Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2012

Πρετεντέρη αγόρι μου,τί έπαθες;Αρρωστούλης είσαι;Περαστικά βρε


Τί έχεις πάθει τελευταία αγόρι μου;Τί μετάλλαξη είναι αυτή;Σύνελθε και γρήγορα παρακαλώ.Αυτά τα γράφει η Αυγή και τα λέει η Ελληνοφρένεια βρε!

Εθνική Ελλάδος γεια σου!
Του Γιάννη Πρετεντέρη

Σε αντίθεση με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας δεν έχω αντιληφθεί να κάνουν πόλεμο στον Παπαδήμο. Και γιατί να του κάνουν πόλεμο; Ο άνθρωπος ανέλαβε μια δουλειά την οποία χρειάζεται ο τόπος και την οποία κανείς άλλος δεν ήθελε ή δεν μπορούσε να κάνει. 

Αν πετύχει, θα βγούμε όλοι κερδισμένοι. 
Αν χάσει, πάλι όλοι μαζί θα χάσουμε.


Από την άλλη πλευρά (κι όπως έχω ξαναγράψει), ο Παπαδήμος δεν γεννήθηκε σε στάβλο της Βηθλεέμ, ούτε ξεπήδησε από το κεφάλι του Δία.

Παρά την παρουσία του στην πρωθυπουργία και την κρισιμότητα των στιγμών, υποθέτω ότι η δημοκρατία στην Ελλάδα εξακολουθεί να λειτουργεί - με όσα όμορφα ή λιγότερο όμορφα περιλαμβάνει μια δημοκρατία...

Το σημειώνω διότι για άλλη μια φορά ακούω εθνικούς παιάνες. «Ολοι μαζί!»

Ολοι μαζί για να μη βγούμε από το ευρώ, να μη γυρίσουμε στη δραχμή, να πάρουμε τη νιοστή δόση, να μας δώσουν τα πολλά λεφτά, να κουρέψουμε το χρέος και ό,τι άλλο προκρίνει ο καθένας.
Καμία αντίρρηση, λοιπόν. 
Ολοι μαζί. 
Αλλά όλοι μαζί σε τι;

Διότι αν είναι να βυθίσουμε ακόμη βαθύτερα τη χώρα στην ύφεση, 

να περικόψουμε κι άλλο τα εισοδήματα, 

να βάλουμε ξανά μαχαίρι στις κύριες και επικουρικές συντάξεις, 

να εγκαθιδρύσουμε εργασιακό Μεσαίωνα με κατάργηση κάθε συλλογικής σύμβασης, 

να μειώσουμε τον κατώτατο μισθό, 

να βάλουμε βαρύτερους φόρους στους μισθωτούς, 

να πολλαπλασιάσουμε τις έκτακτες εισφορές, 

να επιμείνουμε στην πολιτική της υπερφορολόγησης, 

να καταστρέφουμε τη ζήτηση και να φτάσουμε στο ενάμισι εκατομμύριο τους ανέργους, 

εγώ δεν είμαι μαζί.

Υποθέτω ότι και πολλοί άλλοι δεν θα είναι μαζί. Διότι Εθνική Ελλάδος δεν είναι όποιος φοράει απλώς μια γαλάζια φανέλα. Αλλά εκείνος που πασχίζει για τα πραγματικά συμφέροντα της χώρας.

Με τι και με ποιον, λοιπόν, θα είμαστε «όλοι μαζί»; Πείτε μας να ξέρουμε. Διότι ο δρόμος δεν είναι μονόδρομος κι αυτό που παρουσιάστηκε ως μονόδρομος απλώς βούλιαξε την Ελλάδα. 

Θα κάνουμε κάτι άλλο; 

Θα πάμε διαφορετικά; 

Θα διαμορφώσουμε ένα καινούργιο πλαίσιο, μια νέα πολιτική;

Ακούω ότι εκείνο που πρέπει να κάνουμε είναι ό,τι ζητούν οι δανειστές. 

Λυπάμαι αλλά αυτό δεν είναι πολιτική. Είναι ενδεχομένως 
επιβολή, 
ανάγκη, 
υποχρέωση, 
δέσμευση - πείτε το όπως θέλετε... 

Αλλά πολιτική δεν είναι, μακάρι να το καταλάβουν και οι ίδιοι.
Να λέμε, λοιπόν, την αλήθεια στον κόσμο. 
Να μην κατασκευάζουμε συναινέσεις εκεί όπου δεν υπάρχουν. Να μη βαφτίζουμε μονόδρομους τους γκρεμούς. Και στο κάτω κάτω, αν κάποιοι θεωρούν λύση τον χορό του Ζαλόγγου, δεν χρειάζεται να στείλουμε την Εθνική Ελλάδος. Ας χορέψουν μόνοι τους.

1 σχόλιο: