ΝΑΙ λοιπόν!!! Το είδαμε ΚΑΙ αυτό. Ομάδα «ακραίων» τόλμησε να κράξει και να γιαουρτώσει τον ογκόλιθο του καλλιτεχνικού μας στερεώματος, 
τον εκφραστή των μεταπολιτευτικών μας ονείρων,
 το εθνικό μας αηδόνι, 
τον Γιώργο Νταλάρα. 


Πέρα όμως από το ευτράπελο της υπόθεσης 
νομίζω ότι η περίπτωση Νταλάρα 
χρήζει ιδιαίτερης προσέγγισης.
Κατ’ αρχάς πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο Νταλάρας πέτυχε 
την σχεδόν καθολική αποδοχή της μεταπολιτευτικής Ελληνικής κοινωνίας. 
Για τους πολλούς και εύπιστους (μην πω και τίποτε άλλο…) 
ο Νταλάρας ενσάρκωσε τον μεταπολιτευτικό αστό και τα αιτήματά του 
για δικαιοσύνη, δημοκρατία και λαική κυριαρχία. 

Για τους πιο ευάριθμους και ρεαλιστές (πάλι μην πω τίποτε άλλο…) 
ο Νταλάρας ήταν το πρότυπο του survivor, π
ου με την ευελιξία του κατόρθωσε ξεκινώντας σχεδόν από το μηδέν, 
να χτίσει επί επταετίας την καριέρα του και μεταπολιτευτικά 
– αντί να εξαφανιστεί καλλιτεχνικά – 
να την απογειώσει, κονομώντας τα χοντρά.
Προσωπικά ομολογώ ότι η δουλεμένη κι εκφραστική φωνή του Νταλάρα 
μου αρέσει, ενώ δεν έχω κανένα πρόβλημα με το οικονομικό του status, 
αφού φαίνεται ότι διαχειρίστηκε τα χρήματα που απέκτησε 
εξυπνότερα από συναδέλφους του που τα ξοδέψανε άσκοπα.
Ωστόσο η προκλητική του απάθεια κατά τη διάρκεια της συναυλίας του 
και η επιμονή του να συνεχίσει να τραγουδάει 
εν μέσω των αποδοκιμασιών του κόσμου 
έβγαλε την μπόχα του συστήματος 
όπου οι πληρωμένοι δολοφόνοι 
– πολιτικοί, οικονομολόγοι, καθηγητές και καλλιτέχνες – 
εκτελούν τα συμβόλαιά τους πάση θυσία.
Αυξάνοντας λίγο την οπτική μου κλίμακα, 
θα θελα με αφορμή το φαινόμενο Νταλάρα να προσεγγίσω το
 «που κείται το καίριον» όπως θα αναρωτιόταν και ο Ελύτης, 
για την κοινωνία μας. 

Γυρνάμε λοιπόν στις αρχές της δεκαετίας το ΄70 
όπου η τηλεόραση διανύει την νηπιακή της ηλικία 
και η επίδρασή της στο λαό είναι ακόμη αμελητέα. 

Αντίθετα το τραγούδι είναι αυτό που έχει τον πρώτο λόγο σε απήχηση 
και γι αυτό η λογοκρισία δίνει και παίρνει από το καθεστώς. 
Ο καλλιτέχνης μας έχοντας ηχογραφήσει το πρώτο του τραγούδι το 1967, 
κατά τη διάρκεια της επταετίας κάνει 8 δίσκους 
θεμελιώνοντας μία αξιοζήλευτη καριέρα και μάλιστα έχοντας μια φωνή μέτρια, κλάσεις κάτω από Καζαντζίδη, Μπιθικώτση, Μητροπάνο κ.ά. 

Οι πολιτικές συνθήκες όμως αλλάζουν άρδην το ΄74 
κι ενώ κάποιος θα περίμενε φυσιολογικά η καριέρα του Νταλάρα να λιμνάσει, όπως για παράδειγμα του Γιάννη Καλατζή, γίνεται ακριβώς το αντίθετο. 

Ο ίδιος γίνεται το καλλιτεχνικό πρωτοπαλίκαρο του Μίκη 
και από την πρωτοχρονιάτικη γιορτή του 1968 
στη 2η Μοίρα Αλεξιπτωτιστών 
βρίσκεται να τραγουδά στο Ολυμπιακό Στάδιο επαναστατικά τραγούδια 
γνωστών και κατατρεγμένων αριστερών δημιουργών, 
αποκτώντας σιγά – σιγά (εξ επαγωγής) και ο ίδιος ένα αριστερό προφίλ, προσόν απαραίτητο όπως αποδείχτηκε αργότερα 
προκειμένου να κυριαρχήσει στο καλλιτεχνικό στερέωμα.
Στο ερώτημα, πώς έγινε αποδεκτός από τον ελληνικό λαό 
δεν μπορώ ν΄ απαντήσω, όμως μπορώ να διακρίνω 
μία χαώδη διαφορά στον υπερτονισμό του σημαίνοντος 
και εις βάρος του σημαινόμενου. 

Και εξηγούμαι: 
Είναι η πρώτη φορά που τόσοι πολλοί και σημαντικοί δημιουργοί 
επισκιάζονται από τον ερμηνευτή. 
Η αξία της πνευματικής δημιουργίας του συνθέτη και του στιχουργού υποκαθίσταται σχεδόν ολοκληρωτικά 
από την ερμηνευτική αρτιότητα του τραγουδιστή. 
Έτσι φτάσαμε σε σημείο να μην έχει σχεδόν καμμία σημασία 
το τι τραγουδάει ο Νταλάρας, 
αρκεί να το τραγουδάει ο Νταλάρας. 

Θυμίζω το δίσκο του latin του 1987 
που σχεδόν κανείς δεν καταλάβαινε τι έλεγε 
όμως όλους τους συγκλόνισε το πάθος του ερμηνευτή!!! 
Ναι, βρισκόμαστε στην εποχή της show business 
κι ο Νταλάρας είναι ο απόλυτος Rock Star. 
Έτσι επίσης τέθηκε και ο ακρογωνιαίος λίθος του lifestyle,
 βασικού αποδομητικού παράγοντα της κοινωνίας μας, 
όπου πλέον το σημαίνον και το σημαινόμενο έφτασαν σε πλήρη αντίθεση.
Δεν ισχυρίζομαι φυσικά ότι για όλα αυτά φταίει ο Νταλάρας,
 τον οποίο θεωρώ ένα από τα πολλά, χρυσά γρανάζια του συστήματος,
 ήταν όμως πάντα έτσι τα πράγματα; 

Ήταν αυτή η παράδοσή μας; 
Κατηγορηματικά όχι. 
Και δε θα ΄θελα να αναφερθώ θεωρητικά στη σχέση 
μεταξύ σημαίνοντος και σημαινόμενου 
όπως ξεκινά από την Πλατωνική σκέψη και φτάνει μέχρι τον Jaques Derrida, θέτω όμως μερικά απλά ερωτήματα. 

Ποιος για παράδειγμα ξέρει διάσημους ερμηνευτές των Ομηρικών επών; 

Ποιοί ηθοποιοί υποδύονταν τους ρόλους του Αγαμέμνονα ή της Αντιγόνης 
κατά την αρχαιότητα; 

Τότε που φορούσανε μάσκες κατά την παράσταση 
και στόχος του θεατή ήταν η «κάθαρση»; 
Μήπως γνωρίζετε κάποιον ψάλτη των ύμνων του Ρωμανού του Μελωδου; 

Όχι φυσικά! 
Κι όμως όλη αυτή η άνεκτίμητη πνευματική δημιουργία 
όχι μόνο επιβίωσε επί αιώνες 
αλλά γονιμοποίησε και την Ευρωπαική διαφωτιστική σκέψη. 

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό σε πόσο λίγο χρόνο 
χάσαμε τόσο πολύ από την ευθυκρισία μας. 

Πάντως το πρόσφατο συμβάν του γιαουρτώματος 
σηματοδοτεί την αποκαθήλωση των ιερών τοτέμ 
κι αφήνει μια χαραμάδα ανοιχτή στην ελπίδα 
να ξαναπιάσουμε το νήμα της καλλιτεχνικής παράδοσής μας. 
Στο κάτω-κάτω όλοι ξέρουμε ότι η κρίση γεννά ευκαιρίες. 
Θα τις εκμεταλλευτούμε;
Γ.Π.
---------------

Συμμετοχή στην συναυλία αλληλεγγύης προς το χιλιανό λαό

1973

Γιώργος Νταλάρας - Μελίνα Μερκούρη
Γιώργος Νταλάρας - Μελίνα Μερκούρη
Στις 11 Σεπτεμβρίου 1973 γίνεται στρατιωτικό πραξικόπημα στη Χιλή. Ο Σαλβαντόρ Αλιέντε, ο εκλεγμένος πρόεδρος δολοφονείται και ο στρατηγός Αουγκούστο Πινοσέτ εγκαθιδρύει δικτατορία. 
Λίγους μήνες μετά (το 1974) διοργανώθηκε στην Ελλάδα η ιστορική συναυλία αλληλεγγύης προς το χιλιανό λαό που πραγματοποιήθηκε στο γήπεδο του Πανιωνίου. 
Η συναυλία διοργανώθηκε από την τη Λήδα Χαλκιαδάκη (κόρη της Δανάης Στρατηγοπούλου) μαζί με την επιτροπή αλληλεγγύης προς τον χιλιανό λαό, στην οποία συμμετείχαν μεταξύ άλλων η Μελίνα Μερκούρη, η Αμαλία Φλέμινγκ και η Δανάη. 
Στην συναυλία παρευρέθηκε και η χήρα του Αλλιέντε. 
Είχαν πάρει μέρος δύο χιλιανά συγκροτήματα και από Έλληνες τραγούδησε ο Αντώνης Καλογιάννης και ο Γιώργος Νταλάρας. 
Ήταν από πρώτες φορές που ο Γ.Νταλάρας είχε αρχίσει να συμμετέχει σε συναυλίες με τραγούδια διαμαρτυρίας.