Του Γαλαξιάρχη
Φιλανθρωπία. Αναμφίβολα η πιο προσβλητική λέξη στο στόμα του αστού, όπως ακριβώς η ελεημοσύνη στο στόμα του θρησκόληπτου.
Λέξεις που όχι μόνο προϋποθέτουν την ανισότητα, αλλά τη σημασιοδοτούν μέσω της ίδιας της πράξης της φιλανθρωπίας και της ελεημοσύνης.
Εγώ ο ισχυρότερος, πλουσιότερος, ασφαλέστερος, είμαι και “φίλος του ανθρώπου”, άρα και ηθικότερος. Είμαι φιλάνθρωπος προκειμένου να παραμείνω ισχυρότερος, πλουσιότερος, ασφαλέστερος και σίγουρα ηθικότερος. Με αυτούς τους όρους έσπευσαν πολλοί να κρίνουν την κίνηση κάποιων ανθρώπων να σπάσουν ένα λουκέτο στο πολιτιστικό κέντρο του δήμου Αθηναίων την προηγούμενη Τετάρτη (1 Φεβ). Και γι’ αυτό το λόγο η κριτική τους ήταν απάνθρωπη.Το πρόβλημα προϋπήρχε. Δεν είναι καν προϊόν της “κρίσης”. Απλώς με την οικονομική κρίση, που έδωσε την ευκαιρία στο σύστημα να εμφανίσει το πραγματικό του πρόσωπο ενάντια στις λαϊκές τάξεις και τους πιο αδύναμους κρίκους της αλυσίδας της ανισότητας, εντάθηκε.
Οι μερικές εκατοντάδες άστεγοι, κατά κύριο λόγο μετανάστες, έγιναν δεκάδες χιλιάδες και μάλιστα χωρίς ηλικιακό, εθνικό και θρησκευτικό διαχωρισμό. Μόλις ο καπιταλισμός έδειξε τα δόντια του, στο δρόμο βρέθηκαν οι φτωχότεροι και πιο αδύναμοι, χωρίς άλλου τύπου διακρίσεις. “Νεοάστεγους” έσπευσαν να τους χαρακτηρίσουν οι νεολογίζουσες γραφίδες της αστικής μακαριότητας.
Βλέπετε, αφού πλέον δεν είναι μόνο κάτι “βρωμιάρηδες” από την Ασία και την Αφρική, αλλά το περιούσιο έθνος των Ελλήνων, αλλάζει το πράγμα. Το φαινόμενο αποκτά εμπορικό ενδιαφέρον και οι αριθμοί φέρνουν νουμεράκια στις πεσμένες πωλήσεις των κατακίτρινων σελίδων τους (μηδέ εξαιρουμένων των ηλεκτρονικών).
Οι μερικές εκατοντάδες άστεγοι, κατά κύριο λόγο μετανάστες, έγιναν δεκάδες χιλιάδες και μάλιστα χωρίς ηλικιακό, εθνικό και θρησκευτικό διαχωρισμό. Μόλις ο καπιταλισμός έδειξε τα δόντια του, στο δρόμο βρέθηκαν οι φτωχότεροι και πιο αδύναμοι, χωρίς άλλου τύπου διακρίσεις. “Νεοάστεγους” έσπευσαν να τους χαρακτηρίσουν οι νεολογίζουσες γραφίδες της αστικής μακαριότητας.
Βλέπετε, αφού πλέον δεν είναι μόνο κάτι “βρωμιάρηδες” από την Ασία και την Αφρική, αλλά το περιούσιο έθνος των Ελλήνων, αλλάζει το πράγμα. Το φαινόμενο αποκτά εμπορικό ενδιαφέρον και οι αριθμοί φέρνουν νουμεράκια στις πεσμένες πωλήσεις των κατακίτρινων σελίδων τους (μηδέ εξαιρουμένων των ηλεκτρονικών).
Όπως συμβαίνει συνήθως, τα πραγματικά κοινωνικά προβλήματα γίνονται η αφορμή να πέσουν κι άλλες μάσκες. Αριστερές, ανθρωπιστικές, κοινωνικές και ηθικές. Μία τέτοια μάσκα και του Γιώργου Καμίνη, ο οποίος ανήλθε (με τα χίλια ζόρια και το σπρώξιμο της “αριστεράς της ευθύνης”) στην ηγεσία του δήμου Αθηνών με το (αντικακλαμανικό) προσωπείο του “Συνήγορου του Πολίτη” για να καταστεί ταχύτατα συνήγορος του καταστηματάρχη και της καταστολής.
Σε ό,τι αφορά το θέμα το αστέγων, η πιο κρίσιμη επικοινωνιακά στιγμή για την αποκάλυψη του πραγματικού Καμίνη, υπήρξε ο εξοστρακισμός τους από την πλατεία Κλαυθμώνοςλίγο πριν την εορταστική περίοδο των Χριστουγέννων.
Δεν ήταν τόσο η αποκαθήλωση των παγκακίων από την πλατεία που ξεγύμνωσαν τον δήμαρχο, όσο η απαντητική επιστολή προς τους κατηγόρους του. Αφού η πλατεία χαρακτηρίστηκε «υγειονομική βόμβα» που πρέπει να επιστρέψει στους «κατόχους της», ο κ. Καμίνης -σε μία έξαρση εξυπναδισμού- έκρινε ότι όσοι των κατηγόρησαν «φαντάζονται όλη την υπόλοιπη ζωή των αστέγων, πάνω σε ένα παγκάκι και των υπολοίπων δημοτών περιορισμένη σε ιδιότυπα γκέτο».
Η κακλαμάνειος ρητορεία σε όλο της το μεγαλείο, υιοθετημένη από το αντίπαλο δέος του ρατσιστή πρώην δημάρχου. Η χάρτινη ανθρωπιστική μάσκα έλιωσε στην πρώτη χειμερινή βροχή, αποκαλύπτοντας το γκροτέσκο πρόσωπο ενός ακόμη χαρτογιακά των θεσμών.
Σε ό,τι αφορά το θέμα το αστέγων, η πιο κρίσιμη επικοινωνιακά στιγμή για την αποκάλυψη του πραγματικού Καμίνη, υπήρξε ο εξοστρακισμός τους από την πλατεία Κλαυθμώνοςλίγο πριν την εορταστική περίοδο των Χριστουγέννων.
Δεν ήταν τόσο η αποκαθήλωση των παγκακίων από την πλατεία που ξεγύμνωσαν τον δήμαρχο, όσο η απαντητική επιστολή προς τους κατηγόρους του. Αφού η πλατεία χαρακτηρίστηκε «υγειονομική βόμβα» που πρέπει να επιστρέψει στους «κατόχους της», ο κ. Καμίνης -σε μία έξαρση εξυπναδισμού- έκρινε ότι όσοι των κατηγόρησαν «φαντάζονται όλη την υπόλοιπη ζωή των αστέγων, πάνω σε ένα παγκάκι και των υπολοίπων δημοτών περιορισμένη σε ιδιότυπα γκέτο».
Η κακλαμάνειος ρητορεία σε όλο της το μεγαλείο, υιοθετημένη από το αντίπαλο δέος του ρατσιστή πρώην δημάρχου. Η χάρτινη ανθρωπιστική μάσκα έλιωσε στην πρώτη χειμερινή βροχή, αποκαλύπτοντας το γκροτέσκο πρόσωπο ενός ακόμη χαρτογιακά των θεσμών.
Ο δήμαρχος επαναλαμβάνει όπου σταθεί και όπου βρεθεί ότι οι άστεγοι δεν είναι πάνω από χίλιοι, επικαλούμενος τις υπηρεσίες του δήμου και κάποιες ΜΚΟ. Επιπλέον θεωρεί απόδειξη των λεγομένων του το γεγονός ότι οι χώροι που παρέχει ο δήμος δεν γεμίζουν.
Η επικοινωνιακή διαχείριση για τα μάτια του κόσμου είναι προφανής, πέρα από την εξίσου προφανή διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Και κυρίως την πραγματικότητας ενός αστέγου, την οποία ο κ. Καμίνης αρνείται να αντικρύσει. Ούτως ή άλλως, ακόμη και οι παγεροί αριθμοί τον διαψεύδουν. Κι αυτοί όμως λίγη σημασία έχουν…
Η επικοινωνιακή διαχείριση για τα μάτια του κόσμου είναι προφανής, πέρα από την εξίσου προφανή διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Και κυρίως την πραγματικότητας ενός αστέγου, την οποία ο κ. Καμίνης αρνείται να αντικρύσει. Ούτως ή άλλως, ακόμη και οι παγεροί αριθμοί τον διαψεύδουν. Κι αυτοί όμως λίγη σημασία έχουν…
Το σύστημα εξουσίας προτιμά πάντα να κρύβεται πίσω από αριθμούς. «Κανένας-δύο άστεγοι» σε απόλυτη αρμονία επαναλαμβάνουν δήμαρχος, υπηρεσίες του δήμου και ένα σωρό “ενσωματωμένοι” δημοσιογραφούντες. Τι σημαίνει αυτό;
Ότι αν την προηγούμενη Τετάρτη ήταν 10, 50, ή 100 οι άστεγοι, ο κ.Αλεξάκος (αντιπρόεδρος του Πολιτιστικού Οργανισμού του δήμου Αθηναίων) θα έδινε το κλειδί του πνευματικού κέντρου στους αλληλέγγυους; Προφανώς όχι.
Παιχνιδάκι εντυπώσεων, όπως και κάθε άλλη αριθμολάγνα ανακοίνωση. Μήπως ξεχάσαμε τον ορισμό της Περιφέρειας για την ακριβή θερμοκρασία περιβάλλοντος, κάτω από την οποία προτείνεται η… στέγαση των αστέγων; Έως τους 4οC μέσα, πάνω από τους 4oC έξω!
“Εντολή” που έσπευσε να εκτελέσει με θερμομετρική ακρίβεια ο φιλάνθρωπος δήμαρχος πετώντας έξω όσους άστεγους κατέφευγαν στις εγκαταστάσεις του δήμου. Αποκορύφωμα η επιχείρηση εκδίωξης των αστέγων που είχαν καταφύγει στο Ρουφ, την ημέρα της μεγάλης καταιγίδας και ανεμοθύελλας στην Αττική.
Αν αληθεύουν μάλιστα οι πληροφορίες, οι υπηρεσίες του δήμου φρόντισαν να ξεφορτωθούν τα λίγα υπάρχοντα των αστέγων, με υγειονομικό ζήλο… γερμανικών προδιαγραφών.
Ότι αν την προηγούμενη Τετάρτη ήταν 10, 50, ή 100 οι άστεγοι, ο κ.Αλεξάκος (αντιπρόεδρος του Πολιτιστικού Οργανισμού του δήμου Αθηναίων) θα έδινε το κλειδί του πνευματικού κέντρου στους αλληλέγγυους; Προφανώς όχι.
Παιχνιδάκι εντυπώσεων, όπως και κάθε άλλη αριθμολάγνα ανακοίνωση. Μήπως ξεχάσαμε τον ορισμό της Περιφέρειας για την ακριβή θερμοκρασία περιβάλλοντος, κάτω από την οποία προτείνεται η… στέγαση των αστέγων; Έως τους 4οC μέσα, πάνω από τους 4oC έξω!
“Εντολή” που έσπευσε να εκτελέσει με θερμομετρική ακρίβεια ο φιλάνθρωπος δήμαρχος πετώντας έξω όσους άστεγους κατέφευγαν στις εγκαταστάσεις του δήμου. Αποκορύφωμα η επιχείρηση εκδίωξης των αστέγων που είχαν καταφύγει στο Ρουφ, την ημέρα της μεγάλης καταιγίδας και ανεμοθύελλας στην Αττική.
Αν αληθεύουν μάλιστα οι πληροφορίες, οι υπηρεσίες του δήμου φρόντισαν να ξεφορτωθούν τα λίγα υπάρχοντα των αστέγων, με υγειονομικό ζήλο… γερμανικών προδιαγραφών.
Τα παραδείγματα της απύθμενης φιλάνθρωπης υποκρισίας δεν σταματούν εδώ. Ο, σοβαρός κατά τ’ άλλα νομικός, Γιώργος Αποστολόπουλος εξάντλησε κάθε όριο στον τηλεοπτικό φακό περιγράφοντας γλαφυρά το πόσο “ανέχτηκε” ο πρωθυπουργός να καθίσει για ώρες και να συμφάγει με τους άστεγους, την Πρωτοχρονιά. Οι ρεπόρτερ μετέδιδαν με συγκίνηση το χειροκρότημα που δέχτηκε ο κ.Παπαδήμος από τους ευγνώμονες άστεγους. Σκηνές “απριλιανού” κάλλους.
Εδώ αξίζει λίγη περισσότερη προσοχή. Οι ίδιοι δημοσιογράφοι που μετέδιδαν με ενθουσιασμό τα χειροκροτήματα των αστέγων προς έναν τραπεζικό υπάλληλο και φερόμενο ως πρωθυπουργό, την προηγούμενη εβδομάδα κατηγορούσαν τους αλληλέγγυους ως “εκμεταλλευτές του ανθρώπινου πόνου”! Εδώ πλέον ξεπερνάμε τα όρια της υποκρισίας και κινούμαστε στη ζώνη της εγκεφαλικής αφασίας αλλά και της παλιανθρωπιάς. Πράγμα που μας φέρνει στο επόμενο ερώτημα…
Έχει ψηφοδέλτιο το κόμμα του αναρχικού;
Η ενστικτώδης αντίδραση της αστικής αντίληψης απέναντι σε αυτού του είδους τον ακτιβισμό, είναι ενδεικτική του πόσο επιφανειακή και εγωπαθής είναι. Μόνιμη επωδός, σε κάθε παρόμοιο περιστατικό, η κατηγορία ότι “οι αναρχικοί επιδιώκουν προσωπικά οφέλη”.
Μικροαστική αγκύλωση σε έναν μικρόκοσμο εντυπωσιασμού, όπου τα πάντα γίνονται για το κέρδος των εντυπώσεων. Οι κρίνοντες αδυνατούν να ξεφύγουν από τα στερεότυπά τους και βέβαια γίνονται εύκολα προβλέψιμοι, αλλά και αποκαλυπτικοί των πραγματικών πεποιθήσεών τους.
Έσπευσαν λοιπόν να θυμηθούν τους μετανάστες της Υπατίας, κραυγάζοντας εν χορώ ότι επαναλαμβάνεται το “θέατρο των λαθρομεταναστών” από τους “συνήθεις υπόπτους”.
Ο ενδόμυχος ρατσισμός, η αιώνια φοβία του μικροαστού, νίκησε για μία ακόμη φορά.
Και βέβαια ο ακτιβισμός αυτός ήταν πράγματι παρόμοιος με εκείνον της Υπατίας και για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Όχι όμως αυτούς που υπαινίσσονται οι φασίζουσες γραφίδες, που ούτως ή άλλως αυτοακυρώνονται. Το μόνο που πετυχαίνουν είναι να συνδέσουν τους “κακούς μετανάστες που τρώνε το φαί μας” με τους “καλούς Έλληνες άστεγους”, μοιραία αυτοεξευτελιζόμενοι.
Η πράξη των αλληλέγγυων υπήρξε σαφέστατα πολιτική. Η αλληλεγγύη δεν είναι ελεημοσύνη της στιγμής, αλλά διαρκής στάση ζωής. Δεν ενδιαφέρεται για το καφενείο του πνευματικού κέντρου, αλλά για την ίδια τη δομή του συστήματος.
Κανένα δημόσιο κτίριο για τις ανάγκες του δημάρχου, αλλά για τις ανάγκες των ανθρώπων. Κανένας κάτοικος χωρίς στέγη. Ποιος δίνει μία δεκάρα για ένα καφενείο; Μόνο οι θεσμολάγνοι φοβικοί, που αγαπάνε την φιλανθρωπία αλλά τρέμουν την αλληλεγγύη.
Μικροαστική αγκύλωση σε έναν μικρόκοσμο εντυπωσιασμού, όπου τα πάντα γίνονται για το κέρδος των εντυπώσεων. Οι κρίνοντες αδυνατούν να ξεφύγουν από τα στερεότυπά τους και βέβαια γίνονται εύκολα προβλέψιμοι, αλλά και αποκαλυπτικοί των πραγματικών πεποιθήσεών τους.
Έσπευσαν λοιπόν να θυμηθούν τους μετανάστες της Υπατίας, κραυγάζοντας εν χορώ ότι επαναλαμβάνεται το “θέατρο των λαθρομεταναστών” από τους “συνήθεις υπόπτους”.
Ο ενδόμυχος ρατσισμός, η αιώνια φοβία του μικροαστού, νίκησε για μία ακόμη φορά.
Και βέβαια ο ακτιβισμός αυτός ήταν πράγματι παρόμοιος με εκείνον της Υπατίας και για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Όχι όμως αυτούς που υπαινίσσονται οι φασίζουσες γραφίδες, που ούτως ή άλλως αυτοακυρώνονται. Το μόνο που πετυχαίνουν είναι να συνδέσουν τους “κακούς μετανάστες που τρώνε το φαί μας” με τους “καλούς Έλληνες άστεγους”, μοιραία αυτοεξευτελιζόμενοι.
Η πράξη των αλληλέγγυων υπήρξε σαφέστατα πολιτική. Η αλληλεγγύη δεν είναι ελεημοσύνη της στιγμής, αλλά διαρκής στάση ζωής. Δεν ενδιαφέρεται για το καφενείο του πνευματικού κέντρου, αλλά για την ίδια τη δομή του συστήματος.
Κανένα δημόσιο κτίριο για τις ανάγκες του δημάρχου, αλλά για τις ανάγκες των ανθρώπων. Κανένας κάτοικος χωρίς στέγη. Ποιος δίνει μία δεκάρα για ένα καφενείο; Μόνο οι θεσμολάγνοι φοβικοί, που αγαπάνε την φιλανθρωπία αλλά τρέμουν την αλληλεγγύη.
Προς επίρρωση των παραπάνω όλα τα επικριτικά κείμενα που γράφτηκαν τις περασμένες ημέρες για την επιχείρηση της κατάληψης. Κείμενα και απόψεις που κινούνταν μεταξύ του φαιδρού και του χυδαίου. Συνήθως δε, και τα δύο ταυτόχρονα.
Ένα τυπικό τέτοιο δείγμα, το “πόνημα” του Άρη Αλεξανδρή στη Lifo. Καλέ μου Άρη, οι αλληλέγγυοι δεν έχουν ψηφοδέλτιο. Δεν ζητάνε ούτε την ψήφο σου, ούτε τα λεφτά σου. Δεν είναι ουρανοκατέβατοι και δεν θυμούνται τα “θύματα της ζωής” όποτε λάχει να παθαίνει κρίσεις συνείδησης το μικροαστικό σου λαϊφστάιλ.
Αλεξανδρήδες, Παπαχελάδες, Τσαγκαρουσιάνοι, Μανδραβέληδες, Σιδέρηδες μην πασχίζετε να τους στριμώξετε στα στενά παπούτσια σας, ούτε να τους τυλίξετε στις θηλειές της γραβάτας σας. Είναι πολύ μικρά και πολύ σφιχτά.
Ένα τυπικό τέτοιο δείγμα, το “πόνημα” του Άρη Αλεξανδρή στη Lifo. Καλέ μου Άρη, οι αλληλέγγυοι δεν έχουν ψηφοδέλτιο. Δεν ζητάνε ούτε την ψήφο σου, ούτε τα λεφτά σου. Δεν είναι ουρανοκατέβατοι και δεν θυμούνται τα “θύματα της ζωής” όποτε λάχει να παθαίνει κρίσεις συνείδησης το μικροαστικό σου λαϊφστάιλ.
Αλεξανδρήδες, Παπαχελάδες, Τσαγκαρουσιάνοι, Μανδραβέληδες, Σιδέρηδες μην πασχίζετε να τους στριμώξετε στα στενά παπούτσια σας, ούτε να τους τυλίξετε στις θηλειές της γραβάτας σας. Είναι πολύ μικρά και πολύ σφιχτά.
Αλληλεγγύη ρε, τι σου ζητάνε;
Επιστρέφουμε στην απάνθρωπη φιλανθρωπία. Παρατηρούμε ότι οι διάφορες ενέργειες αλληλεγγύης που ξεπηδούν αυθόρμητα από συλλογικότητες ανθρώπων, έχουν τραβήξει το ενδιαφέρον τόσο των μέσων όσο και της πολιτείας.
Τα μεν πρώτα για να προωθήσουν το δικό τους προϊόν “ανθρώπινου πόνου”, η δε δεύτερη για να καλύψει τις αμαρτίες της. Από τα “ανθρωπιστικά σουπερμάρκετ Σκάι-Εκκλησία Α.Ε.” του θεοσεβούς Αλαφούζου, έως τους δεκάρικους της Άννας Διαμαντοπούλου, ο παρονομαστής είναι κοινός.
Διατηρήστε τις ανισότητες με κάθε μέσο και αποδώστε μας κέρδος (χρηματικό, πολιτικό) εκφράζοντας την ελεημοσύνη σας.
Τα μεν πρώτα για να προωθήσουν το δικό τους προϊόν “ανθρώπινου πόνου”, η δε δεύτερη για να καλύψει τις αμαρτίες της. Από τα “ανθρωπιστικά σουπερμάρκετ Σκάι-Εκκλησία Α.Ε.” του θεοσεβούς Αλαφούζου, έως τους δεκάρικους της Άννας Διαμαντοπούλου, ο παρονομαστής είναι κοινός.
Διατηρήστε τις ανισότητες με κάθε μέσο και αποδώστε μας κέρδος (χρηματικό, πολιτικό) εκφράζοντας την ελεημοσύνη σας.
Η ελεημοσύνη πριμοδοτείται, η αλληλεγγύη πατάσσεται.
Ο φιλάνθρωπος δήμαρχος και ο φιλεύσπλαχνος αντιπρόεδρος του Πολιτιστικού Οργανισμού, το έκαναν όσο πιο ξεκάθαρο μπορούσαν. Την ίδια στιγμή που αναφέρονταν απαξιωτικά σε “έναν-δύο άστεγους” έστελναν επτά διμοιρίες, τρείς κλούβες και ΔΙΑΣ για να προστατέψουν την περιουσία του δήμου από αυτούς τους “έναν-δύο άστεγους”.
Τρόμος, σπασμωδική αντίδραση και ογκώδης καταστολή. Μερικές δεκάδες αλληλέγγυοι που μαζεύτηκαν έξω από το πνευματικό κέντρο ήταν αρκετοί για να λερωθούν τα εσώρουχα της θεσμικής φιλανθρωπίας του δήμου.
Ο φιλάνθρωπος δήμαρχος και ο φιλεύσπλαχνος αντιπρόεδρος του Πολιτιστικού Οργανισμού, το έκαναν όσο πιο ξεκάθαρο μπορούσαν. Την ίδια στιγμή που αναφέρονταν απαξιωτικά σε “έναν-δύο άστεγους” έστελναν επτά διμοιρίες, τρείς κλούβες και ΔΙΑΣ για να προστατέψουν την περιουσία του δήμου από αυτούς τους “έναν-δύο άστεγους”.
Τρόμος, σπασμωδική αντίδραση και ογκώδης καταστολή. Μερικές δεκάδες αλληλέγγυοι που μαζεύτηκαν έξω από το πνευματικό κέντρο ήταν αρκετοί για να λερωθούν τα εσώρουχα της θεσμικής φιλανθρωπίας του δήμου.
Το πόσο θορυβημένο είναι το κράτος από τις κινήσεις αλληλεγγύης που μπορούν να ξεφύγουν από την όμορφα περιχαρακωμένη συστημική ελεημοσύνη, εκφράστηκε και από την αγχωμένη ανακοίνωση του Υπουργείου Υγείας, λίγες ημέρες πριν το συμβάν.
Ο γ.γ. Δημόσιας Υγείας, προς το συμφέρον προφανώς των πεινασμένων έβγαλε εγκύκλιοπου περιόριζε τα συσσίτια μόνο στους “αρμόδιους φορείς”, απαγορεύοντας ουσιαστικά σε κάθε κοινωνική ομάδα να εκφράσει την αλληλεγγύη της. Τυπικά, η εγκύκλιος αυτή έχει σαφέστατα λόγο ύπαρξης, μόνο που παρέμεινε λειψή, αποδεικνύοντας τις πραγματικές προθέσεις των “θεσμών”.
Ο κ. Δημόπουλος δεν εξηγεί σε ποιες υπηρεσίες πρέπει να απευθυνθούν οι αλληλέγγυοι προκειμένου να πιστοποιήσουν την ποιότητα των μερίδων που προσφέρουν. Πολύ απλά δεν μπορούν. Μόνο το κράτος και οι χρηματοδοτούμενες από αυτό ΜΚΟ έχουν το δικαίωμα στην ελεημοσύνη (για να μην ξεχνιόμαστε).
Η γενική γραμματεία δεν δίνει δεκάρα για την ποιότητα του συσσιτίου, αλλά για το ποιος το προσφέρει. Ο αυθορμητισμός τρομάζει το σύστημα, κι αν δεν μπορεί να ελεγχθεί και να λειτουργήσει υπέρ της εξουσίας, θα εμποδιστεί με κάθε μέσο. Υπενθυμίζω ότι είχε προηγηθεί η σύλληψη του μάγειρα του Δικτύου Κοινωνικής Αλληλεγγύης «ο Άλλος Άνθρωπος» στα Εξάρχεια, στις 18 του Γενάρη.
Ο γ.γ. Δημόσιας Υγείας, προς το συμφέρον προφανώς των πεινασμένων έβγαλε εγκύκλιοπου περιόριζε τα συσσίτια μόνο στους “αρμόδιους φορείς”, απαγορεύοντας ουσιαστικά σε κάθε κοινωνική ομάδα να εκφράσει την αλληλεγγύη της. Τυπικά, η εγκύκλιος αυτή έχει σαφέστατα λόγο ύπαρξης, μόνο που παρέμεινε λειψή, αποδεικνύοντας τις πραγματικές προθέσεις των “θεσμών”.
Ο κ. Δημόπουλος δεν εξηγεί σε ποιες υπηρεσίες πρέπει να απευθυνθούν οι αλληλέγγυοι προκειμένου να πιστοποιήσουν την ποιότητα των μερίδων που προσφέρουν. Πολύ απλά δεν μπορούν. Μόνο το κράτος και οι χρηματοδοτούμενες από αυτό ΜΚΟ έχουν το δικαίωμα στην ελεημοσύνη (για να μην ξεχνιόμαστε).
Η γενική γραμματεία δεν δίνει δεκάρα για την ποιότητα του συσσιτίου, αλλά για το ποιος το προσφέρει. Ο αυθορμητισμός τρομάζει το σύστημα, κι αν δεν μπορεί να ελεγχθεί και να λειτουργήσει υπέρ της εξουσίας, θα εμποδιστεί με κάθε μέσο. Υπενθυμίζω ότι είχε προηγηθεί η σύλληψη του μάγειρα του Δικτύου Κοινωνικής Αλληλεγγύης «ο Άλλος Άνθρωπος» στα Εξάρχεια, στις 18 του Γενάρη.
Όλα καλά λοιπόν με τους “αλληλέγγυους”;
Όχι βέβαια. Πολύ φοβάμαι ότι ουκ ολίγες συλλογικότητες γοητεύονται κι αυτές από την κοινωνία του θεάματος. Κακοσυντονισμένες ενέργειες από καμιά δεκαριά ανθρώπους, κινούμενοι περισσότερο στα πλαίσια της παρέας, επιδιώκουν κι αυτές τον πολλαπλασιαστή της εντύπωσης, σε σχέση με το πραγματικό μέγεθος της πολιτικής τους πράξης. Το αποτέλεσμα συχνά καταντά περισσότερο γραφικό και ελάχιστα πειστικό.
Όχι μόνο δεν συντείνει στην ανάπτυξη της κοινωνικής συνείδησης και των δεσμών αλληλεγγύης, αλλά προκαλεί από κούραση έως και αισθήματα ματαίωσης. Κι όταν μία ακτιβίστικη φούσκα αφορά έναν άστεγο ή έναν μετανάστη, μικρό το κακό.
Όταν όμως έχουμε να κάνουμε με ένα κακέκτυπο αντάρτικου πόλης, τότε δυστυχώς παίζεται το μέλλον νέων ανθρώπων, που ενδέχεται να σαπίσουν στις φυλακές, καθώς το πολιτικοδικαστικό σύστημα απαντά με ατσάλινη σκληρότητα. Ταυτόχρονα αντί να μπολιάζει τους κοινωνικούς αγώνες, τροφοδοτεί έναν μάταιο μηδενισμό που καταντά απάνθρωπος. Οι αγώνες αυτοί, κατά την ταπεινή μου άποψη,χρειάζονται πολύ μεγαλύτερη περίσκεψη, αποτελεσματικότερο σχεδιασμό και ακόμη μαζικότερη δράση.
Όχι μόνο δεν συντείνει στην ανάπτυξη της κοινωνικής συνείδησης και των δεσμών αλληλεγγύης, αλλά προκαλεί από κούραση έως και αισθήματα ματαίωσης. Κι όταν μία ακτιβίστικη φούσκα αφορά έναν άστεγο ή έναν μετανάστη, μικρό το κακό.
Όταν όμως έχουμε να κάνουμε με ένα κακέκτυπο αντάρτικου πόλης, τότε δυστυχώς παίζεται το μέλλον νέων ανθρώπων, που ενδέχεται να σαπίσουν στις φυλακές, καθώς το πολιτικοδικαστικό σύστημα απαντά με ατσάλινη σκληρότητα. Ταυτόχρονα αντί να μπολιάζει τους κοινωνικούς αγώνες, τροφοδοτεί έναν μάταιο μηδενισμό που καταντά απάνθρωπος. Οι αγώνες αυτοί, κατά την ταπεινή μου άποψη,χρειάζονται πολύ μεγαλύτερη περίσκεψη, αποτελεσματικότερο σχεδιασμό και ακόμη μαζικότερη δράση.
Σε κάθε περίπτωση από την φιλανθρωπία, προτιμώ δέκα αποτυχημένες ενέργειες αλληλεγγύης, γιατί δεν είμαι “φίλος του ανθρώπου”, αλλά προσπαθώ να είμαι Άνθρωπος.
Ζαphod
ΔΙΑΒΑΣΤΕ
- Κατά τη γνώμη μου, η καλύτερη τοποθέτηση για το ζήτημα των αστέγων της Αθήνας, ανήκει στον Αχιλλέα Πληθάρα
- Απάντηση του Antidrasex στην “δημοσιογραφία του καφενείου” του Πάσχου Μανδραβέλη
Υ.Γ. Ενδεχομένως να χρειαστεί να επανέλθω στο ζήτημα, καθώς ως και σήμερα δεν γνωρίζω την ομάδα ή τους ανθρώπους που οργάνωσαν τον ακτιβισμό της προηγούμενης Τετάρτης στο πνευματικό κέντρο του Δήμου Αθηναίων. Ωστόσο, πιστεύω ότι μικρή σημασία έχει αν είναι αναρχικοί, αντεξουσιαστές, εξωκοινοβουλευτική αριστερά, η “Άμεση Δημοκρατία” ή ακόμη και οι Ατενίστας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου