένας έρωτας, είναι μερικοί φίλοι καλοί, είναι ένα παιδί… είναι μια τύχη… με άλλον τρόπο κάθε φορά.
Δεν έχω πια τι να πω… Κι ωστόσο… θέλω ακόμα κάτι να πω… κάτι ακόμα.
Αλλά κι αυτό που λέω, ότι «Δεν έχω πια τι να πω… κι ωστόσο θέλω κάτι να πω», δεν είναι δικό μου, δεν νομίζω πως είναι δικό μου, δεν το σκέφτηκα εγώ, κάπου το διάβασα και το επαναλαμβάνω εδώ… Το είπα όμως γιατί ακόμα θέλω κάτι να πω.
Και το μόνο που βρίσκω να πω, είναι αυτό…
Το είπα… και το ξαναείπα. (Ποια μαύρη τρύπα;)
Είπα… ό, τι είχα να πω… Τι άλλο να πω;
Σιωπή
Σωτήρης Ζήκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου