Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ


ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΛΑΜΠΙΚΗ
Σήμερα, μέσα στον κακό χαμό με τα απολυτήρια κλπ που γινόταν στο σχολείο, ήρθε και μια κοπελίτσα της Β Λυκείου με τον μπαμπά της -έναν βασανισμένο μεροκαματιάρη - να μας ζητήσει όλα της τα χαρτιά γιατί το καλοκαίρι γυρνούν στην πατρίδα τους, την Αλβανία.Πολυμελής οικογένεια.


Οταν ρωτήσαμε γιατί; (πάντα ρωτάμε) μας απάντησε ο πατέρας με τα σκάρτα ελληνικά του: εδώ , μπροστά, δεν έχει τίποτα.
Το κορίτσι σα χαμένο, από μωρό ζει στην Ελλάδα, δεν είμαι καν σίγουρη ότι μιλά καλά αλβανικά, σίγουρα όμως δεν τα γράφει, πώς θα ολοκληρώσει τις σπουδές της εκεί;
Της είπα, άμα ενηλικιωθείς και θέλεις , εδώ θα είναι η Ελλάδα για να ξανάρθεις αλλά μήπως καλύτερα να μας κρατήσεις μια θέση να ρθούμε εμείς εκεί;




Γέλασε αμήχανα, δεν θέλει να φύγει, πώς να θέλει άλλωστε;
Εδώ είναι η πατρίδα της γι αυτήν.
Σκέφτομαι, άμα φύγουν όλοι οι αλλοδαποί μαθητές -είναι πάνω από 12% συνολικά στα σχολεία- πόσα σχολεία θα κλείσουν;
Πόσα κυρίως μικρά σχολεία στα νησιά και τα ορεινά χωριά κρατήθηκαν ανοιχτά χάρη στα παιδιά των μεταναστών; Μόνο στο Αιγαίο στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση το ποσοστό των αλλοδαπών μαθητών είναι 17%!
Όλοι αυτοί που μανιασμένα φωνάζουν να ξεκουμπιστούν οι ξένοι του χρόνου θα ουρλιάζουν άλλα:
-Τα σπίτια μας μένουν ξενοίκιαστα.
-Δεν έχουμε χέρια να μαζεψουν τα ροδάκινα, τις φράουλες.
-Δεν έχουμε μαστόρους.
-Κλείνει το σχολείο και πού θα πάει το παιδί μου;
-Έπεσαν οι πωλήσεις προίόντων και κλείνω το μαγαζί μου.
Θα τους απαντήσω: να πάτε μετανάστες στην Αλβανία, στο Πακιστάν, στην Αίγυπτο ελληναράδες μου.
Παράνομοι , παρακαλώ.
( η φωτό από τη γαλλική ταινία, Ανάμεσα στους τοίχους)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου