ΤΟΣΟ ΠΟΥ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΟΥΝ

Ορφέας Ομπρένοβιτς

Λενε πως για να 'χουνε ησυχο το κεφαλι τους οι δημιοι, 

στα Αουσβιτς, στα Μαουντχαουζεν και στα Νταχαου

εξηγουσαν στη θλιβερη πομπη των μελοθανατων, 

την ωρα που ολοι μαζι βαδιζανε για τους θαλαμους αεριων,

πως θα τους πηγαιναν για αποψειρωση.

Να τους αποστειρωσουν! 

Κι ενω το ξερανε οτι κανεις ποτε δεν γυρισε απο αυτα τα μπανια, 

ησυχα-ησυχα συγκεντρωντουσαν και ψιθυριζαν αναμεταξυ τους... 

Ας μην παραπονιομαστε, γιατι αν δεν το καναμε ετσι,

τα πραγματα θα γινονταν πολυ χειροτερα!

Κι αν τελος παντων βρισκονταν κανενας πιο ευαισθητος 

και αρχιζε να κλαιει, οι αλλοι τον συμμαζευαν και του 'κλειναν το στομα.

Τι θες και σκουζεις ανθρωπε και μας χαλας τη ζαχαρενια?

Δεν ακους, πως βγαινουνε και μας διαβεβαιωνουν, 

πως για την χαρη μας αγωνιζονται, πως τρεχουν και δεν φτανουν,

πως μας επαναδιαπραγματευονται και πως μας προστατευουν?

Καμε λιγη υπομονη και θα 'ρθει η ευλογημενη η ωρα, 

κι ουτε χαρατσια αλλο πια, 

ουτε αυτοκτονιες, 

ουτε συσσιτια, 

ουτε δημευσεις, 

ουτε απειλες, 

ουτε ανεργιες

Κι εκει που εμαστε πιο πριν, εκει θα ξαναρθουμε.

Στο κατω-κατω τι ζητας? 

Να μεινωμε ακαθαρτοι? 

Να πηξωμε στην ψειρα?

Και ολοι μαζι ξυνοντουσαν για να επιβεβαιωθουνε, 

πως ειχαν δικιο οι αφεντες τους, που τους καθοδηγουσαν

Κι οταν πια ετσι αδιαμαρτυρητα, τους φτανανε στην τελευταια θυρα 

και οι δεσμοφυλακες γελωντας, τους προσταζαν να βγαλουνε 

και τα παπουτσια τους και τα ονειρα τους, και ολα τους τα ρουχα,

αυτοι οι κακομοιρηδες, τοσο που ηθελαν να το πιστεψουν, 

ωστε οι πιο υπακουοι αναμεσα τους, σκυβανε και φιλαγαν τα χερια των δημιων

Ευχαριστουμε Κυριοι, που γνοιαζεστε για την υγιεινη μας...