Στην πρόσφατη ιστορία του νεότερου ελληνικού κράτους δεν έχει υπάρξει αντίστοιχη περίπτωση τέτοιας επονείδιστης παράδοσης του ελληνικού λαού και του ελληνικού κράτους σε ξένα κράτη και σε ξένες μη κρατικές οντότητες, δηλαδή σε τμήματα του ιδιωτικού τομέα, όπως αυτή που συμφωνήθηκε στο τελευταίο Eurogroup, από πλευράς της ελληνικής κυβέρνησης.
Η συμφωνία αυτή βασίζεται σε μια καταρχήν προοδευτική πρόταση, που μετά βδελυγμίας απέρριπτε η σημερινή πολιτική ηγεσία- Παπαδήμος, Σαμαράς, Παπανδρέου και Βενιζέλος- την αναδιάρθρωση του χρέους.
Αυτό είναι σήμερα το δέλεαρ που περιφέρει αλαζονικά ως δήθεν δικό της επίτευγμα η ελληνική πολιτική ηγεσία, ενώ είναι γνωστό ότι μόνο το γραμματοκομιστή προτάσεων άλλων πλευρών- Γερμανίας και ιδιωτικού τομέα- έκανε και μάλιστα με περιορισμένη αποτελεσματικότητα.
Ωστόσο με τη συμφωνία αυτή, η αναδιάρθρωση του χρέους μετατράπηκε σε όπλο των πιστωτών της χώρας και κυρίως σε άλλοθι για την προώθηση του πλέον τιμωρητικού νεοφιλελευθερισμού, της ερημοποίησης της εθνικής οικονομίας και τη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας.
Η αναδιάρθρωση του χρέους κατ’ αρχήν δεν είναι αυτή που ανακοινώθηκε καθώς ένα μεγάλο ποσό, ειπώθηκε ότι θα είναι περί τα 50 δις ευρώ, θα κατευθυνθεί στην ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος, χωρίς φυσικά το ελληνικό δημόσιο να αποκτά το όποιο δικαίωμα επί του ελέγχου των τραπεζών.
Αυτό δεν είναι κάτι νέο, ότι δηλαδή τμήμα του ποσού του νέου δανείου θα κατευθυνθεί στις τράπεζες, ωστόσο έχει σημασία να τονίζεται για να καθίσταται σαφής ο συσχετισμός δύναμης και κατά συνέπεια υπέρ τίνος δουλεύει η νεοφιλελεύθερη ελληνική και ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία.
Λεφτά υπάρχουν όχι μόνο για το τραπεζικό κεφάλαιο αλλά και για τους τραπεζίτες. Εξ ου και οι τραπεζίτες όχι μόνο παίρνουν τα λεφτά αλλά κρατάνε ανενόχλητοι την ιδιοκτησία και τη διαχείριση των «μαγαζιών» τους.
Δεύτερον θα πρέπει να τονίσουμε κάτι που πέρασε σχετικά στα ψηλά των ελληνικών ΜΜΕ: η ΕΚΤ δέχτηκε να συνεισφέρει στη μείωση του ελληνικού χρέους από τα κέρδη τα οποία είχε αντλήσει από τη συμμετοχή της στο ελληνικό χρέος. Αυτό για να γνωρίζουμε ότι οι “θυσίες” των εταίρων μας για χάρη μας, τους προσπορίζουν σημαντικά κέρδη.
Τρίτον, παραμένει ζητούμενο ο βαθμός συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα στην ανταλλαγή των ομολόγων προκειμένου να κρίνει κανείς την αποτελεσματικότητα της συμφωνίας.
Τέταρτον, σε σχέση με την εξέλιξη του δημοσίου χρέους, ο σχεδιασμός για επίτευξη 120,5% ΑΕΠ δημοσίου χρέους το 2020 είναι κάτι χειρότερο από αφελής ή λανθασμένος: είναι εκ των προτέρων και εγνωσμένα απίθανος και γι’ αυτό επικίνδυνος.
Είναι δηλαδή επικίνδυνος διότι υποκρύπτει άλλο σχεδιασμό, που δεν είναι παρά η προσπάθεια να κερδηθεί επιπλέον χρόνος υπέρ των πιστωτών της Ελλάδας, να φορτωθεί κατόπιν όλο το κόστος της αποτυχίας επίτευξης του στόχου στην Ελλάδα και η χώρα να αφεθεί ενδεχομένως στην τύχη της.
Η αδυναμία επίτευξης του στόχου προκύπτει από την ίδια την έκθεση της τρόικας. Οι όροι που θέτει προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος του 120,5% ΑΕΠ σε σχέση με την ανάπτυξη, τα πρωτογενή πλεονάσματα, τις ιδιωτικοποιήσεις κλπ δεν μπορούν και εν μέρει δεν πρέπει να επιτευχθούν. Δεύτερον αντιφάσκουν μεταξύ τους. Τρίτον ακόμα και αν όλοι αυτοί οι στόχοι επιτευχθούν, αν όλα επί 8 χρόνια εξελίσσονται βάσει του ιδεώδους για την τρόικα σεναρίου και πάλι οι αστάθμητοι παράγοντες είναι τόσοι και τέτοιοι που ακόμα και ένας τυχαίος συντονισμός τους μπορεί και θα εκτροχιάσει το πρόγραμμα. Πολύ περισσότερο δεδομένου ότι βρισκόμαστε ακόμα εν μέσω κρίσης.
Ακόμα όμως και αν επιτυγχάνετο ο στόχος του 120% ΑΕΠ αλήθεια τι θα σήμαινε ως προς τη βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους η επιστροφή στο επίπεδο του 2010
με την οικονομία να κινείται μεταξύ ύφεσης και ασθενικής μεγέθυνσης,
με την κοινωνία καθημαγμένη και αποσταθεροποιημένη,
με τη δημογραφική και κοινωνική κρίση οξυμμένη,
με το ασφαλιστικό σύστημα καταρρέον;
Ότι απλά μετά από μια χαμένη δεκαετία θα γυρίσουμε στην «καλύτερη» περίπτωση εκεί από όπου ξεκινήσαμε με χειρότερους όμως πλέον όρους ως προς την πραγματική οικονομία.
Ωστόσο υπάρχουν άλλα, βασικότερα στοιχεία στη συμφωνία :
Προβλέπεται η ίδρυση του αποικιακού εθνικού λογαριασμού εξυπηρέτησης του χρέους, στον οποίο όχι μόνο θα μπουν τα χρήματα της δανειακής σύμβασης ώστε να εκταμιεύονται σταδιακά και αναλόγως των νέων σοκ που θα υφίσταται η ελληνική κοινωνία αλλά κυρίως θα μπαίνει και τμήμα των εσόδων του ελληνικού δημοσίου, το οποίο ούτως ή άλλως θα πρέπει να καλύπτει μόνο του τις εσωτειρκές του ανάγκες.
Δηλαδή, όχι μόνο δε θα υπάρξει βοήθεια για τις εσωτερικές ανάγκες του ελληνικού δημοσίου, όχι μόνο θα αναγκάζεται το ελληνικό δημόσιο να προχωρά σε διαρκείς περικοπές αναγκαίων δαπανών παραγωγικού, διοικητικού και κοινωφελούς χαρακτήρα, προκειμένου να εκταμιεύεται κάθε τμήμα του νέου δανείου και εφόσον η τρόικα ικανοποιείται αλλά θα πρέπει τα όποια πρωτογενή πλεονάσματα ή κρίσιμο τμήμα τους να μην κατευθύνεται στο εσωτερικό αλλά στους πιστωτές της χώρας.
Για να γίνει απολύτως καθαρό: τα πρωτογενή πλεονάσματα που με έναν αντί- επιστημονικό και ανιστόρητο τρόπο αναγορεύτηκαν σε μείζονα εθνικό στόχο, επί της ουσίας παύουν να υφίστανται αφού άμα τη δημιουργία τους παίρνουν την άγουσα προς τους πιστωτές μας, ολοκληρωτικά ή εν μέρει.
Κανονικό σισύφειο μαρτύριο και αποικιακού τύπου σύμβαση που θα ζήλευε η Μ. Βρετανία του 19ου αιώνα. Μάλιστα η νυν κυβέρνηση δεσμεύτηκε ότι η διαταξη για τον αποικιακό εθνικό λογαριασμό θα περάσει στο Σύνταγμα. Δηλαδή η νυν κυβέρνηση αποπειράται να δεσμεύσει την απόφαση όχι της επόμενης αλλά και της μεθεπόμενης Βουλής εκ των προτέρων, προς όφελος των πιστωτών της χώρας!
Εάν αυτό δε λέγεται κατάλυση του πυρήνα της λαϊκής κυριαρχίας, τότε ως λαός έχουμε σοβαρό πρόβλημα κατανόησης των εννοιών.
Ακόμα και αν η Ελλάδα είχε προχωρήσει σε στάση πληρωμών, οπότε και πάλι θα έπρεπε να καλύψει τις εσωτερικές της ανάγκες μόνη της, τουλάχιστον θα μπορούσε να κρατήσει τα πρωτογενή της πλεονάσματα αποκλειστικά για να τα αναδιανείμει στο εσωτερικό σε παραγωγικές ή κοινωφελείς δαπάνες, με προστιθέμενη αξία για την εθνική οικονομία.
Με τη νέα σύμβαση η Ελλάδα παραιτείται και των δικαιωμάτων που πηγάζουν από τη γενική αρχή του δικαίου, δηλαδή το δικαίωμα και την υποχρέωση ενός κράτους να διασφαλίζει την επιβίωση και την ευζωία του πληθυσμού του και να ικανοποιεί πρώτα το λαό και μετά τους πιστωτές.
Μόνο στην περίοδο της κατοχής θα μπορούσε κανείς να εντοπίσει αντίστοιχη αφαίμαξη εσωτερικών πόρων της εθνικής οικονομίας, εν μέσω τέτοιας κρίσης, υπέρ ξένης ή ξένων δυνάμεων.
Σε συνάφεια με την παραπάνω αποικιακή διάταξη πρέπει να αναφέρουμε ότι ακόμα και σε σχέση με τα επιτόκια που μεσοσταθμικά εμφανίζονται μειωμένα υπάρχει πρόβλεψη ότι εάν υπάρξει έστω μέτρια μεγέθυνση του ΑΕΠ της χώρας τα επιτόκια θα αναπροσαρμοστούν προς τα πάνω.
Δηλαδή κάθε τυχόν θετική εξέλιξη για την εθνική οικονομία προνομιακά θα κατευθύνεται προς τους πιστωτές εν όλω ή εν μέρει.
Το να αναφερθεί κανείς φυσικά στα νέα διαρκή μέτρα περικοπών είναι άνευ ουσίας καθώς πια το γνωρίζει ο καθένας ότι βρίσκονται προ των πυλών. Ωστόσο έχει σημασία να προσέξουμε τη γλώσσα του υπουργού οικονομικών και φυσικά τις κυβερνητικές αποφάσεις:
για τους καταθέτες που μετέφεραν τα χρήματά τους στο εξωτερικό, για τους εφοπλιστές και για τους τραπεζίτες έχει εκκλήσεις και στάζει μέλι.
Για μισθωτούς, συνταξιούχους, νεολαία και φυσικά διαφωνούντες με την πολιτική του, φτύνει απειλές και εκβιασμούς.
Πρέπει όμως ως προς τα νέα μέτρα να προσέξουμε τούτο: για κάθε 1 ευρώ εξοικονόμησης που επιτάσσουν προβλέπουν μέτρα αξίας 2,50 περίπου ευρώ. Η αξία των μέτρων είναι κατά 250% μεγαλύτερη του επιδιωκομένου δημοσιονομικού στόχου.
Όχι διότι το ελληνικό κράτος δεν κάνει αρκετά όπως ψευδώς επικαλούνται διάφοροι αλλά για τον ακριβώς αντίθετο λόγο: επειδή κάνει όλα όσα του ζητούν, διαλύοντας την εθνική οικονομία.
Επιπλέον, στην εν λόγω συμφωνία δεν υπάρχει ούτε μία πρόβλεψη για οποιουδήποτε είδους μεγέθυνση του ΑΕΠ, πολλώ δε μάλλον για ανάπτυξη και παραγωγική ανασυγκρότηση, εκτός από μία: τη μείωση του κόστους εργασίας.
Είναι λανθασμένη η αντίληψη ότι δεν υπάρχει σχέδιο για την ανάπτυξη της χώρας. Το σχέδιο της τρόικας και των ντόπιων συνεργατών της δεν προβλέπει πραγματική ανάπτυξη και παραγωγική ανασυγκρότηση διότι δεν την επιδιώκει.
Αυτό που επιδιώκει είναι η ολοκλήρωση του πρώτου νεοφιλελεύθερου πραξικοπήματος σε ευρωπαϊκή χώρα, τον 21ο αιώνα.
Με στόχους τη δημιουργία μιας οικονομίας που θα βασίζεται
στο φτηνό ανειδίκευτο ή μετρίως ειδικευμένο εργατικό δυναμικό,
με ελεγχόμενη πολιτική ζωή και κράτος- υπηρέτη του παρασιτικού κεφαλαίου.
Κατά συνέπεια η μη αναφορά στην ανάπτυξη και στην αναγκαία παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας έχει να κάνει με τη θέση της χώρας στο ευρωπαϊκό και διεθνές καπιταλιστικό σύστημα, που δεν είναι άλλη από εκείνη μιας χώρας παροχής φθηνών υπηρεσιών και ενδεχομένως εξαγωγής ορισμένων προϊόντων.
Δηλαδή μιας χώρας πλήρως εξαρτημένης, με ηγεμονικό το ρόλο του διεθνούς και ντόπιου παρασιτικού κεφαλαίου.
Αλλά και επιπλέον μιας χώρας- σκιάχτρου που θα θυμίζει τις επιπτώσεις που μπορεί να υποστεί μια- για οποιονδήποτε λόγο- απείθαρχη προς τη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία κοινωνία.
Είναι δε, απολύτως θλιβερή η προσπάθεια της κυβέρνησης και των μιντιακών παπαγάλων να εμφανίσουν ότι απέτρεψαν την επιτροπεία του ελληνικού κράτους.
Με το αποικιακό ταμείο εξυπηρέτησης χρέους και την πανίσχυρη ομάδα κρούσης του κου Ράιχενμπαχ να βρίσκεται σε κάθε υπουργείο δε μιλούμε για επιτροπεία αλλά για σκιώδη κυβέρνηση υπέρτερης ισχύος σε σχέση με τη συνταγματική κυβέρνηση.
Η πανηγυρίζουσα για άλλη μια φορά κυβέρνηση και τα ευρισκόμενα σε διατεταγμένη υπηρεσία ΜΜΕ γνωρίζουν, ή τουλάχιστον κάποια επιφανή στελέχη τους τι πραγματικά συντελείται με αυτή τη συμφωνία: η χώρα, ο λαός οδηγούνται χειροπόδαρα δεμένοι, ταπεινωμένοι,
φτωχοποιημένοι
και ρητά ή άρρητα χρεωκοπημένοι στις ορέξεις των δανειστών, άλλων κρατών και ακόμα χειρότερα στις άναρχες, κανιβαλικές δυνάμεις της αγοράς και του παρασιτικού κεφαλαίου.
Δεν πρόκειται περί λάθους: δουλεύουν συνειδητά υπέρ των συμφερόντων του παρασιτικού κεφαλαίου, των ελίτ άλλων κρατών και της ντόπιας φυσικά. Ξέρουν ότι θα εκτροχιαστεί και αυτή η συμφωνία.
Αλλά ξέρουν επίσης ότι έως τότε αλλά και μετά από τον όποιον εκτροχιασμό ότι μπορούν να κερδοσκοπήσουν εις βάρος της χώρας και του λαού. Και αυτό κάνουν.
Σήμερα και επειγόντως απαιτείται η ποιοτική αναβάθμιση του εν γένει αντί- μνημονιακού και αντί- νεοφιλελεύθερου χώρου στην κατεύθυνση της δόμησης ρεύματος ασυνέχειας του κράτους:
συνέχεια του κράτους υπάρχει μόνο στο πλαίσιο του κοινωνικού κράτους δικαίου,
της συνταγματικής νομιμότητας,
της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας,
της τήρησης του κοινωνικού συμβολαίου που καθιστά πρωταρχικό στόχο την εξυπηρέτηση των αναγκών του λαού.
Κάθε άλλη πολιτική, που συγκρούεται με τον πυρήνα των παραπάνω βασικών συνιστωσών της κρατικής ταυτότητας δεν μπορεί να εντάσσεται στη λογική της συνέχειας του κράτους, δεσμεύοντας τόσο αυτό, όσο κατά συνέπεια και το λαό.
Πρέπει λοιπόν να πληροφορηθούν με σαφήνεια οι πιστωτές της χώρας και η ντόπια ελίτ ότι οι μνημονιακές υπογραφές δε δεσμεύουν σε τίποτα τον ελληνικό λαό και το ελληνικό κράτος.
Ίσως έτσι έστω και τώρα μπει ένα τέρμα στην επονείδιστη παράδοση του λαού που συντελεί η κυβέρνηση Παπαδήμου, από κοινού με τις ηγεσίες ΠΑΣΟΚ- ΝΔ και επί της ουσίας και του ΛΑΟΣ.
Αλλιώς δε μένει άλλη προοπτική από μια δημοκρατικά νομιμοποιημένη, επαναστατική τομή ασυνέχειας του κράτους σε ό,τι αφορά τη μνημονιακή και νεοφιλελεύθερη, πραξικοπηματική πολιτική, έστω και μετά την πιθανή ολοκλήρωση της συμφωνίας.
http://www.harta.gr/?p=232&utm_source=rss&utm_medium=rss&utm_campaign=%25ce%25b8%25ce%25ad%25ce%25bc%25ce%25b7%25cf%2582-%25cf%2584%25ce%25b6%25ce%25ae%25ce%25bc%25ce%25b1%25cf%2582-%25ce%25b7-%25ce%25b5%25cf%2580%25ce%25bf%25ce%25bd%25ce%25b5%25ce%25af%25ce%25b4%25ce%25b9%25cf%2583%25cf%2584%25ce%25b7-%25cf%2580%25ce%25b1%25cf%2581%25ce%25ac%25ce%25b4%25ce%25bf%25cf%2583%25ce%25b7-%25cf%2584
Η συμφωνία αυτή βασίζεται σε μια καταρχήν προοδευτική πρόταση, που μετά βδελυγμίας απέρριπτε η σημερινή πολιτική ηγεσία- Παπαδήμος, Σαμαράς, Παπανδρέου και Βενιζέλος- την αναδιάρθρωση του χρέους.
Αυτό είναι σήμερα το δέλεαρ που περιφέρει αλαζονικά ως δήθεν δικό της επίτευγμα η ελληνική πολιτική ηγεσία, ενώ είναι γνωστό ότι μόνο το γραμματοκομιστή προτάσεων άλλων πλευρών- Γερμανίας και ιδιωτικού τομέα- έκανε και μάλιστα με περιορισμένη αποτελεσματικότητα.
Ωστόσο με τη συμφωνία αυτή, η αναδιάρθρωση του χρέους μετατράπηκε σε όπλο των πιστωτών της χώρας και κυρίως σε άλλοθι για την προώθηση του πλέον τιμωρητικού νεοφιλελευθερισμού, της ερημοποίησης της εθνικής οικονομίας και τη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας.
Η αναδιάρθρωση του χρέους κατ’ αρχήν δεν είναι αυτή που ανακοινώθηκε καθώς ένα μεγάλο ποσό, ειπώθηκε ότι θα είναι περί τα 50 δις ευρώ, θα κατευθυνθεί στην ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος, χωρίς φυσικά το ελληνικό δημόσιο να αποκτά το όποιο δικαίωμα επί του ελέγχου των τραπεζών.
Αυτό δεν είναι κάτι νέο, ότι δηλαδή τμήμα του ποσού του νέου δανείου θα κατευθυνθεί στις τράπεζες, ωστόσο έχει σημασία να τονίζεται για να καθίσταται σαφής ο συσχετισμός δύναμης και κατά συνέπεια υπέρ τίνος δουλεύει η νεοφιλελεύθερη ελληνική και ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία.
Λεφτά υπάρχουν όχι μόνο για το τραπεζικό κεφάλαιο αλλά και για τους τραπεζίτες. Εξ ου και οι τραπεζίτες όχι μόνο παίρνουν τα λεφτά αλλά κρατάνε ανενόχλητοι την ιδιοκτησία και τη διαχείριση των «μαγαζιών» τους.
Δεύτερον θα πρέπει να τονίσουμε κάτι που πέρασε σχετικά στα ψηλά των ελληνικών ΜΜΕ: η ΕΚΤ δέχτηκε να συνεισφέρει στη μείωση του ελληνικού χρέους από τα κέρδη τα οποία είχε αντλήσει από τη συμμετοχή της στο ελληνικό χρέος. Αυτό για να γνωρίζουμε ότι οι “θυσίες” των εταίρων μας για χάρη μας, τους προσπορίζουν σημαντικά κέρδη.
Τρίτον, παραμένει ζητούμενο ο βαθμός συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα στην ανταλλαγή των ομολόγων προκειμένου να κρίνει κανείς την αποτελεσματικότητα της συμφωνίας.
Τέταρτον, σε σχέση με την εξέλιξη του δημοσίου χρέους, ο σχεδιασμός για επίτευξη 120,5% ΑΕΠ δημοσίου χρέους το 2020 είναι κάτι χειρότερο από αφελής ή λανθασμένος: είναι εκ των προτέρων και εγνωσμένα απίθανος και γι’ αυτό επικίνδυνος.
Είναι δηλαδή επικίνδυνος διότι υποκρύπτει άλλο σχεδιασμό, που δεν είναι παρά η προσπάθεια να κερδηθεί επιπλέον χρόνος υπέρ των πιστωτών της Ελλάδας, να φορτωθεί κατόπιν όλο το κόστος της αποτυχίας επίτευξης του στόχου στην Ελλάδα και η χώρα να αφεθεί ενδεχομένως στην τύχη της.
Η αδυναμία επίτευξης του στόχου προκύπτει από την ίδια την έκθεση της τρόικας. Οι όροι που θέτει προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος του 120,5% ΑΕΠ σε σχέση με την ανάπτυξη, τα πρωτογενή πλεονάσματα, τις ιδιωτικοποιήσεις κλπ δεν μπορούν και εν μέρει δεν πρέπει να επιτευχθούν. Δεύτερον αντιφάσκουν μεταξύ τους. Τρίτον ακόμα και αν όλοι αυτοί οι στόχοι επιτευχθούν, αν όλα επί 8 χρόνια εξελίσσονται βάσει του ιδεώδους για την τρόικα σεναρίου και πάλι οι αστάθμητοι παράγοντες είναι τόσοι και τέτοιοι που ακόμα και ένας τυχαίος συντονισμός τους μπορεί και θα εκτροχιάσει το πρόγραμμα. Πολύ περισσότερο δεδομένου ότι βρισκόμαστε ακόμα εν μέσω κρίσης.
Ακόμα όμως και αν επιτυγχάνετο ο στόχος του 120% ΑΕΠ αλήθεια τι θα σήμαινε ως προς τη βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους η επιστροφή στο επίπεδο του 2010
με την οικονομία να κινείται μεταξύ ύφεσης και ασθενικής μεγέθυνσης,
με την κοινωνία καθημαγμένη και αποσταθεροποιημένη,
με τη δημογραφική και κοινωνική κρίση οξυμμένη,
με το ασφαλιστικό σύστημα καταρρέον;
Ότι απλά μετά από μια χαμένη δεκαετία θα γυρίσουμε στην «καλύτερη» περίπτωση εκεί από όπου ξεκινήσαμε με χειρότερους όμως πλέον όρους ως προς την πραγματική οικονομία.
Ωστόσο υπάρχουν άλλα, βασικότερα στοιχεία στη συμφωνία :
Προβλέπεται η ίδρυση του αποικιακού εθνικού λογαριασμού εξυπηρέτησης του χρέους, στον οποίο όχι μόνο θα μπουν τα χρήματα της δανειακής σύμβασης ώστε να εκταμιεύονται σταδιακά και αναλόγως των νέων σοκ που θα υφίσταται η ελληνική κοινωνία αλλά κυρίως θα μπαίνει και τμήμα των εσόδων του ελληνικού δημοσίου, το οποίο ούτως ή άλλως θα πρέπει να καλύπτει μόνο του τις εσωτειρκές του ανάγκες.
Δηλαδή, όχι μόνο δε θα υπάρξει βοήθεια για τις εσωτερικές ανάγκες του ελληνικού δημοσίου, όχι μόνο θα αναγκάζεται το ελληνικό δημόσιο να προχωρά σε διαρκείς περικοπές αναγκαίων δαπανών παραγωγικού, διοικητικού και κοινωφελούς χαρακτήρα, προκειμένου να εκταμιεύεται κάθε τμήμα του νέου δανείου και εφόσον η τρόικα ικανοποιείται αλλά θα πρέπει τα όποια πρωτογενή πλεονάσματα ή κρίσιμο τμήμα τους να μην κατευθύνεται στο εσωτερικό αλλά στους πιστωτές της χώρας.
Για να γίνει απολύτως καθαρό: τα πρωτογενή πλεονάσματα που με έναν αντί- επιστημονικό και ανιστόρητο τρόπο αναγορεύτηκαν σε μείζονα εθνικό στόχο, επί της ουσίας παύουν να υφίστανται αφού άμα τη δημιουργία τους παίρνουν την άγουσα προς τους πιστωτές μας, ολοκληρωτικά ή εν μέρει.
Κανονικό σισύφειο μαρτύριο και αποικιακού τύπου σύμβαση που θα ζήλευε η Μ. Βρετανία του 19ου αιώνα. Μάλιστα η νυν κυβέρνηση δεσμεύτηκε ότι η διαταξη για τον αποικιακό εθνικό λογαριασμό θα περάσει στο Σύνταγμα. Δηλαδή η νυν κυβέρνηση αποπειράται να δεσμεύσει την απόφαση όχι της επόμενης αλλά και της μεθεπόμενης Βουλής εκ των προτέρων, προς όφελος των πιστωτών της χώρας!
Εάν αυτό δε λέγεται κατάλυση του πυρήνα της λαϊκής κυριαρχίας, τότε ως λαός έχουμε σοβαρό πρόβλημα κατανόησης των εννοιών.
Ακόμα και αν η Ελλάδα είχε προχωρήσει σε στάση πληρωμών, οπότε και πάλι θα έπρεπε να καλύψει τις εσωτερικές της ανάγκες μόνη της, τουλάχιστον θα μπορούσε να κρατήσει τα πρωτογενή της πλεονάσματα αποκλειστικά για να τα αναδιανείμει στο εσωτερικό σε παραγωγικές ή κοινωφελείς δαπάνες, με προστιθέμενη αξία για την εθνική οικονομία.
Με τη νέα σύμβαση η Ελλάδα παραιτείται και των δικαιωμάτων που πηγάζουν από τη γενική αρχή του δικαίου, δηλαδή το δικαίωμα και την υποχρέωση ενός κράτους να διασφαλίζει την επιβίωση και την ευζωία του πληθυσμού του και να ικανοποιεί πρώτα το λαό και μετά τους πιστωτές.
Μόνο στην περίοδο της κατοχής θα μπορούσε κανείς να εντοπίσει αντίστοιχη αφαίμαξη εσωτερικών πόρων της εθνικής οικονομίας, εν μέσω τέτοιας κρίσης, υπέρ ξένης ή ξένων δυνάμεων.
Σε συνάφεια με την παραπάνω αποικιακή διάταξη πρέπει να αναφέρουμε ότι ακόμα και σε σχέση με τα επιτόκια που μεσοσταθμικά εμφανίζονται μειωμένα υπάρχει πρόβλεψη ότι εάν υπάρξει έστω μέτρια μεγέθυνση του ΑΕΠ της χώρας τα επιτόκια θα αναπροσαρμοστούν προς τα πάνω.
Δηλαδή κάθε τυχόν θετική εξέλιξη για την εθνική οικονομία προνομιακά θα κατευθύνεται προς τους πιστωτές εν όλω ή εν μέρει.
Το να αναφερθεί κανείς φυσικά στα νέα διαρκή μέτρα περικοπών είναι άνευ ουσίας καθώς πια το γνωρίζει ο καθένας ότι βρίσκονται προ των πυλών. Ωστόσο έχει σημασία να προσέξουμε τη γλώσσα του υπουργού οικονομικών και φυσικά τις κυβερνητικές αποφάσεις:
για τους καταθέτες που μετέφεραν τα χρήματά τους στο εξωτερικό, για τους εφοπλιστές και για τους τραπεζίτες έχει εκκλήσεις και στάζει μέλι.
Για μισθωτούς, συνταξιούχους, νεολαία και φυσικά διαφωνούντες με την πολιτική του, φτύνει απειλές και εκβιασμούς.
Πρέπει όμως ως προς τα νέα μέτρα να προσέξουμε τούτο: για κάθε 1 ευρώ εξοικονόμησης που επιτάσσουν προβλέπουν μέτρα αξίας 2,50 περίπου ευρώ. Η αξία των μέτρων είναι κατά 250% μεγαλύτερη του επιδιωκομένου δημοσιονομικού στόχου.
Όχι διότι το ελληνικό κράτος δεν κάνει αρκετά όπως ψευδώς επικαλούνται διάφοροι αλλά για τον ακριβώς αντίθετο λόγο: επειδή κάνει όλα όσα του ζητούν, διαλύοντας την εθνική οικονομία.
Επιπλέον, στην εν λόγω συμφωνία δεν υπάρχει ούτε μία πρόβλεψη για οποιουδήποτε είδους μεγέθυνση του ΑΕΠ, πολλώ δε μάλλον για ανάπτυξη και παραγωγική ανασυγκρότηση, εκτός από μία: τη μείωση του κόστους εργασίας.
Είναι λανθασμένη η αντίληψη ότι δεν υπάρχει σχέδιο για την ανάπτυξη της χώρας. Το σχέδιο της τρόικας και των ντόπιων συνεργατών της δεν προβλέπει πραγματική ανάπτυξη και παραγωγική ανασυγκρότηση διότι δεν την επιδιώκει.
Αυτό που επιδιώκει είναι η ολοκλήρωση του πρώτου νεοφιλελεύθερου πραξικοπήματος σε ευρωπαϊκή χώρα, τον 21ο αιώνα.
Με στόχους τη δημιουργία μιας οικονομίας που θα βασίζεται
στο φτηνό ανειδίκευτο ή μετρίως ειδικευμένο εργατικό δυναμικό,
με ελεγχόμενη πολιτική ζωή και κράτος- υπηρέτη του παρασιτικού κεφαλαίου.
Κατά συνέπεια η μη αναφορά στην ανάπτυξη και στην αναγκαία παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας έχει να κάνει με τη θέση της χώρας στο ευρωπαϊκό και διεθνές καπιταλιστικό σύστημα, που δεν είναι άλλη από εκείνη μιας χώρας παροχής φθηνών υπηρεσιών και ενδεχομένως εξαγωγής ορισμένων προϊόντων.
Δηλαδή μιας χώρας πλήρως εξαρτημένης, με ηγεμονικό το ρόλο του διεθνούς και ντόπιου παρασιτικού κεφαλαίου.
Αλλά και επιπλέον μιας χώρας- σκιάχτρου που θα θυμίζει τις επιπτώσεις που μπορεί να υποστεί μια- για οποιονδήποτε λόγο- απείθαρχη προς τη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία κοινωνία.
Είναι δε, απολύτως θλιβερή η προσπάθεια της κυβέρνησης και των μιντιακών παπαγάλων να εμφανίσουν ότι απέτρεψαν την επιτροπεία του ελληνικού κράτους.
Με το αποικιακό ταμείο εξυπηρέτησης χρέους και την πανίσχυρη ομάδα κρούσης του κου Ράιχενμπαχ να βρίσκεται σε κάθε υπουργείο δε μιλούμε για επιτροπεία αλλά για σκιώδη κυβέρνηση υπέρτερης ισχύος σε σχέση με τη συνταγματική κυβέρνηση.
Η πανηγυρίζουσα για άλλη μια φορά κυβέρνηση και τα ευρισκόμενα σε διατεταγμένη υπηρεσία ΜΜΕ γνωρίζουν, ή τουλάχιστον κάποια επιφανή στελέχη τους τι πραγματικά συντελείται με αυτή τη συμφωνία: η χώρα, ο λαός οδηγούνται χειροπόδαρα δεμένοι, ταπεινωμένοι,
φτωχοποιημένοι
και ρητά ή άρρητα χρεωκοπημένοι στις ορέξεις των δανειστών, άλλων κρατών και ακόμα χειρότερα στις άναρχες, κανιβαλικές δυνάμεις της αγοράς και του παρασιτικού κεφαλαίου.
Δεν πρόκειται περί λάθους: δουλεύουν συνειδητά υπέρ των συμφερόντων του παρασιτικού κεφαλαίου, των ελίτ άλλων κρατών και της ντόπιας φυσικά. Ξέρουν ότι θα εκτροχιαστεί και αυτή η συμφωνία.
Αλλά ξέρουν επίσης ότι έως τότε αλλά και μετά από τον όποιον εκτροχιασμό ότι μπορούν να κερδοσκοπήσουν εις βάρος της χώρας και του λαού. Και αυτό κάνουν.
Σήμερα και επειγόντως απαιτείται η ποιοτική αναβάθμιση του εν γένει αντί- μνημονιακού και αντί- νεοφιλελεύθερου χώρου στην κατεύθυνση της δόμησης ρεύματος ασυνέχειας του κράτους:
συνέχεια του κράτους υπάρχει μόνο στο πλαίσιο του κοινωνικού κράτους δικαίου,
της συνταγματικής νομιμότητας,
της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας,
της τήρησης του κοινωνικού συμβολαίου που καθιστά πρωταρχικό στόχο την εξυπηρέτηση των αναγκών του λαού.
Κάθε άλλη πολιτική, που συγκρούεται με τον πυρήνα των παραπάνω βασικών συνιστωσών της κρατικής ταυτότητας δεν μπορεί να εντάσσεται στη λογική της συνέχειας του κράτους, δεσμεύοντας τόσο αυτό, όσο κατά συνέπεια και το λαό.
Πρέπει λοιπόν να πληροφορηθούν με σαφήνεια οι πιστωτές της χώρας και η ντόπια ελίτ ότι οι μνημονιακές υπογραφές δε δεσμεύουν σε τίποτα τον ελληνικό λαό και το ελληνικό κράτος.
Ίσως έτσι έστω και τώρα μπει ένα τέρμα στην επονείδιστη παράδοση του λαού που συντελεί η κυβέρνηση Παπαδήμου, από κοινού με τις ηγεσίες ΠΑΣΟΚ- ΝΔ και επί της ουσίας και του ΛΑΟΣ.
Αλλιώς δε μένει άλλη προοπτική από μια δημοκρατικά νομιμοποιημένη, επαναστατική τομή ασυνέχειας του κράτους σε ό,τι αφορά τη μνημονιακή και νεοφιλελεύθερη, πραξικοπηματική πολιτική, έστω και μετά την πιθανή ολοκλήρωση της συμφωνίας.
http://www.harta.gr/?p=232&utm_source=rss&utm_medium=rss&utm_campaign=%25ce%25b8%25ce%25ad%25ce%25bc%25ce%25b7%25cf%2582-%25cf%2584%25ce%25b6%25ce%25ae%25ce%25bc%25ce%25b1%25cf%2582-%25ce%25b7-%25ce%25b5%25cf%2580%25ce%25bf%25ce%25bd%25ce%25b5%25ce%25af%25ce%25b4%25ce%25b9%25cf%2583%25cf%2584%25ce%25b7-%25cf%2580%25ce%25b1%25cf%2581%25ce%25ac%25ce%25b4%25ce%25bf%25cf%2583%25ce%25b7-%25cf%2584
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου