Αφορμή για το άρθρο μου στάθηκε ένα κείμενο στο site “protagon”, με τίτλο τα παιδιά της Ευρώπης. Πρόκειται για μια επιστολή που υπογράφεται από περίπου 25 άτομα, εμφανιζόμενα με διάφορες επαγγελματικές ιδιότητες.
Αποκρύπτουν φυσικά αρκετοί εξ αυτών που υπογράφουν- ως είθισται σε τέτοιου είδους κινήσεις- τη στενή τους πρόσδεση με διάφορους ρόλους σε υπουργικά περιβάλλοντα και στο πρωθυπουργικό περιβάλλον της τελευταίας διετίας, δηλαδή στο στενό κρατικό πυρήνα που είναι υπεύθυνος για την αποτυχημένη μνημονιακή πολιτική.
Eπίσης αρκετοί εξ αυτών ουδέποτε προχώρησαν σε λογοδοσία, που τόσο ένθερμα υποστηρίζουν, ως προς το τι έπραξαν σε αυτές τις θέσεις που κατείχαν. Το ζήτημα ωστόσο δεν είναι προσωπικό. Τα πρόσωπα είναι απλά ενδεικτικά μιας νοοτροπίας.
Το σημαντικό είναι το κεντρικό μήνυμα αυτών των κινήσεων που ξεπηδούν ως υπερασπιστές της μετριοπάθειας, της ευρωπαϊκής προοπτικής, της “λογικής”, του “ρεαλισμού”, της
“σοβαρότητας” πάνω από όλα.
“σοβαρότητας” πάνω από όλα.
Μέσα από μια βαρετή και κοινότοπη φρασεολογία που εντοπίζει κανείς εύκολα σε συμπεράσματα συνεδρίων της ΟΝΝΕΔ αναδύεται το κοσμοπολιτικό, ανορθολογικό, φετιχιστικό, αντιδραστικό, αντι-επιστημονικό και ανιστόρητο πρόσωπο της μεγαλοαστικής τάξης και της νεολαίας της.
Πρώτο πρόταγμα της νεολαίας της μεγαλοαστικής τάξης είναι ο αντιδραστικός κοσμοπολιτισμός. Δεν υπάρχει για αυτούς συντηρητική και προοδευτική Ευρώπη,
δεξιά και αριστερή Ευρώπη,
έστω Ευρώπη των κρατών και των λαών,
ομοσπονδιακή ή διακρατική.
Υπάρχει μόνο Ευρώπη εν γένει, μανιχαιϊστικά. Χωρίς αυτήν το έθνος καταστρέφεται, με αυτήν σώζεται.
Αναδεικνύουν σε χαρακτηριστικό της νέας γενιάς την Ευρώπη, όπως πριν λίγα χρόνια αναδείκνυαν παρόμοιες ομάδες, τα εισοδήματα των 700 ευρώ. Τώρα που τα εισοδήματα πέφτουν στα 400 ευρώ θυμήθηκαν τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό.
Για τη συντηρητική ευρωπαϊκή ηγεσία, για το γαλλογερμανικό διευθυντήριο, για τη νεοφιλελεύθερη στρατηγική που υποβιβάζει το λαό μας στη θέση της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας των αρχών του ’90 δεν έχουν να πουν τίποτα, παρά μόνο ορισμένες γενικότητες. Αυτή η Ευρώπη δεν είναι αντίπαλος, είναι μονόδρομος και σύμμαχος.
Κηρύσσουν έτσι την προσχώρηση στην ηττοπάθεια και στο νεοφιλελευθερισμό. Στη θέση μάλιστα της πολιτικής ανάλυσης εισάγουν τον αντιδραστικό κοσμοπολιτισμό.
Όχι το διεθνισμό, την αλληλεγγύη των λαών, των τάξεων, των εργαζομένων αλλά τις διεθνείς φιλίες. Αν έχεις φίλους σε όλη την Ευρώπη είσαι Ευρωπαίος και ανήκεις στη νέα γενιά της Ευρώπης. Αν έχεις μόνο Έλληνες φίλους είσαι προφανώς Βαλκάνιος.
Δεύτερον, η δραχμή ταυτίζεται με τον τρίτο κόσμο. Δεν ανήκω στους υποστηρικτές της επιστροφής στη δραχμή αλλά δεν την ταυτίζω με μια ολική καταστροφή, εφόσον υπάρξει ένας δεδομένος συνδυασμός πολιτικών.
Το ερώτημα είναι πώς κάποιος εκτοξεύει τέτοιες βεβαιότητες περί ταύτισης δραχμής με τον τρίτο κόσμο, χωρίς ούτε να αιτιολογεί την άποψή του ως προς την ταύτιση αυτή, ούτε να εξηγεί γιατί η καταψήφιση του νέου μνημονίου θα οδηγούσε στη δραχμή, παρότι μια τέτοια εξέλιξη αντιβαίνει στις ιδρυτικές συνθήκες της ΟΝΕ αλλά και στην οικονομική λογική του διεθνούς και ευρωπαϊκού καπιταλισμού.
Η υποτιθέμενη μεταρρυθμιστική νεολαία της μεγαλοαστικής τάξης δεν έχει κανένα πρόβλημα να προσχωρήσει στην πλέον μανιχαϊστική κινδυνολογία, χωρίς καμία επιστημονική τεκμηρίωση, παίζοντας “αφ’ υψηλού” με το φόβο απώλειας των τραπεζικών καταθέσεων.
Το ότι σε λίγο η πλειοψηφία του λαού δε θα έχει τι να καταθέσει στις τράπεζες, ουδόλως τους απασχολεί. Εμφανιζόμενοι ως επιστήμονες επιλέγουν τον αντί- επιστημονικό δρόμο της αναιτιολόγητης κινδυνολογίας.
Τρίτον, υποκριτικά και μόνο, μιλούν για την ταυτότητα της κρίσης. Η κρίση είναι γενικά κοινωνική, οικονομική, πολιτική και πολιτιστική. Ποιανού οικονομικού μοντέλου; Αρνείται να απαντήσει η νεολαία της μεγαλοαστικής τάξης.
Για αυτούς δεν υπάρχει καπιταλισμός, νεοφιλελευθερισμός, εγχώριο και διεθνές παρασιτικό κεφάλαιο. Υπάρχουν γενικά “προβλήματα”.
Και κυρίως “τα άκρα”. Η πολιτική τους ανάλυση σταματά στην ανορθολογική πολιτική γεωγραφία που είναι τόσο ρεαλιστική όσο η αντίληψη ότι η γη είναι επίπεδη. Τα άκρα είναι το ίδιο.
Δηλαδή Χρυσή Αυγή και εξωκοινοβουλευτική αριστερά ένα και το αυτό.
Ποιος να ασχολείται τώρα με αυτούς τους τύπους που κατεβαίνουν στις πορείες, μοιάζουν επιθετικοί και που αρκετοί από τη νεολαία της μεγαλοστικής τάξης αντικρύζουν από τα παράθυρα των γραφείων τους με ένα ανάμεικτο αίσθημα αποστροφής και δύσθυμης περιέργειας;
Βέβαια διόλου τυχαία, οι “εχθροί των άκρων” κανένα ενδιαφέρον δεν έχουν δείξει για τα πογκρόμ της Χρυσής Αυγής. Άλλωστε οι χρυσαυγίτες δεν απειλούν τα στρατηγικά συμφέροντα της τάξης τους. Οι αντί- μνημονιακές δυνάμεις όμως, με όλες τους τις αντιφάσεις, τα απειλούν.
Τέταρτον και στη βάση των παραπάνω προτάσσεται το κατεξοχήν συντηρητικό ζήτημα της σύγκρουσης των γενεών, προκειμένου να αποκρυβεί η πάλη των τάξεων. Μια από τις πλέον ακραίες δηλαδή αντιδραστικές θέσεις, που η μεγαλοαστική τάξη στη χώρα άλλοτε καμουφλάριζε
με τη σύγκρουση εθνικοφρόνων και μιασμάτων,
αργότερα με τη θεωρία ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει εργατική τάξη,
κατόπιν με τη σύγκρουση των γενεών
και με τη σύγκρουση μεταξύ οπαδών του ευρώ και της δραχμής.
Οι μεταπράττες, η εργοδοσία που βασίζεται στη μαύρη εργασία, ο παρασιτισμός, το ισοζύγιο ισχύος κεφαλαίου και εργασίας αποτελούν αδιάφορες έννοιες και καταστάσεις.
Πέμπτον, η προσχώρηση στον πιο χυδαίο, δεξιό λαϊκισμό. Οι κοινωνικές κινητοποιήσεις βαφτίζονται περίπου ως χουλιγκανισμός, σε πλήρη στοίχιση με τη γραμμή των κατεστημένων ΜΜΕ για τα οποία υπάρχουν μετά από κάθε μαζική πορεία μόνο οι βανδαλισμοί.
Προσχώρηση στη γραμμή του νόμου και της τάξης.
Έκτον, ο γνωστός ιστορικά σνομπισμός της μεγαλοαστικής τάξης: νέες αφ’ υψηλού δομημένες συλλογικότητες, μακριά από τα κοινωνικά κινήματα. Η τάξη τους πάντα επεδίωκε να συστήνει ελεγχόμενες συλλογικότητες-
παλιότερα από το παλάτι και το στρατό,
σήμερα από τα ΜΜΕ- και επιστράτευε διάφορα ρετάλια της πολιτικής, συχνά ενδεδυμένα με τεχνοκρατικό μανδύα.
Το πρόταγμα των νέων συλλογικοτήτων από τη νεολαία της μεγαλοαστικής τάξης είναι βαθιά ανιστόρητο και γι’ αυτό συντηρητικό. Ποιες συλλογικότητες; σε ποια στέρεη κατεύθυνση; σιωπή. Μόνο γενικά η “λογική”, ο “ρεαλισμός”, η ευρωπαϊκή ταυτότητα.
Έβδομον, η ανιστόρητη θέση περί μεταπολίτευσης. Δεν είναι της παρούσης η ανάλυση για την προοδευτική κατεύθυνση της μεταπολιτευτικής διαδικασίας, που κάθε ανιστόρητος συντηρητικός ισοπεδώνει.
Το ερώτημα είναι γιατί η μεγαλοαστική τάξη επιτίθεται με τέτοιο μένος στη μεταπολίτευση; κυρίως, γιατί παρ’ όλες τις αντιφάσεις και τις ανεπάρκειές της, η μεταπολίτευση ράγισε τη γυάλινη οροφή που είχε δομήσει η εγχώρια ελίτ αναδεικνύοντας στην κοινωνική και πολιτική ηγεσία της χώρας- και- δυνάμεις που προέρχονταν από τα εργατικά και μικροαστικά στρώματα.
Αυτή τη γυάλινη οροφή που με πρόσχημα την αποφυγή της χρεοκοπίας στήνουν και πάλι μέσα από την κοινωνική και οικονομική εξαθλίωση εκατομμυρίων Ελλήνων. Την ίδια στιγμή που ετοιμάζεται μια ελίτ σπουδαγμένη στα ίδια πανεπιστήμια του εξωτερικού, που περνάει από γνωστά υπουργικά γραφεία, δεδομένες ΜΚΟ και αναδεικνύεται από τα κατεστημένα ΜΜΕ.
Όγδοον, η αντί- επιστημονική και αντιδραστική ενασχόληση μόνο με το κοινωνικό και πολιτικό εποικοδόμημα.
Το “πολιτικό σύστημα”, που ποτέ δεν ορίζουν ποιοι το αποτελούν, ο εκλογικός νόμος κλπ.
Οι παραγωγικές σχέσεις του καπιταλισμού; οι μετασχηματισμοί τους; η παραγωγική ανασυγκρότηση με δημοκρατικό, δημόσιο σχεδιασμό και προοδευτική κατεύθυνση;
Δεν είναι μόνο ζήτημα ανεπάρκειας το γεγονός ότι δεν καταπιάνονται με αυτά τα ζητήματα: είναι και η κεντρική στρατηγική τους σύλληψη.
Επιδιώκουν να εμπεδωθεί η νεοφιλελεύθερη στρατηγική της “ανατολικοευρωπαιοποίησης” της χώρας και για να γίνει αυτό πρέπει να περάσει στο λαό ως μονόδρομος και να υπάρξουν αντιπερισπασμοί. Γι’ αυτό θα επιστρατευθεί κάθε επικοινωνιακός και άλλος μηχανισμός.
Εν τω μεταξύ, ανέγγιχτο και ενισχυμένο το παρασιτικό κεφάλαιο θα εξακολουθήσει να κερδοσκοπεί όσο θα προωθούν δήθεν μεταρρυθμίσεις στο πολιτικό εποικοδόμημα με μια κατεύθυνση- βραχυπρόθεσμα: τον έλεγχο του ΠΑΣΟΚ από τις δυνάμεις του παρασιτισμού, τη συγκρότηση ενός πλήθους κατευθυνομένων από τη διαπλοκή κομματιδίων και τη δόμηση κυβερνήσεων τύπου Παπαδήμου, προς όφελος της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής και του παρασιτισμού.
Δεν πρόκεται λοιπόν για τα παιδιά της Ευρώπης. Πρόκειται για τα παιδιά της μεγαλοαστικής τάξης, που αντικρύζει στη συντηρητική Ευρώπη τους πάτρωνές της, όπως μεταπολεμικά έβλεπε τον Σκόμπυ και αργότερα τους Αμερικανούς.
Μιλούν εξ ονόματος της τάξης τους και όχι εν γένει της ελληνικής νεολαίας.
Η ελληνική νέα γενιά ήταν στην πλειοψηφία της στους δρόμους απέναντι στην πολιτική των “παιδιών της Ευρώπης”.
Η σύγκρουση είναι ταξική με βάση τις σχέσεις παραγωγής και όχι με βάση τα κοσμοπολίτικα και αντιδραστικά ψευτοδιλήμματα περί ευρώ και δραχμής.
Αυτό φοβούνται και αυτό αποπειρώνται να συσκοτίσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου