Απεργιακά και "απεργιακά"
Δεν έχουν περάσει παρά λίγοι μήνες από τότε που στο ιστολόγιο του εκπροσώπου των συντακτών της Ε δημοσιεύτηκε το κείμενο
«Ωρα μηδέν για 800»
που εξιστορούσε πώς απαξιώθηκε σταδιακά η εφημερίδα
και πώς έφτασε η ιδιοκτησία μέσα από αλόγιστες κινήσεις και σπατάλες
να χρωστάει τους μισθούς των εργαζομένων
επιλέγοντας όμως να καλύπτει όλα τα υπόλοιπα έξοδά της
Κι όμως μέσα σε μερικούς μήνες όλα άλλαξαν.
Η πολύμηνη απεργία
που στην αρχή αντιμετώπισε τη λυσσαλέα αντίδραση των στελεχών της εφημερίδας
αλλά και πολλών συναδέλφων που καλόπιστα ή και κακόπιστα δεν πίστεψαν στη δυναμική της, συνεχίζεται ακόμα και σήμερα.
Πολλοί συνάδελφοι αναγκάστηκαν εν τω μεταξύ να αποχωρήσουν,
ενώ κάποιοι άλλοι επέλεξαν την επίσχεση εργασίας
ώστε να εξασφαλίσουν ένα στοιχειώδες εισόδημα.
Η δικαστική εξέλιξη της προσφυγής στο άρθρο 99 αλλά
και η έκδοση των δύο απόλυτα πετυχημένων απεργιακών φύλλων
πυροδότησε εντάσεις, διαφωνίες και πολλές συζητήσεις.
Η συνταξιούχος διευθύντρια της Ελευθεροτυπίας κα Κύρα Αδάμ,
αφού προσπάθησε στην αρχή να αποτρέψει αυτές τις εξελίξεις, τ
ελικά αποχώρησε με ένα χλιαρό γράμμα υπεράσπισης -εκ των υστέρων φυσικά- των συναδέλφων της και βρήκε καταφύγιο στο συγκρότημα του Ελεύθερου Τύπου
μαζί με άλλο ένα στέλεχος της εφημερίδας
που επίσης πολέμησε λυσσαλέα τις κινητοποιήσεις μας.
Στη διαδικασία της απόφασης για την έκδοση των απεργιακών φύλλων παρουσιάστηκαν από τους νομικούς συμβούλους των εργαζομένων τα προβλήματα που ενέχονταν στο εγχείρημα αυτό. Μας συστήσανε την αποφυγή τίτλου με παράγωγο της λέξης Ελευθεροτυπία,
τη μη αναγραφή ονομάτων στα άρθρα λόγω κινδύνου για τις αποζημιώσεις
και κυρίως την μη κανονικότητα της έκδοσης.
Η Γ.Σ. των εργαζομένων με συντριπτική πλειοψηφία και λίγο πριν την δικαστική διαδικασία με την προσφυγή της ΧΚ Τεγόπουλος στο άρθρο 99 αποφάσισε την έκδοση των φύλλων.
Δεδομένου δε ότι η ιδιοκτήτρια είχε αποκλείσει τις εγκαταστάσεις της εφημερίδας
όλο το εγχείρημα έγινε εκτός.
Επιπλέον και παρόλο που ούτε ο τίτλος ούτε και η όψη του απεργιακού ήταν παρόμοια με την Ελευθεροτυπία, η ιδιοκτησία έκανε ασφαλιστικά μέτρα εναντίον της κυκλοφορίας του δεύτερου φύλλου μία ημέρα πριν από την προγραμματισμένη του έκδοση.
Τα μέτρα απορρίφτηκαν σε πρώτη φάση ενώ εκκρεμεί ακόμα η κύρια δικαστική διαδικασία.
Στη φάση εκείνη ορισμένοι συντάκτες διαχώρισαν τη θέση τους από το απεργιακό φύλλο και παράλληλα τάχτηκαν στο πλευρό της ιδιοκτησίας
επιλέγοντας τη λύση της πρόσθετης παρέμβασης στο άρθρο 99.
Δημοσίευσαν μάλιστα την άποψή τους ως άποψη μειοψηφίας στο απεργιακό φύλλο εξηγώντας τις διαφωνίες τους με την επιλογή της απόλυτης και καθαρής αντίθεσης της πλειοψηφίας των εργαζόμενων στο άρθρο 99 και στο κούρεμα μισθών και αποζημιώσεων.
Δυστυχώς η μειοψηφία εκφράστηκε έμπρακτα και μέσα στο δικαστήριο
απέναντι στη μεγάλη πλειοψηφία της ΓΣ των εργαζόμενων.
Το οικονομικό σχέδιο που παρουσιάστηκε από τους δικηγόρους της εταιρείας στο δικαστήριο προέβλεπε πέρα από τα άλλα νεφελώδη οικονομικά πλάνα
τη μείωση παραπάνω από το 50% του αριθμού των εργαζόμενων αλλά και των αμοιβών τους.
Επιπλέον αναφερόταν στο σχέδιο (σελ. 50) να δοθεί ο τίτλος της Ε σε μια νέα εταιρεία, απαλλαγμένη από τα χρέη των δεδουλευμένων, των αποζημιώσεων και των δανείων με στόχο να πουληθεί μαζί με μια «κρίσιμη μάζα» συντακτών, τεχνικών και διοικητικών
σε κάποιον νέο επενδυτή.
Πολλοί πίστεψαν τότε ότι θα μπορούσαν να ανήκουν σε αυτή την κρίσιμη μάζα και ίσως αυτό εξηγεί και τη στάση τους απέναντι στα απεργιακά φύλλα και στο δικαστήριο.
Ήδη τότε είχαν αρχίσει να ακούγονται φωνές συναδέλφων για τη λύση της απεργίας,
για ανοιχτή εφημερίδα έστω και χωρίς πληρωμή.
Παρόλο που γνώριζαν όλοι ότι ακόμα κι αν άνοιγε η εφημερίδα
τα έσοδα του πρακτορείου ήταν δεσμευμένα από τις τράπεζες.
Ενδεικτικά αναφέρουμε αποσπάσματα από δημοσιευμένες επιστολές συντακτών που θέλησαν με διάφορους τρόπους να διαφοροποιηθούν τότε από τις αποφάσεις των πλειοψηφιών των ΓΣ.:
«Ο τίτλος “Οι εργαζόμενοι στην Ελευθεροτυπία” και το περιεχόμενο της έκδοσης αφορά τούς συναδέλφους που επέλεξαν με αυτόν τον τρόπο να εκφράσουν το πλαίσιο διεκδικήσεων που επιθυμούν. Επιλογή μου, υπήρξε από την αρχή, η μη συμμετοχή στο εγχείρημα.
Εκφράστηκε δε και με αποχή από την ψηφοφορία με κάλπη
για την ανάδειξη συντακτικής επιτροπής».
Νάσος Γκολέμης
«Δεν θα ήθελα δική μου συμμετοχή σε αυτό το εγχείρημα, υπό τους συγκεκριμένους όρους, να υπονομεύσει τον αγώνα και τις διεκδικήσεις οποιουδήποτε συναδέλφου».
Κάτια Αντωνιάδη
«Το περιεχόμενο και η κανονικότητα της έκδοσης του φύλλου αυτού, που βαπτίζεται μεν «απεργιακό – επαγγελματικό» φύλλο, θα αποτελεί όμως ένα εβδομαδιαίο φύλλο με ειδησεογραφική ύλη και δίνει το δικαίωμα στην εργοδότιδά μας να καταγγείλει τη σύμβαση εργασίας του οποιουδήποτε από εμάς θα απασχοληθεί και θα συμμετάσχει στην έκδοσή του […]ΣΑΣ ΔΗΛΩΝΩ ότι δεν πρόκειται να συμμετάσχω σε αυτό το εγχείρημα»
Χατζούδης Μανόλης
«Επειδή οι καθαρές εξηγήσεις κάνουν τους καλούς φίλους επιθυμώ να ξεκαθαρίσω τη θέση μου: Δεν έχω καμία σχέση με έντυπο που αναμένεται να κυκλοφορήσει με τίτλο ‘Οι εργαζόμενοι της Ελευθεροτυπίας’. Αμφισβητώ την ύπαρξη της εργασιακής επιτροπής και του τρόπου που επιλέγει. Δεν με εκφράζει η συντακτική επιτροπή. Δεν γίνεται 100 έως 150 άτομα να ομιλούν εξ ονόματος του συνόλου των εργαζομένων (800)».
Παναγιώτης Μαρίτσας
«Στην τελευταία Γενική Συνέλευση των εργαζομένων στη Χ.Κ.Τεγόπουλος έγινε εκ νέου αναφορά στην έκδοση και κυκλοφορία «απεργιακού»-επαγγελματικού φύλλου.
Οι γνωματεύσεις των νομικών, που λάβατε, ενίσχυσαν τη θέση που έχω ήδη πάρει σχετικά με την εν λόγω προσπάθεια. Για τους λόγους αυτούς, σας ενημερώνω εγγράφως ότι δεν επιθυμώ -ούτε πρόκειται- να συμμετάσχω στην σύνταξη και έκδοση
του "απεργιακού" επαγγελματικού φύλλου».
Αντωνία Ξυνού
Στο ίδιο μήκος κύματος διαχώρισαν τη θέση τους τότε οι Κώστας Καρτάλης και Θοδωρής Ψυχογιός, Αργυρώ Μώρου, Μαρία Μυστακίδου, Γιώργος Πιτροπάκης, Γιώργος Κιούσης, Άννα Στεργίου, Αλεξία Πολυμενοπούλου, Κώστας Κυριακόπουλος, Σοφία Νέτα, Νικος Παπαδογιάννης, Θ. Κανέλλος, Κατερίνα Τζαβάρα, Ιωάννα Νιαώτη, Λήδα Παπαδοπούλου, Γιούλα Ζαχιώτη, Παναγιώτης Μπουγάνης. Επίσης και οι εξής συνάδελφοι από την Φωτοεκδοτική: Κανέλη Ευγενία, Λαμπρή Έφη, Γεωργιοπούλου Σπυριδούλα, Ζώρζου Φλώρα, Μαρδά Μαίρη, Σταθοπούλου Ξένια, Καλαντζής Ανδρέας, Ζαϊτίδου Πίτσα, Τζανετάκη Σίλια, Σπιταλιοράκη Δέσποινα, Αλαμάνος Θόδωρος, Τριανταφύλλου Νάνσυ, Ορσαλία Κάκου, Γιαννέλος Νίκος, Κρίνος Νίκος, Τομαροπούλου Γεωργία, Κονταράτου Εύα, Παπανικολάου Κων/νος.
«Mετά την παρουσία μου στην τελευταία μας συνέλευση και την ενημέρωση που είχαμε από την συντακτική επιτροπή και τον εκπρόσωπό μας Πάνο Σώκο όσον αφορά την έκδοση απεργιακού φύλλου με ανυπόγραφα κείμενα και τις γνωματεύσεις νομικών για τον κίνδυνο διώξεων που αντιμετωπίζουμε, έως και να απολυθούμε χωρίς αποζημίωση,
έχω την υποχρέωση να σας ανακοινώσω ότι δεν θα συμμετέχω στην έκδοση αυτού του φύλλου είτε αυτό βγει για μία και μόνο φορά είτε αυτό επαναληφθεί».
Στογιάννης Σωτήρης
«…Με τα σημερινά δεδομένα είναι μάλλον προφανές ότι χωρίς την εφημερίδα στα περίπτερα δεν είναι δυνατόν να εξασφαλισθούν έσοδα και επομένως χρηματοδότηση οποιασδήποτε συμφωνίας εργοδοσίας-εργαζομένων, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Η παρατεταμένη αυτή εκκρεμότητα είναι επίσης πολύ πιθανό να πλήξει καίρια,
συγκεκριμένους τομείς, όπως το πιεστήριο.
Οσο κι αν η διαρκής κρίση επιτείνει τη σύγχυση και το κλίμα αμοιβαίας δυσπιστίας, αυτό που προέχει σήμερα είναι να υπερβούμε όλοι τους εαυτούς μας, να αφήσουμε στην άκρη τυχόν μικροδιαφορές και να βρούμε διέξοδο επιβίωσης.
Το επιτάσσει η αυξανόμενη αγωνία εκατοντάδων συναδέλφων που βρισκόμαστε πλέον σε οριακή κατάσταση. Αυτή η εξέλιξη θα μας επιτρέψει εξάλλου να συζητήσουμε νηφάλια και τα εναλλακτικά μελλοντικά σχέδια οργάνωσης και λειτουργίας της εφημερίδας.
Μιας εφημερίδας όπου οι εργαζόμενοι θα έχουν εκ των πραγμάτων,
αυξημένο ρόλο συμμετοχής και ευθύνης».
Χρήστος Ζέρβας (*), Βασιλική Σιούτη, Νάντια Βασιλειάδου, Ντίνα Καράτζιου
* Ο Χρήστος Ζέρβας απέσυρε την ημέρα των εκλογών την υποψηφιότητά του από την συντακτική επιτροπή του απεργιακού
Πολλά στελέχη της εφημερίδας δεν εκφράστηκαν ανοιχτά τότε αλλά αρκέστηκαν στην καταψήφιση των αποφάσεων για την απεργία και κυρίως για την κύρια παρέμβαση στο αρ. 99 την κύρια παρέμβασή μας στο δικαστήριο και την έκδοση των απεργιακών φύλλων με κύριο επιχείρημα τον κίνδυνο απώλειας των νόμιμων απαιτήσεών μας.
Από τα διευθυντικά στελέχη ενδεικτικά οι Φ. Συρίγος, Γιώργος Παπαδόπουλος-Τετράδης, Σ. Αλωνιστιώτου, Βαγγέλης Δεληπέτρος, Κύρα Αδάμ.
Τελικά όμως τα απεργιακά φύλλα κυκλοφόρησαν, στο δικαστήριο περίπου 100 εργαζόμενοι τάχτηκαν με πρόσθετη παρέμβαση υπέρ της προσφυγής στο 99 και περίπου 400 κατά. Ακολούθησαν τόνοι λάσπης στα προσωπικά ιστολόγια και όχι μόνο εναντίον των μελών της συντακτικής επιτροπής, της εργασιακής επιτροπής αλλά και μεμονωμένων συντακτών. Αναμενόμενα αυτά τα φαινόμενα σε περιόδους συγκρούσεων
και απόλυτης οικονομικής ανέχειας.
Όλα αυτά μέχρι την έκδοση της δικαστικής απόφασης-καταπέλτη απέναντι στην ΧΚ Τεγόπουλος και υπέρ όλων των δικαιωμάτων των εργαζομένων σε αυτήν.
Δυστυχώς η απόφαση αυτή για όσους περίμεναν την άλλη μέρα της εφημερίδας στην οποία θα είχαν εξασφαλίσει μία από τις μισές και παραπάνω περικομμένες θέσεις αν η προσφυγή στο 99 είχε γίνει δεκτή μαζί με το επιχειρηματικό σχέδιο, αποτέλεσε εφαλτήριο απόλυτα επιθετικής και ακραίας συμπεριφοράς απέναντι
σε όσους στήριξαν όλα το διάστημα τους αγώνες των εργαζομένων.
Για ύποπτα σχέδια, για συμμετοχή σε εγχειρήματα που απολύτως φυσιολογικά ήδη συζητιούνται για την επόμενη εργασιακή ημέρα αλλά και για σκοτεινές φιλοδοξίες σε βουλευτικά ή άλλα πόστα κατηγορηθήκαμε τις ημέρες αυτές πολλοί συνάδελφοι.
Είναι αλήθεια ότι δεν είχαμε καταλάβει την πραγματική αιτία αμέσως.
ΟΛΑ όμως άστραψαν και ξεκαθαρίστηκαν στην τελευταία συνέλευση των συντακτών της εφημερίδας. Εκεί, με σχέδια για συνεταιρισμούς και «τύποις» απεργιακά φύλλα, όπως ειπώθηκε κατ’ επανάληψη, που θα οδηγήσουν στη διαμόρφωση ενός συνεταιρισμού εργαζομένων με μόνο περιουσιακό στοιχείο τον ιστορικό τίτλο και χωρίς κανένα χρέος αποφασίστηκε η εισήγηση για επανέκδοση πάση θυσία της εφημερίδας παράλληλα με την απεργία.
Μάλιστα προτάθηκε να ζητηθεί από την ιδιοκτήτρια να ενοικιάσει τον τίτλο στους εργαζόμενους (δηλαδή να πληρώσουμε κι από πάνω) ή έστω να συναινέσει στη χρήση του από τους απεργούς.
Όλοι εκείνοι οι συνάδελφοι που στάθηκαν απέναντι στα προηγούμενα απεργιακά επικαλούμενοι νομικά κωλύματα αλλά και απέναντι στην απεργία τουλάχιστον τους πρώτους μήνες και κυρίως όμως όλοι όσοι συναινούσαν στην προσφυγή της εταιρείας στο άρθρο 99 θα συμμετάσχουν τώρα δυναμικά στο «τύποις» απεργιακό φύλλο
όπως αυτό ορίστηκε στη συνέλευση των συντακτών.
Διευθυντές, αρχισυντάκτες και επικεφαλής τμημάτων ακόμα και άνθρωποι που είχαν εισηγηθεί απολύσεις συναδέλφων σε μια ύστατη επιχείρηση ετσιθελικής ανασύστασης της εφημερίδας απαλλαγμένοι από το φόβο ασφαλιστικών μέτρων από την ιδιοκτησία (γιατί άραγε;)
προχωρούν τώρα στην κυκλοφορία της Ελευθεροτυπίας.
Ο στόχος είναι γρήγορα να γίνει η μετατροπή της σε κάποιας μορφής εταιρεία που θα απορροφήσει ορισμένους και που θα φιλοδοξεί να αποτελέσει την συνέχεια της εφημερίδας. Μάλιστα στη συνέλευση ειπώθηκε ότι είναι ευκαιρία τώρα που οι τράπεζες αναζητούν κάποιο στήριγμα στον Τύπο (!). Στην κίνηση αυτή συμμετέχουν όμως και πολλοί συνάδελφοι που πίστεψαν ξανά σε ένα εργασιακό μέλλον, που πίστεψαν το ότι όσοι πρωτοστάτησαν με κάθε τρόπο στις κινητοποιήσεις είναι κακοί και μοχθηροί τύποι αλλά που δυστυχώς στο τέλος θα πέσουν όπως και τόσοι άλλοι από τα σύννεφα.
Με 160 ψήφους σε σύνολο 700 περίπου εργαζομένων που έχουν παραμείνει στην Ε θα βγουν τελικά «τύποις απεργιακά» φύλλα με τον τίτλο Ελευθεροτυπία, με στόχο την κανονικότητα στην έκδοση, στις εγκαταστάσεις της Ε αν αυτό γίνει δυνατό και χωρίς να επισημαίνεται τη φορά αυτή κανένας νομικός περιορισμός που θα έχει τυχόν επιπτώσεις στις νόμιμες αποζημιώσεις και στα δεδουλευμένα μας από όσους είχαν ή δεν είχαν στείλει επιστολές στα πρώτα απεργιακά.
Ίσως αυτοί ξέρουν κάτι που δεν ξέρουμε εμείς οι υπόλοιποι.
Για όσους λοιπόν είμαστε ακόμα όμηροι της ιδιοκτησίας αλλά και απεργοί εργαζόμενοι και που παραμένουμε πεισματικά πιστοί στις αρχές και στις αξίες μας αυτή η παράφωνη συμμαχία διευθυντών, επίλεκτων συντακτών αλλά και απελπισμένων συναδέλφων που απαξίωσαν όλους τους προηγούμενους αγώνες με τόνους προσωπικών και κακόβουλων επιθέσεων,
μας αφήνει μακριά.
Δεν θα την συντρέξουμε αλλά και δεν θα την πολεμήσουμε.
Απλά θέλαμε να δώσουμε τη δική μας άποψη για όσους ενδιαφέρονται για τον τρόπο
που εξελίχτηκε αυτή η τελευταία φάση.
Όσο για τα δύο πρώτα φύλλα που δεν ήταν τύποις απεργιακά,
με την ιδιοκτησία να τα πολεμάει με λύσσα,
με τους αναγνώστες που τα αγκάλιασαν και με τις απίστευτες στιγμές που ζήσαμε στη γνωστή «γιάφκα της Ε» δεν τα αλλάζουμε με τίποτα.
Over and out!
Αντα Ψαρρά
Μια απάντηση
Από την Βασιλική Σιούτη λάβαμε και δημοσιεύουμε απάντηση στην επιστολή της Άντας Ψαρρά:
Προς κυρία Άντα Ψαρρά
Απάντηση στους συκοφάντες του αγώνα μας (για πρώτη και τελευταία φορά)
«Δὲ μᾶς ἀφήνουν Ῥόμπσον νὰ τραγουδᾶμε
δὲ μᾶς ἀφήνουν καναρίνι
πού ῾χεις φτερὰ ἀητοῦ
μαῦρε ἀδερφέ μου
δόντια ποὺ ἔχεις
μαργαριτάρια
δὲ μᾶς ἀφήνουν νὰ ψηλώσουμε φωνή...» Ναζίμ Χικμέτ
….αλλά εμείς θα την ψηλώσουμε, γιατί για κάποιους από εμάς η δημοσιογραφία είναι αγώνας υπέρ των πολλών και υπέρ των αδυνάτων.
Και κρινόμαστε από τις πράξεις μας και από τα ρεπορτάζ μας
και από το ποιον εξυπηρετούν αυτά.
Όχι άλλη λάσπη, κυρία Ψαρρά.
Πίστευα ότι η συκοφαντία θα είχε και όρια.
Όπως σας είπε και μία συνάδελφος στην τελευταία συνέλευση των συντακτών,
εκλάβατε την ευγένειά μας ως αδυναμία και συνεχίζετε,
μόνο και μόνο επειδή δεν θέλαμε να γίνει αρένα.
Οι απαντήσεις πρέπει να δοθούν όμως.
Για να τελειώνουμε με τα ψέματα που ανεχθήκαμε να διαδίδετε τόσο καιρό.
Για τις αιτίες που η Χ.Κ Τεγόπουλος έφτασε σε κατάσταση αδυναμίας πληρωμών των εργαζομένων της τα έχουμε πει πολλές φορές και σίγουρα ούτε εδώ συμφωνούμε σε όλα, καθώς για εσάς η αποκλειστική ευθύνη ανήκει σε ένα μόνο πρόσωπο, στη Μάνια Τεγοπούλου και καθόλου στο οικονομικό-εκδοτικό κατεστημένο.
Επιτρέψτε μου να σκέφτομαι πιο πολιτικά ,
να βλέπω τη γενικότερη κρίση και το πολιτικό παιχνίδι που παίχτηκε,
καθώς και το ρόλο της διαπλοκής .
Δεν μου το επίτρεπετε βέβαια, το ξέρω,
αλλά δυστυχώς εγώ δεν μπορώ να αγνοήσω ότι η Ελευθεροτυπία
δεν είχε περισσότερα χρέη από άλλες εφημερίδες και ΜΜΕ που παραμένουν ανοιχτά,
ούτε ότι η συγκεκριμένη εκδότρια δεν πέρασε τις πύλες του Μεγάρου Μαξίμου,
όπως άλλοι για να πετύχει έτσι κάποια διευκόλυνση.
Αν το είχε κάνει, ίσως να είχε σωθεί η Ελευθεροτυπία
και γνωρίζουμε ότι πολλοί της έκαναν κριτική γιατί δεν το έκανε.
Όπως επίσης και αν είχε κάνει τις απολύσεις που τις ζήτησαν οι τράπεζες, όταν πήρε δάνειο, αλλά επίσης δεν τις έκανε κι αυτά όλα είναι πίσω μας.
Είναι γνωστό ότι πολλοί από εσάς ζητούσατε επιμόνως από την αρχή να φύγει η εκδότρια από τη μέση γιατί δεν την εμπιστεύονται οι τράπεζες
και να αναλάβει κάποιος που θα χαίρει της εμπιστοσύνης τους.
Εξίσου γνωστό σε όλους μας είναι ότι σας ενοχλούσε σφόδρα η πολιτική γραμμή της εφημερίδας και ειδικά η αντιμνημονιακή γραμμή της την τελευταία περίοδο
και γι’ αυτό βάζατε θέμα αλλαγής διεύθυνσης,
πολύ πιο ψηλά από το θέμα της πληρωμής των εργαζομένων
και της επιβίωσης της εφημερίδας.
Την ώρα που η εφημερίδα είχε γονατίσει,
ξεκινήσατε πόλεμο λάσπης εναντίον της, διαδίδοντας ότι κόπηκε η στήλη σας,
κάτι που δεν είναι αληθές, καθώς μόνοι σας τη σταματήσατε,
όταν αρνηθήκατε να περιοριστεί ο χώρος σας –όπως έγινε με πάρα πολλούς άλλους, καθώς περιορίστηκαν συνολικά οι σελίδες της εφημερίδας, λόγω των οικονομικών προβλημάτων.
Ταυτόχρονα αρχίσατε τη συκοφαντία ότι η εφημερίδα ήταν δήθεν «σαμαρική».
Σας κατήγγειλαν για αυτό οι συνάδελφοι,
(εκείνη την τελευταία μέρα λειτουργίας της Ε)
καλώντας σας να τους δείξετε έστω κι ένα κείμενο
που εξυπηρετούσε την προβολή του αρχηγού της Ν.Δ,
αλλά δεν είχατε να παρουσιάσετε το παραμικρό.
Από την αρχή δεν κρύψατε ότι στόχος σας ήταν ο «έλεγχος του μαγαζιού»
και χρησιμοποιήσατε κάθε μέσο.
Συκοφαντήσατε, παραπλανήσατε, τρομοκρατήσατε και καταφέρατε να διχάσετε τη συνέλευση.
Ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ και στενός συνεργάτης σας, Δ. Τρίμης,
ζήτησε από τη συνέλευση να ψηφίσει κύρια παρέμβαση,
(αρνούμενη την εξυγίανση, που δεν θα κούρευε τις αποζημιώσεις μας)
κρύβοντας ότι αυτή -ειδικά όπως θα διατυπωνόταν-
θα οδηγούσε στην πτώχευση και στο κλείσιμο
(για να αποζημιωθούμε μετά από –κανείς δεν ξέρει- πόσα χρόνια και να πάρουμε ψίχουλα- καταδικάζοντας την πλειοψηφία στην ανεργία).
Την ίδια ώρα ο εκπρόσωπος μας Π. Σώκος έλεγε
ότι με την πρόσθετη παρέμβαση θ’ αφήναμε ένα παράθυρο ανοιχτό στην ελπίδα να ξανακυκλοφορήσει η Ε και να μην κλείσει η Χ.Κ Τεγόπουλος.
Ειδικά από τη στιγμή που πετύχαμε να δεσμευτεί η εκδότρια
και να μην κουρέψει τις απαιτήσεις μας για τα δεδουλευμένα.
Αλλά δεν αφήσατε να ακουστεί καμία άλλη φωνή.
Δεν αφήσατε να γίνει κανένας διάλογος,
δημιουργώντας συνθήκες αρένας με κραυγές και τραμπουκισμούς.
Όσο για το πρώτο απεργιακό φύλλο, ψεύδεστε χωρίς καμία ντροπή κυρία Ψαρρά,
αλλά φυσικά τώρα πια αυτό δεν με εκπλήσσει, γιατί δεν είναι η πρώτη φορά.
Στην επιστολή σας έχετε κάνει ένα κατάπτυστο copy paste από τοποθετήσεις και επιστολές που δεν έγιναν ούτε την ίδια στιγμή, ούτε για τους ίδιους λόγους-
θα σας θαύμαζε και ο Γκέμπελς-
το οποίο διαστρεβλώνει εντελώς την αλήθεια.
Προσωπικά και μαζί με τους συναδέλφους Χρ.Ζέρβα, Ντ.Καράτζιου και Ν.Βασιλειάδου, που δημοσιεύσαμε ένα κείμενο, ήμασταν πάντα υπέρ όλων των απεργιών
(εγώ είχα ζητήσει να διευρυνθεί το μέτωπο και απέναντι στις τράπεζες που μας έβαζαν τη θηλιά στο λαιμό, αλλά εσείς δε συμφωνούσατε)
και γράψαμε ένα κείμενο, λέγοντας ότι η Ε έπρεπε να ανοίξει σύντομα,
για να μην απαξιωθεί (όπως θέλατε εσείς)
και απαιτούσαμε να γίνουν δεκτά όλα τα αιτήματα της συνέλευσης των εργαζομένων.
Αλλά κάνατε το άσπρο-μαύρο στο συκοφαντικό σας κείμενο,
επιχειρώντας με βρώμικα υπονοούμενα να μας εμφανίσετε ως αντίθετους με την απεργία.
Για το φύλλο τώρα:
Τόσο εγώ, όσο και άλλοι συνάδελφοι που τελικά δεν παραδώσαμε τα ρεπορτάζ μας,
ήμασταν εξαρχής φανατικά υπέρ της έκδοσης απεργιακού φύλλου.
Κάποιοι στη συνέλευση ήθελαν να γράψουν ανυπόγραφα, ωστόσο, φοβούμενοι τυχόν επιπτώσεις, και κάποιοι άλλοι –ανάμεσά τους κι εγώ- υποστηρίξαμε ότι δεν έχουμε λόγο να φοβόμαστε, όταν αγωνιζόμαστε για το δίκιο μας
και ότι όσοι ήθελαν θα έπρεπε να μπορούν να υπογράφουν.
Δεν μας το επιτρέψατε όμως, και σύντομα ακούσαμε να λέτε, κάποιοι από εσάς,
ότι το φύλλο αυτό θα ήταν η «πρόβα τζενεράλε» προς αναζήτηση κάποιας «στοργικής αγκαλιάς» επιχειρηματία και μάλιστα είχαν αρχίσει ερήμην μας
(χωρίς να ξέρει τίποτα η συνέλευση των εργαζομένων)
συζητήσεις με συγκεκριμένους επιχειρηματίες.
Δεν θα αναφέρω τα ονόματα τους γιατί δεν θέλω να σας εκθέσω περισσότερο.
Τα ξέρουμε όμως πολλοί.
Φυσικά και δεν θα μπορούσαμε να συμμετέχουμε σε ένα τέτοιο παιχνίδι
και για αυτό όταν μάθαμε και για τους συγκεκριμένους επιχειρηματίες
με τους οποίους κάποιοι συζητούσαν πίσω από την πλάτη μας,
φυσικά κάναμε πίσω.
Και δε μιλήσαμε κιόλας , γιατί λέγαμε ότι θα κάνει κακό στον αγώνα.
Δικαιωθήκαμε όμως από τις εξελίξεις
–δυστυχώς-
καθώς προσωπικά θα προτιμούσα να μην δικαιωνόμουν.
«Δεν περισσεύει κανείς» λέγατε υποκριτικά και όταν διαπιστώσατε ότι τα σχέδιά σας πηγαίνουν όπως τα θέλατε και το καράβι ξεκίνησε να βυθίζεται,
πηδήξατε πρώτοι στη γαλέρα που ετοιμάζατε, για να σωθείτε μόνο εσείς και η παρέα σας, βγάζοντας καινούργια εφημερίδα
(όπως είχαμε καταλάβει , αλλά μας διαψεύδατε).
Τελικά περίσσευαν κυρία Ψαρρά καμιά 700αριά εργαζόμενοι, αλλά δεν τους το είπατε.
Κι όταν η πρόσφατη συνέλευση των εργαζομένων καταδίκασε τις μεθοδεύσεις σας,
εσείς απαιτήσατε να σας επιδοκιμάσουν κιόλας.
Η αλήθεια είναι ότι σας εξέπληξε δυσάρεστα το γεγονός ότι οι τσακισμένοι συνάδελφοι, που αφήσατε πίσω φεύγοντας, θα έβρισκαν τη δύναμη και το κουράγιο
να ξαναβγάλουν εφημερίδα και τώρα χαλάνε τα σχέδιά σας.
Λυγίσαμε, αλλά δεν γονατίσαμε, κυρία Ψαρρά,
κι αν είναι να πέσουμε, θα πέσουμε μαχόμενοι.
Βασιλική Σιούτη
Υ.Γ Ευτυχώς όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται πλέον την ανίερη συμμαχία της "αριστερής" ψευτο-ριζοσπαστικότητας με το σκληρό πυρήνα του κατεστημένου,
υπό το μανδύα του politically correct, του "αντιεθνικισμού",
των ΜΚΟ,
ης υπεράσπισης των "μειονοτήτων"
(αλλά ποτέ των κοινωνικών πλειοψηφιών και της εργατικής τάξης)
Και η συνέχεια του ποιήματος
«….. Φοβοῦνται Ῥόμπσον
φοβοῦνται τὴν αὐγή,
ν᾿ ἀκούσουνε φοβοῦνται
καὶ ν᾿ ἀγγίσουν
φοβοῦνται ν᾿ ἀγαπήσουν
φοβοῦνται ν᾿ ἀγαπήσουνε σὰν τὸν Φερχὰτ
(Ἀλήθεια θὰ ῾χετε κι ἐσεῖς ἕναν Φερχὰτ
οἱ νέγροι πῶς νὰ τόνε λένε Ῥόμπσον;)
Φοβοῦνται τὰ γεννήματα
τὴ γῆς
τὸ γάργαρο νερὸ φοβοῦνται τῆς πηγῆς
φοβοῦνται
νὰ θυμοῦνται
καὶ τὶς χαρές τους
τὸ χέρι ἑνὸς φίλου δὲν ἔσφιξε ποτέ τους
τὸ χέρι τους
ζεστὸ
σὰν τὸ πουλὶ
χωρὶς νὰ θέλει σκόντα
προμήθειες
ἡ κάποια ἀναβολὴ
στὴ πλερωμή.
Φοβοῦνται τὴν ἐλπίδα
φοβοῦνται Ῥόμπσον νὰ ἐλπίσουν
φοβοῦνται καναρίνι
πού ῾χεις φτερὰ ἀητοὺ
φοβοῦνται τὰ τραγούδια μας
μὴ τοὺς τσακίσουν.
Ὀχτώβρης 1949
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου