Τελικά όποιος και αν είσαι, όσο λαμπρή και αν είναι η προσωπική σου ιστορία, τελικά όταν περνάνε τα χρόνια
καλό είναι να κάνεις πίσω.
με πολύ στενούς φίλους είχαμε την ατυχή έμπνευση
να πάμε στην εκδήλωση
"Όταν οι ηθοποιοί τραγουδούν Μίκη Θεοδωράκη"
στο Θέατρο του Μπάντμινγκτον,
η οποία θεωρητικά γινόταν με αφορμή την παγκόσμια ημέρα του θεάτρου.
Ήταν λάθος.
Γιατί υπολογίσαμε χωρίς τον ξενοδόχο Μίκη.
Χωρίς να λάβουμε υπ' όψιν τις τόσες ενδείξεις που δίνει τα τελευταία χρόνια
ότι η σύγχυση που επικρατεί μέσα του,
έχει καταστρέψει το πολυσυζητημένο πολιτικό του αισθητήριο.
Ξεκινώντας από τα διαδικαστικά προβλήματα της εκδήλωσης,
έχω να καταγγείλω την αφόρητη φτήνια.
Όχι απλότητα, όχι.
Η απλότητα μάλλον θα ταίριαζε σε μια τέτοια εκδήλωση υπο κανονικές συνθήκες.
Όταν λέω φτήνια, εννοώ το πεταμένο πιάνο στη μια άκρη της σκηνής
και τα υπόλοιπα όργανα σκορπισμένα εδώ και κει για να γεμίζουν χώρο.
Εννοώ τα υπολλείματα (μάλλον) της προηγούμενης παράστασης,
τα οποία λειτουργούσαν απλώς ως εμπόδια
για όσους ανέβαιναν να απαγγείλουν ή να παρουσιάσουν.
Εννοώ την στραβά κολλημένη αφίσα του Μίκη, πίσω από τη σκηνή.
Εννοώ εκείνη την άθλια εισαγωγική προβολή,
με τον προβολέα που μάλιστα
δεν ήταν καν σωστά ευθυγραμισμένος
με αποτέλεσμα να μη μπορείς να διαβάσεις όλα όσα έγραφε η οθόνη,
ενώ η μουσική που ακουγόταν ως χαλί,
δεν ξέρω από πιο βιντεάκι του youtube το κατέβασαν οι ιθύνοντες,
και έκαναν τα ηχεία να μικροφωνίζουν τόσο
που αιθανόσουν την κοιλιά σου να συσπάται
και τα γεννητικά σου όργανα να τρομοκρατούνται.
Και μια που είπαμε για ήχο:
Το Μπαντμινγκτον δεν υποτίθεται
ότι είναι ένας από τους καλύτερους χώρους από ακουστικής άποψης;
Για κάποιο λόγο δεν υποτίθεται
ότι πάνε εκεί όλα τα musicals όταν κάνουν περιοδεία στην Ελλάδα;
Είναι δυνατόν να έχει ΗΧΩ-ΧΩ-χω-ώ-ω-ω;;;
Για όποιον αναρρωτιέται που την άκουσα, ήμουν στη σειρά WW.
Πίσω-πίσω.
Ξέρετε, αγαπητοί υπεύθυνοι του θεάτρου,
όσοι κάθονται μακριά από τη σκηνή,
δεν σημαίνει ότι ήρθαν τσάμπα στο μαγαζάκι σας.
Πληρώσαμε.
Προσωπικά 10€.
Έχετε την υποχρέωση να προσφέρετε υπηρεσίες επιπέδου
για όλους όσους έρχονται.
Δεν διάβασα πουθενά ότι το φοιτητικό εισητήριο
σημαίνει "τουαλέττα-νιπτήρας γωνία"!
Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση,
όλες οι παραπάνω παραφωνίες θα ήταν αρκετές για να επισκιάσουν ένα έργο. Στη συγκεκριμένη όμως, ήταν απλά πταίσματα.
Στο καλλιτεχνικό επίπεδο λοιπόν,
εμείς για πρώτη φορά στη ζωή μας
νιώσαμε ότι "βαριόμαστε" τον Θεοδωράκη.
Ένας στρατός άψυχων και άχρωμων ανθρώπων
που δεν είχαν καμία μα καμία σχέση με αυτό που λέμε
ότι η ερμηνεία των ηθοποιών στα τραγούδια έχει κάτι το ιδιαίτερο,
παρήλασαν μπροστά μας κάνοντας το κομμάτι τους
(με τον δέοντα σεβασμό βεβαίως προς τον συνθέτη),
μουρμούρησαν τα στιχάκια τους και εξήλθαν ευτυχείς.
37 τραγούδια έβαλαν οι αθεόφοβοι στο πρόγραμμα!!!
Μετά τα πρώτα 4-5 τραγούδια και με τη βοήθεια της ηχούς που λέγαμε νωρίτερα, αρχίσαμε σταδιακά να ακούμε απλά μια βαβούρα.
Α, και την κρυστάλλινη φωνή του Κωστάλα κάθε τόσο.
(έλεος πια με τον άνθρωπο! Από τη σαβούρα της ΤV στη βαριά κουλτούρα
και τούμπαλιν κάθε τόσο.. το κάψαμε και αυτό το χαρτί, πάμε παρακάτω.
Αν είναι τόσο μεγάλη ανάγκη
ας λέει ότι το φωτογραφίζειν είναι "strictly not allowed"...)
Και τέλος, όταν διαφημίζουμε την παράσταση
και λέμε στον κόσμο
ότι θα τραγουδήσει και θα απαγγείλει ο Κωνσταντίνος Καζάκος,
καλό θα ήταν να ξεκαθαρίζουμε
ότι ΔΕΝ θα τραγουδήσει ΟΥΤΕ θα απαγγείλει ο Κωνσταντίνος Καζάκος
που θέλουμε να δούμε,
αλλά ο γιός του, ο Κωνσταντίνος Καζάκος
που, ε, δεν είχαμε και τόσο μεγάλη σκασίλα.
Μπορείτε να βάλετε ένα "Jr." δίπλα στο όνομά του,
και θα το πιάσουμε εμείς το υποννοούμενο.
Αξίζει πάντως εδώ και μια θετική αναφορά
στην παρουσία της ορχήστρας που ήταν άψογη,
στις συμμετοχές του Άκη Σακελλαρίου και του Ρένου Χαραλαμπίδη
που αποτέλεσαν μια πολύ ευχάριστη νότα,
όπως επίσης και η απαγγελία του "Σώπα" του Αζιζ Νεσίν
από την κ. Μαριέτα Ριάλδη.
Πάνε και τα καλλιτεχνικά.
Πάμε τώρα να αγγίξουμε και ένα από τα ιερά τοτέμ των ημερών μας,
τον κύριο Μίκη Θεοδωράκη.
Το δεύτερο ιερό τοτέμ είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση
αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και άλλου άρθρου θέμα.
Στη χτεσινή εκδήλωση,
και ενώ σε όλη τη διαφημιστική καμπάνια
δεν είχε γίνει κανένας σχετικός υπαινιγμός, ανάμεσα στα τραγούδια,
βλέπαμε βίντεο από την διαδήλωση της 12ης Φεβρουαρίου του 2012,
όπου ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μανώλης Γλέζος
δέχτηκαν δακρυγόνα από τα ΜΑΤ μπροστά στη Βουλή.
Αμέσως μετά διάφοροι ηθοποιοί ανέβαιναν στη σκηνή
και διάβαζαν αποσπάσματα από μια πρόσφατη ομιλία του Μίκη.
Για κάποιον λόγο ο άνθρωπος αυτός επέλεξε μια εκδήλωση
που γινόταν προς τιμήν του
με σκοπό να προβάλλει τις θέσεις του κόμματος που ίδρυσε.
Επιχείρησε να πολιτικοποιήσει μια μη πολιτική εκδήλωση.
Το "μη πολιτική" το διαπιστώνει κανείς
και απλώς διαβάζοντας το ρεπερτόριο της βραδιάς
που αποτελούνταν στο 70% από ερωτικά τραγούδια!
Και το σημαντικότερο:
Το γεγονός της επίθεσης των οργάνων του κράτους
ενάντια δύο ιστορικών αγωνιστών, από πολιτικής άποψης,
και εναντίον δύο ηλικιωμένων ανθρώπων, από ανθρώπινης άποψης
λέει πολλά για την σημερινή συγκυρία.
Όμως, όσο αξιοσημείωτο και αν είναι ως περιστατικό,
δεν είναι το βασικό γεγονός εκείνης της ημέρας.
Ήταν η ημέρα που είχαμε την μεγαλύτερη διαδήλωση από την μεταπολίτευση, που το κράτος και το παρακράτος
σε αγαστή συνεργασία επιτέθηκε λυσσαλέα στους εργαζόμενους,
τους άνεργους,
τους συνταξιούχους,
τους νέους της χώρας.
Η 12η Φλεβάρη καλώς ή κακώς δεν ήταν η μέρα του Μίκη.
Η λογική πίσω από όλη αυτή τη κίνησή του με ξεπερνάει.
Τον συνθέτη και τον αγωνιστή Μίκη Θεοδωράκη τον σέβομαι απόλυτα
και τον θεωρώ πρότυπο για όλους μας.
Δεν τρέφω όμως κανέναν σεβασμό προς αυτή τη θλιβερή καρικατούρα
που αντικρύζω τα τελευταία χρόνια.
Την καρικατούρα ενός ηλικιωμένου αγωνιστή
που μάλλον διάφοροι παρατρεχάμενοι τον γυρνοβολάνε από δω και απο κεί
για να θυσαυρίζουν στις πλάτες του
λαϊκίζοντας και γεμίζοντας αυταπάτες τον λαό
λέγοντάς του ανώδυνα τσιτάτα χωρίς καμία συγκεκριμένη πολιτική στόχευση.
Ένας κομμουνιστής, έστω και πρώην,
οφείλει τουλάχιστον να είναι συγκεκριμένος σε αυτό που λέει
και προτείνει κάθε φορά.
Η συνείδηση και η ανάγκη του να είσαι συγκεκριμένος σε αυτό,
καλώς ή κακώς μπολιάζεται μέσα σε κάποιον
που έχει πολεμήσει για τον μαρξισμό όπως ο Μίκης.
Το να τον εμφανίζουν σήμερα
ως το πλέον "επαναστατικό"
αριστερο-δεξιο-πατριωτικο-κομμουνιστικό παράδειγμα απλά τον διασύρει.
Ευθύνεται όμως και ο ίδιος, καθώς έχοντας σώας τας φρένας
επιλέγει ενσυνείδητα να γίνει μέρος αυτού του αδιέξοδου παιχνιδιού.
Αυτό που έκανε χτες ο Θεοδωράκης ήταν άδικο για τον ίδιο του τον εαυτό.
Δεν επιτρέπεται σε έναν συνθέτη του εκτοπίσματος του Μίκη,
να επιχειρεί να προβάλλει τον εαυτό του μέσα από τα τραγούδια του.
Τα τραγούδια μας.
Γιατί έχουν γίνει δικά μας πια.
Για εμένα η στιγμή που συνειδητοποιώ
ότι ένας από τους ανθρώπους που με το έργο τους και τη δράση τους
στιγμάτισαν την ζωή και την προσωπικότητά μου,
τελικά έχει αρχίσει να παρακμάζει πνευματικά, είναι πολύ δυσάρεστη.
Γι' αυτό και ο φαινομενικά άσχετος τίτλος.
Γιατί όσο καθόμουν μέσα στην αίθουσα, αυτό σκεφτόμουν.
Ότι δεν θα ήθελα να δω και τον Μάνο Χατζιδάκι,
στον οποίο τρέφω μια σχεδόν θρησκευτική λατρεία,
να άγεται και να φέρεται από τους γύρω του και την προσωπικότητά του
να εκφυλίζεται.
Ο Μίκης έντυσε με μουσικές τις ανησυχίες της γενιά του πατέρα μου,
και τώρα ντύνει και τη δική μου με τις ίδιες μουσικές.
Αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ.
Ακόμα και αν αλλάξει ο ίδιος.
Το έργο του θα παραμείνει χαραγμένο για πάντα
στις καρδιές και τους αγώνες μας.
Δεν το λέω για να το πω.
Η διαδήλωση,
η καταστολή,
η μυρωδιά του δακρυγόνου,
η πάλη για την απεργία,
θα έχουν πάντα για μουσική τους τις νότες του Μίκη Θεοδωράκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου