Είναι κάποια θέματα στα οποία νιώθω πως οι λέξεις ειναι λίγες
για να εκφράσουν τα συναισθήματά σου.
Λιγες οι λέξεις και φαντάζουν και τόσο επιτηδευμένες μπροστά στο ίδιο το γεγονός.
Διαπόμπευση:η νέα λέξη,η νέα πρακτική που έχει εισχωρήσει στη ζωή μας.
Τις προάλλες τα πρόσωπα νεαρών που πιάστηκαν σε διαδήλωση.
Έψαχνε η αστυνομία για ρουφιάνους.
Όλα τα κανάλια,οι εφημεριδες και δυστυχώς πάρα πολλά μπλογκς
δημοσίευσαν τα πρόσωπα των παιδιών.
Τοση οργή.Αύριο εγώ,απίθανο είναι;
Και οι νοικοκυραίοι να βρίζουν την άτιμη νεολαία που "τα σπάει"και δεν διαμαρτύρεται κοσμίως.
Προχτές μια Ρωσίδα.Πρωτοσέλιδα παντού η εγκληματίας.
Σήμερα 11 Ελληνίδες.
Πλήρη στοιχεία,φτωχοκόριτσα.
Τις κοιτούσα και σκεφτόμουν τη μικρή διαδρομή των νιάτων τους που τις οδήγησε εκεί.
Έχουν γονείς,συγγενείς,φίλους.Ξέραν άραγε;
Ηταν μάνες κάποιες;
Τί διαπόμπευση θα υποστούν και οι δικοί τους άνθρωποι!
Τις κοιτούσα και τις ξανακοιτούσα.
Κάποια πλήρως αποστεωμένη.
Κάποιες άλλες άστεγες,κοριτσούδια
Κάποιες χτυπημένες.......
Άρρωστες όλες
"Σκουπίδια"
Όπως όλοι οι αδύναμοι.
Έτσι θα θεωρούμαστε:ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ,
Άχρηστα όντα για την κοινωνία παραγωγής που φτιάχνεται.
Φοβάμαι για το μέλλον που έρχεται.
Για όλους μας.
Γιατί νιώθω πως θέλουν να μας κάνουν "να συνηθίσουμε το τέρας"
Κάποιοι τό'χουν ήδη συνηθίσει
Τους φοβάμαι......
Ζούμε πλέον την εποχή του θερισμού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα αυτά είναι ο καρπός των σπόρων που εδώ και χρόνια σπέρναμε, έσπερναν...
Όταν όλοι μετέχοντας ή μη αντιδρώντας (ίδιο το αποτέλεσμα και στα 2) στην παγκόσμια θρησκεία του χρήματος, της κατανάλωσης, στην πλήρη ισοπέδωση των αξιών, ατενίζαμε αδιάφοροι στα χρόνια, να κάνουμε ότι ξαφνιαζόμαστε τώρα με όλα αυτά τα φαινόμενα?
Φυσικό επόμενο δεν είναι όλα αυτά?
Γράφουμε από τον καναπέ μας μια γνώμη αντίθετη σε όλα αυτά και μετά πέφτουμε ήσυχοι να κοιμηθούμε ότι κάναμε κάτι.
Κι αυτό που πιο πολύ με θυμώνει είναι η πλήρης απουσία του πνευματικού κόσμου.
Που είναι όλοι οι ποιητές, οι τραγουδιστάδες, οι κιθαριστές που τα βράδια επί πληρωμή λένε τραγούδια για αγώνες?
Το μόνο καλό όλων αυτών που ζούμε τώρα, είναι ότι καίνε οι καταστάσεις στις μέρες μας κι οι μάσκες λιώνουν και φαίνονται τα αληθινά πρόσωπα όλων πια.
Κι όταν ο αγώνας δοθεί, -γιατί μονόδρομο το βλέπω για εκεί- από όλους (εμάς, αυτούς, όποιους), τους λίγους, θα φτύνω στα πρόσωπα όλων των επαναστατών των καναπέδων και των "νυχτερινών λουλουδο-επαναστάσεων".
Ρ.
ΥΓ. Πρώτη Μαϊου σήμερα κι οι δρόμοι ήταν σχετικά άδειοι από πορείες διαμαρτυρίας.
Άρα καλά περνάμε.