Το μεγάλο στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ

Του Θανάση Καρτερού

Πρέπει να συμφωνήσουμε σε κάτι με τον Αντώνη Σαμαρά. 

Μπροστά μας βρίσκονται κρίσιμες μέρες, εβδομάδες και μήνες. 

Και γιατί στην Ευρώπη οι διεργασίες θα είναι το επόμενο διάστημα πυκνές και αποφασιστικές. Αλλά και γιατί,

 κι αυτό είναι το κυριότερο, 

στην Ελλάδα η κοινωνία θα κληθεί σύντομα να αντιμετωπίσει τη λαίλαπα των μέτρων

 -λαίλαπα με τα όλα της όμως- 

που ετοιμάζει η κυβέρνηση σε συνεργασία με την τρόικα. 

Μέτρα που κοσκινίζουν και ψιλοκοσκινίζουν ως γνωστόν οι τρεις εταίροι, 

σε έναν απαίσιο ανταγωνισμό ποιος θα φανεί πιο ανθρώπινος 

μέσα στο απάνθρωπο που απεργάζονται.

Είτε το θέλουμε είτε όχι, ο πόλεμος κατά της κοινωνίας, που άρχισε από καιρό με το πρώτο Μνημόνιο και κλιμακώθηκε με το μεσοπρόθεσμο και το δεύτερο, 

θα πάρει τώρα τον πιο άγριο και ολοκληρωτικό χαρακτήρα. 

Θα νοσταλγήσουμε τον Παπανδρέου και τον Παπακωνσταντίνου, λένε κάποιοι υποψιασμένοι. Διότι, και μόνο τα μισά μέτρα απ’ όσα διακινούν τα παπαγαλάκια να μπουν σε εφαρμογή, 

δεν θα μείνει λίθος επί λίθου σε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα και δικαιώματα. 

Και ο φετινός χειμώνας θα εξελιχθεί σε χειμώνα μιας αληθινής εθνικής τραγωδίας, 

με Κύριος οίδε πόσα θύματα και πόσες καταστροφές για την οικονομία, την κοινωνία και τη χώρα.

Το λόμπι της συμφοράς που θα κληθεί να δώσει την αποφασιστική μάχη κατά της κοινωνίας 

το βλέπουμε και το ζούμε κάθε μέρα: 

Πρώτον, τρία κόμματα στην κυβέρνηση, ώστε να δίνεται η εντύπωση εθνικής συναίνεσης. 

Δεύτερον, πρωτοφανής, ολοκληρωτική, τοξική στάση του συνόλου των μεγάλων ΜΜΕ

 -στήριξη κάθε προπαγανδιστικής μπούρδας, 

ξέπλυμα των μέτρων ως μονόδρομου σωτηρίας, 

διαβολή και συκοφάντηση κάθε αντιπάλου τους. 

Τρίτον, συμπαγής συμπαράταξη εκείνων των κοινωνικών δυνάμεων

 -τραπεζίτες, αεριτζήδες, βαρόνοι των media, βιομήχανοι, εφοπλιστές κ.λπ.-

 που καραδοκούν να διαμοιράσουν τα ιμάτιά μας. 

Και τέταρτο,

 σκανδαλώδης επέμβαση ποικίλων ξένων κέντρων 

υπέρ των υπάκουων και κατά των ανυπάκουων.

Πρόκειται, όπως κι αν το δει κανείς, για ένα λόμπι πανίσχυρο, που ελέγχει

 την ενημέρωση, 

τον κρατικό μηχανισμό, 

τις δυνάμεις καταστολής 

και έχει τις άκρες του ακόμα και στο παρακράτος και στα υπόγεια του Κασιδιάρη. 

Και που είναι φανερό πώς θα δώσει, πώς άρχισε ήδη να δίνει, τη μάχη του. 

Από τη μια με τον λόγο, από την άλλη με τη ράβδο. 

Όπου ως λόγος νοείται το ψέμα, η διαστρέβλωση, η αποσιώπηση, η εξαπάτηση, η συκοφαντία, το γλείψιμο -με την έγκυρη σφραγίδα των μεγάλων ΜΜΕ, των κρατικών συμπεριλαμβανομένων. 

Και ως ράβδος η γνωστή, που όλοι ξέρουμε και όλοι βλέπουμε τη στιγμή αυτή να δοκιμάζει τη δύναμη της πειθούς της με τον Ξένιο Δία.

Θα ήταν αφέλεια να πιστέψει κανείς ότι η ελληνική κοινωνία, 

ένα μεγάλο μέρος της τουλάχιστον που δεν παραμυθιάζεται από τον μπαμπούλα της δραχμής, δεν θα αντισταθεί στην επίθεση που δέχεται και που θα πάρει μεγάλες διαστάσεις πολύ γρήγορα. 

Οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που βλέπουν την ανθρωπιστική τραγωδία, την καταστροφή και τη χρεωκοπία να επέρχονται δεν θα μείνουν ασφαλώς με τα χέρια σταυρωμένα.

 Κι εδώ είναι το μεγάλο στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο ο λαός εμπιστεύτηκε 

ως τη μεγαλύτερη δύναμη αντιπολίτευσης και αντίστασης:

 Θα καταφέρει σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης 

να εμπνεύσει, 

να οργανώσει, 

να ενώσει ένα μεγάλο κίνημα σωτηρίας των ανθρώπων και της πατρίδας;

 Να συγκροτήσει, για να παραλλάξουμε μια έκφραση τον συρμού, 

ένα λόμπι απελευθέρωσης από τα Μνημόνια, εθνικής κυριαρχίας, ουσιαστικής αλληλεγγύης; 

Με νέες μορφές ειρηνικής αντίστασης και πάλης, που θα πλουτίζονται από τις πρωτοβουλίες 

και τη φαντασία των κινημάτων; 

Και που η έκταση και το βάθος τους θα ανταποκρίνονται στις μεγάλες προκλήσεις;

Θα το δούμε το επόμενο διάστημα. 

Πάντως το σίγουρο είναι ότι εδώ δεν αρκούν οι παλιές συνταγές, 

ούτε οι εξυπνάδες της μορφής «θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα», 

ούτε φυσικά η επικοινωνιακή νομιμοφροσύνη 

που κουβαλήθηκε σαν μικρόβιο μαζί με την εκλογική επιτυχία.

 Γιατί, αν περιμένει η Αριστερά ότι το ζήτημα θα λυθεί στις επόμενες εκλογές με τη δική της νίκη, τότε μπορεί να χάσουν το τρένο και αυτή και η χώρα. 

Κι όταν εγκατασταθεί, αν εγκατασταθεί, με την ψήφο του λαού εννοείται, στη θέση του μηχανοδηγού, να ανακαλύψει ότι η Ελλάδα δεν διαθέτει πια τρένα, αλλά βοϊδάμαξες.

Το θέμα είναι τώρα τι λες, για να θυμηθούμε τον ποιητή...
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=710697