Αλλά και μερικά αναπάντητα ερωτήματα που «καίνε»…
Η μαρτυρία του εργοδότη του Wakar Ahmed
«Σκάβαμε στον κήπο μας κείνη την ώρα. Ο Wakar, ο οποίος εργαζόταν κατά καιρούς σε μένα, ήταν πιο κοντά στον φράκτη. Εγώ κάπως πιο πέρα.
Σταμάτησε ένας νεαρός με μια μικρή μηχανή, είχε μαζί του και δυο μικρά παιδάκια και μας είπε:
Ρε, σεις ένα αυτοκίνητο έπεσε στις γραμμές του τρένου. Τρέξτε να βοηθήστε. Έχω τα μικρά και δεν μπορώ να τα αφήσω μόνα τους.
Ούτε που πρόλαβα να μιλήσω με τον Wakar. Δεν περίμενε καν να ανοίξω την πόρτα- είναι ασφαλείας λόγω των σκυλιών που έχω και την ανοιγοκλείνω
μόνο εγώ- καβάλησε τον τοίχο της μάντρας και σε δευτερόλεπτα έφτασε στις γραμμές.
Λίγο πριν μας πει ο περαστικός, είχαμε δει να περνάει προς τα κάτω το αυτοκίνητο, με μικρή ταχύτητα. Νορμάλ ταχύτητα. Πήρα αμέσως το 100. Άρχισαν να με ρωτάνε πράγματα που εκείνη την ώρα, αλλά και τώρα, μου φαίνονται «παλαβά»:
πόσα άτομα είναι στο αυτοκίνητο, πώς έχει πέσει ακριβώς κλπ. Θεώρησα το πιο λογικό πράγμα ότι θα έχει ενημερωθεί ο ΟΣΕ και θα σταματήσει το τρένο.
Άμεσα έφτασα κι εγώ στις γραμμές. Εκείνη τη στιγμή ήταν μόνο ο Wakar που προσπαθούσε να γυρίσει το αυτοκίνητο από την άλλη. Αυτός πήρε τηλέφωνο και τα άλλα τρία παιδιά, τους φίλους του μετανάστες από το Πακιστάν, και έφτασαν σε πολύ λίγο. Μαζεύτηκε και άλλος κόσμος. Μπορεί και 25 άτομα. Οι δυο ηλικιωμένοι μέσα ήταν τραυματισμένοι.
Το χέρι του άνδρα είχε μείνει έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου, εμφανώς σπασμένο, και τον άκουσα να παρακαλάει να του το βάλουν μέσα. Από την πλευρά από την οποία ήρθε το τρένο, ήταν η οροφή του αυτοκινήτου και οι ρόδες προς την Αθήνα.
Τα παράθυρα ήταν μισανοιγμένα και ο άνδρας βρισκόταν στη θέση του συνοδηγού. Δεν φορούσε κανένας τους ζώνη ασφαλείας, για αυτό φαντάζομαι και όταν αναποδογύρισε το αμάξι , βρέθηκαν σε διαφορετικές θέσεις.
Στο σημείο ήμασταν περίπου 45(!) λεπτά, ενδιάμεσα έκανα άλλα 4 τηλεφωνήματα στο 100, αλλά ούτε αστυνομία ήρθε, ούτε ΕΚΑΒ. Και βέβαια, απ’ότι με τραγικό τρόπο αποδείχτηκε, ούτε ο ΟΣΕ είχε ενημερωθεί για το συμβάν.
Κατά την άποψή μου, για τον θάνατο των τεσσάρων ανθρώπων, υπεύθυνη 100% είναι η αστυνομία . Εκτός από μένα, και η νύφη μου τους κάλεσε πάνω από πέντε φορές. Και άλλοι άνθρωποι τους τηλεφωνούσαν. Απελπισμένα, μπορώ να πω. Όταν ήρθαν, όλα είχαν τελειώσει.
Την ώρα που φάνηκε το τρένο, τρομακτικά κοντά στο αυτοκίνητο, αφού το σημείο είναι τυφλό, στις ράγες ήταν 7-8 άτομα. «Γαντζωμένοι» στο αυτοκίνητο όμως, παλεύοντας με κάθε τρόπο να το γυρίσουν σε ίσια θέση, ήταν ο μικρός(Humayun) και ο Wakar.
Ο Wakar δεν ήταν μέσα, όπως γράφτηκε. Μόλις είχε σπάσει το παράθυρο του αυτοκινήτου, με τον γκασμά που πήρε μαζί του από τον κήπο που σκάβαμε, και είχε βάλει μόνο το ένα του πόδι μέσα.
Όταν φώναξαν «τρένο», η νύφη μου το είδε πρώτη και φώναξε με όλη τη δύναμη που είχε, όλοι πρόλαβαν να πεταχτούν αριστερά δεξιά. Όλοι εκτός από τα δυο αγόρια που ήταν πάνω στο αυτοκίνητο. Σε δευτερόλεπτα το μοιραίο είχε συμβεί.
Για μένα, τα δυο αυτά παιδιά, αλλά και οι φίλοι τους που ζουν, είναι πραγματικοί ήρωες. Είδα με τα μάτια μου τον ηρωισμό τους. Είδα με τα μάτια μου την αυταπάρνηση του Wakar και την άμεση αντίδρασή του, όταν άκουσε για το αυτοκίνητο στις ράγες.
Έγινε «καπνός» και έφτασε να βοηθήσει. Ο,τι και να λέμε για την πράξη τους, περισσεύει. Ήρως-ήρωες»…
Η νύφη
Αρκετά θυμωμένη στην αρχή- «γιατί διάβασα κάπου ότι οι Έλληνες δεν βοήθησαν καθόλου»-η νύφη του δεν ήθελε να μου μιλήσει. Την παρακάλεσα να με βοηθήσει να κάνω κάτι «για να δικαιωθεί η μνήμη των νεκρών».
Αποσπασματικά και θυμωμένα, μου επιβεβαίωσε τα λεγόμενα του πεθερού της και απόλυτα πεπεισμένη μου είπε ότι «δεν χωράει αμφιβολία ότι τα παιδιά και τους ηλικιωμένους, εκτός από το τρένο τους σκότωσε και η αργοπορία της αστυνομίας.
Ενώ τους ικέτευα να σπεύσουν στο σημείο, με ρωτούσαν απίθανα πράγματα. Τους έλεγα ότι είμαι στο σπίτι μου και απλώς βλέπω από μακριά τι γίνετε και με ρωτούσαν «πόσα άτομα είναι μέσα στο αυτοκίνητο;» ή «πριν πόσα λεπτά έχει πέσει το αυτοκίνητο στις ράγες;», «ποια είναι η πινακίδα του αυτοκινήτου;», «τι χρώμα είναι ;» και άλλα τέτοια απίθανα.
Την ώρα που ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να ερχόταν το τρένο. Και βέβαια, η αστυνομία ήρθε ακριβώς μετά το δυστύχημα, λίγο περισσότερο από 45 λεπτά αφού τους ειδοποιήσαμε!»
Η ίδια έδειχνε θυμωμένη και με τον Wakar. «Ήταν ξεροκέφαλος και δεν άκουγε. Όταν φώναξα τρένο, τόσο δυνατά που και σήμερα, δέκα μέρες μετά, η φωνή μου είναι κλεισμένη –πράγματι την ακούω βραχνιασμένη- αυτός παρέμεινε στη θέση του και προσπαθούσε να βγάλει τους ανθρώπους».
Της λέω ότι «αυτή ακριβώς η πράξη του τον κάνει ήρωα» και μάλλον συμφωνεί. «Έφυγαν πολύ άδικα», αρκέστηκε να μου πει. «Αν η αστυνομία δεν αδιαφορούσε, θα ζούσαν όλοι τους».
Οι δυο ηλικιωμένοι
Αριστερά, το κουδούνι στο σπίτι του ηλικιομένου ζευγαριού στην Εκάλη
Μετά από μέρες επίμονου ρεπορτάζ, μπόρεσα να βρω στοιχεία για αυτούς. Σε μια τεράστια έκταση πρασίνου, στην Εκάλη, βρίσκεται το σπίτι του ζευγαριού που έγιναν η αιτία, άθελά του, για την τραγωδία του Κρυονερίου.
Ο σύζυγος, 86 ετών, ναύαρχος Ε.Α., ονόματι Αθ. Τζουβέλης, είχε καθημερινή του συνήθεια, να παίρνει τη γυναίκα του (το όνομα της οποίας δεν μπόρεσα να το βρω) να κάνει βόλτα σε εκείνες τις γειτονιές.
Με το πράσινο Rover , ψώνιζαν και αντάλλαζαν κουβέντες με αρκετούς κατοίκους του Αγ. Στεφάνου , Κρυονερίου, Δροσιάς και Άνοιξης. Τον ήξερε πολύς κόσμος και μιλάνε, όσοι τον ξέρανε, με πολύ καλά λόγια.
Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά τι συνέβη εκείνη τη μοιραία μέρα. Άκουσα δυο εκδοχές τις οποίες τις μεταφέρω με κάθε επιφύλαξη. Η μια μιλάει για «πιθανό έμφραγμα λίγο πριν της γραμμές, για αυτό και δεν μπόρεσε να φρενάρει». Το γεγονός, πάντως ότι μιλούσε με τα παιδιά και ζήτησε να του βάλουν το σπασμένο χέρι μέσα, μάλλον ανατρέπει μια τέτοια εκδοχή.
Η δεύτερη είναι στα όρια του κουτσομπολιού . Την μεταφέρω με κάθε επιφύλαξη αλλά το γεγονός ότι την άκουσα από δυο διαφορετικά άτομα, που μένουν αριστερά και δεξιά του δρόμου, πρέπει να επισημανθεί. «Λίγο πριν το αυτοκίνητο φτάσει στις γραμμές, και επειδή ο καιρός ήταν πολύ καλός, τα παράθυρα τα είχαν ανοιχτά και το αυτοκίνητο προχωρούσε με χαμηλή ταχύτητα, ακουγόταν από μέσα έντονος καυγάς», μαρτυρούν δυο άνθρωποι. Σχεδόν με απόλυτη σιγουριά. Αλήθεια ή ψέματα, ουδείς γνωρίζει.
Γεγονός είναι ότι στον τόπο του δυστυχήματος δεν υπάρχουν ίχνη φρένου. Για να περάσει το ανάχωμα το αυτοκίνητο και να βρεθεί, μετά από «τούμπα», στις γραμμές, μάλλον προηγήθηκε γκάζι λίγο πριν. Την αλήθεια την «έχει» μόνο το ίδιο το ζευγάρι.
Η εξωτερική πόρτα και στο βάθος η έρημη,πια, βίλα του ζεύγους Τζουβέλη που σκοτώθηκε στο Κρυονέρι
Από το ρεπορτάζ προκύπτει ότι ήταν άκληροι ( δεν είχαν δικά τους παιδιά). Πιθανότατα έτσι εξηγείται και η ως τώρα αδιαφορία να έρθει κάποιος από το περιβάλλον της οικογένειας σε επαφή με τα άλλα παιδιά από το Πακιστάν.
Να μάθει ποιοι ήταν αυτοί που θυσιάστηκαν για να σώσουν τους ανθρώπους τους. Αριστερά και δεξιά της βίλας των ηλικιωμένων, ζουν ανίψια τους, που όμως, παρά τις προσπάθειες που έκανα, δεν κατέστη δυνατό να επικοινωνήσω. Το σπίτι του ηλικιωμένου ζευγαριού είναι πια εγκαταλειμμένο, απόδειξη της πληροφορίας ότι ζούσε μόνο του.
Τα ερωτήματα που προκύπτουν
Εφόσον η αστυνομία, σύμφωνα με τις διασταυρωμένες πληροφορίες μας, ενημερώθηκε 45 ολόκληρα λεπτά, πριν το μοιραίο γεγονός, γιατί δεν έλαβε κανένα μέτρο για την αποτροπή του δυστυχήματος;
Ενημερώθηκε ο ΟΣΕ και αδιαφόρησε ή δεν ενημερώθηκε καν με αποτέλεσμα να περνάει κανονικά το τρένο και να προκαλέσει την τραγωδία;
Ο θανών, Αθ. Τζουβέλης, ηλικίας 86(!)ετών, οδηγούσε με νόμιμη άδεια οδήγησης ή είχε λήξη, λόγο της πολύ προχωρημένης ηλικίας του;
Υ.Γ.1: Εκτός από τους δυο νεκρούς, υπάρχουν και άλλα δυο παιδιά που έχουν μείνει πίσω που και αυτά, με αυταπάρνηση και αλτρουισμό έσπευσαν να βοηθήσουν. Είναι ελάχιστη υποχρέωση της Πολιτείας, να τους εφοδιάσει με άδειες παραμονής, τιμής ένεκεν. Όπως και χρέος του τοπικού Δήμου να τους τιμήσει για την ηρωική τους πράξη.
Υ.Γ. 2: Την ώρα του ρεπορτάζ, και ενώ βρισκόμουν πολύ κοντά στο σημείο της τραγωδίας, πέρασε με το μηχανάκι του ο μικρός “Τζάκσον”, αδελφικός φίλος του μικρού Humayun . Είναι κάτι που κάνει κάθε μέρα από κείνη την αποφράδα μέρα.
Το συγκλονιστικό βίντεο από τον απεγκλωβισμό των νεκρών. Ο πρώτος που ανασύρεται από τα συντρίμμια είναι ο Wakar Ahmed. Διακρίνεται το κεφάλι της άτυχης γυναίκας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου