Ο ίδιος ο Μαρξ, παρόλο που την εποχή του τέτοια φαινόμενα δεν είχαν πάρει μεγάλη διάσταση, είχε γράψει γι’ αυτό το ρόλο του ρατσισμού:
«Και το πιο σημαντικό από όλα!
Κάθε βιομηχανικό και εμπορικό κέντρο στην Αγγλία τώρα
έχει μια εργατική τάξη διχασμένη σε δύο εχθρικά στρατόπεδα,
Ο μέσος Άγγλος εργάτης μισεί τον Ιρλανδό εργάτη
σαν ανταγωνιστή που ρίχνει το επίπεδο διαβίωσής του.
σαν ανταγωνιστή που ρίχνει το επίπεδο διαβίωσής του.
Απέναντι στον Ιρλανδό εργάτη θεωρεί τον εαυτό του
μέλος του κυρίαρχου έθνους
μέλος του κυρίαρχου έθνους
και σαν αποτέλεσμα
γίνεται όργανο των Άγγλων αριστοκρατών και καπιταλιστών ενάντια στην Ιρλανδία, ενισχύοντας έτσι την κυριαρχία τους πάνω στον ίδιο.
γίνεται όργανο των Άγγλων αριστοκρατών και καπιταλιστών ενάντια στην Ιρλανδία, ενισχύοντας έτσι την κυριαρχία τους πάνω στον ίδιο.
Αποδέχεται τις θρησκευτικές, κοινωνικές και εθνικές προκαταλήψεις
ενάντια στον Ιρλανδό εργάτη.
Η στάση του απέναντί του είναι σχεδόν ίδια
με αυτήν των «φτωχών λευκών» απέναντι στους Νέγρους
στις Πολιτείες όπου υπήρχε σκλαβιά στις ΗΠΑ.
με αυτήν των «φτωχών λευκών» απέναντι στους Νέγρους
στις Πολιτείες όπου υπήρχε σκλαβιά στις ΗΠΑ.
Ο Ιρλανδός τον πληρώνει με το δικό του νόμισμα.
Βλέπει στον Άγγλο εργάτη
τον συνεργάτη και το ηλίθιο όργανο των Άγγλων αφεντικών στην Ιρλανδία.
Αυτός ο ανταγωνισμός συντηρείται τεχνητά και εντείνεται
από τον Τύπο,
την Εκκλησία,
τις σατιρικές εφημερίδες,
εν συντομία από όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή της η άρχουσα τάξη.
Αυτός ο ανταγωνισμός είναι το μυστικό της ανικανότητας της αγγλικής εργατικής τάξης, παρά την οργάνωσή της.
Είναι το μυστικό με το οποίο η καπιταλιστική τάξη διατηρεί τη δύναμή της.
Και η τελευταία το ξέρει καλά αυτό». [5]
Και για το θέμα του ρατσισμού στις ΗΠΑ πρόσθετε:
«Στις Ηνωμένες Πολιτείες της Βόρειας Αμερικής,
κάθε ανεξάρτητο κίνημα των εργατών είναι καταδικασμένο να παραλύσει,
όσο καιρό η σκλαβιά αλλοιώνει ένα μέρος της Δημοκρατίας.
Οι λευκοί εργάτες δεν μπορούν να απελευθερώσουν τους εαυτούς τους,
για όσο διάστημα οι μαύροι εργάτες είναι αλυσοδεμένοι». [6]
Οι ντόπιοι και οι μετανάστες εργάτες
δεν έχουν αντικειμενικά καμιά σύγκρουση συμφερόντων.
Αντίθετα, το συμφέρον όλων των εργαζομένων
είναι η πάλη ενάντια στο ρατσισμό σαν ιδεολογία
και κυρίως η πάλη ενάντια στα μέτρα της κυβέρνησης
και στους ρατσιστικούς ελέγχους των συνόρων,
που μετατρέπουν αναγκαστικά τους μετανάστες εργάτες σε «λαθραίους».
Οι ντόπιοι εργαζόμενοι δεν ωφελούνται καθόλου,
αλλά αντίθετα βλάπτονται από το ρατσισμό.
Για παράδειγμα σε μια μελέτη στις ΗΠΑ είχε αποδειχτεί ότι στον πιο ρατσιστικό νότο των ΗΠΑ, οι λευκοί εργάτες αμείβονταν κατά μέσο όρο με μικρότερες αμοιβές
από όσο αμείβονταν όχι μόνο οι λευκοί,
αλλά και οι μαύροι εργάτες στις βόρειες και λιγότερο ρατσιστικές πολιτείες των ΗΠΑ. [7]
Σίγουρα σε περιόδους κρίσης τα ρατσιστικά μέτρα και η ρατσιστική προπαγάνδα
εντείνονται από την άρχουσα τάξη.
Αυτό βλέπουμε να γίνεται σήμερα σε πολλές χώρες όπως η Ελλάδα του Καραμανλή,
η Ιταλία του Μπερλουσκόνι, η Γαλλία του Σαρκοζί κ.ά.
Και η άρχουσα τάξη δεν διστάζει να επιστρατεύσει ακόμα και τους φασίστες, στην προσπάθειά της να αποδιώξει τις ευθύνες της κρίσης από πάνω της, μετατρέποντας σε εξιλαστήρια θύματα τους μετανάστες.
Δεν είναι φυσικά καινούριο φαινόμενο.
Στη δεκαετία του 1930, ακόμα και ο «προοδευτικός» Ρούσβελτ
επέβαλε την απέλαση 400.000 μεταναστών εργατών από το Μεξικό.
Ούτε βέβαια αυτό βοήθησε σε τίποτα την αμερικάνικη εργατική τάξη να υπερασπιστεί τον εαυτό της από την τότε κρίση,
ούτε μείωσε την ανεργία που ανέρχονταν τότε σε δεκάδες εκατομμύρια εργάτες.
Αλλά είναι ένα παράδειγμα του πώς χρησιμοποιεί το ρατσισμό η άρχουσα τάξη,
ακόμα και οι «προοδευτικές» κυβερνήσεις (βλ. σοσιαλδημοκρατία)
που ισχυρίζονται ότι θα «εξανθρωπίσουν τον καπιταλισμό».
Ταξική διεθνιστική απάντηση
Όμως χρειάζεται να είναι ξεκάθαρο ότι ο ρατσισμός είναι μόνιμη πολιτική της άρχουσας τάξης, που απλά οξύνεται στις περιόδους της κρίσης,
γιατί τότε είναι που τον έχει ανάγκη περισσότερο.
Οι ρατσιστικοί έλεγχοι στις ΗΠΑ δεν ξεκίνησαν το 1930,
αλλά τη δεκαετία του 1900, όταν ο καπιταλισμός γνώριζε άνθιση
και υπήρχε τεράστια ζήτηση εργατικών χεριών.
Η προτροπή του Λένιν στους αμερικάνους σοσιαλιστές ήταν τότε:
«Στον αγώνα μας για τον αληθινό διεθνισμό και ενάντια στο ‘‘ντζίγκο-σοσιαλισμό’’ εμείς επισημαίνουμε πάντα στον Τύπο μας το ρόλο των οπορτουνιστών ηγετών του ΣΚ (S.P.) της Αμερικής που είναι υπέρ του περιορισμού της μετανάστευσης των Κινέζων και Ιαπώνων εργατών (ιδιαίτερα μετά το Συνέδριο της Στουτγκάρδης του 1907 και παρά τις αποφάσεις του).
Έχουμε τη γνώμη ότι δεν μπορεί να είναι κανείς διεθνιστής
και ταυτόχρονα να είναι υπέρ αυτών των περιορισμών.
Υποστηρίζουμε ότι, οι αν οι σοσιαλιστές στην Αμερική, και ιδιαίτερα οι Άγγλοι σοσιαλιστές, που ανήκουν σε ένα έθνος, το οποίο κυβερνά και καταπιέζει άλλα έθνη,
δεν είναι ενάντια σε οποιουσδήποτε περιορισμούς της μετανάστευσης και ενάντια στην κατοχή αποικιών (νησιά Χαβάι),
αν δεν υποστηρίζουν την πλήρη ανεξαρτησία των αποικιών,
αυτοί οι σοσιαλιστές είναι στην πραγματικότητα ‘‘ντζίγκο’’». [8]
Και σε γράμμα του προς του Ελβετούς σοσιαλιστές έκανε πολύ συγκεκριμένες προτάσεις για το ποιες πρέπει να είναι οι διεκδικήσεις τους για τους μετανάστες εργάτες:
«Καθιέρωση της αναγκαστικής απόδοσης της ελβετικής υπηκοότητας στους ξένους (Zwangseinbürgerung), χωρίς κανένα έξοδο.
Κάθε ξένος που έχει παραμείνει 3 μήνες στην Ελβετία γίνεται Ελβετός υπήκοος,
εκτός αν για ιδιαίτερα σοβαρούς λόγους ζητήσει αναβολή για όχι περισσότερο από 3 μήνες.
Εξήγηση στις μάζες της ιδιαίτερης επιτακτικότητας αυτής της μεταρρύθμισης για την Ελβετία όχι μόνο από γενική δημοκρατική άποψη,
αλλά και λόγω του ότι οι ιμπεριαλιστικές συνθήκες της Ελβετίας την έχουν κάνει κράτος με το μεγαλύτερο σε όλη την Ευρώπη ποσοστό ξένων.
Τα 9/10 αυτών των ξένων μιλάνε μια από τις 3 γλώσσες της Ελβετίας.
Το γεγονός ότι οι ξένοι εργάτες δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα
και η απομόνωσή τους ενισχύει και την ούτως ή άλλως εντεινόμενη πολιτική αντίδραση και εξασθενίζει τη διεθνή αλληλεγγύη του προλεταριάτου». [9]
Συμπερασματικά η Αριστερά πρέπει να απορρίψει πλήρως την αντίληψη
ότι υπάρχει «μεταναστευτικό πρόβλημα».
Το πρόβλημα είναι ο ρατσισμός (κρατικός και μη) και όχι η μετανάστευση.
Χρειάζεται να απαιτήσουμε ελεύθερη διακίνηση των εργατών για όλες τις χώρες προέλευσης, όπως ακριβώς ισχύει για τις χώρες της Ε.Ε.
Οι εργάτες πρέπει να είναι ελεύθεροι να έρχονται και να εργάζονται στην Ελλάδα και επίσης να είναι ελεύθεροι να φύγουν και να πάνε σε όποια άλλη χώρα επιθυμούν.
Η σύγκρουση με τους νόμους και τα μέτρα της «Ευρώπης-Φρούριο» είναι και θα γίνει ακόμα περισσότερο κεντρική μάχη το επόμενο διάστημα.
Θέλουμε νομιμοποίηση, υπηκοότητα και ίσα δικαιώματα
για όσους γεννιούνται ή μένουν μόνιμα στην Ελλάδα.
Χρειάζεται συστηματική προσπάθεια για ένταξη των μεταναστών εργατών στα συνδικάτα και ενίσχυση των κοινών αγώνων μας.
Απέναντι στις ρατσιστικές πολιτικές των κυβερνήσεων και την απειλή ανόδου ακροδεξιών και φασιστικών κομμάτων
(που αποτελούν το παρακρατικό αποκούμπι των καπιταλιστών σε περιόδους κρίσης),
η απάντηση της Αριστεράς πρέπει να είναι το ίδιο ξεκάθαρη και σταθερή
όσο και όταν πρωτοδιατυπώθηκε από τον Μαρξ:
Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!
5. http://www.marxists.org/archive/marx/works/1870/letters/70_04_09.htm
6. http://www.marxists.org/archive/marx/works/1867-c1/ch10.htm
7. Άλεξ Καλλίνικος: «Τι είναι και πως παλεύεται ο ρατσισμός».
8. Λένιν, Άπαντα, τόμος 27, σελ. 76 και στο ίντερνετ: http://marxists.org/archive/lenin/works/1915/nov/09.htm
9. Λένιν, Άπαντα, τόμος 30, σελ. 201-202 και στο ίντερνετ: http://marxists.org/archive/lenin/works/1916/nov/15.htm
6. http://www.marxists.org/archive/marx/works/1867-c1/ch10.htm
7. Άλεξ Καλλίνικος: «Τι είναι και πως παλεύεται ο ρατσισμός».
8. Λένιν, Άπαντα, τόμος 27, σελ. 76 και στο ίντερνετ: http://marxists.org/archive/lenin/works/1915/nov/09.htm
9. Λένιν, Άπαντα, τόμος 30, σελ. 201-202 και στο ίντερνετ: http://marxists.org/archive/lenin/works/1916/nov/15.htm
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου